Το νομοσχέδιο «Δένδια/Αθανασίου», όπως και όλοι οι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι, είναι αμερικανικής κοπής, με ή χωρίς την ευρωπαϊκή μεσολάβηση, και αποτελεί εξόφθαλμη κλωνοποίηση του αμερικανικού ποινικού συστήματος που επιβάλλεται παγκοσμίως με τη θρασύτητα κατακτητικής δύναμης προς υποτελείς χώρες.
Του Φώτη Τερζάκη*
Κατατέθηκε τελικά για συζήτηση στο Τμήμα Θερινών Εργασιών της Βουλής
το νομοσχέδιο «Δένδια/Αθανασίου» για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ολα
δείχνουν ότι η παρούσα κυβέρνηση, ενόψει της προαναγγελθείσας εκλογικής
της πανωλεθρίας, πασχίζει ν’ αφήσει πίσω της καμένη γη, κατοχυρώνοντας
όσο περισσότερα υπαγορευμένα νομοθετήματα μπορεί ώστε να ναρκοθετήσει
τον δρόμο μιας πιθανής αριστερής διακυβέρνησης.
Το να μιλήσουμε για αντισυνταγματικότητα της εν λόγω κατασκευής θα
ήταν κοινοτοπία. Η κυβέρνηση που παίζει ρουλέτα τις ζωές μας έχει
αποδείξει ότι δεν έχει συνταγματικές αναστολές σε κανένα πεδίο. Και η
δικαιοσύνη, με οιαδήποτε τυπική έννοια του όρου, δεν είναι το τελευταίο
θύμα της: εξουδετερώνεται μεθοδευμένα με κλιμακούμενες ενέργειες, από
την αχρήστευση του εργατικού δικαίου και την παράκαμψη της ισχύουσας
νομοθεσίας με διατάγματα νομοθετικού περιεχομένου τύπου «αποφασίζομεν
και διατάσσομεν» της απριλιανής δικτατορίας μέχρι τη μετατροπή του
ισχύοντος ποινικού δικαίου σε δίκαιο εμφυλίου πολέμου – που ξεκίνησε με
τους «αντιτρομοκρατικούς νόμους» (774/1978 του Καραμανλή, 1916/1990 του
Μητσοτάκη, 2928/2001 του Σημίτη) και κορυφώνεται ακριβώς με το
νομοσχέδιο που έχουμε μπροστά μας, το οποίο εισηγείται ένα είδος
«φυλακής μέσα στη φυλακή» για μια ειδική κατηγορία κρατουμένων.
Το ανατριχιαστικό αυτό νομοθέτημα προβλέπει φυλακές τριών κατηγοριών
(Α΄, Β΄ και Γ΄), όπου στην ειδική κατηγορία τύπου Γ΄ θα εγκλείονται
φυλακισμένοι αλλά και απλοί κατηγορούμενοι (!) οι οποίοι έχουν
παραπεμφθεί σύμφωνα με το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα (περί
εγκληματικής οργανώσεως) ή 187Α (περί «τρομοκρατικής οργανώσεως»
ειδικότερα) καθώς και όσοι χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι για την ασφάλεια
της χώρας ή στασιάζουν σε φυλακές τύπου Α΄ και Β΄. Η σκανδαλώδης
αοριστία των κριτηρίων της «συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση», μια
μελανή κηλίδα στην άσκηση της δικαιοσύνης που συντρίβει ανθρώπους οι
οποίοι μπορεί κάλλιστα να μην ενέχονται προσωπικά σε καμία αξιόποινη
πράξη, καθιστά τη συγκεκριμένη νομοθεσία όργανο δίωξης των πολιτικών
αντιπάλων του συστήματος και εκ προοιμίου εξουδετέρωσης οιασδήποτε
κοινωνικής αντίστασης απέναντι στα συνασπισμένα συμφέροντα που
κυβερνούν.
Τώρα, προστίθεται σε αυτό μια παράλογη εκδικητικότητα που ισοδυναμεί
με εξόντωση των συγκεκριμένων κρατουμένων: άρση του τεκμηρίου αθωότητας
με την εξίσωση υποδίκων και καταδίκων· περιορισμός στο ελάχιστο των
επισκεπτηρίων και της επικοινωνίας με τους συγγενείς τους· απομόνωση στο
κελί το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετραώρου· κατάργηση των αδειών
εξόδου· άρση της δυνατότητας εργασίας με τη συνακόλουθη ευεργετική
διάταξη της υπό όρους απόλυσης όταν ο φυλακισμένος εκτίσει τα 3/5 της
ποινής του· υποχρεωτική παραμονή τουλάχιστον 10 ετών στις εν λόγω
φυλακές, με δικαίωμα επανεξέτασης της μεταγωγής τους ανά διετία μετά τη
λήξη της δεκαετίας!
Επιπλέον, πρόβλεψη ευνοϊκών ρυθμίσεων για «συνεργαζόμενους», υπαγωγή
κρατουμένων στη συγκεκριμένη κατηγορία με απλή παραγγελία του Εισαγγελέα
Εκτέλεσης Ποινών, περιφρούρηση από ειδικό ένοπλο αστυνομικό σώμα με
απόρρητο κανονισμό λειτουργίας… Δεν θα ήταν καλύτερα, αναρωτιέται
κανείς, να τους στραγγαλίζουν απευθείας μέσα στο κελί τους – όπως κάνουν
απλά και έντιμα τόσες και τόσες δικτατορίες στον κόσμο, και όπως δίδαξε
στον «δημοκρατικό ευρωπαϊκό κόσμο» η Δυτική Γερμανία στη δεκαετία του
1970;
Αυτοί που καλούνται να ψηφίσουν τον νόμο στην Ελληνική Βουλή πρέπει
να σκεφτούν όχι μόνο με όρους στοιχειώδους ανθρωπισμού απέναντι στους
κρατούμενους και στις οικογένειές τους, όχι μόνο με όρους δεοντολογικούς
από τη σκοπιά του θεσμοθετημένου δικαίου που παραβιάζεται βάναυσα, αλλά
και με όρους των απώτατων συνεπειών για μια κοινωνία η οποία
καταδικάζεται να ζει στο εξής υπό καθεστώς τρόμου, μια κοινωνία στην
οποία κάθε φωνή διαμαρτυρίας για οτιδήποτε θα έχει σιγήσει, όπου η σκιά
του χαφιεδισμού θα πέφτει βαριά σε όλες τις ανθρώπινες συναλλαγές και ο
καθένας ατομικά θα είναι δυνητικά ένοχος απέναντι σε μια εξουσία
απρόσιτη σε οιονδήποτε έλεγχο σαν αδυσώπητη μοίρα.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που πρέπει να σκεφτούν. Η φιλελεύθερη αρχή
που ανακηρύσσει τον «κυρίαρχο λαό» πηγή της νομοθετικής εξουσίας είναι
τόσο διάτρητη, που μόνο μειδιάματα προκαλεί σήμερα το άκουσμά της· όλοι
γνωρίζουν πόσο λίγο εκπροσωπούνται οι μάζες από τους εκλεγμένους
«εκπροσώπους» τους… Αυτό όμως υπονοεί ότι, τουλάχιστον, τα Κοινοβούλια
αποφασίζουν, έστω και με στενό ταξικό γνώμονα εκείνων οι οποίοι τα
επανδρώνουν. Δυστυχώς, στο σημείο που έχουμε φτάσει, ακόμη και αυτό
αποδεικνύεται αυταπάτη.
Παρότι ουδείς έχει αμφιβολία για την ποιότητα των προθέσεων προσώπων
όπως αυτά των οποίων τα ονόματα φέρουν τα διαδοχικά νομοσχέδια, η χρήση
τους δεν δηλώνει τίποτα περισσότερο από την απλή «έγκριση» εκ μέρους
δουλοπρεπών υποτακτικών. Τα νομοσχέδια αυτά έρχονται έτοιμα από τις
Βρυξέλλες ή από την Ουάσινγκτον και η πολιτική επιβίωση των
προαναφερομένων έχει ως απαράβατο όρο την προσυπογραφή τους. Το
νομοσχέδιο «Δένδια/Αθανασίου», όπως και όλοι οι «αντιτρομοκρατικοί»
νόμοι, είναι αμερικανικής κοπής, με ή χωρίς την ευρωπαϊκή μεσολάβηση,
και αποτελεί εξόφθαλμη κλωνοποίηση του αμερικανικού ποινικού συστήματος
που επιβάλλεται παγκοσμίως με τη θρασύτητα κατακτητικής δύναμης προς
υποτελείς χώρες. Η άμεση απόρριψή του έχει, εκτός των άλλων, τη σημασία
μιας πράξης επιβεβαίωσης της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας, για
όσους τουλάχιστον οι όροι αυτοί εξακολουθούν να έχουν κάποια σημασία.
Δικαιολογημένα, τα μάτια της κοινωνίας είναι αυτή τη στιγμή στραμμένα
προς τα φλέγοντα οικονομικά προβλήματα. Πρέπει, όμως, να γίνει
συνείδηση ότι η μετάλλαξη της ποινικής δικαιοσύνης, όπως και η
ρατσιστική αντιμεταναστευτική πολιτική (που την συμπληρώνει), αποτελούν
όψεις του ίδιου όλου. Αν υπάρχουν ακόμα «δημοκρατικές δυνάμεις», όπως
κατ’ ευφημισμόν λέγεται, στο ελληνικό Κοινοβούλιο, πρέπει να ορθώσουν
ένα αποφασιστικό φράγμα στο εν λόγω νομοσχέδιο. Ιδίως το αριστερό κόμμα
της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενόψει της διαφαινόμενης προοπτικής να
κυβερνήσει, καλείται όχι μόνο να καταψηφίσει παρόμοια νομοσχέδια αλλά
και να εξαγγείλει, υπό την έννοια προγραμματικής δέσμευσης, την ακύρωση
όλων των έκτακτων νομοθετημάτων της παρούσας κυβέρνησης: μόνο έτσι
μπορεί από τώρα να υψώσει ένα ελάχιστο ανάχωμα προστασίας της κοινωνίας.
Είναι ακόμα υποχρέωση διεθνών οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα,
όπως η Διεθνής Αμνηστία, να παρέμβουν – και το να μην το κάνουν θα ήταν
κόλαφος για το κύρος και το ηθικό προφίλ που διεκδικούν. Πάνω απ’ όλα,
χρειάζεται αρραγής συσπείρωση όλων των ευαίσθητων κινηματικών δυνάμεων
που ακόμα διαθέτει αυτή η κοινωνία, ώστε, με το ισχυρό όπλο της
πολιτικής ανυπακοής, να κάνουν εμπράκτως ανεφάρμοστα τα διατάγματα των
κυβερνώντων που την κρατούν όμηρο.
……………………………………………………………………
* Συγγραφέας, μεταφραστής Πηγή: efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου