ΤΡΟΦΗ Α.Ε

Τι τρώμε και πώς παράγεται; Μια αποκαλυπτική ματιά στις πρακτικές των αμερικανικών εταιρειών που ελέγχουν τη βιομηχανία τροφίμων.

29 Νοεμβριου: Διεθνης Ημέρα Αλληλεγγύης Προς τον Παλαιστινιακό Λαό

Ο Πολύκαρπος Γεωργιάδης γράφει από το κολαστήριο της Κέρκυρας

Η δικτατορία της 11ης Νοέμβρη και η μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011
φυλακές Κέρκυρας

Μα τα γεγονότα δεν είναι το παν! Το μισό μέρος όλης της υποθέσεως βρίσκεται ακριβώς στο πώς θα ερμηνεύσεις αυτά τα γεγονότα (Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι)

Τις τελευταίες μέρες είδαμε σε απευθείας τηλεοπτική σύνδεση την ολοκλήρωση της μετάλλαξης της αστικής δημοκρατίας. Η μετάβαση από την καμαρίλα της δημοκρατίας στη δημοκρατία της καμαρίλας έγινε με την ευγενική χορηγία επί της φασίζουσας άκρας δεξιάς του Καρατζαφέρη και υπό τις ευλογίες του μητροπολίτη Άνθιμου. Ο Γιώργος Παπανδρέου έδωσε τη σκυτάλη στον Λουκά Παπαδήμο, όπως και το 1933 ο Χίντεμπουργκ έχρισε καγκελάριο με δημοκρατικότατες διαδικασίες τον Χίτλερ, οδηγώντας από τη δημοκρατία της Βαϊμάρης στο Γ' Ράιχ.

Όλως τυχαίως, σχεδόν ταυτόχρονα, σε δύο χώρες της ευρωζώνης, σε Ελλάδα και Ιταλία, παραιτήθηκαν δύο πρωθυπουργοί. Όλως τυχαίως ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ και στις δύο χώρες πρωθυπουργοί οι οποίοι, αμφότεροι, ανήκουν στη λεγόμενη τρίμερη επιτροπή.

Αυτή η «Trilateral Commission» δεν είναι μια κλειστή συνωμοτική ομαδούλα, όπως νομίζουν οι γνωστοί εθνικόφρονες κρετίνοι, αλλά είναι ένα μετωπικό think tank του βαθέως καπιταλισμού, μία «ομάδα πίεσης» (ή λόμπι) του πολυεθνικού κεφαλαίου. Τόσο ο Παπαδήμος στην Ελλάδα όσο και ο Μόντι στην Ιταλία είναι οι επίσημοι δικτάτορες των τραπεζιτών, είναι ο βαθύς καπιταλισμός στην εκτελεστική εξουσία!

Εν μέσω της κρίσης του Μεσοπολέμου, μετά το χρηματιστηριακό κραχ του 1929 στις ΗΠΑ, με τον ίδιο περίπου τρόπο οι ελληνικές αστικές δυνάμεις όρισαν κυβέρνηση συνεργασίας τον Απρίλη του '36. Πρωθυπουργός είχε διοριστεί ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Αυγούστου, επέβαλε δικτατορία*.

Σήμερα η δικτατορία δεν επιβάλλεται με τον ίδιο τρόπο, δεν χρειάζονται (προς το παρόν τουλάχιστον) τα τανκς. Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός, όμως, επιταχύνεται, οι εκτροπές πολλαπλασιάζονται, το κεφάλαιο ενδιαφέρεται όλο και λιγότερο για τα προσχήματα, ο κοινοβουλευτικός μανδύας μετατρέπεται σε διακοσμητικό ένδυμα ευτελούς αξίας και η εκτελεστική εξουσία γίνεται όλο και πιο συγκεντρωτική και τώρα πια η “έμμεση” δημοκρατία μετατρέπεται σε άμεση δικτατορία του βαθέως καπιταλισμού.

Όσοι μέχρι σήμερα έτρεφαν αυταπάτες για την αστική δημοκρατία, ας μη θρηνούν για τη χαμένη της τιμή. Ήταν, είναι και θα είναι μία πόρνη του κεφαλαίου. Σήμερα, που το κεφάλαιο οχυρώνεται θεσμικά, ιδεολογικά, υλικοτεχνικά σε όλα τα επίπεδα... σήμερα, που δεν διστάζει να επιβάλει ανοιχτές (έστω και light) δικτατορίες των τραπεζιτών...

Σήμερα είναι η ώρα να οχυρωθούμε κι εμείς κινηματικά, να οργανώσουμε εστίες προλεταριακής ανταρσίας παντού, να δημιουργήσουμε την προλεταριακή αντιεξουσία για την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους και της ταξικής - ιεραρχικής κοινωνίας.

ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΥΓ.: Τις ίδιες μέρες του τηλεοπτικού σόου επιβολής του Παπαδήμου στην κρατική εξουσία, μία 32χρονη άνεργη μητέρα ενός ανήλικου παιδιού αυτοκτόνησε στα κρατητήρια αστυνομικού τμήματος στην Πάτρα. Κρατούνταν για το “έγκλημα” της κλοπής ρούχων αξίας 56 ευρώ από κατάστημα της περιοχής! Όχι, δεν είναι ούτε «μεμονωμένο δυσάρεστο περιστατικό» ούτε προσωπικό δράμα. Είναι η διαθρωτική ταξική βία του καπιταλισμού συμπυκνωμένη…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για την επόμενη μέρα 5/8/ του 1936 είχε ήδη από τις 28/7/36 προκηρυχθεί γενική (πανεργατική) απεργία.

ΠΗΓΗ: http://athens.indymedia.org/

Norman Finkelstein - Η βιομηχανία του ολοκαυτώματος

Σκέψεις σχετικά με την εκμετάλλευση της εβραϊκής οδύνης

«Δεν μπορείς να συγκρίνεις δύο ανθρώπους αξιολύπητους και να λες ότι ο ένας είναι πιο ευτυχισμένος από τον άλλον».

Με την αναφορά αυτή στον Πλάτωνα, ο Norman Finkelstein (53 ετών) Εβραίος από γονείς που επέζησαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και καθηγητής πολιτικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο της Πόλης της Νέας Υόρκης κλείνει την εισαγωγή του στο βιβλίο του με τίτλο «Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος – Σκέψεις σχετικά με την εκμετάλλευση της εβραϊκής οδύνης» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2001).

Κλείνει την εισαγωγή για να αρχίσει να τεκμηριώνει, με ευστοχία, την άποψη ότι σχετικά με το Ολοκαύτωμα, γύρω απ’ αυτό και, κυρίως, με βάση αυτό και τη ναζιστική θηριωδία οργανώθηκε, για απολύτως κυνικούς και απάνθρωπους λόγους, βαθύτατα και μόνον πολιτικούς, μια βιομηχανία που εξυπηρετεί όχι την παρηγοριά για τα βάσανα των Εβραίων αλλά την μοναδική, σήμερα, υπερδύναμη τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα, τις αμερικανοεβραϊκές ελίτ και τα κέρδη τους.

Το βιβλίο ήρθε στα χέρια μου γύρω στα τέλη Ιουλίου του 2006 όταν το κράτος του Ισραήλ, με αφορμή την αιχμαλωσία δύο Ισραηλινών στρατιωτών από την Ισλαμική οργάνωση Χεζμπολλάχ, είχε ήδη ισοπεδώσει το Νότιο Λίβανο, είχε εξοντώσει εκατοντάδες παιδιά και αμάχους ενώ οι Η.Π.Α., με την Ευρωπαϊκή Ένωση από κοντά, ενθάρρυναν τις θηριωδίες αυτές, για να εξυπηρετηθούν τα γεωπολιτικά και, προφανώς και υπέρ πάντω, τα στυγνά οικονομικά της συμφέροντα.
Είναι ένα φρικτά επίκαιρο βιβλίο που θρυμματίζει την «ήπια απολιτική γλώσσα» και την πολιτική της συνετής προσαρμογής στα κελεύσματα των ισχυρών.

Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά χρήσιμο να μελετηθεί διότι, εκτός της αντικειμενικής πληροφόρησης (αγαθό ουσιωδέστατο εν πλήρει ανεπαρκεία στις μέρες μας) βοηθεί αποτελεσματικά στην κατανόηση της, δυστυχώς ή ευτυχώς, πάντα ισχυρής θέσης ότι δεν υπάρχει κοινωνικό φαινόμενο που να μη είναι γεννημένο από καθαρά πολιτικές και, βεβαίως, οικονομικές αιτίες αλλά και της αλήθειας ότι οι διακηρυκτικές αρχές των ισχυρών περί «ελευθερίας» και σεβασμού του ανθρώπου αποτελούν βαρύτατη προσβολή της νοημοσύνης μας.

Ο Finkelstein δεν θεωρητικολογεί. Παραθέτει γεγονότα και κατονομάζει τους διαχειριστές του Ολοκαυτώματος.

Είναι, λέει, η πολιτική της μεταπολεμικής Αμερικής και οι αμερικανοεβραϊκές ελίτ (δηλώνοντας με τον όρο αυτό την ηγεσία της πολυάριθμης επίσημης εβραϊκής κοινότητας των Η.Π.Α. και τις οργανώσεις της, κυρίως το World Jewish Congress (WJC), την AJC – American Jewish Commission, την ADL – Anti Defacuation League.

Οι Αμερικανοί ηγέτες, πράγματι, δεν ήθελαν να ακούσουν καν για το Ολοκαύτωμα, δηλαδή τα εγκλήματα, της ναζιστικής Γερμανίας που εξόντωσε εκατομμύρια Εβραίους στο όνομα της «φυλετικής καθαρότητας».

Ο λόγος: η Γερμανία (η Ο.Δ.Γ.) έγινε σημαντικός μεταπολεμικός σύμμαχος των Η.Π.Α. στην αντιπαράθεσή τους με την Σοβιετική Ένωση.

Οι μεγαλύτερες αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις γρήγορα ευθυγραμμίστηκαν με την πολιτική αυτή που επεδίωκε μια επανεξοπλισμένη αλλ’ ανεπαρκώς αποκαθαρμένη από το ναζιστικό στοιχείο Γερμανία. Ενεργούσαν μ’ αυτόν τον τρόπο για να διευκολύνουν τους παραδοσιακούς στόχους τους: την ενσωμάτωση και την πρόσβαση στην εξουσία, πολιτική και οικονομική.

Αποτέλεσμα: 

• Η Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή, το φιλοσιωνιστικό Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο (World Jewish Congress – WJC) και η ADL συνεργάστηκαν με την Κυβέρνηση της Βόννης, αφού υπέγραψαν με τη Γερμανία συμφωνίες αποζημίωσης στις αρχές της δεκαετίας του 50, για να συγκρατήσουν το ογκώδες «κύμα αντιγερμανισμού» που επικρατούσε μεταξύ των Εβραίων.
• Το Ολοκαύτωμα, η «Τελική Λύση» του Χίτλερ έγιναν ταμπού για τις αμερικανοεβραϊκές ελίτ!
• Οι αριστεροί Εβραίοι που μιλούσαν κατά της συμπαράταξης με τη Γερμανία εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης χαρακτηρίζονταν αθρόως κομμουνιστές.
• Η AJC και η ADL συμμετείχαν δραστήρια στο κυνήγι μαγισσών του Μακαρθισμού.
• Η AJC ενέκρινε τη θανατική καταδίκη του ζεύγους Julius και Ethel Rosenberg και υποστήριξε ότι «οι Ρόζενμπεργκ δεν ήταν πραγματικά Εβραίοι».
• Ουδείς μιλούσε για το Ολοκαύτωμα.

Μεταξύ του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του τέλους της δεκαετίας του 60 στις Η.Π.Α. υπήρχαν μόνο δύο ακαδημαϊκές μελέτες στην Αγγλική γλώσσα για την «Τελική Λύση» των Ναζί.
Βιβλία ή κινηματογραφικές ταινίες, που να θίγουν το θέμα, ελάχιστα.

Ώσπου ήρθε ο αραβοϊσραηλινός Πόλεμος των Έξη Ημερών.

Μόνον μετά τη σύγκρουση αυτή το Ολοκαύτωμα έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των Αμερικανοεβραίων.

Μόνον, δηλαδή, όταν το Ισραήλ άρχισε να κατέχει κεντρική θέση στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των Η.Π.Α., όταν οι Η.Π.Α. θέλησαν να χρησιμοποιήσουν το Ισραήλ ως όργανο αντιμετώπισης των καθεστώτων της Αιγύπτου ή της Συρίας, μόνον τότε άρχισε να ρέει βοήθεια πολιτική και στρατιωτική προς το κράτος του Ισραήλ αφειδώς.

Έως τότε, ο Τρούμαν στάθμιζε τις προειδοποιήσεις του State Department ότι η υποστήριξη προς ένα Εβραϊκό κράτος θα απομόνωνε τις Η.Π.Α. από τους Άραβες, ο Αϊζενχάουερ είχε επιβάλει την άνευ όρων αποχώρηση του Ισραήλ από το Σινά το 1956 και η εβραϊκή διανόηση με εξέχοντα μέλη της και την εφημερίδα Washington Post κατέκρινε την απαγωγή του Άϊχμαν, ως πράξη περίπου ναζιστικής ανομίας.

Προηγουμένως, οι εβραϊκές ελίτ το πολύ που μπορούσαν να προσφέρουν στις Η.Π.Α. ήταν να καταδίδουν στις Αρχές κάποιους Εβραίους ανατρεπτικούς (βλπ. αριστερούς).
Μετά το 1967, μπορούσαν να εμφανισθούν ως οι φυσικοί συνομιλητές των στρατιωτικοβιομηχανικών συμπλεγμάτων των Η.Π.Α. κατά των «σκοταδιστικών αραβικών ορδών» και υπέρ του «Δυτικού Πολιτισμού».

Οι ηγέτες της αμερικανοεβραϊκής ελίτ μπορούσαν πια να μπαίνουν στο Λευκό Οίκο και να συζητούν με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. για τα «Εθνικά τους συμφέροντα».
Ενώ από το 1955 έως το 1965 τα λήμματα για το Ισραήλ στο New York Times Index ήσαν λίγα (στήλες ύψους 60 ιντσών) από το 1965 έως το 1975 έφτασαν τις 260 ίντσες ύψους στηλών.
Αυτό το «στρατηγικό κεφάλαιο» έπρεπε να προστατευθεί.
Τότε, «θυμήθηκαν» το Ολοκαύτωμα και έστησαν μια, παραγωγικότατη, βιομηχανία διότι, τότε, αυτό ήταν πολιτικά σκόπιμο, διότι, τότε, το Ολοκαύτωμα ήταν πολύτιμη επιταγή στο στοίχημα του παιχνιδιού της ισχύος.

Οι πολιτικοί στόχοι δεν ήσαν οι μόνοι. Ιδιαίτερα επικερδής αποδείχθηκε και η οικονομική εκμετάλλευση του Ολοκαυτώματος η οποία απέφερε δισεκατομμύρια δολλαρίων Η.Π.Α. στα Ταμεία των οργανώσεων αυτών και, εμμέσως, σε Αμερικανούς πολιτικούς με πολιτικά στηριζόμενους από τις Η.Π.Α. δικαστικούς (εκβιαστικούς, λέει ο συγγραφέας) αγώνες στα Αμερικανικά δικαστήρια.

Οι Τράπεζες τις Ελβετίας και η Γερμανία (ξανά) ήσαν, όπως λεπτομερώς και με στοιχεία τεκμηριώνει ο συγγραφέας, τα πρώτα «θύματα» της βιομηχανίας, ενώ δεν άργησαν να πάρουν σειρά μετά το 1991 τα κράτη του πρώην σοσιαλιστικού κόσμου. Οι Ελβετικές Τράπεζες υποχρεώθηκαν να πληρώσουν το 1998 1,25 δισεκατομμύρια δολλάρια Η.Π.Α. (1.250.000.000). Το «χαριτωμένο» είναι ότι, ενώ οι αποζημιώσεις διεξεδικήθησαν υπέρ των επιζησάντων, οι δικαιούχοι ήσαν, πια, για βιολογικούς λόγους ολιγάριθμοι ή ανύπαρκτοι. Έτσι, οι αποζημιώσεις πήγαν κατευθείαν στα Ταμεία των αμερικανοεβραϊκών κυρίως οργανώσεων.

Οι εκβιασμοί συνεχίσθηκαν. Με όπλο τις απειλές κυρώσεων από τις Η.Π.Α. σε βάρος των «κρατών – στόχων» (Πολωνία, Αυστρία κ.α.) επετεύχθησαν τεράστια κέρδη. Οι Αμερικανικές Τράπεζες ή το Αμερικανικό Δημόσιο όμως, ουδόλως οχλήθηκαν από τις αμερικανοεβραϊκές ελίτ παρά το ότι είναι βέβαιο ότι στις Η.Π.Α. βρισκόταν μεγάλος αριθμός τραπεζικών καταθέσεων Εβραίων σε αδρανείς τραπεζικούς λογαριασμούς. Το Ολοκαύτωμα (Holocaust) έφθασε μέχρι του να αποκληθεί Holocash (Όλα Μετρητά) από τους Times του Λονδίνου.

Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί είναι μια από τις εκδηλώσεις της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν είναι το μοναδικό ούτε το σπουδαιότερο. Θύματα ογκωδέστερων εκκαθαρίσεων ήταν 10.000.000 Αφρικανοί του Κογκό το 1891 έως το 1911 από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες για την εκμετάλλευση του ελεφαντόδοντου και του καουτσούκ.

Ένα εκατομμύριο παιδιά πέθαναν το 1991 στο Ιράκ συνεπεία των δολοφονικών κυρώσεων του Ο.Η.Ε. σε βάρος του Ιράκ για να απομακρυνθεί ο «Σαντάμ – Χίτλερ» από την εξουσία. Σε παγκόσμια κλίμακα, εκατομμύρια παιδιά εξοντώνονται κάθε χρόνο επειδή δεν έχουν τα τραφούν.

Η Ινδονησία κατέσφαξε τον πληθυσμό του Ανατολικού Τιμόρ με τη στήριξη των Η.Π.Α. τη δεκαετία του 70 και πρόσφατα.

Σήμερα, το Ισραήλ, που εδώ και πενήντα χρόνια δεν έχει αφήσει πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής αβομβάρδιστη καταστρέφει το Νότιο Λίβανο (ξανά).

Για όλα αυτά καμμία σύγκριση με το Ολοκαύτωμα. Αντίθετα η Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, το Κόσσοβο κ.α. αποτελούν πάντα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ανοίξουν οι κρουνοί των κροκοδείλιων δακρύων της σύγκρισης με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.

Η οργανωμένη αμερικανοεβραϊκή ελίτ και η ηγεσία των Η.Π.Α. οργάνωσαν, συντηρούν και εκμεταλλεύονται τη βιομηχανία του Ολοκαυτώματος συντηρώντας τη θυσία αθώων ως εργαλείο για να αποκρούουν τις επικρίσεις για την πολιτική των Η.Π.Α., του Ισραήλ, να αποκομίζουν οικονομικά οφέλη και να δικαιώνουν την ηθικά αυτάρεσκη βαρβαρότητα των Η.Π.Α. και του χωροφύλακά τους στη Μέση Ανατολή.

Πηγή: www.dikigorein.eu

Teenage Riot: Athens

πηγή: http://www.vice.com

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2011 ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΜΙΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Η ημέρα του Πολυτεχνείου σήμερα νοηματοδοτείται ιδιαίτερα από μια πολιτική συγκυρία, που η ανάγνωσή της δεν απαιτεί ιδιαίτερη πολιτική οξυδέρκεια όμως προαπαιτεί βαθιά πολιτική και κοινωνική συνείδηση.

Η αντιπροσωπευτική δικτατορία των κυρίαρχων κομμάτων της Μεταπολίτευσης, δίνει πλέον τη θέση της, οριστικά και αμετάκλητα στο νεο-ολοκληρωτικό μοντέλο κυριαρχίας που περιλαμβάνει συνασπισμούς των πολιτικών δυνάμεων της εξουσίας και μετατροπή του κοινοβουλίου σ’ ένα κανονικό θέατρο σκιών, όπου ακόμα και οι μη άμεσα εμπλεκόμενοι, στο πανηγύρι της διανομής ρόλων, έχουν αναλάβει την διάσωση του συστήματος απ’ την άλλη όχθη.

Το ότι η αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, έχει γίνει βαστάζος της Ιστορίας, ενεργώντας ως πολιτικό υποκείμενο του Κυρίαρχου μοντέλου εξουσίας, του Κοινοβουλευτισμού, έμπιστος, ασφαλής και σίγουρος , διαπιστώνεται από την κενή καρέκλα που την αναμένει στην συνδιαχείριση ή ακόμα και τον σημαντικότατο ρόλο στην καταστροφή ή και ποδηγέτηση, οποιασδήποτε εξεγερτικής προσπάθειας του λαϊκού κινήματος.

Συμπεριλαμβάνοντας και το μεγαλύτερο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, γιατί είναι πασιφανές ότι όνειρο και φιλοδοξία τους είναι η συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, ακόμα χειρότερα κι η ξεκάθαρη «επαναστατική» πρόθεση για μια «αληθινή» δικτατορία του κόμματος της εργατικής τάξης, δηλαδή των προνομιούχων της εξουσίας.

Πολιτικά φαντάσματα του παρελθόντος, έρχονται να διεκδικήσουν το ζοφερότερο μέλλον για την ανθρώπινη ιστορία, όπου ο Παγκόσμιος Ολοκληρωτισμός, δεν θα διαθέτει αντίπαλο, παρά την εικονική πραγματικότητα μιας νεφελώδους αριστερής «αντιπολίτευσης», που ή θα προβάλλει στο τείχος της μνήμης που χτίζει την «Κατάληψη στα χειμερινά Ανάκτορα» και το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» ή την ευταξία ενός ορθολογικά οργανωμένου οικο-καπιταλισμού, όπου η λάιτ εκδοχή του είναι εύπεπτη κι ελαστικότερη.

Η άγρια δύση του Καπιταλισμού σήμερα προσθέτει στις στρατιές των «Απόκληρων» αυτής της κοινωνίας νέο αίμα, διαλύοντας την γνωστή έως τώρα κοινωνική σύνθεση και τοποθετώντας το μεγαλύτερο «μη παραγωγικό» τμήμα της μικροαστικής και μεσαίας τάξης στους δουλοπάροικους της κοινωνίας του 1/3.

Στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, η κοινωνία έζησε σχεδόν στο σύνολό της την «μεγάλη ζωή», μ’ αντάλλαγμα την ίδια την ελευθερία της.

Η καθεστηκυία πολιτική τάξη, επιβλήθηκε, προσφέροντας τη συμμετοχή στην καταναλωτική φενάκη, δωροδοκώντας τους υπηκόους με μικρές καθημερινές αποδράσεις, στήνοντας την αόρατη φυλακή του μέλλοντος, με ισχυρά δεσμά την αλλοτρίωση και την αποξένωση, την κατασκευασμένη επιθυμία, την εξατομίκευση και την κοινωνική διάλυση.

Η κατασκευή του Νέου Ανθρώπου, προϋπόθετε και προϋποθέτει εθελοδουλεία, προϊόν της χαμηλής αυτοεκτίμησης κι αξιοπρέπειας, συνειδησιακή υποταγή, ακόμα και απώλεια της κυτταρικής μνήμης της ελευθερίας.

Οι δυνάμεις της Κυριαρχίας, μπορεί να εγκαθίδρυσαν τον νέο μεσαίωνα σε μια καθυμαγμένη κοινωνία, δεν κατάφεραν όμως να καθυποτάξουν, τουλάχιστον ολοκληρωτικά, το διαχρονικά εξεγερμένο μέρος της κοινωνίας, που διαβιούσε και διαβιεί σε πείσμα των καιρών, το ανυπότακτο πνεύμα της εξέγερσης, της Κοινωνικής Αναρχίας, της σύγχρονης Αντιεξουσίας.

Ένας χώρος ελεύθερων ιδεών και Αναζήτησης, ανατρεπτικής δράσης και φωτισμένης δημιουργίας, που αποτέλεσε και αποτελεί τη σίγουρη διέξοδο για το δρόμο προς την ελεύθερη κι αλληλέγγυα Κοινωνία της Ισότητας και της Δικαιοσύνης, της αρμονικής συνύπαρξης φύσης και ανθρώπου.

Όμως και στην πιο φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, υπάρχουν και σκοτεινές περιοχές. Δεν θα μπορούσε να’ ναι αλλιώς στον χώρο της Αντιεξουσίας, όταν αναμετρώνται η κοινωνική αλληλεγγύη με έναν ιδιότυπο απομονωτισμό, η φυγή προς τα μπρος με τα ιδεολογικά βαρίδια του παρελθόντος, το πάθος για ζωή με το φετιχισμό της βίας, η εξισωτική αντίληψη με την τάση για πρωτοπορία, το θάρρος των ιδεών με σεχταριστικές ιδεοληψίες.

Η έλλειψη οργανωτικότητας κα συντονισμού, η προβλεψιμότητα των δράσεων, η παρορμητική και αντανακλαστική δράση, η έλλειψη βραχυπρόθεσμων στόχων και σκοπών, συνθέτουν το αρνητικό πλέγμα που ανεβάζει τον δείκτη δυσκολίας στην αφομοίωση και εξάπλωση των Αναρχικών και Αντιεξουσιαστικών ιδεών.

Ο μεγαλύτερος εχθρός του Αναρχικού- Αντιεξουσιαστικού κινήματος είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Η μάχη με τη σκιά μας συνεχίζεται.

Ένα Ελευθεριακό κίνημα, πόσο μπορεί ν’ αντέχει εσωτερικές απώλειες;

Σήμερα, στην κρισιμότερη ιστορικά πολιτική συγκυρία, υπάρχει η δυνατότητα Ανασύνταξης, Αναδημιουργίας και εξάπλωσης των ιδεών μας.

Η τελική μάχη με την ανελευθερία, δεν εξαντλείται σε μια νίκη ή μια ήττα. ΄Ενας διαρκής αγώνας μας περιμένει, όπου κανείς εξεγερμένος δεν περισσεύει, κανένας σύντροφος δε θα μείνει μόνος του.

Η διάχυση των ιδεών πρέπει να’ ναι πλημμυρίδα, σε δρόμους, πλατείες, εργοστάσια, πανεπιστήμια, χώρους υγείας, πόλεις και ύπαιθρο.

Ο αυτοεγκλωβισμός σε χωροταξικά και ιδεολογικά σύνορα είναι ασύμβατος με τους στόχους και τις επιδιώξεις μας.

Η αντεπίθεση της κοινωνικής Αντιεξουσίας, δεν φείδεται σε μέσα, όμως πρέπει να διαθέτει την πραγματιστική αντίληψη των δυνατοτήτων του λαϊκού κινήματος και των εκάστοτε συνθηκών.

Για τον Α-Α χώρο, τα μέσα δεν είναι ποτέ κι ο σκοπός.

Η δημιουργία προεπαναστατικού κλίματος στην κοινωνία, ή αλλιώς, κουλτούρας Αντίστασης, είναι μια αναγκαιότητα που προετοιμάζει την εποχή των μεγάλων ανατροπών.

Η γενικευμένη Πολιτική Ανυπακοή, η εξεγερτική διάθεση, οι μικρές και μεγάλες αντιστάσεις στην καθημερινότητα, η αντιθεσμοί και οι αντιδομές σ’ όλα τα επίπεδα μιας νέας οριζόντιας κοινωνικής συνοργάνωσης, η επανακατάκτηση των κοινωνικών αγαθών και των φυσικών πόρων, η ανάπτυξη ελεύθερων συνεργατισμών και οριζόντιων δικτύων στη βάση της αχρήματης οικονομίας, η δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης για τους χειμαζόμενους από τη φτώχεια και τις ασθένειες συνανθρώπους μας, η ελευθεριακή εκπαίδευση και αυτομόρφωση και τέλος η οργάνωση των λαϊκών αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων σε όλους τους χώρους ανθρώπινης διαβίωσης, είναι ο σπόρος που έσπειρε και σήμερα φυτρώνει ο Α-Α χώρος, μέσα στην κοινωνία.

Σήμερα, παραμονή της επετείου της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και σε ανάμνηση των μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων της μεταπολίτευσης, ο Αγώνας ενάντια στο Κράτος και το Κεφάλαιο, ενάντια στην εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο και φύση, είναι αναγκαίος όσο ποτέ για τη διάσωση της τιμής και της αξιοπρέπειας του ανθρώπινου είδους.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΟΥ 73

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Α.Π.Κ

(αντιεξουσιαστικη πρωτοβουλια κορινθου) 

Αριστεροί προδότες και αναρχικοί χαφιέδες;

του Στέλιου Ελληνιάδη

Η "επίθεση με αυγά" του ΕΚΚΕ το 1975

Όταν το ΕΚΚΕ επιτέθηκε με αυγά στην αμερικάνικη πρεσβεία, το 1975, ΚΚΕ και λοιποί δυσαρεστημένοι, οργίασαν στην προβοκατορολογία, αποκαλώντας, από κοινού με τα ισχυρά καθεστωτικά συγκροτήματα του τύπου, πράκτορες της Ασφάλειες και της ΚΥΠ τους αγωνιστές του ΕΚΚΕ, μεταξύ των οποίων ήταν ο Χρήστος κι ο Ανδρέας Μπίστης, ο Πέτρος Στάγκος, η Άννα Φιλίνη, ο Μήτσος Κουμάνταρος, ο Γιάννης Λεκκός, ο Χρόνης Μπότσογλου, η Άννα Μιχαλιτσιάνου, ο Γιώργος Κοτανίδης και δεκάδες άλλα γνωστά πρόσωπα στο αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα από τα χρόνια της χούντας.

Η λάσπη δεν ήταν μόνο εξαιτίας της ειρηνικής συνύπαρξης με τον Καραμανλή που είχε νομιμοποιήσει το κόμμα, αλλά και της γραμμής του ΕΚΚΕ με κεντρικό σύνθημα «Ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία, εθνική ανεξαρτησία» που έθιγε το φιλοσοβιετισμό!

Με την ίδια λογική είχαν χαρακτηριστεί προβοκάτορες οι πρωταγωνιστές της κατάληψης του Πολυτεχνείου, το 1973, στην Πανσπουδαστική, με αποκορύφωμα την επώνυμη γραπτή κατάδοση του Διονύση Μαυρογένη, στελέχους του φοιτητικού κινήματος στο Φαρμακευτικό, ως πράκτορα της Ασφάλειας.

Τίποτα καινούριο. Μέχρι τότε, πολλοί κομμουνιστές που ήταν εκτός γραμμής ή έπεφταν σε δυσμένεια είχαν εξοντωθεί φυσικά, πολιτικά και κοινωνικά με τη μέθοδο της συκοφαντίας, με το στίγμα του προδότη ή του χαφιέ!

Από τον Βελουχιώτη και τον Πλουμπίδη ως τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, τον Ζαχαριάδη, τον οποίο αποκατέστησαν με τεράστια καθυστέρηση, σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά από τον ταπεινωτικό θάνατό του στη Σιβηρία, πολύ μετά τα 16 χρόνια εξορίας και τα εμπόδια που έβαλε το κόμμα για την επιστροφή του στην Ελλάδα, την οποία επίμονα ζητούσε με επιστολές και απεργίες πείνας!

Η μελανή παράδοση

Αυτή είναι μία μελανή πλευρά, μιας ιστορίας αγώνων και θυσιών, που φαίνεται ότι έχει αφήσει ισχυρά κατάλοιπα και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Ήταν εκπληκτική η ευκολία και η άνεση με την οποία εκμεταλλεύτηκαν τα βίαια επεισόδια της 20ης Οκτωβρίου για να συκοφαντήσουν το ΣΥΡΙΖΑ και το κίνημα «Δεν πληρώνω». Λες και η συκοφαντία αποτελεί δευτέρα φύση! Το ότι τα ψιλομάζεψαν μετά τη λάσπη, δεν αλλάζει την ουσία. Ούτε βέβαια, είναι η πρώτη φορά που συκοφαντούν αριστερούς. Και με την ίδια λογική συκοφαντούν τον αντιεξουσιαστικό χώρο και ανένταχτους ακτιβιστές.

Είναι δε απογοητευτικό ότι αυτή η «παράδοση» συντηρείται και από παράγοντες της ανανεωτικής Αριστεράς, ιδίως από κάποια πρώην στελέχη του ΚΚΕ που μεταπήδησαν όταν βυθιζόταν το πλοίο της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε που ορισμένοι (Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Μπίστης κ.ά.), πριν λαλήσει τρις, βρέθηκαν να κατέχουν πόστα στο παρακμάζον ΠΑΣΟΚ, κι άλλοι ανέλαβαν -με υψηλές αμοιβές- διευθυντικές θέσεις στους μηχανισμούς προπαγάνδας των εργολάβων στους οποίους χαρίστηκαν σκανδαλωδώς οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες στα χρόνια της οικουμενικής, δηλαδή τα χρόνια που ο Φλωράκης και ο Κύρκος φλέρταραν με τον Μητσοτάκη!

Σημαντικές πτυχές που αν δεν τις ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις τις αθεράπευτες παθογένειες του αριστερού κινήματος σήμερα.

Η Αριστερά ακολουθεί

Ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ένας πολιτικός χώρος. Κάτι το οποίο πολλοί αριστεροί αρνούνται να αντιληφθούν. Γιατί έτσι σκέφτονταν ανέκαθεν. Οι οπαδοί του Τρότσκι ή του Μάο δεν ήταν πολιτικές οντότητες, αλλά «εχθροί του λαού». Πολύ περισσότερο όσοι εμπνέονται από τον Μπακούνιν, τον Ντουρούτι ή τον Μπούκτσιν!

Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τη μεταστροφή της Κίνας και την αυτοδιάλυση του ευρωκομμουνισμού στην Ιταλία, η Αριστερά έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της και βρήκε καταφύγιο στις παρωχημένες της αντιλήψεις. Αντί να εμβαθύνει στα ζητήματα, επηρεάζεται από συντηρητικούς ξερόλες που λατρεύουν την εξουσία και φρενάρουν την πρόοδο.

Μέσα στις τελευταίες δεκαετίες, αναπτύσσονται μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας κινήματα που πρωτοστατούν παγκοσμίως στον αγώνα για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, τα οποία η οργανωμένη Αριστερά παρακολουθεί με απορία και στην καλύτερη περίπτωση τρέχει λαχανιασμένη να τα προλάβει. Τα κινήματα αυτά, ακόμα κι εκείνα που έχουν αριστερές καταβολές και μεγαλύτερη συμμετοχή κομμουνιστών, έχουν δικά τους γνωρίσματα και δεν καθοδηγούνται από κομμουνιστικά κόμματα. Στην Τυνησία και την Αίγυπτο ή τη Συρία, αλλά και στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Βρετανία, στο Σιάτλ και τη Νέα Υόρκη, δεν είναι οι κομμουνιστές που μαζικοποίησαν τα κινήματα. Στα κινήματα βάσης στην Αμερική και την Ευρώπη, είναι περισσότερο αισθητή η επιρροή του Τσόμσκι, του Ζιν, της Κλάιν, ακόμα και του ράπερ Immortal Technique, από την επιρροή κάποιων κομμάτων.

Τα κινήματα στη Γερμανία, την Ολλανδία και την Ισλανδία είναι επίσης διαφορετικά. Και ακόμα πιο διαφορετικά στη Βόρεια Ιρλανδία και στη χώρα των Βάσκων. Όπως είναι διαφορετικά τα αντιαποικιακά κινήματα στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Σομαλία. Και ο σοσιαλιστικός άνεμος του Τσάβες που δυνάμωσε τα κινήματα ανεξαρτησίας, δικαιοσύνης και ελπίδας στη Λατινική Αμερική, δεν υπαγορεύθηκε από τα κόμματα. Σχεδόν παντού, τα κομμουνιστικά κόμματα ασθμαίνουν προσπαθώντας να αντιληφθούν τι συμβαίνει και να παίξουν ένα ρόλο εποικοδομητικό.

Στην Ελλάδα, η προοπτική ενός αυτορρυθμιζόμενου μαζικού ρεύματος, που εκφράστηκε προσωρινά στο Σύνταγμα, τρόμαξε τους συντηρητικούς που δεν το έλεγχαν, τόσο το ΚΚΕ όσο και τους ακραίους του αναρχισμού που είτε το αγνόησαν απαξιωτικά είτε συνέβαλαν στη φθορά του.

Πώς διαλύθηκαν τα κόμματα;

Μπόρις Γιέλτσιν και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ

Ειδικά σε Ευρώπη και Αμερική, οι ιδέες των εναλλακτικών κινημάτων και του αντιεξουσιαστικού χώρου ασκούν σημαντική επιρροή στην πολιτική και πολιτιστική σκηνή. Πολλά από τα σύγχρονα κινήματα δεν εξαρτιούνται από κόμματα και οργανώσεις και προτάσσουν σαν σημαία τους την πάλη ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, θέση διαμετρικά αντίθετη με τη θέση των κομμουνιστών για ισχυρό κράτος και κεντρική εξουσία. Ενώ μερικές απ’ αυτές τις ιδέες, όπως η άμεση δημοκρατία σε αντιδιαστολή με την αντιπροσωπευτική, υιοθετούνται από ευρύτερα λαϊκά κινήματα και εμφιλοχωρούν στο λεξιλόγιο τμημάτων της Αριστεράς, κόντρα στο συγκεντρωτισμό τύπου ΚΚΕ.

Η αυξανόμενη επιρροή του αντιεξουσιαστικού χώρου στη νεολαία, αλλά και στη διανόηση, αντί να βάλει την παραδοσιακή Αριστερά σε περίσκεψη και να την ανανεώσει, την πολώνει περισσότερο και την οδηγεί στην απολίτικη εκτίμηση ότι οι αντιεξουσιαστές δεν αποτελούν πολιτικό χώρο, παρά ένα κατασκεύασμα της αντίδρασης.

Θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι δεν υπάρχουν βαλτοί στον αντιεξουσιαστικό χώρο, όπως είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς το ίδιο για τον αριστερό χώρο. Το αμερικάνικο ΚΚ διαλύθηκε όταν διαπιστώθηκε ότι είχε διαβρωθεί από πράκτορες του FBI! Ποιος ξέρει και ποιος μπορεί να ξέρει το βαθμό διείσδυσης των μυστικών υπηρεσιών στα κόμματα!

Αλλά, όποιος έχει γνώση, ξέρει ότι και οι λεγόμενοι «μπαχαλάκηδες», περιθωριακοί, ιδεολόγοι, χούλιγκαν ή τρελαμένοι, παιδιά του λαού είναι και όχι της Ασφάλειας, ακόμα κι όταν στα ξεσπάσματά τους βολεύουν το σύστημα. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο είναι άσχετοι ή παραπλανούν από σκοπιμότητα.

Πάντως, κατά κανόνα, τα κόμματα και τα κινήματα διαλύονται από εσωτερικούς εκφυλισμούς και λιποταξίες και σπανίως από χαφιέδες και προβοκάτορες.

Άραγε, από τι έπαθε έμφραγμα το ΚΚΣΕ και διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση; Από κομμουνιστές ηγέτες της γραφειοκρατίας, σαν τον διεφθαρμένο Μπαρίς Γιέλτσιν, και τον μετέπειτα διαφημιστή της Πίτσα Χατ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ! Και τα κομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης από κομμουνιστές υπουργούς προδόθηκαν, σαν αυτούς που εκτέλεσαν τον Τσαουσέσκου και παρέδωσαν τη Ρουμανία στο ΝΑΤΟ!

Όταν έχεις τέτοιους «κομμουνιστές», τι ζημιά να σου κάνουν οι χαφιέδες;

Χωρίς φωνή, με βαριοπούλα

Ορισμένα κόμματα παλιού τύπου έχουν μείνει προσκολλημένα στις χειρότερες παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος και αδυνατούν να αντιμετωπίσουν πολιτικά τους διαφωνούντες και τους αιρετικούς, ιδιαίτερα όταν αυτοί αποκτούν ερείσματα μέσα στην κοινωνία και οι απόψεις τους βρίσκουν ανταπόκριση.

Στο παρελθόν, οι αντιφρονούντες στέλνονταν σε στρατόπεδα ή στιγματίζονταν με ρετσινιές. Τώρα, ακούμε σε παραλλαγές το ίδιο μοτίβο.

Όχι πως ο αντιεξουσιαστικός χώρος αποτελείται μόνο από άτομα με συγκροτημένη πολιτική συνείδηση. Ο πολυκερματισμός είναι πλεονέκτημα και μειονέκτημά του ταυτόχρονα. Άτομα και ομάδες, μέσα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ή από τις παρυφές του, αυτονομούνται και σχηματίζουν συσπειρώσεις καθαρά συγκρουσιακές που στρέφονται κατά παντός, τυφλά.

Η αυτιστική λογική της σύγκρουσης με την αστυνομία, η καταστροφή κάθε τι που συμβολίζει την υπαρκτή κοινωνία, η καταφυγή στην ένοπλη πάλη ως αυτοσκοπός και ο άκριτος αντικομμουνισμός ενυπάρχουν σε άτομα και ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και με βάση αυτές τις μηδενιστικές αντιλήψεις συσπειρώνονται χούλιγκαν που βλέπουν ολόκληρη την κοινωνία με μίσος και αποστροφή. Δεν έχουν γλώσσα, δεν έχουν φωνή, δεν θέλουν σύγκλιση, δεν περιμένουν τίποτα. Είναι ή αισθάνονται απόβλητοι και εκφράζονται με πέτρες και βαριοπούλες. Κι αυτοί αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, και κατά μία έννοια είναι, αλλά δεν καθορίζουν τον αντιεξουσιαστικό χώρο, παρά μόνο, κάτω από ορισμένες συνθήκες, τον καπελώνουν με την πρακτική τους.

Ας σημειωθεί ότι η Αντιεξουσιαστική Κίνηση (ΑΚ), που εκδίδει τη Βαβυλωνία, στην πρώτη διαδήλωση μετά την τραγωδία της Μαρφίν, μπροστά στην καμένη τράπεζα, στην Πανεπιστημίου, ξεκαθάρισε τη θέση της φωνάζοντας δυνατά και πολλές φορές το σύνθημα «Καμιά δικαιολογία, καμία ανοχή, είναι και δικοί μας ετούτοι οι νεκροί!».

Σεμινάρια για βιολογικό κρασί και μουσταλευριά, στο Βοτανικό!

Νοσότρος

Στην Ελλάδα, από τη δεκαετία του ’70, την εποχή των σιτουασιονιστών, της Διεθνούς Βιβλιοθήκης, του Κωνσταντινίδη και του Μπαλή, ο αντιεξουσιαστικός χώρος έχει αναπτυχθεί εντυπωσιακά, αλλά, στο εσωτερικό του, ένα χάσμα χωρίζει την ΑΚ από τους Πυρήνες της Φωτιάς. Όπως και στην Αριστερά, ανάμεσα στη Δημοκρατική Αριστερά που φλερτάρει με τη σοσιαλδημοκρατία και την ΟΑΚΚΕ που θεωρεί τους πάντες πράκτορες και υποτελείς του ρωσικού ιμπεριαλισμού!!!

Εδώ και χρόνια, οι αντιεξουσιαστές κάνουν πράγματα που η Αριστερά τα βλέπει από απόσταση με ανομολόγητο θαυμασμό. Κατ’ αρχήν, χωρίς λεφτά, εθελοντικά, δημιούργησαν δεκάδες χώρους συνεύρεσης σε όλη την Ελλάδα! Με καταλήψεις και αλλαγές χρήσης, μετατρέπουν εγκαταλειμμένους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, σε εστίες πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής δράσης. Πολύχρονες καταλήψεις από ομάδες που μπορεί να μην έχουν και καμία επικοινωνία μεταξύ τους, σε όλη τη χώρα. Η Βίλα Αμαλία στην πλατεία Βικτωρίας (πάνω από είκοσι χρόνια), το Νοσότρος στα Εξάρχεια, ο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη (με παραγωγή αγροτικών προϊόντων), το Πάρκο στη Ναυαρίνου (πρώην πάρκινγκ), το Πάρκο Κύπρου και Πατησίων (κόντρα στο πάρκινγκ), η Κοκκινοσκουφίτσα στο Αγρίνιο (που μάλλον την έφαγε ο λύκος), η κολεκτίβα «Επιβίωση» σε νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, στη Λαμπηδόνα που μόλις ξεκίνησε, στο Βύρωνα (πρώην αναψυκτήριο) κ.λπ. Ομιλίες, σεμινάρια, εκθέσεις, μαγειρική, ομάδες χορού και θεάτρου, εικαστικά, συναυλίες, φεστιβάλ, όπως το πολύ πετυχημένο ετήσιο Β-Φεστ με τη συμμετοχή σπουδαίων διανοουμένων απ’ όλο τον κόσμο, βιολογικές καλλιέργειες, κοινοπραξίες εργαζομένων, συνεταιριστικά δίκτυα ανταλλαγής προϊόντων κ.λπ. συνθέτουν μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια που ξεπερνάει τα εσκαμμένα της Αριστεράς.

Οι νεαροί αντιεξουσιαστές ασχολούνται με τον πολιτισμό με πιο πρωτότυπο και σύγχρονο τρόπο από την παλιομοδίτικη Αριστερά, έχοντας αναπτύξει οικείες μορφές έκφρασης, όπως είναι το γκράφιτι και το χιπ χοπ. Και σε πολλές γειτονιές έχουν πάρει πάνω τους την καθημερινή πάλη κόντρα στο φασισμό και το ρατσισμό.

Πού είναι το ΚΚΕ στην πλατεία Βικτωρίας, που χωρίς τη Βίλα Αμαλία θα είχε γίνει άντρο της Χρυσής Αυγής, σαν τον Άγιο Παντελεήμονα;

Α+Α

Η εικόνα που δημιουργείται από την παραδοσιακή Αριστερά και τα καθεστωτικά ΜΜΕ για τον αντιεξουσιαστικό χώρο, εξυπηρετεί τις ανάγκες τους.

Απ’ την άλλη, τα τελευταία χρόνια, πολλοί αριστεροί και ορισμένοι φορείς της Αριστεράς με πιο ανοιχτούς ορίζοντες, δέχονται επιρροές από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και συνεργάζονται σε πολλά εγχειρήματα, άλλοτε με επιτυχία όπως στο Βοτανικό Κήπο κι άλλοτε με αποτυχία όπως στο Πάρκο της Κύπρου και Πατησίων. Αλλά και πολλοί αντιεξουσιαστές βρίσκουν όλο και περισσότερα κοινά σημεία επαφής με την εναλλακτική Αριστερά, χαλαρώνοντας και το δικό τους δογματισμό. Η αντίθεση στο ρατσισμό και το φασισμό και το ενδιαφέρον για τα κοινωνικά προβλήματα φέρνουν πιο κοντά αριστερούς και αντιεξουσιαστές. Ήδη, ένας διάλογος δημιουργικός βρίσκεται σε εξέλιξη.

Πολλοί νέοι έχουν ταυτίσει την Αριστερά με τα εκφυλιστικά φαινόμενα που οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στην ολοκληρωτική κατάρρευση και γι’ αυτό αντιμετωπίζουν με μεγάλη καχυποψία τους αριστερούς και τα κόμματά τους, που δεν πήραν ξεκάθαρη θέση και δεν εξήγησαν με ειλικρίνεια και σαφήνεια τι συνέβη και γιατί. Με ηγεσίες που εκθείαζαν με φανατισμό τα εκφυλισμένα κόμματα του ανατολικού μπλοκ και άφησαν τεράστια θέματα πολιτικής και ηθικής τάξης αναπάντητα και άθικτα χωρίς να απολογηθούν ποτέ γι’ αυτό. Αλλά ακόμα περισσότεροι νέοι απωθούνται από μία Αριστερά χωρίς έμπνευση, κουρασμένη και συμβατική. Κι αυτή η γενικευμένη αίσθηση στους νέους αδικεί το κομμάτι της Αριστεράς που δεν ενσωματώθηκε στο σύστημα, αλλά δεν μπορεί και να κάνει το άλμα προς τα μπρος.

Πολλοί νέοι πολιτικοποιημένοι και δραστήριοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στην Αριστερά. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που υποδύονται τους κομμουνιστές προσπαθούν να μεταφέρουν στο μέλλον τα χειρότερα πρότυπα του παρελθόντος δίνοντας ανάλογα δείγματα στο παρόν.
Γιατί, λοιπόν, ένας νέος με μυαλό να πιστέψει αυτούς που κατέστρεψαν το ιδεώδες του κομμουνισμού και τώρα ζητάνε και τα ρέστα;!

Υπάρχει μεγάλος πολιτικός προβληματισμός στους νέους ακτιβιστές εκτός κομμάτων, ενώ η καθεστηκυία τάση είναι να αντιμετωπιστούν απολίτικα, νομικίστικα ή τραμπούκικα.

Η συντηρητική Αριστερά προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τα επεισόδια στο Σύνταγμα όχι για να λύσει προβλήματα, αλλά για να δυσφημίσει και να απαξιώσει όλο τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ο οποίος αναπτύσσεται ερήμην της, ενισχυμένος από σύγχρονα ρεύματα σκέψης που διαμορφώνονται και κυκλοφορούν στις ομάδες, τα κινήματα, τα πανεπιστήμια, το διαδίκτυο, τα στέκια κ.λπ. Η συντηρητική Αριστερά δεν θέλει να αναγνωριστεί η πολιτική οντότητα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Δεν θέλει να αντιπαρατεθεί πολιτικά μαζί του. Νομίζει ότι με την ταμπέλα προβοκάτορας, χαφιές ή αναρχοφασίστας, θα ξεμπερδέψει με το χώρο. Είναι πολύ εξασθενημένη ιδεολογικά και πολύ γραφειοκρατική για να μπει σε διαδικασία πολιτικής και ιδεολογικής πάλης με τους αντιεξουσιαστές που έχουν δυναμική, όρεξη και επιχειρήματα, και τώρα πια, και κόσμο, ενώ η επιρροή των ιδεών τους είναι πολύ ευρύτερη της αριθμητικής τους παρουσίας.

Γέφυρες επικοινωνίας

Πρώτα-πρώτα, η Αριστερά οφείλει πάση θυσία να απαλλαγεί από τα κατάλοιπα αυτής της αρνητικής παράδοσης, που δεν διαμορφώθηκε μόνο σε συνθήκες πολέμου, αν αυτό αποτελεί ελαφρυντικό, αλλά και σε συνθήκες απόλυτης κυριαρχίας των αυτοαποκαλούμενων κομμουνιστών στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.

Απ’ την άλλη, ο αντιεξουσιαστικός χώρος συνειδητοποιεί ότι πρέπει να ρυθμίσει τα του οίκου του, με αυτογνωσία και πολιτική ωρίμαση, για να μην αυτοκαταστρέφει τις προσπάθειές του. Ίσως τα συμπεράσματα από τα ξεσπάσματα αντιπαραγωγικής βίας να επισπεύδουν αυτές τις διεργασίες στο εσωτερικό του.

Διάλογος. Η πόλωση μπλοκάρει την πολιτική σκέψη και καλλιεργεί τη σύγχυση και τη σύγκρουση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο διάλογος είναι εύκολος ιδιαίτερα σε εποχή μεγάλης κρίσης, που ο κοινωνικός αποκλεισμός εκφράζεται πολλές φορές τυφλά, όπως στο Παρίσι και το Λονδίνο πρόσφατα, μέσα από τα παιδιά των οικογενειών που πλήττονται όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά, πολιτισμικά και ηθικά. Εξ ου και η συμμετοχή παιδιών από εύπορες οικογένειες.
Πολλοί νέοι που υφίστανται τις συνέπειες των ανισοτήτων, με άδειες τσέπες και έντονη αβεβαιότητα, αντιδρούν επιθετικά έως πολύ επιθετικά στην απαξίωση που επιφυλάσσει η συντηρητική Αριστερά σε κάθε έναν που δεν μπαίνει στο μαντρί της, και αρνούνται οποιαδήποτε επαφή απαιτώντας σεβασμό στην ανεξαρτησία τους.

Πειθώ. Αν η Αριστερά δεν έχει πειστικά επιχειρήματα στη συνομιλία της με τους αντιεξουσιαστές, πώς θα πείσει όλη την υπόλοιπη και πιο απολίτικη και ενταγμένη στο σύστημα κοινωνία; Τους αγρότες, τους μικροεπιχειρηματίες και τους εμπόρους; Θα αρκεστεί στον προσεταιρισμό των μικροαστών με χάδια και κολακείες για να την ψηφίζουν χωρίς να αλλάζουν συντηρητικές νοοτροπίες και αντιλήψεις, που αλλοιώνουν τα αριστερά κινήματα με τη συμμετοχή τους;

Συνεννόηση και συνεργασία με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Η συρρίκνωση του «σπάστα όλα» και του «πάρτα όλα» μπορεί να γίνει εκ των έσω. Και σ’ αυτό δεν βοηθάει η απολίτικη μικροσυμφεροντολογική απαξίωση όλου του χώρου. Η Αριστερά θα βρίσκει συνεχώς μπροστά της το χώρο, κι όχι πάντα από πλεονεκτική θέση. Εξάλλου, πώς μπορεί κανείς να αποκλείει εξ ορισμού από τις συμμαχίες του ένα τόσο δυναμικό κομμάτι της νεολαίας;

Επειδή καμία «σχέση» δεν χτίζεται εύκολα, χρειάζεται επιμονή και χρόνος.

Και ο χαφιεδισμός, σε εποχές νομιμότητας, δεν αντιμετωπίζεται με κατάρες, αλλά με μεγαλύτερη διαφάνεια, συντροφικότητα, μαζικότητα, δοκιμασία στην πράξη και εσωτερική δημοκρατία. Ο μυστικισμός και ο συγκεντρωτισμός προστατεύουν καλύτερα τους χαφιέδες, οι οποίοι δεν είναι ηλίθιοι για να πετάνε πέτρες και μετά να πίνουν καφέ με τα ΜΑΤ.

Το ΚΚΕ εκτρέπεται

Το ΚΚΕ δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν θέλει να κάνει διάλογο. Με κανέναν. Αριστερό ή αναρχικό. Για λόγους «καθαρότητας» αποκλείει τους πάντες που δεν αναγνωρίζουν την ηγεμονία του. Και για να το δικαιολογήσει αυτό, χρησιμοποιεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Έτσι, δαιμονοποιεί τους αντιεξουσιαστές, αλλά και όλη την υπόλοιπη Αριστερά. Και με αυτή τη γραμμή διαπαιδαγωγεί τα μέλη και τους οπαδούς του. Να αντιμετωπίζουν εχθρικά και κλειστοφοβικά κάθε άλλον από οποιονδήποτε χώρο κι αν προέρχεται. Πρακτικά, αυτή η διασπαστική θέση εξωθεί και στριμώχνει το ΚΚΕ σε ένα διαρκή και σκληρό πόλεμο μέσα στο ίδιο το κίνημα. Έτσι, αναπόφευκτα, ακολουθώντας το δρόμο της απόρριψης και αντιπαράθεσης, θα στρατιωτικοποιεί όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του καλλιεργώντας και τις αντίστοιχες μιλιταριστικές νοοτροπίες και ιδεολογίες, στη λογική ενός διαρκούς εμφυλίου. Θα πρέπει δε, συνεχώς, να αναβαθμίζει τις ομάδες «περιφρούρησης» και τα όπλα τους, αφού οι αντίπαλοί του δεν θα κάθονται παθητικά να τρώνε ξύλο. Ήδη, δεκάδες Κνίτες φόρεσαν κράνη και εξοπλίστηκαν με θανατηφόρα ρόπαλα, σαν αυτά του μπέιζμπολ, με τα οποία έσπασαν χέρια και κεφάλια. Επίσης, συμμετείχαν στον πετροπόλεμο, αδιαφορώντας, όπως και η άλλη πλευρά, αν θα σκοτώσουν κάποιον με τα μάρμαρα που εκτόξευαν. Αλλά αυτή η μορφή οργάνωσης και δράσης δεν έχει ούτε προβλέψιμο τέλος, ούτε ελεγχόμενα όρια.

Αν είχε σκοτωθεί ένας νεαρός αντιεξουσιαστής από τα συμπαγή παλούκια ή από τα μάρμαρα που πετούσαν πίσω οι άνθρωποι του ΚΚΕ, θα ήταν λιγότερο νεκρός από ένα νεκρό του ΠΑΜΕ; Και μια τέτοια δολοφονία θα αποτελούσε νόμιμη άμυνα και θα ήταν πολιτικά ορθή;

Υπάρχει συνετός άνθρωπος που θεωρεί ότι η παραπέρα πόλωση και αντιπαράθεση με τους όρους που διεξάγεται σήμερα, και με την αναμενόμενη χειροτέρευση που θα επιφέρει κάθε αναβάθμιση της βίας από τη μία ή την άλλη πλευρά, θα λύσει το πρόβλημα;

Μήπως η στρατιωτικοποίηση για εσωτερική χρήση ανοίγει πολύ σκοτεινές ατραπούς στη νοοτροπία και την ιδεολογία της Αριστεράς;

Μήπως ο τρόπος που διάλεξε, ή παρασύρθηκε, το ΚΚΕ για να αντιμετωπίσει και να τιμωρήσει τους αντιεξουσιαστές που του χαλάνε την ευταξία, διευρύνει έναν εξαιρετικά επικίνδυνο δρόμο βίας και αίματος; Και τελικά, μήπως το ΚΚΕ αυτοπαγιδεύεται προκειμένου να επιτηρεί όλο και πιο αυστηρά την επικράτειά του;

Πρώτη δημοσίευση: http://www.edromos.gr
Το βρήκαμε στο: http://parallhlografos.wordpress.com

Πώς επανασυνδέουμε το κομμένο ρεύμα

Πηγές: Ο Παραλληλογράφος αναδημοσίευσε από το μπλογκ της Κατάληψης Σινιάλο κι εμείς απ' τον Παραλληλογράφο 

Oι «Σκλάβοι των Σκλάβων» : Ο ρόλος των γυναικών στον αγώνα κατά της δουλείας

.Επιμέλεια: Σίσση Μπάρα

Η διεθνής βιβλιογραφία έχει αφιερώσει στο παρελθόν χιλιάδες σελίδες, στις συνθήκες ζωής των σκλάβων ανδρών και στον αγώνα τους κατά της  δουλείας. Όπως συμβαίνει και με άλλα επιστημονικά πεδία η πλευρά των γυναικών, η βιωμένη εμπειρία της δουλείας τους δεν καταγραφόταν πουθενά. Με το γυναικείο κίνημα τη δεκαετία του ΄70 και την ανάπτυξη των « Gender Studies » η σιωπή γύρω από το ρόλο των γυναικών στo  κοινωνικό γίγνεσθαι  άρχισε να σπάει.

Πληθώρα μελετών, από το χώρο κυρίως της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και της Ιστορίας, άρχισαν να εξετάζουν τη συμπεριφορά τους ως διακριτής κοινωνικής κατηγορίας, ανοίγοντας νέους δρόμους στη κατανόηση της δουλείας και των πολύπλοκων κοινωνικών σχέσεων που παράγει. Το γεγονός αυτό επέτρεψε έστω και αργά την ιστορική τους αποκατάσταση.[1]

Η συμβολή των γυναικών στον αγώνα κατά της δουλείας ήταν καθοριστική. Εκτός από γνωστές αγωνίστριες, υπήρχε ένα πλήθος ανώνυμων γυναικών που αντιστέκονταν καθημερινά στη δουλεία, είτε ατομικά είτε συλλογικά. Πέρα απο τις αυτοκτονίες, οι πιο συνιθισμένοι τρόποι αντίστασης, κοινοί και στα δύο φύλα, ήταν η ανυπακοή και η απόδραση. Κατέφευγαν ωστόσο και στην βία, δηλητηριάζοντας ή δολοφονώντας τα αφεντικά τους. Οι εκτρώσεις ήταν επίσης συχνός τρόπος αντίδρασης στους βιασμούς τους. Η πιο σημαντική όμως συνεισφορά των ανώνυμων αυτών ηρωϊδων, ήταν η ενασχόληση τους με τις απαγορευμένες απο τους λευκούς  θρησκευτικές τελετές.

Στόχος του δουλοκτητικού συστήματος, των αποικιών, ήταν η κατάργηση του ατόμου. Η πλήρης απανθρωποποίηση του και η καταστροφή των κοινωνικών και οικογενειακών του σχέσεων. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύτηκε και η επίσημη εκκλησία. Με την άφιξη τους στις αποικίες το πρώτο πράγμα που έχαναν ήταν το όνομα και την οικόγενεια τους. Στη συνέχεια, τους βαφτίζαν  και τους « δίδασκαν » τον καθολικισμό. Όμως στις περισσότερες περιπτώσεις συνέχιζαν να διατηρούν κρυφά τις θρησκευτικές τους δοξασίες. Κι εδώ ο ρόλος των γυναικών ήταν καταλυτικός:  Διατηρώντας ζωντανές τις παραδόσεις του τόπου τους συνέβαλαν άμεσα στη δημιουργία μιας ενιαίας « ταυτότητας »  και  « συνειδήσης » των σκλάβων ως τάξη. Η  κατασκευή της διπλής προσωπικότητας, αυτης του σκλάβου και του ελεύθερου ανθρώπου, απέτρεπε την κατάργηση του εαυτούκρατώντας ζωντανή την επιθυμία για ελευθερία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι  σκλάβες μοιράζονταν την ίδια στέγη με τους άνδρες και τις ίδιες απάνθρωπες συνθηκες εργασίας. Επιπλέον  είχαν την ευθύνη της προστασίας των παιδιών τους. Στις ΗΠΑ, οι λευκές γυναίκες  ήταν ένθερμες οπαδοί της κατάργησης της Δουλείας, κάποιες από αυτές το πλήρωσαν με τη ζωή τους.[2]

Ηγετικές φυσιογνωμίες γυναικών στο πόλεμο κατά της Δουλείας

Καρλότα[3]: Είναι σύμβολο όλων των κινημάτων αντίστασης στη Κούβα μέχρι την οριστική κατάργηση της δουλείας στις 7/10/1886. Ήταν σκλάβα στο εργοστάσιο παρασκευής ζάχαρης στοTriunviratoτης Matanzaστο βόρειο τμήμα του νησιού. Ηγείται της επανάστασης του 1843. Υστερα από μια άνιση μάχη, όπου πολέμησε γενναία, συλλαμβάνεται. Η ποινή της ήταν παραδειγματική και βάρβαρη: Θάνατος δια ζωντανού διαμελισμού. Τραβηγμένη από άλογα, ώστε το σώμα της να μην αναγνωρίζεται[4]. Η αντίσταση της Καρλότας είχε συνέχεια. Ένα χρόνο αργότερα έγινε η « συνωμοσία της σκάλας »,επανάσταση  κατά την οποία εκτελέστηκε  ο αφροκουβανός ποιητής Placido. Τεκμήριο ενοχής του: το ποήμα που έγραψε στη μνήμη της Καρλότα.

Jeanne Odo 1680-1797[5]: Ηταν πρώην σκλάβα γεννημένη στο PortauPrinceστον Αγιο Δομίνικο. Στις 4/6/1793 σε ηλικία 114 ετών, έρχεται στη Γαλλία εκπροσωπώντας την επιτροπή Εγχρωμων πολιτών και στρατιωτικών του αμερικανικού τάγματος[6]. Σε μια κίνηση έντονου συμβολισμού, υπέβαλλε στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση τη σημαία της ισότητας του χρώματος[7]. Συγκινημένη η εθνοσυνέλευση παρέλάβε τη σημαία και  την ονόμασε σύμβολο ενότητας μεταξύ της Γαλλικής και της επανάστασης στον Άγιο Δομίνικο. Ο ιερέας Γρηγόριος[8] επικαλούμενος τη κατάργηση της δουλοπαροικίας το 1789,  ζήτησε απο τη Συνέλευση να εξαφανίσει την « Αριστοκρατία του Χρώματος ».

Nanny[9] 1680-1730 : Πρόκειται για την εθνική ηρωίδα της Τζαμάικα. Γεννήθηκε στη σημερινή Γκάνα, και άνηκε στη φυλή Ασαντί. Έφτασε στη Τζαμάϊκα ως σκλάβα[10]μετά από ενδοφυλετικό πόλεμο που συμμετείχαν μέλη της οικογένειας της. Κατορθώνει να δραπετεύσει με τα πέντε αδέρφια της, μεταξύ των οποίων κι ο μετέπειτα μεγάλος ηγέτης των φυγάδων σκλάβων Cudjoe. Το 1720, οδήγησε τους εξεγερμένους φυγάδες windward[11] στη περιοχή BlueMountains στην ενορία Portland της βόρειας Τζαμάϊκα.  Με τον  αδερφό της Quaoίδρυσαν κοινότητα ελευθέρων σκλάβων, που ονομάστηκε Nannytown. Ηταν γνωστή για τις διοικητικές και στρατηγικές της ικανότητες. Στο πόλεμο κατα των λευκών (1725-1740), κατάφερενα απωθήσει τις βρετανικές δυνάμεις, μέχρι το θάνατο της. Απελευθέρωσε πάνω από 800 δούλους. Πεθαίνει το 1733 επικυρηγμένη , από σφαίρα σκλάβου νοικιασμένου στην υπηρεσία του βρετανικού στρατού.

Harriet Tubman 1822-1913 : Γεννημένη σκλάβα σε φυτεία της πολιτείας Maryland της Αμερικής,[12] ήταν από τα ηγετικά στελέχη ενός γιγαντιαίου δικτύου απόδρασης, του undergroundrailroad[13]. Οδήγησε στην ελευθερία 300 σκλάβους κι έδινε λεπτομερή στοιχεία σε όσους ήθελαν να το σκάσουν ατομικά. Συμβουλεύοντας τους υποψήφιους φυγάδες, έλεγε: « Αν ακούσεις σκυλιά στο κατόπι σου, συνέχισε να περπατάς. Αν δεις δαυλιά στο δάσος συνέχισε να περπατάς. Αν σε πυροβολήσουν συνέχσε. Μην σταματήσεις ποτε. Αν θέλεις να γευτείς τη λευτεριά συνέχισε να περπατάς[14] »

---

[1]Ο κατάλογος των μελετών αυτών είναι μακρύς. Ενδεικτικά αναφέρουμε Alessandro STELLA « Desesclavespourlaliberté sexuelledeleursmaîtres », Clio, nο 5-1997, Guerresciviles, διαθέσιμοστο URL : http://clio.revues.org/index419.html. Και Arlette Gautier « esclavesfemmesduNouveauMonde », Colloque Femmes etes clavage, 7,8 /11/2001 Avignon.http://www.genreenaction.net/spip.php?article5682. Μέσα απο το παράδειγμα της Αϊτης δείχνει τη σεξουαλική αναπαραγωγική και εργασιακή εκμετάλευση των γυναικών συγκριτικα με τους άνδρες τη περιόδο της αποικιοκρατίας. Επιπλέον εξετάζει τις διαφορετικές συνέπειες της κατάργησης της δουλείας στα δύο φύλλα. Οι σκλάβες δεν αποκτούν δικαιώματα. Στο 1^ο σύνταγμα της Αϊτής το 1805 η ιδιοτητα του πολίτη ορίζεται ως εξης:«Πολίτης δεν μπορεί να είναι παρά ένας καλός πατέρας, ένας καλός γιός, ένας καλός σύζηγος και κυρίως ένας καλός στρατιώτης»

[2]SlaveryinDutchSouthAfricaσελ. 119-122
http://www.quaibranly.fr/fr/liberte/visions-sur-lesclavage/cultes-du-vaudou-et-objets-du-benin.htmlhttp://fr.wikipedia.org/wiki/R%C3%A9volution_ha%C3%AFtienne#La_r.C3.A9volte_des_noirs_et_l.27abolition_de_l.27esclavagehttp://www.enfants-soleil.org/Chap_Haiti/vaudou_page1.htm και http://hist-geo.spip.ac-rouen.fr/IMG/pdf/prem_abolition.pdfhttp://revolution-francaise.net/editions/exposition2.pdf
http://fr.wikipedia.org/wiki/Antiesclavagisme_aux_%C3%89tats-Unis και Claude Fillard, Colette Colomb-Boureau, Les mouvements féministes américains, Ellipses, Paris, 2003, σελ.. 25.http://fr.wikipedia.org/wiki/Angelina_Emily_Grimk%C3%A9

[3]http://www.quaibranly.fr/fr/liberte/figures-de-la-revolte/portraits-de-femmes-remarquables/carlotta.html

[4] ΕugeneGodfried, “CARLOTA Lukumí/Yoruba Woman Fighter for Liberation Massacred in Matanzas, Cuba, in 1844” στοhttp://afrocubaweb.com/carlota.htm#Carlota the rebel. Και Nadia Salter, working paper, “The Caribbian slave women Resistance as a Form of Preservation: Taking a closer look at pain and how it applies to history and the preservation of self”, σέλ. 5,6.

[5]http://www.royet.org/nea1789-1794/archives/journal_debats/an/1793/convention_1793_06_04.htm
http://hist-geo.spip.ac-rouen.fr/IMG/pdf/prem_abolition.pdf
http://revolution-francaise.net/editions/exposition2.pdf
http://www.temoignages.re/henri-gregoire-1750-1831-france,42967.html
Florence Gautier«JeanneOdopour l'Humanité des Africains. Deux portraits, 1791-1794, Les Anneaux de la Mémoire, Nantes, n° 5, 2003 ».  Organisation Rupture Solidarité, L’Afrique centrale des droits de l’hômme, Paris 2001 τόμ.1 σελ.143. Jean-Daniel Piquet, L'émancipation des noirs dans la révolution française: 1789-1795, Paris  2002 σέλ. 362-365

[6]Επαναστατικό τάγμα έγχρωμων της Γαλλίας

[7]Ηταν η τρίχρωμη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης στο κάθε χρώμα της οποίας απεικονίζονταν: Ενας Νέγρος στο μπλε της μέρος, ένας λευκος στο άσπρο  κι ένας μιγάς στο κόκκινο. Οι τρεις άνδρες  με τη βοηθεία μιας λόγχης κρατούσαν  το σκουφί της ελευθερίας. Πάνω στη σημαία έγραφε « Η ένωση μας είναι η δύναμη μας ».http://www.quaibranly.fr/fr/liberte/figures-de-la-revolte/portraits-de-femmes-remarquables/jeanne-odo.html

[8]Ηταν ιερέας που τάχθηκε με τη Γαλλική επανάσταση. Ως μέλος της εθνοσυνέλευσης αγωνίστηκε για την αποκατάστασης των μαύρων και των εβραιων. Το 1788 έγραψε το δοκίμιο «essai sur la régénération physique et morale des juifs» που βραβεύτηκε απο την Ακαδημία του Metz. Ζητούσε πολιτικά και πολιτειακά δικαιώματα για τους μιγάδες και τους ελεύθερους έγχρωμους http://www.royet.org/nea1789-1794/notes/acteurs/gregoire.htm

[9]http://www.quaibranly.fr/fr/liberte/figures-de-la-revolte/portraits-de-femmes-remarquables/nanny.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Nanny_of_the_Maroons
http://en.wikipedia.org/wiki/Nanny_Town

[10]Πηγές αναφέρουν ότι στη Τζαμάϊκα έφτασε ως ελευθερη αφρικανή βασίλισσα μεταφέροντας μαζί τους σκλάβους της. Nadia Salter όπως παραπάνω σέλ. 6 και http://www.jamaicans.com/articles/primearticles/queennanny~print.shtml

[11]Ηταν η μια εν των δύο κοινότητες παλαιών φυγάδων επι ισπανικής κατοχής της Τζαμάϊκα στα 1650, που ζούσαν στην ορεινή πλευρά του νησιού. Η άλλη ομάδα ονομαζόταν Leeward. Ικανοτατοι  πολεμιστές. αναμίχθηκαν με τους ιθαγενείς του νησιού τους Arawaks. Με την άφιξη των άγγλών οι κοινότητες αυτές αντιστάθηκαν. Για πάνω απο 150 χρόνια βοηθούσαν τους σκλαβους να δραπετεύουν, ενώ προκαλούσαν σημαντικές δολιοφθορές στους λευκούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι φυγάδες της Τζαμάϊκα  αν και δέχονταν σκλάβους απ όλα τα μέρη, κατάγονταν βασικά απο την ίδια φυλή τους Ashante http://en.wikipedia.org/wiki/Nanny_of_the_Maroons και http://en.wikipedia.org/wiki/Maroon_(people)καιhttp://en.wikipedia.org/wiki/Arawaks.

[12]βορειο ανατολικά των ΗΠΑ http://fr.wikipedia.org/wiki/Maryland

[13] http://en.wikipedia.org/wiki/Underground_Railroad

[14] http://www.agencetropiques.ch/notre_memoire.html
http://www.quaibranly.fr/fr/liberte/figures-de-la-revolte/portraits-de-femmes-remarquables/harriet-   tubman.htmlhttp://fr.wikipedia.org/wiki/Harriet_Tubman


ΠΗΓΗ: http://www.theinsider.gr

Κόκκινη Αυγή και Μαύρος Αχταρμάς

Με αφορμή τα επεισόδια που έγιναν στις 20/10/11, την ημέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου για τα εργασιακά και την εφεδρεία στη Βουλή μεταξύ των νεοπραιτωριανών της κυβέρνησης ( των ΚΝΑΤ ) και συγκεντρωμένων διαδηλωτών στην πλατεία Συντάγματος, έχουμε να καταθέσουμε ορισμένες σκέψεις και προβληματισμούς, προς όφελος, ελπίζουμε, του αγώνα των εξεγερμένων και όλης της αντιστεκόμενης κοινωνίας.

Η διαπίστωση του κατασταλτικού και εν δυνάμει εγκληματικού ρόλου των ΚΝΑΤ, από την έναρξη της μεταπολιτευτικής περιόδου έως και σήμερα, σε πιστή ακολουθία με την φραξιονιστική και σεχταριστική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, δεν είναι προνόμιο του ανταγωνιστικού -κατ΄αυτούς- αναρχικού, αντεξουσιαστικού κινήματος.

Η ολοκληρωτική σκέψη και δράση του ιδιόμορφου αυτού κομμουνιστικού κόμματος είναι ευρέως αντιληπτή πλέον από τους κύκλους της αμφισβήτησης, της αριστερής ακηδεμόνευτης διανόησης ακόμα και της ανέναχτης πολιτικής δημοσιογραφίας.

Ο μοναχικός δρόμος των ''ερυθρών Χμερ'' της Ελλάδας, αν και διανθίζεται με ψευδοκοινωνικά - λαικά χαρακτηριστικά, παραμένει μονόδρομος αριστερού λαικισμού και εξουσιομανίας, παράγοντας συχνά φαινόμενα βαθειάς αποξένωσης από τις υγιείς κοινωνικές δυνάμεις, που διαθέτουν κριτική σκέψη, αλλά και εμφανίζει διαλυτικά φαινόμενα για το εσωτερικό του, ειδικά στις σημαντικές ιστορικές πολιτικές περιόδους. Το ότι είναι ''αριστερό'' κοινοβουλευτικό κόμμα διαθέτει συστημικό προσανατολισμό και καθεστωτικές δυναμικές όταν ''βρεθεί στα πράγματα'', δεν απαιτεί ιδιαίτερη πολιτική ανάλυση. Η 20η του Οκτώβρη, όμως, σηματοδότησε την απαρχή ενός νέου κατασταλτικού δόγματος της εξουσίας, όπου είναι πρόδηλη η συνδιαχείριση των εξεγερτικών κοινωνικών δράσεων, σε περιόδους έντονης συστημικής κρίσης, μεταξύ των κρατικών μηχανισμών της καθυποταγμένης αριστεράς.

Εδώ βρίσκεται και η κριτική μας στάση απέναντι, όχι πλέον στον νέο σχεδιασμό της κατασταλτικής θεώρησης της εξουσίας, αλλά κυρίως στην αντίληψη της νέας πραγματικότητας από τις ενεργές δυνάμεις του αντικαθεστωτικού αγώνα, που περιλαμβάνουν ειδικά τις αναρχικές - αντεξουσιαστικές συλλογικότητες και το κίνημα των πλατειών.

Η ανάγνωση του Ριζοσπάστη της Κυριακής που προηγήθηκε των γεγονότων φανέρωσε την αλλαγή πλεύσης της νεοκαθεστωτικής πολιτικής καταστολής των εξεγέρσεων, που στα σενάριά της περιλαμβάνει και την εφαρμογή εμφυλιοπολεμικών σχεδίων.

Όμως η αντιμετώπισή του από τον Α/Α χώρο καταδεικνύει ότι ο χώρος αυτός δεν διαθέτει την πολιτική οξυδέρκεια για την πλήρη ανάλυση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, ή την πολιτική αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, αφήνοντας τα γεγονότα να κυλούν.

Η σημειολογία όμως της 20ης Οκτώβρη, με συγκρούσεις μεταξύ κρανοφόρων - ροπαλοφόρων - κουκουλοφόρων, δεν αναλύεται ούτε επιστημονικά ( με ψυχοδιαγνωστικές μεθόδους ), ούτε κοινωνικά ( με διακρίσεις σε λαικοεργατικές δυνάμεις και λούμπεν περιθωριακή νεολαία ), αλλά καθαρά με πολιτική προσέγγιση. Προυπόθεση όμως μιας καθαρής πολιτικής συνείδησης του σήμερα είναι η ανάγκη της αυτοκριτικής. Η έλλειψή της τα τελευταία χρόνια οδήγησε μεγάλο μέρος του Α/Α χώρου σε έναν ιδιαίτερο αυτισμό και βαθμιαία στον κοινωνικό του αποκλεισμό, πολιτικοκοινωνικό και χωροταξικό.

Οι τρανταχτές αλήθειες που βροντοφώναξε τα 35 χρόνια μεταπολίτευσης ο χώρος αυτός, δεν μπόρεσαν να γίνουν το πρόταγμα της αντιστεκόμενης κοινωνίας, αλλά σπίθες για μια σειρά μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων που όμως συνέχισαν να κινούνται στο χώρο της αυτοαναφορικότητας , που διέθετε και διαθέτει περισσή το κίνημα αυτό.

Η έλλειψη σαφήνειας θέσεων, απτών οραμάτων, προσεγγίσιμων στόχων, εξελισιμότητας προσέδωσαν στον Α/Α χώρο την θέση στο Πάνθεον των ιδεολογιών της Ουτοπίας κι ας ήταν κάποιοι από μας που βαδίζαμε σε δρόμους Ευτοπίας.

Ο αφορμαλισμός, η αποστροφή σε οργανωμένα σχήματα, η έλλειψη στρατηγικής του δρόμου, η παντελής απουσία συντονισμού δράσεων μεταξύ των συγγενών ομαδοποιήσεων του χώρου αυτού, σχηματοποίησε την εικόνα - για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας - του ''μπάχαλου'', δηλαδή ενός Μαύρου αχταρμά'' που κατά συνθήκη περιλαμβάνει ιδεολόγους, λούμπεν, γηπεδικούς, χαοτικούς.

Στην πραγματικότητα το ''μπάχαλο'' δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εκφραστικότερη ''άναρχη'' συλλογικότητα που διαθέτει μόνο εξεγεργιακά αντανακλαστικά χαρακτηριστικά και λιγότερο συνειδητά, με ότι αρνητικό ή θετικό διαθέτει αυτή η ταυτοποίηση με έναν πολιτικό χώρο.

Ο αγώνας για την κοινωνική Απελευθέρωση προυποθέτει πρωτίστως αυτοσυνειδησιακά και δευτερευόντως εναρμόνιση με το κοινωνικό σύνολο σε μια διαδικασία αμφίδρομης προσφοράς βιωματικών εμπειριών και αγώνα, που δεν πρέπει να΄χει τα χαρακτηριστικά του ανταγωνισμού.

Η διάκριση, η επιλογή, η αντιπροσώπευση, η υποκατάσταση δεν είναι παρά τα βοηθητικά εργαλεία της εγκαθίδρυσης της αστικής εξουσίας επάνω στην κοινωνία.
Το Αναρχικό - Αντιεξουσιαστικό Κίνημα οφείλει να μην διαθέτει ανταγωνιστικά στοιχεία με τις χειμαζόμενες κοινωνικές δυνάμεις, να μην προκαταλαμβάνει την σκέψη και την δράση της κοινωνίας, να μην είναι ο εργολάβος των κοινωνικών αγώνων, αλλά ο χρήσιμος καταλύτης που επιτελεί τον ουσιαστικότερο ρόλο στην κοινωνική διεργασία για την Απελευθέρωση.

Ενας καταλύτης που όταν και όποτε επιτελέσει τον ρόλο του, θα πάψει να υπάρχει, κατανοώντας τις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες.
Ενα κίνημα τέτοιο φυσικά αποτελείται από άτομα. Ανθρώπινες υποστάσεις που οφείλουν να διαισθάνονται το βάρος της προσωπικής ευθύνης και της κοινωνικής συνευθύνης και η διαδρομή ελευθερίας που επιχειρεί το Α/Α κίνημα, προυποθέτει και ατομικές και συλλογικές δεσμεύσεις.

Έχοντας λοιπόν αντίληψη της πραγματικής διάστασης της συγκυρίας που βιώνουμε,οφείλουμε να βρούμε τα κατάλληλα εκείνα μέσα που θα μας επιτρέπουν να διακρίνουμε ψύχραιμα τα όπλα και τις δυνάμεις της κυριαρχίας, προκειμένου να αναπτύξουμε τις νέες πολύμορφες κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στην εξουσία. Γι΄αυτό ο αγώνας πρέπει να απλώνεται σε κάθε πεδίο της καθημερινής μας ζωής,σε κάθε σχέση, στην εργασία, στα σχολεία, στις γειτονιές, στον τρόπο που επικοινωνούμε και συντονιζόμαστε, στον κοινό σχεδιασμό και στην κοινή στρατηγική.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
Α.Π.Κ

Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες

Αυτή τη Δευτέρα δεν θα ξυπνήσω στις 5:00 τα χαράματα, δεν θα μαζέψω τα τάπερ με τα φαγητά της βδομάδας, δεν θα κάνω 100 χιλιόμετρα για να φτάσω στην δουλειά μου. Γιατί δεν έχω πλέον δουλειά.
 Η εταιρία μου αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον θέση για μένα, με αποζημίωσε και με έστειλε στο ταμείο ανεργίας.

Θα περιμένει κανείς από έναν πρόεδρο Σωματείου όπως εγώ να πει πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ψηλά το κεφάλι συνάδελφοι, θα βρεθούμε στους δρόμους και πως όλοι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ωραία είναι όλα αυτά αλλά εγώ θα μιλήσω για συναισθήματα, για φόβους, για συμπεράσματα. Τα άλλα θα τα γράψω σε κάποια ανακοίνωση, μπας και την διαβάσει κανείς και αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο του και βγει στους δρόμους.

Αυτή η Δευτέρα λοιπόν δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Αυτή την Δευτέρα δεν θα είμαι εργαζόμενος εργάτης, αλλά άνεργος εργάτης. Αλλά τελικά γιατί κάποιος γίνεται εργάτης; Είναι εύκολη η απάντηση: Γιατί δεν μπόρεσε να γίνει κάτι άλλο. Ήταν η λογική κατάληξη για κάποιον που δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο ή επειδή ακολούθησε την δουλειά του πατέρα του, ή και για τα δύο μαζί.
Εκτός κι αν είσαι από μικρός μαλάκας και νομίζεις όπως εγώ, πως μόνο όποιος ζει μες την μουντζούρα μπορεί να λέει με περηφάνια πως είναι εργαζόμενος. Αν έχεις και για πρότυπο έναν πατέρα μουντζούρη που πάντα έβριζε το «Δημόσιο» δεν θες και πολύ για να το πιστέψεις. Η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς έπαψε να βρίζει όλο το «Δημόσιο» από τότε που η αδερφή μου μπήκε στο «Δημόσιο»…

Έτσι με άποψη και περηφάνια δήλωνα εργάτης στα 18 μου, έχοντας ως αφεντικό τον πατέρα μου και αγόραζα βιβλία του Μάρξ στα φεστιβάλ της ΚΝΕ, με επίτηδες μουτζουρωμένα χέρια για να δείχνω συνειδητοποιημένος εργάτης που μπορεί να μελετά και να καταλαβαίνει τον Μάρξ, καλύτερα από κάποιον διανοούμενο του κώλου...

Φυσικά τα βιβλία έμειναν στα ράφια αδιάβαστα γιατί και υπομονή δεν είχα αλλά ούτε και την ικανότητα να τα καταλάβω. Ίσως τώρα που θα έχω χρόνο να τα καταφέρω καλύτερα. Εργάτης βέβαια παρέμεινα και στα 41 μου μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα γιατί από δω και μπρος κανείς δεν ξέρει. Αυτό που κέρδισα από την τελευταία μου δουλειά, εκτός της πίεσης και της αναγκαστικής χρήσης δύο χαπιών την ημέρα για να μην υπερβεί τα όρια και δεν προλάβω να δω τον Άρη πρωταθλητή, είναι η πλήρης επιβεβαίωση των όσων υποψιαζόμουν για μερικά δείγματα εργατών, αλλά πάντα ντρεπόμουν να τα εκστομίσω, γιατί η εργατική τάξη είναι και περήφανη και αθάνατη.

Επιβεβαιώθηκα λοιπόν για το τυπικότερο δείγμα εργάτη. Τυπικό, τυπικότατο δείγμα εργάτη είναι αυτός που χορεύει όπως και δήποτε με τσιγάρο στο στόμα την μεγαλύτερη μελοποιημένη απάτη όλων των εποχών, -από τον «τραγουδιστή του λαού»- «Το μερτικό μου απ’ τη χαρά μου το ‘χουν πάρει άλλοι γιατί είχα χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη». Τι απάτη θεέ μου. Να ξέρεις πως ο άλλος είναι ο ρουφιάνος του αφεντικού, λουφάρει μόνιμα και προκλητικά, έχει σκοτωθεί με τα αδέρφια του για την κληρονομιά του πατρικού του, κάθεται στο τραπέζι μόνο αν θα τον κεράσεις, σε τρελαίνει στην τράκα και παρ’ όλα αυτά διαρρηγνύει τα ιμάτια του χορεύοντας ή μάλλον χοροπηδώντας σαν κατσίκι ταυτιζόμενος με τα καθαρά χέρια και την μεγάλη καρδιά.

Χειρότερος όμως εργάτης όλων είναι εκείνος που αναλαμβάνει χρέη εργοδηγού. Εδώ μιλάμε για περίπτωση που χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Καταρχάς το δέχεται ως αποτέλεσμα της ικανότητας του στη δουλειά και ως φυσική εξέλιξη που δικαιώνει τους κόπους ετών. Συνήθως είναι ανίκανος να γράψει σωστά ακόμα και το όνομα του και όμως κρατά με μεγάλη υπευθυνότητα και κύρος τις καταστάσεις των εργαζόμενων. Αναλαμβάνει να πιέσει, να εκβιάσει και να απειλήσει όσους αντιδρούν για τις συνθήκες και επιδεικνύουν διάθεση για συνδικαλισμό. Φυσικά οι εργάτες τους μισούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ικανότερους από δαύτους για την θέση του εργοδηγού. Βέβαια δεν ξεχνούν να γελούν με κάθε κρύο αστείο τους, να τους κερνούν καφέ ή να τους τροφοδοτούν με αυγά ή κότες από το χωριό. Αφού δεν μπόρεσαν να γίνουν το σκυλί του αφεντικού ας γίνουν τουλάχιστον το τσιμπούρι του σκύλου του αφεντικού. Και πετυχημένος σκύλος αφεντικού είναι εκείνος με τα περισσότερα τσιμπούρια. Τελικά αφεντικά χωρίς εργάτες θα υπήρχαν. Χωρίς εργοδηγούς όχι. Έμαθα όμως και τα βασικά προσόντα ανώτερου υπαλλήλου που χειρίζεται υποθέσεις που αφορούν εργάτες και εργασιακά θέματα. Τα προσόντα αυτά είναι μόνο ένα. «Πρώην Αριστερός». Το προσόν που ανοίγει όλες τις πόρτες. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα την ψυχολογία των εργατών, εκβιάζει και πιέζει με τον καλύτερο τρόπο και πάντα βγαίνει κερδισμένος. Ας το πάρουν υπόψιν τους οι νυν αριστεροί πως κέρδος έχεις αν είσαι «πρώην» αριστερός και όχι «νυν». Μια σοβαρή εταιρία πάντα προσέχει να προσλαμβάνει ένα τέτοιο χρήσιμο υπάλληλο στους κόλπους της.

Το άλλο που προσέχει πολύ, είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταύτιση της με τον στρατό. Πρώτα απ’ όλα περνάς εξετάσεις όπως και στον στρατό. Έπειτα σου κάνουν εμβόλια όπως και στο στρατό. Μετά σου παρέχουν ομοιόμορφες φόρμες, άρβυλα και κράνη, όπως και στο στρατό. Ορκίζεσαι υπακοή υπογράφοντας σύμβαση που σου απαγορεύει να διαρρεύσεις οποιαδήποτε μυστικά της εταιρείας, δικαιούσαι άδεια όπως και στο στρατό και επιβιώνεις έχοντας βύσμα και ρουφιανεύοντας όπως και στο στρατό.

Τελικά αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Ο φίλος μου ο Γιώργος θα πάει μόνος του για δουλειά και γω θα τρέχω στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΔ.

Μόνο σας παρακαλώ, αν με δει κάποιος συνάδελφος απολυμένος στον δρόμο, ας μην με ξαναρωτήσει τι θα κάνουμε από δω και μπρος. Είμαι το ίδιο χεσμένος και πελαγωμένος που δεν θα μπορώ να του πω θα το παλέψουμε.

Το μόνο που θα του πω είναι πως έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο μου οι στοίχοι του Αγγελάκα από το «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ», το «Δεν είμαι μόνος, Δεν είμαι ο μόνος Όλα είναι δρόμος.»… Καιρός συνάδελφοι να αρχίσετε να ακούτε Τρύπες (φτάνει πια ο Καζαντζίδης και τα λερωμένα χέρια) και να βγείτε στους δρόμους. Πιαστείτε με κάποιον από το χέρι και μπείτε στην πορεία που θα περνά από δίπλα σας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφοι είναι οι δρόμοι όταν τους περπατάς παρέα φωνάζοντας συνθήματα ενάντια σε όσους κατέστρεψαν τις Δευτέρες μας.

Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.
Αλλά από δω και πέρα καμιά Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.
Μέχρι να έρθει το Σαββατόβραδο που θα μοσχοβολά βασιλικό κι ασβέστη.

Τσελεπής Θεόδωρος
Ηλεκτροσυγκολλητής
Πρόεδρος Σωματείου «Η ΓΑΛΑΡΙΑ»
ΑΝΕΡΓΟΣ

(Επειδή το κείμενο το βρήκαμε από δημοσίευση στο Φατσοβιβλίο βάζουμε με επιφύλαξη ως πρώτη πιθανή δημοσίευση το http://www.attacktv.gr )