Και ψωμί κόβει και λαιμούς παίρνει...

Θεοί ήταν (και είναι ακόμα) οι φόβοι οι ανθρώπινοι για το άγνωστο και το ανεξήγητο, για την τροφή, για το θάνατο και τη ζωή - η άγνοια.

Θεός έγινε (και είναι ακόμα):

• Η δύναμη η σωματική για το κυνήγι της τροφής και η πνευματική υπεροχή για την επιβολή στο πλήθος (έτσι φτιάχτηκαν οι "αρχ-ηγοί"= αυτοί που κρατούν την αρχή, την εξουσία).
• Η γνώση και η ίαση της έμβιας αδυναμίας/α-σθένειας με ό,τι βρίσκεται στο νερό και στο χώμα (έτσι γεννήθηκαν οι γιατροί και θεωρήθηκαν "μάγοι", άλλοτε σε συσκευασία "δύο σε ένα" με τους αρχηγούς κι αργότερα χωριστά και σε συνεργασία μεταξύ τους, αλλά συχνά και με την αλληλοϋποβολή και τη στρατηγική της τρικλοποδιάς).
• Η μελέτη, η πρόβλεψη και κάποτε η καθυπόταξη των φυσικών φαινομένων (έτσι δυνάμωσαν τη θέση τους οι αρχηγοί και οι μάγοι που μοιράζονταν τη γνώση, κι έχουμε τη μετεξέλιξη των μάγων-γιατρών σε "ιερείς").
• Η δυνατότητα επικοινωνίας για ανταλλαγή με (ή για επιβολή σε) άλλες ομάδες-φυλές (κι άλλο δυνάμωμα της θέσης μάγου-αρχηγού και αναγκαστική μοιρασιά της δύναμης-αρχηγίας με βοηθούς/πρωτοπαλίκαρα/αξιωματούχους)...Όταν όλα αυτά (κι άλλα, τι να πρωτομετρήσεις;) συμπήξανε την οργανωμένη κοινότητα (αργότερα την πόλη-κράτος κ.ο.κ.) και οι άνθρωποι ξεχώρισαν σε έθνη και χρώματα, γλώσσες και γεωγραφική μοιρασιά/κατοχή, η γνώση κι η δύναμη παρέμειναν "αρετές" μοναδικές στην πάλη του ανθρώπου για την επιβίωση και τη ζωή - και όσοι τις κατείχαν τις ανήγαγαν πια από μαγεία σε θρησκεία. Το τοτέμ έγινε ναός, μαστίγιο, δικαστήριο, παλάτι, στρατηγείο, έμπορος, πλούσιος γαιοκτήμονας ή ιδιοκτήτης στόλου, εφορία, μαντείο, αυτοκρατορία και πάει λέγοντας ώς τις μέρες μας...

[Ήταν ανάγκη γι' αυτά τα τελευταία να παραμείνουν ο φόβος και η άγνοια ριζωμένα στους ανθρώπους - κι η γνώση μοιραζόταν (και μοιράζεται ακόμα) σε μικρές τοσοδούλικες ποσότητες, συχνά ανακατεμένη με ψέματα και θελημένες ανακρίβειες.]

Φωτεινά διαλείμματα, οι πολλές και συχνά πετυχημένες απόπειρες για να αλλάξουν όλα αυτά από κείνους τους λίγους που δυσφορούν πάντα - και την ανημποριά όλων την παίρνουν στους ώμους τους και την κάνουν εξέγερση, επανάσταση. (Μεγάλη κουβέντα αυτή, τα πώς της επιτυχίας και τα γιατί της επιστροφής στα πριν, με ολίγην από "εξέλιξη", να τα πούμε την άλλη ή την παράλλη φορά...)

Αλλά ο φόβος δεν σβήνεται έτσι, από μόνος του. Θέλει κούραση και θέληση για να οργανωθούν ξανά οι κοινότητες των ανθρώπων βασισμένες στη γνώση, στην επιστήμη και στην αξιολόγηση της αρνητικής και θετικής εμπειρίας των προηγουμένων. Θέλει κόπο να απαγκιστρωθούμε από τα αφομοιωμένα βολέματα για να επιστρέψουμε στην ισορροπία της φύσης, απαλλαγμένοι από το φόβο.

Στην πορεία των χιλιάδων χρόνων ιστορίας και προϊστορίας όλα τούτα φαίνονται πότε άλματα και πότε τέλματα... Οι εξεγέρσεις κι οι επαναστάσεις ηχούν σαν τις πανάρχαιες γιορτές/τελετές της ανθοφορίας και της γονιμότητας - είναι μουσική και ποίηση ένα μαζί, είναι γλέντι. Και της ιστορίας οι σιωπές δεν έρχονται από της ηδονής και της γνώσης τους κήπους - αλλά μέσα από το φόβο.

Αυτόν το φόβο... που είναι σιωπή (βουβαμάρα και θόρυβος μαζί). Βουβαμάρα καθώς επελαύνει ο στρατός των δυνατών και βίαιων - και θόρυβος στα πάσης φύσεως καπηλειά και ναούς, ακόμα και στην πιο μεγάλη ένδεια και πείνα... να ξορκιστεί το κακό για λίγο, να πιούμε / να προσευχηθούμε και να νιώσουμε πιο δυνατοί παρέα μ' άλλους αδύναμους.

Το φόβο μας και τη σιωπή μονάχα το γλέντι της εξέγερσης θα τα νικήσει. Ας οργανώσουμε του αιώνα μας τη γιορτή με όλη τη σοβαρότητα και τη γνώση που απαιτείται για να συντριβεί η αρχή των λίγων και του ενός, για να είναι αχρείαστα το πισώπλατο χτύπημα και ο φόνος - το κράτος και η θρησκεία.