Ζείτε απαίσια, κύριοι!

Τσέχοφ και Γκόρκι

   Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 ο Τσέχοφ έγραφε: "Οι συγγραφείς που θεωρούμε αιώνιους ή απλά καλούς και μας αιχμαλωτίζουν μ' αυτά που γράφουν, έχουν ένα κοινό, πάρα πολύ σημαντικό γνώρισμα: Οδηγούν προς κάποια κατεύθυνση και καλούν κι εμάς προς τα κει, κι εμείς αισθανόμαστε, όχι με το μυαλό, αλλά με την ύπαρξή μας ολόκληρη, ότι έχουν κάποιο σκοπό". Και ο Τσέχοφ αναζητούσε αυτόν το σκοπό, ακούραστα, ανήσυχα.
 
    Ο Τσέχοφ δεν μπόρεσε τελικά να βρει το κοινωνικό του ιδανικό. Όμως είναι μεγάλος για τη βαθύτητα και την ειλικρινή του μελαγχολία όσον αφορά αυτό το ιδανικό. Αυτό προσδίδει στο λόγο του, τον απλό και ήπιο τσεχοφικό λόγο, τη σοβαρότητα και την αυθεντικότητα ενός αληθινού έργου τέχνης.
  
    "Διαβάζοντας τα διηγήματα του Αντόν Τσέχοφ", έγραφε στα απομνημονεύματά του ο Μ. Γκόρκι, "αισθάνεσαι τον εαυτό σου ακριβώς όπως σε μια μελαγχολική μέρα του όψιμου φθινοπώρου, όταν η ατμόσφαιρα είναι τόσο διαυγής, που διαγράφονται αδρά τα γυμνά δέντρα, τα στενόχωρα σπίτια, οι γκρίζοι άνθρωποι... Το πνεύμα του συγγραφέα, σαν φθινοπωρινός ήλιος, με άσπλαχνη καθαρότητα φωτίζει τις κατεστραμμένες οδούς, τους λοξούς δρόμους, τα στενόχωρα και βρόμικα σπίτια, όπου μέσα τους πνίγονται από πλήξη και ανία μικροί, θλιβεροί άνθρωποι, γεμίζοντας τα με τα, δίχως νόημα, μισοκοιμισμένα τους τρεξίματα... "
    Πλάι από αυτό το πληκτικό, σταχτί πλήθος των αδύναμων ανθρώπων πέρασε ένας μεγάλος, πνευματώδης, προσεκτικός σε όλα άνθρωπος, κοίταξε αυτούς τους θλιβερούς ανθρώπους και, με μελαγχολικό χαμόγελο και ήπια αλλά βαθιά μομφή, με απελπισμένη λύπη, αποτυπωμένη στο πρόσωπο και στην καρδιά, με ειλικρινή, ωραία φωνή είπε: "Ζείτε απαίσια, κύριοι!"
 
     Σε αυτή τη μομφή, τη βαθιά και ειλικρινή, βρίσκεται η κοινωνική σημασία της τσεχοφικής δημιουργίας.

Καινά Δαιμόνια

Μια καινούργια εκδοτική προσπάθεια από το βιβλιοπωλείο ΚΑΙΝΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ που αξίζει να την υποστηρίξουμε. Οι σύντροφοι κάνουν το εκδοτικό τους ντεμπούτο με δυο βιβλία που για πρώτη φορά μεταφράζονται και εκδίδονται στα ελληνικά και η καλή μετάφραση είναι του Γιάννη Ανδρουλιδάκη:

Μπορούμε, όπως έκανε ο Μαλατέστα, να υποστηρίξουμε την ομοσπονδιακή συσπείρωση όλων των αναρχικών ομάδων. Ή, πάλι να υποστηρίξουμε την άποψη του Κροπότκιν ότι οι αναρχικοί πρέπει να συνεχίσουν να δρουν σε ξεχωριστές μικρές ομάδες, αλλά αφιερώνοντας ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριοποίησής τους στην ενασχόληση με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ή, ακόμη να σταθούμε στην άποψη του Τζέιμς Γκιγιόμ, του θαρραλέου συντρόφου του Μπακούνιν, ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τις ειδικές αναρχικές οργανώσεις και να δουλέψουμε αποκλειστικά μέσα στα επαναστατικά συνδικάτα προκειμένου να δυναμώσουμε και να αναπτύξουμε τον ελευθεριακό συνδικαλισμό. Είναι όλες αυτές εκδοχές που μπορούν να συζητηθούν. Αλλά η ανάγκη για οργάνωση είναι σταθερή σε όλες. Και ειδικά στην εποχής μας, που μοιάζει έτοιμη να γεννήσει θύελλες, η αναγκαιότητα αυτή είναι πιο επείγουσα από ποτέ.

***

 

"Η οργάνωση της Διεθνούς, έχοντας σαν σκοπό όχι τη δημιουργία Κρατών και νέων δεσποτισμών, αλλά την καταστροφή από τη ρίζα κάθε ιδιαίτερης κυριαρχίας, οφείλει να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από την οργάνωση των Κρατών. Όσο αυταρχική, εξουσιαστική, τεχνητή, βίαιη και εχθρική προς τη φυσική ανάπτυξη των λαϊκών συμφερόντων και ενστίκτων είναι αυτή η τελευταία, τόσο η οργάνωση της Διεθνούς οφείλει να είναι ελεύθερη, φυσική και σύμφωνη σε κάθε σημείο αυτών των συμφερόντων και αυτών των ενστίκτων. Ποια είναι όμως η φυσική οργάνωση των μαζών; Είναι αυτή που βασίζεται στους ιδιαίτερους προσδιορισμούς της πραγματικής ζωής, στους καθημερινούς χώρους εργασίας, κατά επάγγελμα ή κατά επαγγελματικό κλάδο. Τη στιγμή που όλοι οι τομείς της παραγωγής θα εκπροσωπούνται στη Διεθνή, συμπεριλαμβανομένων και των εργατών της γης, η οργάνωση των λαϊκών μαζών θα έχει ολοκληρωθεί."

Μιχαήλ Μπακούνιν, "Η οργάνωση της Διεθνούς"

Καινά Δαιμόνια
Διεύθυνση: Σουλτάνη 8 106 83 Αθήνα E-mail: ed_kaina_daimonia@yahoo.com

Γιώργος Χαλκιάς - Rimbaud-Ma boheme

Τραβούσα πέρα, μες στις τρύπιες τσέπες οι γροθιές μου

το πανωφόρι γίνονταν κι αυτό ιδανικό

βάδιζα κάτω από τον ουρανό, ω Μούσα, κι ήμουν

            ο μπιστικός σου.

Κι ω, πόσους ονειρεύτηκα εξαίσιους έρωτες.

Το μόνο μου βρακί μια τόση τρύπα είχε!

-         Κοντορεβυθούλης ρέμβαζα, και ξεκούκιζα

        στο διάβα μου

ρίμες. Κι είχα για χάνι την Άρκτο τη Μεγάλη

-         Τ’ αστέρια μου, ψηλά, πόσο γλυκά που θρόιζαν!

Και τ’ άκουγα, και καθόμουν στων δρόμων

             τα χαντάκια,

τα όμορφα του Σεπτεμβρίου βράδια, κι ένιωθα

             τις σταγόνες

της δροσιάς στο κούτελο, λες κι ήτανε κρασί

              βαρβάτο.

Ριμάροντας μες σε φανταστικές σκιές

για λύρες, τα λάστιχα τραβούσα

των πληγιασμένων παπουτσιών με ένα πόδι

πάνω στην καρδιά!

  

μεταφ. Γ. Σπανός

Flobots - Fight With Tools

Οι Flobots  είναι ένα  progressive rap συγκρότημα έρχονται από το Denver με πολιτικές ρίμες, απαγγέλλοντας πολλές φορές τους στίχους τους. Δημιουργήθηκαν το 2005 από τους Jonny 5(Jamie Laurie), Brer Rabbit(Stephen Brackett), Andy Rok(κιθάρα), Mackenzie Roberts(βιόλα), Joe Ferrone(τρομπέτα), Jesse Walker(μπάσο), Kenny Ortiz(drums). Η πρώτη τους δουλειά ήταν ένα ep με επτά τραγούδια και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2005 με τον τίτλο Platypus.

Δύο χρόνια μετά κυκλοφορούν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο Fight With Tools.To 2008 δέχτηκαν μια συνεργασία με την Universal Music Group και επανακυκλοφόρησαν τον Fight With Tools. Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα handlebars, rise. Ένα άλμπουμ που μόλις το ακούσεις δεν σου δίνει την εντύπωση της υπερβολής στο hip hop, στο funk, rock  κτλ. Με πολλές αλλαγές και ενδιαφέροντα σολαρίσματα...

Ένα πολλά υποσχόμενο γκρουπ τόσο για την μουσική του όσο και για τις πολιτικές του τοποθετήσεις...

Tracklist:
    1. There’s A War Going On For Your Mind
    2. Mayday!!!
    3. Same Thing
    4. Stand Up
    5. Fight With Tools
    6. Handlebars
    7. Never Had It
    8. Combat
    9. The Rhythm Method (Move!)
    10. Anne Braden
    11. We Are Winning
    12. Rise

Links
Official site : http://www.flobots.com
Myspace    : http://www.myspace.com/flobots και http://myspace.com/flobotsstreetteam
http://fightwithtools.org

 

Μπέρτολτ Μπρεχτ - Για τον όρο «μετανάστες»

 

Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα το όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες»
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ΄ναι, μα εξορία.
Εμείς απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ΄ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν΄ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτα απ΄ό σα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ΄ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ΄ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

Zack De La Rocha Interviews Noam Chomsky

/>
/>

Phil Shoenfelt - Backwoods Crucifixion

Tracks

 1. Garden Of Eden
2. Marianne, I'm Falling
3. The Light That Surrounds You
4. Psyche
5. Devil's Hole
6. Hateful Heart
7. Walkaway
8. Salvation Hotel

musicians

Phil Shoenfelt	vocals, electric guitar, acoustic guitar
Phil Ames	bass guitar
Marcia Schofield	keyboards

review

"After hearing 'Backwoods Crucifixion', Phil Shoenfelt's debut LP on Paperhouse Records, you might expect him to arrive with tumbleweed trailing at his worn-out cowboy boots, needles hanging out of his veins, contemplating suicide and generally out-Caving Nick Cave.

In fact, he seems an affable enough chap. So how far do the dark obsessions on the LP - an amalgam of American gothic (Edgar Allan Poe, Faulkner, Night Of The Hunter) and the dark, existential angst (Jacques Brel, Nico, Scott Walker) matter? And how much of this subject matter - addiction, death, etc - is taken from his own life?

'It's based on the time I spent in New York. It was a harrowing time. I knew people there who overdosed ... friends, lovers, and the album is like an exorcism of that time.'

Phil visited New York ostensibly for a week, fell in love with a topless go-go dancer and ended up staying for two years. He joined a band called Khmer Rouge and gigged clubs like CBGBs before returning to the UK.

Phil then played with the Adult Net for a bit, releasing a solo single on Cog Sinister before going on tour with labelmates The Walkingseeds. He supported Nick Cave on his UK dates, and it is perhaps with Cave that the closest comparison can be made. But there's also a sort of psychedelic edge to his songs.

Tom Waits reads "The Laughing Heart" by Charles Bukowski

Γιώργος Σεφέρης - ΤΕΛΕΥΤΑlΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.

Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις

όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.

Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω

λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη~

νησιά, χρώμα Θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση

ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε

σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων

βαριά μια νάρκη.

Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα

όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χα-

ράξει

σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια

στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος

ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται

νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι~

σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη Θάλασσα του

Σαλέρνο

πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη

μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι

ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν

τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος

ν' αρχίσεις να μιλάς για πραγματα που ομολογείς

δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο

που ξέφυγε κρυφά και φέρνει

μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,

και βιάζεσαι ν' ανοίξεις τη καρδιά σου

μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.

Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη

τη Συρία

το κρατίδιο

της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι

πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,

και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια

κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες

χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.

Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις Θάλασσες του

Πρωτέα,

ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,

καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.

Το βροχερό φθινόπωρο σ αυτή τη γούβα

κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας

ή αυτό που Θά 'λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα

ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,

ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.

Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους~

ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο~

χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος

μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας

και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,

στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.

Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,

άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν~

σαν έρθει ο Θέρος

προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι~

σαν έρθει ο Θέρος

άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό

άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητο-

ρεύουν.

Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,

σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι Θα τα κάνεις;

Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;

Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;

Καιρός του σπείρειν, καιρός του Θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, Θα μου πεις, φίλε.

Ομως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου

τη σκέψη

του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια

δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.

lσως και να 'Θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων

ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,

να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων

ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,

καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.

Ομως ο τόπος που τον πελεκούν και που του καίνε σαν

το πεύκο, και τον βλέπεις

είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,

νύχτες και νύχτες

είτε στο πυρωμένο πλοίο που Θα βουλιάξει καθώς το δει-

χνουν οι στατιστικές,

ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν

ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα

που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση

κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν~

ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελόυτας

λεύγες και λεύγες~

ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές

είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη

δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή

γιατί είναι αμίλητη και προχωράει~

στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο

μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης

που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο

ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη

που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,

ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας: "Στα σκοτεινά

πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44