June 12, pogrom in Athens

The Police encircled Athens facing no resistance…

It is the first time we intervene in this way about the pogrom against immigrants the state machine and the deep state fascist bastards of Golden Dawn have launched.

Because the reality – either we like it or not – is a long way from the platforms, the revolutionary keyboard verbalisms and the solidarity, resistance and disobedience to the police that DID NOT TAKE PLACE YESTERDAY against the encirclement of the streets of Socratous, Sofokleous, Agios Konstantinou and Piraeos.

The Police occupied the area since 20.00. A similar police operation was set up in the square of Aghios Panteleimonos, manned by riot squad, Golden Dawn fascists and people shrieking gibberish.

The wider area from Omonoia square to the Larissis train station was occupied by the police. Cops in groups of 4 or 5 patroled and did checks in shops as well in the street, in Omonoia and Aghios Konstantinou Ave. (they entered a coffee shop in the ground floor of the building of the left newspaper Avgi. A journalist had a verbal conflict with the cops).

In the Court of Appeals building people had not taken notice of what was going on around, since no one had informed them about. Police forces of various types and police vans were patrolling in nearby streets since 20.30.

Other vans were parked in Omonia Square along with dozens of police motorists and undercover cops. The traffick police station at the train station Larissis as well as the section Patisia police station were shielded.

Cops with bulletproof vests were guarding outside the Aghios Panteleimonas police station, and had small talks with the fat pig-headed “indignant citizens” [the Golden Dawn fascists].

The same situation at the Aghios Panteleimon square as well: the fascist killers of Golden Dawn hanging out with the cops, the riot police, the undercover police… In other parts of the area extending from Omonoia to Aghios Panteleimonas big motorcycles with their plates covered were waiting.
Immigrants: Solidarity does not fit in steelyards.

In yesterday’s pogrom in Athens against immigrants and… undesirables, the first part of the summer project of repression took place. They will keep doing that, clearing people, and will be announcing the numbers “50 illegal immigrants arrested today”. Tomorrow, 50 more. Tomorrow 50 more and so on.

Still, comrades, do not fear. Police terror will be embedded.

The immigrants left in the Court of Appeals building are few. They will leave; gradually the government troops of the new junta will be invading the building; they will find it empty; the cops will be arresting the immigrants in the small allleys around. And we will not take notice or we will underrate the news….

Until then, the police will be arresting people and without us taking notice, the refugee camps (in Aspropyrgos, in Schisto) will be operating….

Then operations will take place against our haunts, squats and free space, laws agains the weraing of hoods and university asylum, and then … then we will wear hoods and be sent in small new Guantanamos in the burnt pine forests of the mountains … already set on fire for the new season… or in the operational refugee camps’ hell….

No one did anything against the pogrom yesterday. This was an effective plan by the police, with a very large police force, the armored vehicles and motorcycles of the Greek democracy. In full cooperation with the deep state and the fascists of the Golden Dawn.

When a whole area in Attiki is occupied by the police and the deep state, let us not just sit on our keyboards and write bullshit.

No one did anything yesterday and the cops roamed loosely performing a major “sweep operation”at ease … As if this is nothing special. As if this is something natural to happen…

PS: In the Aghios Panteleimonas square fascists and riot squads expelled two news agencies photoreporrters.

This is a translation of the “Red Anti-Reporters” [Kokkinoi Anti-Reporters] report published at the athens indymedia.

Charles Baudelaire - Get Drunk / Μεθύστε

Always be drunk.
That's it!
The great imperative!
In order not to feel
Time's horrid fardel
bruise your shoulders,
grinding you into the earth,
Get drunk and stay that way.
On what?
On wine, poetry, virtue, whatever.
But get drunk.
And if you sometimes happen to wake up
on the porches of a palace,
in the green grass of a ditch,
in the dismal loneliness of your own room,
your drunkenness gone or disappearing,
ask the wind,
the wave,
the star,
the bird,
the clock,
ask everything that flees,
everything that groans
or rolls
or sings,
everything that speaks,
ask what time it is;
and the wind,
the wave,
the star,
the bird,
the clock
will answer you:
"Time to get drunk!
Don't be martyred slaves of Time,
Get drunk!
Stay drunk!
On wine, virtue, poetry, whatever!"

******************

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η
ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να νιώθετε
το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους σας
και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.
Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας
αρέσει. Αλλά μεθύστε.
Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο
πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή
μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα
ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το
άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το
κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι
που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι, και ο αέρας, το
κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν :
"Είναι η ώρα να μεθύσετε!
Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως
σας αρέσει".

Γιάννης Σκαρίμπας - Απόσπασμα

Όλα αυτά τα ζώα του Παράδεισου μή φαγόντα από το Δέντρο της Γνώσεως, μείναν εκεί αδιανόητα και μακάρια τρώγοντας κάθε τόσο κι’ από έναν «αδελφό» τους. Λόγου χάρη ο πάνθηρας αρπάζει ένα ζαρκάδι ή μια αγριοκατσίκα και την τρώει. Η νυφίτσα, ένα ποντικάκι. Ο κάπρος, ένα, μωρό ακόμα, γουρουνάκι. Τρώει τόνα τάλλο νά χορτάσουνε ώστε να μην πεθάνουνε της πείνας. Ύστερα πάνε να χωνέ­ψουνε και ξαναπάν την άλλη μέρα... στο κυνήγι.

Εμείς σκοτώνουμε κατά χιλιάδες τους ομοίους μας και δεν, τουλάχιστο, τους τρώμε, αλλά τους αφήνουμε εκτάδην τους στα «πεδία της τιμής!» και τους τρων τα φαλακρά όρνια των έρήμων.

Πόσο μακρυά άπ’ την αλήθεια πού βρισκόμαστε!

Πόση μάς χρειάστηκε «αφαίρεση» και άγνοια για να γίνουμε ειδικοί στο πώς… να μην ξέρουμε ότι τίποτα δεν ξέρουμε! Ο Πολιτισμός δεν είναι απόχτημα. Είναι απώλεια του α-πολιτιστικού Παραδείσου μας. Αυτό το χάσιμο μάς κόστισε τη νίλα μας και θα μας κοστίσει πολύ σύντομα και την εξαφάνισή μας απ’ τον πλανήτη. Εμωράνθη μας το άλας της κρίσης και ο νους. Απέστη μας η στοργή της Μάνας Φύσης. Το τάχατις εκείνο που δεν μας έδωσεν αυτή, το φιάξαμε ελόγου μας και δεν την έχουμε ανάγκη. Μάλιστα, ας πάρει και μαθήματα από μάς, να μην το ένα θηρίο τρώει το άλλο με τα δόντια του, αλλά με... την ηθικολογία και το Νόμο. Κατά τούτο υπερέχομεν εμείς από τις τίγρεις και τις ύαινες. Οργάζουμε όλες του έτους τις ημέρες, ενώ ο γάιδαρος, μόνον το Μάη (... με το παλαιό ημερολόγιο!) και δεν δαγκώνει τις γαϊδάρες του, όπως εμείς τις «συνομιλήτριές μας» μέχρι πόνου....

Και ιδού το αποτέλεσμα: Ο τίμιος, είναι τίμιος όχι γιατί πράγματι είναι τέτοιος, αλλά γιατί, καπάτσο κι’ επιτείδιο δεν τον έχει μαγκώσει του Ποινικού νόμου ή τσιμπίδα. Μά­λιστα, όχι σπάνια, τόσην η τιμιότητά του έχει αυθεντία, που μπορεί να ποιεί εκ του ασφαλούς κάθε ατιμία χωρίς το φόβο των χειροπέδων και του Νόμου. Ποιος θα τόλμαε να τον έλεγε άτιμον αυτόν, χωρίς ο ίδιος να πάει σηκωτός στις φυλακές; Ο υβρισθείς, είναι «ανώτερος υπονοιών!» Και η «Σεβάσμια Δέσποινα» (η γυναίκα του), διόλου μαστροπός και ξελογιάστρα….

Anthony Joseph & The Spasm Band - Bird Head Son

Ο Anthony Joseph δεν είναι μια απλή περίπτωση καλλιτέχνη. Γεννημένος στο Τρινιντάντ της Καραϊβικής, ζει από το 1989 στο Λονδίνο και είναι βραβευμένος ποιητής και συγγραφέας, μουσικός, αλλά και διδάκτωρ δημιουργικής γραφής στο Birkbeck College της αγγλικής πρωτεύουσας. Σαν ποιητής η πορεία του ξεκινά τα παιδικά του χρόνια στην πατρίδα του, ενώ σαν μουσικός με την εγκατάστασή του στο Λονδίνο, όταν και καταπιάστηκε με την άσημη τότε μαύρη rock σκηνή της πόλης. Το 2005 δημιουργεί τους Spasm Band (το όνομα προέρχεται από ένα group που στο μυθιστόρημά του “The African Origins Of UFO” παίζει μουσική στο club κάποιου άλλου γαλαξία!), οι οποίοι έκτοτε αποτελούν τους συνοδοιπόρους του σε όσα μουσικά ταξίδια επιχειρεί από τα έγκατα του μαύρου ψυχισμού. Ίδια αφετηρία, δηλαδή, με πολλούς πνευματικούς του προγόνους – από τον Miles Davies, τον Marvin Gaye και τον Sun Ra, μέχρι τον Fela Kuti, τον Gil Scott Heron ή τους Last Poets. Ονόματα βαριά σαν ιστορία, όπως λέγανε κάποτε, που άφησαν σημαντικότατη παρακαταθήκη στο σύντομο πέρασμά τους από τον αφρικάνικο γαλαξία του απώτερου διαστήματος στη Γη μας. Ίσως ηχεί βαρύγδουπο να εντάξει κανείς τον Anthony Joseph στο ίδιο μήκος κύματος με αυτά τα μεγαθήρια, αλλά η αίσθηση που αποπνέει μια βουτιά στον κόσμο του είναι ότι προέρχεται και αυτός από το παραπάνω «αστρικό σύμπλεγμα».

Το Bird Head Son είναι η δεύτερη δισκογραφική προσπάθεια της κολεκτίβας, μετά το Leggo De Lion του 2007, βασική διαφορά με την οποία μπορεί να εντοπιστεί στην ύπαρξη κομματιών με αυξημένες ταχύτητες και πιο «χορευτικές» διαθέσεις. Βασίστηκε δε στην τρίτη ποιητική συλλογή του Joseph με τον ίδιο τίτλο, η οποία κυκλοφόρησε πέρσι. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μελοποιημένα (κατά κάποιον τρόπο) ποιήματα, ιστορίες που κάποιες φορές θυμίζουν πολύχρωμα παραμύθια, με θέματα εμπνευσμένα από την λιτή και ευτυχισμένη ζωή σε ένα μέρος σαν το Τρινιντάντ, τις αφρικάνικες παραδόσεις (μεγάλωσε άλλωστε ως μέλος της θρησκευτικής ομάδας των Βαπτιστών της Καραϊβικής, οι οποίοι έχουν συνδέσει τον Χριστιανισμό με δυτικοαφρικανικές θρησκείες), αλλά και θέματα για την πολύπαθη αφρικάνικη διασπορά. Όλα αυτά συνδυάζονται ιδανικά με τη μουσική των Spasm Band, ένα μείγμα funk, blues, afro-jazz (ίσως και afro beat) και soul, που συνθέτουν ένα απόλυτα διεγερτικό χαρμάνι όταν ανακατεύονται με τους ρυθμούς της Καραϊβικής και τις ξεσηκωτικές αναφορές του Joseph στην λεγόμενη spoken word παράδοση – όπως τη δίδαξαν ο Gil Scott Heron και οι Last Poets.

Όλα τα παραπάνω βρίσκουν την πιο εύγλωττη εφαρμογή τους στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, ή στο “Blues For Cousin Alvin”, ενώ η κατάσταση δείχνει να εκτραχύνεται στα δύο τελευταία κομμάτια (τα “Robberman” και “Dream On Corbeau Mountain”),τα οποία μάλλον αποτελούν το πιο εκρηκτικό δίδυμο, με την κύρια συνθετική ιδέα να πατάει πάνω σε hard funk μονοπάτια. Ιδιαίτερης μνείας χρίζει και η πιο πειραματική σύνθεση του δίσκου, το δωδεκάλεπτο “Jungle”, όπως και οι πιο ήπιες στιγμές “The Bamboo Saxophone” και “His Hands” με τις υπέροχες soul jazz πινελιές του. Η αναφορά, φυσικά, σε αυτά τα κομμάτια δεν σημαίνει ότι κάποιο από τα υπόλοιπα (13 το σύνολο, μαζί με το κρυφό track στο τέλος), υστερεί. Απλά πρόκειται για προσωπικά αγαπημένα, και νομίζω ότι όποιος ακούσει προσεκτικά τον δίσκο μπορεί να ξεχωρίσει εξίσου εύκολα και κάποιο από τα άλλα.

Είναι, νομίζω, σημαντικό και το γεγονός ότι ο δίσκος γράφτηκε μόλις σε δύο ημέρες, σε sessions live ηχογραφήσεων, και όχι με την συνηθέστερη, πλέον, μέθοδο των πολλών sessions, όπου ο κάθε μουσικός ηχογραφεί ξεχωριστά το κομμάτι του. Ακούγοντας το Bird Head Son και γενόμενος κοινωνός αυτής της αστείρευτης ενέργειας που εκλύεται στα 76 περίπου λεπτά του, έχω την αίσθηση ότι αυτός ο τρόπος ηχογράφησης ήταν και ο ενδεικτικός για να αποτυπωθεί όσο πιο παραστατικά γίνεται, στο παγωμένο ψηφιακό δισκάκι του cd, όλη αυτή η ζωντάνια. Άξιο αναφοράς, τέλος, το ότι πλάι στην κιθάρα, το μπάσο, τα κρουστά (υπάρχουν δύο που παίζουν κρουστά στον δίσκο, ενώ απουσιάζει το συμβατικό drum set – το πλησιέστερο σε αυτό είναι ένα μόνο snare drum και τα δυο-τρία πιατίνια του Paul Brett), το σαξόφωνο, το φλάουτο και τις διάφορες κουδούνες και καμπάνες τους, οι Spasm Band πλαισιώνονται από δύο σημαντικούς καλεσμένους: τον Joe Bowie, τρομπονίστα και ιδρυτή της κολεκτίβας των Defunkt, η οποία συνδυάζει είδη όπως η fusion jazz, το funk και το punk, αλλά και ο πρωτοπόρος κιθαρίστας και συνθέτης από τη Νιγηρία, Keziah Jones.

Αν θέλετε να απολαύσετε το Bird Head Son δεν έχετε παρά να ανοίξετε διάπλατα τα αυτιά σας, και να είστε σίγουροι ότι ο Anthony Joseph και οι Spasm Band του θα σας έχουν κρατημένη μια καλή θέση στο φιλόξενο κόσμο τους… «You’d better start to move your feet», όπως έλεγαν παλιά (από το δικό τους μετερίζι) οι Madness!

Download & enjoy

Charles Bukowski - The Aliens

you may not believe it
but there are people
who go through life with
very little friction of distress.

they dress well, sleep well.
they are contented with
their family life.

they are undisturbed
and often feel
very good.
and when they die
it is an easy death, usually in their
sleep.

you may not believe it
but such people do exist.

but i am not one of them.
oh no, I am not one of them,
I am not even near
to being
one of
them.
but they
are there

and I am
here.