Οι Rage Against The Machine μιλούν για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα!

Οι RATM μιλούν για την παρούσα οικονομική κρίση και αναφέρονται στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, καθώς και στις δράσεις που γίνονται στην Ελλάδα.

The O2, Dublin, Ireland, 8th June 2010

Επικύρηξη

"Κλικ" στη φωτογραφία για μεγέθυνση

Φωτογραφία του «δήθεν οργάνου της τάξης ματατζή ο οποίος στις 29/06/2011 το πρωί στο μπλόκο του Ευαγγελισμού επιδεικνύοντας περισσό ζήλο κατάφερε λυσσαλέα χτυπήματα στον β΄ αντιπρόεδρο της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕ-ΟΤΑ Γιώργο Χαρίση», έδωσε στη δημοσιότητα η Ομοσπονδία των εργαζομένων στους δήμους.

Ο κ. Γιώργος Χαρίσης αιμόφυρτος

Καλεί δε όποιον πολίτη γνωρίζει τα στοιχεία του εικονιζόμενου να τα κοινοποιήσει άμεσα στην ΠΟΕ-ΟΤΑ προκειμένου «να τα χρησιμοποιήσει για να κινηθούν όλες οι νόμιμες διαδικασίες εναντίον του.» 



Για να διαβάσετε το σχετικό ρεπορτάζ στο www.aftodioikisi.gr κάντε κλικ εδώ

Επίθεση με χημικά στο Ιατρείο της Πλατείας

Η αστυνομία δεν σεβάστηκε ούτε τους τραυματισμένους διαδηλωτές που κατευθύνονταν για περίθαλψη στο αυτοσχέδιο ιατρείο, υπό την αιγίδα του Ερυθρού Σταυρού, που έχουν στήσει εδώ και 36 μέρες οι "Αγανακτισμένοι" του Συντάγματος.

Αυτό που δεν γίνεται ούτε σε εμπόλεμες ζώνες, έγινε σήμερα στο Σύνταγμα, με αποτέλεσμα το ιατρείο να μην μπορεί να λειτουργήσει από ένα σημείο και μετά και να μεταφερθεί ο εξοπλισμός εντός του Μετρό.

Ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει...

Την ώρα που οι διαδηλωτές κάνουν έκκληση από τα μεγάφωνα προς την Αστυνομία για να σταματήσει τη χρήση χημικών, οι δυνάμεις των ΜΑΤ συνεχίζουν απτόητες να πετούν δακρυγόνα και χημικά από τα σκαλιά, μέσα στον κόσμο που βρίσκεται στην Πλατεία.

Εγκληματίες πολέμου εν καιρώ "ειρήνης"

Κάλεσμα για 28 και 29 Ιουνίου: όλοι στους δρόμους.

Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη των “Αναρχικών Ενάντια στο Τείχος” στην εφημερίδα δρόμου Άπατρις.

Οι «Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος» είναι μια συλλογικότητα Ισραηλινών, η οποία αντιτίθεται στη ρατσιστική πολιτική ενός κράτους από τα πιο ολοκληρωτικά και καταπιεστικά στον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δραστηριότητες τους αντιμετωπίζονται από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης αρνητικά, καθώς αντιμετωπίζονται ως ο «εσωτερικός εχθρός» σε μια κοινωνία που εδώ και καιρό έχει πάρει διαζύγιο με τη λογική υποστηρίζοντας και προωθώντας μια γενοκτονία που γίνεται μια ώρα απόσταση από την πόρτα της. Μετά από τα πρόσφατα γεγονότα στη λωρίδα της Γάζας, ζητήσαμε από τους Αναρχικούς ενάντια στο τείχος να μας απαντήσουν σε μερικές ερωτήσεις που μπορούν να μας δώσουν μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στη περιοχή, αλλά και τη δική τους στάση και επιδιώξεις σαν συλλογικότητα.

ΕΡ. Πώς ξεκίνησε η οργάνωσή σας;

Οι αναρχικοί ενάντια στο τείχος δημιουργήθηκαν στο χωριό Mas’ha στα κατεχόμενα εδάφη όταν ισραηλινοί αναρχικοί που ήταν ενεργοί σε δράσεις γύρω από τις κατεχόμενες περιοχές αλλά και στο Ισραήλ και σε όλο τον κόσμο μαζί με Παλαιστίνιους και διεθνείς ακτιβιστές ξεκίνησαν μια κατασκήνωση διαμαρτυρίας στο χωριό που το 96% της γης του πέρασε στην Ισραηλινή “πλευρά” με τη δημιουργία του τείχους του απαρτχάιντ. Από τότε η ομάδα συμμετείχε σε εκατοντάδες διαμαρτυρίες, άμεσες δράσεις και άλλες δραστηριότητες γύρω από τα κατεχόμενα εδάφη αλλά και εντός του Ισραήλ.

ΕΡ. Τι είδους δράση αναπτύσσετε εντός του Ισραήλ , αλλά και στο εξωτερικό;

Ένα μεγάλο μέρος της δράσης μας βασίζεται σε εβδομαδιαίες πορείες στα χωριά που συμμετέχουν στη λαϊκή αντίσταση ενάντια στη δημιουργία του τείχους του απαρτχάιντ. Με την πάροδο του χρόνου συνεργαστήκαμε με τους Παλαιστίνιους σε δεκάδες διαφορετικά χωριά γύρω από τα κατεχόμενα εδάφη. Ένας ενιαίος αγώνας εδώ αντιπροσωπεύει για μας πρώτα απ’ όλα μια ισχυρή σύνδεση με τις τοπικές κοινότητες, που σίγουρα απέχουν από το να είναι αναρχικοί στο τρόπο σκέψης τους, και επίσης εργαζόμαστε στην δημιουργία δεσμών μεταξύ μας σε πολλά διαφορετικά μέρη. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή ακτιβιστές από την ομάδα μας οργανώνουν και συμμετέχουν σε πορείες σε τέσσερις διαφορετικές κοινότητες κάθε Παρασκευή πρωί. Σχεδόν όλες αυτές οι πορείες αντιμετωπίζονται βίαια από το Στρατό και την Αστυνομία και υπάρχουν πολλές απώλειες με τραυματίες αλλά και δολοφονημένους από τα διάφορα όπλα που χρησιμοποιεί ο Στρατ . Γύρω από τα κατεχόμενα εδάφη η Ισραηλινή κυβέρνηση και ο Στρατός έχουν δημιουργήσει μια επιθετική δομή με οδοφράγματα, σημεία ελέγχου με ενόπλους , κεντρικές οδικές αρτηρίες όπου οι Παλαιστίνιοι δεν επιτρέπεται να οδηγούν κλπ. Συμμετέχουμε σε άμεση δράση σχετικά με το σαμποτάρισμα του Τείχους, με την αφαίρεση οδοφραγμάτων ή μπλοκάροντας δρόμους ως διαμαρτυρία. Ένα παράδειγμα είναι το 2006 όταν άνθρωποι από την ομάδα εισέβαλαν σε μια βάση με τανκ που βομβάρδιζαν την γάζα και τα κατέλαβαν.

ΕΡ. Πώς σας αντιμετωπίζουν οι Ισραηλινοί;

Κυρίως με μίσος … επειδή αντιπροσωπεύουμε γι’ αυτούς τον «εχθρό». Η ομάδα μας μάλλον είναι η πιο ριζοσπαστική και η πλειοψηφία της κοινής γνώμης (ακόμα και αυτοί που αποκαλούνται «Αριστεροί») μας βλέπουν σαν επικίνδυνους που πρέπει να φυλακισθούν.

ΕΡ. Ποιά είναι η γνώμη σας για τη διαμάχη μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ;

Μιλώντας για εμένα, μπορώ να πω ότι δεν υποστηρίζω καμία πλευρά, το Ισραήλ γι’ αυτό που είναι (ένα κράτος, και μάλιστα κατακτητής) αλλά και τη Χαμάς, μια φονταμενταλιστική θρησκευτική δύναμη. Υποστηρίζω τον λαϊκό αγώνα και το δικαίωμα των ανθρώπων να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, αλλά δεν υποστηρίζω τον αγώνα που δίνεται στο όνομα μιας θρησκείας, είτε αυτή λέγεται Ιουδαϊσμός, είτε Ισλαμισμός είτε Χριστιανισμός ή οτιδήποτε άλλο. Φυσικά το Ισραήλ και ο Δυτικός κόσμος βλέπουν τη Χαμάς σαν μια φονταμενταλιστική θρησκευτική δύναμη, αλλά και το Ισραήλ βρίσκεται στην ίδια θέση καθώς οι πολίτες και οι στρατιώτες του πολεμούν στο όνομα του Ισραηλινού κράτους και των πολιτών του.

ΕΡ. Πως αντιδρούν οι άραβες πολίτες του Ισραήλ μπροστά στη γενοκτονία εις βάρος των συμπατριωτών τους;

Οι άραβες πολίτες του Ισραήλ ή όπως τους αποκαλούμε «οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι του Ισραήλ» ζουν σε μια περίπλοκη κατάσταση, επειδή είναι διαχωρισμένοι από τον λαό τους και σε πολλές περιπτώσεις από τις οικογένειές τους, αλλά και επειδή ταυτόχρονα αντιμετωπίζονται στο Ισραήλ σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Φυσικά αυτό δεν είναι μια επίσημη πολιτική της κυβέρνησης καθώς η Κυβέρνηση θέλει να δείχνει « δημοκρατική», που σέβεται όλους τους πολίτες. Στην πραγματικότητα όμως ο ρατσισμός είναι η κατάλληλη λέξη να περιγράψει την κατάσταση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι του Ισραήλ. Αυτό τους οργίζει όλο και περισσότερο ενάντια στην Ισραηλινή κυβέρνηση που τους καταπιέζει. Η μεγάλη πλειοψηφία τους ταυτίζεται με την λαϊκή πάλη στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά η Αστυνομία και ο Στρατός καταστέλλει με τη βία οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης εντός του Ισραήλ. Για παράδειγμα τον Σεπτέμβρη του 2000 στα γεγονότα που ονομάστηκαν Δεύτερη Ιντιφάντα, 13 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν από την Ισραηλινή Αστυνομία σε διάφορες Παλαιστινιακές πόλεις εντός του Ισραήλ.

ΕΡ. Υπήρξαν φωνές εντός του Ισραήλ που εναντιώθηκαν στον πρόσφατο πόλεμο στην Γάζα;

 Η μεγάλη πλειοψηφία υποστήριξε τον πόλεμο – αυτό είναι αδιαμφισβήτητο . Ακόμα και τα μεγαλύτερα από τα αποκαλούμενα «Αριστερίστικα» κόμματα υποστήριξαν το πόλεμο και μόνο όταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης σκοτώθηκε άρχισαν να μιλούν εναντίον του πολέμου. Οι φωνές στο δρόμο ήταν παρά πολύ πατριωτικές και εθνικιστικές, ζητώντας να «χτυπηθούν οι άραβες με δύναμη», αλλά και να «σκοτώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε». Εμείς φυσικά σταθήκαμε στην πρώτη γραμμή της αντίστασης εναντίον του πολέμου, κάνοντας πορείες διαμαρτυρίας και άμεσες δράσεις σχεδόν κάθε μέρα. Δεχτήκαμε πολλή βία στο δρόμο, αλλά δεν μπορείς να μένεις σιωπηλός τη στιγμή που 1400 άτομα σφαγιάζονται σε απόσταση μιας ώρας από εκεί που στέκεσαι ήσυχα.

ΕΡ. Τι έχετε να πείτε για τον Αντισιωνισμό σε σχέση με τον Αντισημιτισμό;

Για εμένα δεν υπάρχει συσχετισμός μεταξύ αυτών των δύο λέξεων, καθώς αναφέρονται σε εντελώς διαφορετικά ζητήματα. Με βλέπω σαν Αντισιωνιστή γιατί αντιτίθεμαι στο Σιωνιστικό κίνημα και στις Σιωνιστικές ιδέες. Αντιτίθεμαι στην κεντρική ιδέα του Σιωνισμού η οποία είναι το κράτος του Ισραήλ ή μια πατρίδα για τους Εβραίους. Αντιτίθεμαι όπως αντιτίθεμαι και σε οποιοδήποτε άλλο κράτος. Δεν τρέφω καμία προκατάληψη ή ρατσισμό ενάντια σε άλλους ανθρώπους λόγω της θρησκείας τους, αλλά τα πιστεύω μου είναι ενάντια σε εθνικιστικές ιδέες που καταπιέζουν άλλους ανθρώπους. Ο αντισημιτισμός είναι μια ρατσιστική αντίληψη καθώς κρίνει τους ανθρώπους με βάση τη θρησκεία και τη φυλή τους και αυτό είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από την αντίθεση σε μια πολιτική κίνηση όπως ο Σιωνισμός. Σε πολλές περιπτώσεις στο Ισραήλ αλλά περισσότερο στην Ευρώπη, άνθρωποι που διαφωνούμε με αποκαλούν αντισημίτη, αλλά είναι καθαρή άγνοια και παρεξήγηση μιας πολύ βασικής ιδέας. Ακούν ότι αντιτίθεμαι στο κράτος του Ισραήλ και αμέσως βγάζουν το συμπέρασμα ότι το κάνω επειδή είμαι ρατσιστής. Τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν οτι οι ρατσιστικές ιδέες προέρχονται από το ίδιο το κράτος του Ισραήλ.

ΕΡ. Αντιρρησίες συνείδησης στο Ισραήλ: Υπάρχουν ολικοί αρνητές στράτευσης ανάμεσά τους; Τι συμβαίνει με τους αντιρρησίες συνείδησης (τι στάση κρατά ο Στρατός, το καθεστώς αλλά και ο πληθυσμός εναντίον τους). Υπάρχουν ποινές;

Το θέμα τους στρατού είναι πολύ ευαίσθητο στο Ισραήλ καθώς το κράτος έχει χτιστεί γύρω από την στρατιωτική του δύναμη και καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού υπηρέτησε την θητεία του (3 χρόνια για τους άντρες και 2 χρόνια για τις γυναίκες). Οι φωνές που ακούγονται σχετικά με αυτούς που επιλέγουν να πουν «ΟΧΙ!» και αρνούνται να υπηρετήσουν σε μία κατακτητική δύναμη, είναι κυρίως επιθετικές καθώς η κοινή γνώμη βλέπει την στρατιωτική θητεία σαν περίοδο υπερηφάνειας και οι άνθρωποι που δεν το συμμερίζονται θεωρούνται προδότες και εχθροί. Κάθε χρόνο ένας αυξανόμενος αριθμός νέων λυκειόπαιδων δημιουργούν μια ομάδα και στέλνουν ένα γράμμα στο πρωθυπουργό και τον Αρχηγό του στρατού δηλώνοντας ότι η συνείδησή τους δεν τους επιτρέπει να υπηρετούν σε ένα Στρατό που κύριο σκοπό του έχει να καταπιέζει, και συνήθως δικάζονται με ποινές κάθειρξης από 1-2 μήνες ως 1-2 χρόνια ,ανάλογα αν ο αντιρρησίας επιλέγει να χρησιμοποιήσει τα ΜΜΕ για να κάνει δημόσιο θέμα την άρνηση στράτευσής του ή επιλέγει ένα πιο εύκολο δρόμο ο οποίος είναι επίσκεψη στον ψυχίατρο με σκοπό να τον πείσει ότι είναι ψυχικά ασταθής (ασθενής) και δεν μπορεί να υπηρετήσει. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αλήθεια, αλλά είναι απλά ένας τρόπος να απαλλαγείς από την θητεία. Και οι δύο τρόποι είναι καλοί, απλά εξαρτάται από την πολιτική σου οπτική, αν είσαι πρόθυμος να φυλακιστείς και να προσπαθήσεις να περάσεις την ιδέα σου σε νέους ανθρώπους πού ίσως σε ακούσουν ή αν είσαι διατεθειμένος να μην πας με κάθε δυνατό τρόπο. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις θα βρεθείς εκτός στρατού.

ΕΡ. Ποιά είναι η γνώμη σου για την σύγκριση που κάνουν μερικοί άνθρωποι μεταξύ της συμπεριφοράς των Ναζί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια στους εβραίους σε σχέση με την στάση των σιωνιστών ενάντια στους Παλαιστίνιους;

Διαφωνώ στα περισσότερα σημεία αυτής της σύγκρισης κυρίως επειδή δεν πιστεύω ότι η πρόθεση του κράτους του Ισραήλ είναι να εξολοθρεύσει τους Παλαιστινίους από το πρόσωπο της γης (ακόμα και οι ρατσιστές της Ισραηλινής ακροδεξιάς επιδιώκουν τη «μεταφορά» του Παλαιστινιακού πληθυσμού, όχι την εξολόθρευσή του). Πάντως το Ισραηλινό κράτος αναμφισβήτητα χρησιμοποιεί ρατσιστικές μεθόδους ενάντια στο Παλαιστινιακό λαό που ζει εντός και εκτός του Ισραήλ – για παράδειγμα η λωρίδα της Γάζας είναι το μεγαλύτερο Στρατόπεδο συγκέντρωσης του κόσμου – και ο διαχωρισμός των ανθρώπων γίνεται από μια καθαρά ρατσιστική οπτική. Για μένα, ο πειστικότερος τρόπος να δω αυτό το ζήτημα είναι να δω τους Παλαιστίνιους σαν τα «νέα θύματα του ολοκαυτώματος» επειδή το κράτος του Ισραήλ μέσα στη σύντομη ιστορία του χρησιμοποίησε την ματωμένη και τρομερή ιστορία του ισραηλιτικού λαού σαν δικαιολογία για την «ασφάλεια» των ανθρώπων που ζουν στο Ισραήλ. Αυτή η αποκαλούμενη «ασφάλεια» έχει εξελιχθεί σε 61 χρόνια ενός βίαιου και καταπιεστικού καθεστώτος. Δεν υπάρχει ασφάλεια στα τείχη και στους ηλεκτροφόρους φράχτες, δεν υπάρχει ασφάλεια στις μαζικές συλλήψεις και την βίαια καταστολή, δεν υπάρχει τελικά ασφάλεια στο απαρτχαϊντ. Το μόνο που υπάρχει είναι περισσότερη οργή, περισσότερος θάνατος και λιγότερο μέλλον.

ΕΡ. Υπάρχουν ακόμα Ισραηλινοί που καταφθάνουν για να εποικίσουντη Δυτική όχθη;

Ναι. Αναμφισβήτητα Κάθε λίγο (ειδικά σε στιγμές που υπάρχει χαμηλό ηθικό ή στη διάρκεια πολέμου) οι εφημερίδες ανακοινώνουν : «100 Ισραηλινοί από το εξωτερικό αποφάσισαν να έρθουν στο Ισραήλ, πολλοί από αυτούς για να καταταχθούν ή να εποικίσουν εκεί που επιθυμούν ». Πολλοί από αυτούς βέβαια καταλήγουν να εποικίσουν τις κατεχόμενες περιοχές. Αν έχουν χρήματα, αλλά επιθυμούν να ζουν την άνετη ζωή τους στις ΗΠΑ ή την Ευρώπη, έχουν πάντα την ευκαιρία να δωρίσουν μερικά εκατομμύρια σε έναν παράνομο εποικισμό.

ΕΡ. Πως θα όριζες την οπτική σας σχετικά με την λύση στο πρόβλημα της περιοχής;

Θα όριζα την οπτική μου ως «υποχωρήσεις (συμβιβασμοί) στο όνομα της πραγματικότητας», κυρίως επειδή οι αναρχικές ιδέες μου δεν ευθυγραμμίζονται με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζω και αναμφίβολα δεν ευθυγραμμίζονται και με τη μελλοντική πολιτική λύση. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν συμφωνώ με το κυριότερο να είναι το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι μαζί με τους οποίους αγωνιζόμαστε σκοπό έχουν την δημιουργία του δικού τους κράτους κάτι το οποίο ως αναρχικό με βρίσκει απολύτως αντίθετο, αλλά βλέποντας την πραγματικότητα νομίζω ότι το πρώτο βήμα για τον τερματισμό της σύγκρουσης θα είναι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Δεν υποστηρίζω την ιδέα των δύο κρατών, αλλά πιστεύω ότι θα είναι το πρώτο βήμα που θα γίνει και μετά ευελπιστώ ότι όλοι οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι είναι μία ανόητη λύση και ότι ο μόνος τρόπος για μια πραγματική σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων θα είναι να ζήσουν μαζί και να μοιραστούν τη ζωή τους.

ΕΡ. Τι διώξεις αντιμετωπίζετε εκ μέρους της Ισραηλινής δικαιοσύνης;

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 67 καταδίκες εναντίον ακτιβιστών της ομάδας. Οι κατηγορίες είναι : Παράνομη συγκέντρωση, παραβίαση εντολής για μη είσοδο σε κλειστή στρατιωτικής ζώνη (εντολή που χρησιμοποιεί ο Στρατός για να δικαιολογήσει τη χρήση βίας εναντίον διαδηλωτών στις κατεχόμενες περιοχές ), Επίθεση και παρενόχληση μελών της Αστυνομίας και του Στρατού, επεισόδια, αποκλεισμοί δρόμων και άλλα… Συνήθως αυτό που συμβαίνει είναι ότι στη διάρκεια μια διαμαρτυρίας η Αστυνομία ή ο Στρατός θα μας φορτώσει με ανυπόστατες κατηγορίες με σκοπό να επιμηκύνει τη διάρκεια της σύλληψης μας και να μας τρομοκρατήσει. Εκτός από τις δικές μας καταδίκες προσπαθούμε να στηρίξουμε και τους Παλαιστίνιους συναγωνιστές μας στις δίκες τους .

Related Link: http://apatris.info

πηγή: http://www.anarkismo.net

Freedom Flotilla 2: Message in a Bottle

Φώτης Τερζάκης - Υστερόγραφο για το Μεταναστευτικό

Δύο ημέρες μετά το πολιτικό θρίλερ της 15^ης Ιουνίου, η οργανωτική επιτροπή του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ, ενός επιτυχημένου θεσμού που μπόρεσε  να επιβιώσει και να ισχυροποιηθεί με συνεχή παρουσία επί μια δεκαπενταετία, δημοσιοποίησε την εξής ανακοίνωση:

Οι πολιτικές εξελίξεις είναι πολύ σημαντικές. Οι αντιδράσεις στα οικονομικά μέτρα και το κίνημα των πλατειών κορυφώνονται σε όλη τη χώρα, η κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο και οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες και μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε πτώση της κυβέρνησης.

Παρότι μέχρι πρόσφατα κινούμασταν προς την κανονική διεξαγωγή του φεστιβάλ, σήμερα φαίνεται αδύνατο τόσο για οργανωτικούς όσο και για πολιτικούς λόγους. Τις επόμενες ημέρες θα υπάρξει ο ανασχηματισμός και η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος (Μνημόνιο 2). Αν οι αντιδράσεις κορυφωθούν, το φεστιβάλ, λόγω του εθελοντικού του χαρακτήρα θα έχει πρόβλημα και οργανωτικά, στο στήσιμο και τη λειτουργία του, αλλά και στη συμμετοχή οργανώσεων και επισκεπτών. Επίσης, επειδή το φεστιβάλ δεν δέχεται χορηγούς, το οικονομικό κόστος μιας αποτυχίας θα ήταν δεκάδες χιλιάδες ευρώ, που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.

Το φεστιβάλ αποτελεί έναν ετήσιο θεσμό του αντιρατσιστικού και μεταναστευτικού κινήματος που συγκεντρώνει και εκφράζει πολλές εκδοχές των κοινωνικών κινημάτων. Είμαστε για αυτό τμήμα του μαζικού κινήματος των πλατειών για πραγματική δημοκρατία και αλλαγή της πολιτικής του Μνημονίου και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οπωσδήποτε τα γεγονότα της χρονιάς σχετικά με το μεταναστευτικό ζήτημα, η άνοδος του ρατσισμού, το ρατσιστικό πογκρόμ του περασμένου Μαΐου και η απεργία πείνας των 300 μεταναστών χρειάζονται χώρο για συλλογική συζήτηση και την αναζήτηση απαντήσεων. Θέλουμε λοιπόν να μεταφέρουμε τη συζήτηση και τον προβληματισμό μας στον κόσμο των πλατειών. Θα προτείνουμε στη γενική συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος να οργανώσουμε μια συζήτηση με θέμα την οικονομική κρίση και τη μετανάστευση και ίσως άλλες εκδηλώσεις, με ομιλητές από το φεστιβάλ.

Όπως είπαμε και στη χτεσινή συνέλευση, το κοινωνικό κίνημα που μεγαλώνει και τα αποτελέσματά του είναι πολύ πιο σημαντικά για τις ζωές και το μέλλον όλων μας, ντόπιων και μεταναστών, από το φετινό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Φέτος πρέπει να αγωνιστούμε όλοι και όλες μαζί στο Σύνταγμα για να ακουστούν εκεί οι ιδέες μας για μια δίκαιη κοινωνία με ίσα δικαιώματα για όλους και όλες.

Οι μεταναστευτικές οργανώσεις, που ετοιμάζονταν πυρετωδώς για το Φεστιβάλ και πολλές βασίζονταν στις δραστηριότητές του για ένα πενιχρό έσοδο που θα κάλυπτε τρέχουσες ανάγκες τους, κεραυνοβολήθηκαν. Αν το πράγμα αποτελεί «ετήσιο θεσμό του αντιρατσιστικού και μεταναστευτικού κινήματος», δεν θα έπρεπε το τόσο σοβαρό ζήτημα της ματαίωσής του να συζητηθεί πρώτα πρώτα με τους ίδιους τους εκπροσώπους των μεταναστών; Η λήψη μιας τέτοιας απόφασης ερήμην τους, μ’ ένα σκεπτικό που κατ’ ουσίαν λέει ότι ο κόσμος έχει αλλού το μυαλό του τώρα για ν’ ασχοληθεί με αυτό, ή ότι «εμείς» (η οργανωτική επιτροπή και το Δίκτυο) έχουμε αυτή τη στιγμή άλλες προτεραιότητες, τραυματίζει βάναυσα τη στοιχειωδέστερη (αμεσο- ή εμμεσο-)δημοκρατική  δεοντολογία και δημιουργεί σε πολλούς την ακόμη πιο αλγεινή εντύπωση ότι κάποιοι χρησιμοποιούν τους μετανάστες σαν απλό εργαλείο για να κάνουν οι ίδιοι πολιτική.

Ποια κίνηση τώρα μπορεί ν’ αποσείσει τέτοιες υποψίες και να αποκαταστήσει τη δημοκρατική αξιοπιστία εκείνου του κομματιού της αριστεράς που προβάλλει ως υποστηρικτής των μεταναστών (η οποία θα έπρεπε μάλιστα να είναι πολύ πιο προσεκτική μετά τα τραυματικά γεγονότα της Νομικής και της Υπατίας);  Η πρόσκληση των μεταναστών να συμμετάσχουν στο «κίνημα των πλατειών» μοιάζει σαν διαρθωτική κίνηση απέναντι σ’ ένα οφθαλμοφανές ––και ήδη επισεσημασμένο–– πρόβλημα, το ότι μετανάστες και ξένοι ήταν τραυματικά απόντες στη μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση η οποία δεν είχε χώρο γι’ αυτούς, και ίσως ακόμα δίνεται η εντύπωση ότι απαντά, με κάποιον τρόπο, στη σύνδεση των δύο δραματικά αποκομμένων σκηνών τής Αθήνας που επιχείρησα να κάνω στο παραπάνω άρθρο μου· απατηλά όμως… Διότι να πεις ότι «τα αποτελέσματα [του κοινωνικού κινήματος που μεγαλώνει] είναι πολύ πιο σημαντικά για τις ζωές και το μέλλον όλων μας» εγείρει το πιο ανησυχητικό ερώτημα: ποιος αξιολογεί τί είναι το πιο σημαντικό, και για ποιον; Σε τελευταία ανάλυση: ποιος μιλάει και ποιος αποφασίζει, κι εξ ονόματος τίνος;

Και ακολουθεί βέβαια μια σειρά πρακτικών ερωτημάτων. Ας πούμε: τούτη τη στιγμή που το βίαιο πογκρόμ εναντίον μεταναστών και ξένων είναι ακόμα νωπό, που οι περισσότεροι δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους από τον φόβο της παρακρατικής βίας, η εξαφάνιση ενός από τους ελάχιστους χώρους που ήταν γι’ αυτούς μια νησίδα αναπνοής, μια μήτρα εν μέσω ενός περιβάλλοντος περισσότερο ή λιγότερο εχθρικού, στο πλαίσιο της οποίας μπορούσαν να αναδιεκδικήσουν τη φιμωμένη τους έκφραση μ’ ένα υπολογίσιμο αίσθημα ασφάλειας και, άρα, αυτοπεποίθησης και αξιοπρέπειας, δεν υπάρχει ο κίνδυνος να εκληφθεί αυτό σαν μια νίκη των διωκτών τους; Σαν οπισθοχώρηση του αντιρατσιστικού κινήματος υπό την πίεση της νεοφασιστικής βίας; Μπορεί η σποραδική εμφάνιση κάποιων μεταναστών στις πλατείες να αναπληρώσει μια τέτοιαν απώλεια; Στο κάτω κάτω, γιατί να μη γίνουν και τα δύο; Και προπαντός, εάν υποθέσουμε ότι κάποιοι υπερνικήσουν τους δισταγμούς και την εύλογη δυσπιστία και ανταποκριθούν στο κάλεσμα, ποιος θα εγγυηθεί την ασφάλειά τους; Η σύνθεση της «πλατείας Συντάγματος» (ήδη, για να μην πάμε πιο περιφερειακά) δεν είναι καθόλου καθησυχαστική απ’ αυτή την άποψη. Δεν θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί διεργασίες, ούτως ή άλλως επείγουσες, στην κατεύθυνση αυτού το οποίο ας μου επιτραπεί να ξαναπώ ––ελλείψει καλύτερου όρου–– αποκρυσταλλωμένων μορφών αντεξουσίας;

Παρεμπιπτόντως, αυτή η βεβιασμένη ανακοίνωση τείνει, ταυτόχρονα, να υποτιμάει και να υπερτιμάει τα όσα έγιναν στο Σύνταγμα. Να πούμε «οι εξελίξεις […] μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε πτώση της κυβέρνησης» σημαίνει ότι δεν έγινε αντιληπτό πως μία κυβέρνηση ήδη έπεσε. Εκείνο που στην πραγματικότητα συνέβη στις 15 Ιουνίου ήταν ότι η «πλατεία Συντάγματος» έριξε μια κυβέρνηση – και μόνο επειδή δεν φάνηκε καμία απολύτως συντεταγμένη πολιτική δύναμη να καταλάβει το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε, οι προστάτες της στο εξωτερικό και στο εσωτερικό τής χώρας την ξανάστησαν όρθια με τεχνητά υποστυλώματα… Είναι μαρτυρία βεβαίως της δύναμης που μπόρεσε να συγκεντρώσει, με τον όγκο και την επιμονή του, αυτό το ετερόκλητο πλήθος το κινητοποιημένο από τη βουβή ανάγκη· αν ωστόσο τ’ αποτελέσματά της ξεπέρασαν τις ίδιες τις προσδοκίες του (πράγμα που αναρωτιέται κανείς αν κατάλαβε), είναι όχι εξαιτίας αυτού που έκανε αλλά εξαιτίας εκείνου που φάνηκε ότι ήταν ικανό να κάνει: κυριολεκτικά, δηλαδή, με τη σκιά του…  Αν αυτό γίνει κατανοητό στην πλήρη του σημασία, όμως, δεν αφήνει καθόλου περιθώρια για επιπόλαιους πανηγυρικούς. Το «κίνημα των πλατειών» είναι πάρα πολύ σημαντικό, σαν υπόσχεση ή απειλή (αναλόγως του από ποια σκοπιά το βλέπει κάποιος) – για κάτι, δηλαδή, που ακόμα δεν είναι. Και αυτό σημαίνει ότι, κυριολεκτικά, κρέμεται από μια κλωστή: η επίγνωση του χάσματος που το χωρίζει από την ίδια του τη δυνατότητα θα πρέπει να είναι το πρώτο του μέλημα· τώρα που είδε τί μπορεί να κάνει, οφείλει να αναλογιστεί σοβαρά τί δεν είναι ακόμα ικανό να κάνει. Η «άμεση δημοκρατία» είναι εύκολο σύνθημα και αρέσει σε όλους, αλλά το κενό που ξανάστησε στα πόδια της μια κυβέρνηση κλινικώς νεκρή δείχνει ότι κανένας δεν ξέρει πώς να ενεργήσει μετά από εκείνο που είναι μόνο η ελάχιστη, αρνητική προϋπόθεσή της: μια γενικευμένη, συντριπτική κρίση αντιπροσώπευσης.  Και, αν μου επιτρέπεται να πω, το συμβάν με το αντιρατσιστικό φεστιβάλ δείχνει πως η κρίση αντιπροσώπευσης δεν είναι πρόβλημα μόνο της μείζονος πολιτικής, του υπάρχοντος και ραγδαία σηπόμενου κοινοβουλευτικού συστήματος – αντανακλάται συμμετρικά και αναπαράγεται στο εσωτερικό τού λεγόμενου ανταγωνιστικού κινήματος, στις μικροδομές εξουσίας των «αποκάτω».

Σημείωση: Το κείμενο είναι μια προσθήκη που έγινε "εν θερμώ" υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων στο άρθρο του Φώτη Τερζάκη  Εγκληματικό κράτος, εγκληματική κοινωνία

Τον άρτον ημών τον επιούσιον

Καλωσήρθατε στη βιομηχανική παραγωγή τροφής υψηλής τεχνολογίας! Μια περιήγηση σε ευρωπαϊκές εγκαταστάσεις...
πηγη: http://www.babylonia.gr

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος - Διανοούμενοι είστε και φαίνεστε

Πάνε κι έρχονται τά λύματα τής «πληροφόρησης» κατά τούς ανέμους τών προγραμμάτων και κατά τίς ανάγκες τών προγραμματιστών. Όσο για τίς πραγματικές ανάγκες, σκάβουν αλλού τά λαγούμια τους μεταθέτοντας τίς εκρήξεις τους στο μέλλον. Άλλοι θα πληρώσουν τίς φανφάρες τής εθνικής οπερέτας, άλλες κλάσεις θα κληθούν να αιμοδοτήσουν αυτά τά υπό μεγέθυνση μικρόβια οράματα. 

  

Πάνε κι έρχονται τά λύματα. Η αμηχανία τών πωλητών «ειδήσεων» ανακυκλώνει τά «γεγονότα» και τά «θέματα» στην αγορά, ανακατεύει απ’ τήν αρχή τά χαρτιά τής τράπουλας σε μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψει τό παιχνίδι – αλλά τά ψάρια είναι λιγότερα απ’ τά δολώματα στα κανάλια. Ο ανταγωνισμός εξαγριώνει τούς ψαράδες και τούς μετατρέπει σε κυνηγούς κεφαλών. Τό παιχνίδι χοντραίνει σε πόλεμο κι ο πόλεμος σε θέαμα. Σκανδαλοτρόφοι και σκανδαλοθρεμμένοι ανατέλλουν κάθε βράδυ στα «παράθυρα» τής ενημέρωσής μας απ’ όπου ωρύεται κερδαλέος και ξετσίπωτος ο λόγος τού Τίποτα. Και μέσ’ απ’ αυτόν τόν παρδαλό ορυμαγδό εκτοξεύεται και τό εμβριθές ερώτημα : «Γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;» 

  

Τό ερώτημα, έτσι όπως τίθεται συνήθως, δεν είναι απλώς κούφιο, υποκριτικό, λαϊκιστικό και εισαγγελικό. Είναι προπάντων ψεύτικο, αφού δεν είναι δα και λίγοι οι διανοούμενοι που παίζουν τό παιχνίδι τού δημοκρατικού διαλόγου με τούς ενημερωτές τού λαού – οπότε θα μπορούσε ίσως κανείς να πει στους ερωτώντες : «Μή φτύνετε κόντρα στον άνεμο! Γιατί εσείς είστε οι διανοούμενοι».

© 2002 γεράσιμος λυκιαρδόπουλος «ο κάντιος και τά βαλκάνια / ασκήσεις λογικής» εκδόσεις ύψιλον/βραχέα

  πηγή:  σημειωματαριο κηπων

 

 

Φώτης Τερζάκης - Εγκληματικό κράτος, εγκληματική κοινωνία

Την ώρα που στην πλατεία Συντάγματος ένα εντυπωσιακό πλήθος ρίχνει τη σκιά του στο απέναντι κτήριο της Βουλής ζητώντας τρόπους να αρθρώσει την αγωνία και την οργή του, στις γειτονιές της πόλης κλιμακώνεται ένα αποτρόπαιο έγκλημα εναντίον μεταναστών και ξένων. Φασιστικές συμμορίες επιτίθενται με βιαιότητα που μπροστά της ωχριά κάθε προηγούμενο, καταδιώκουν και τρομοκρατούν ανθρώπους στον δρόμο, πυρπολούν αυτοσχέδια τζαμιά, αδειάζουν νυχτερινούς συρμούς του  ηλεκτρικού από τους ξένους και τους ξυλοκοπούν στις αποβάθρες, σκοτώνουν: ο μαχαιρωμένος μπαγκλαντεσιανός στον κάδο των σκουπιδιών (δεν θα μάθουμε ποτέ τ’ όνομά του – ποιος σκοτίζεται καν για την αθωότητά του;) είναι μόνο η κορυφή της φρικωδίας που ξαναπαίζει στους δρόμους τής Αθήνας του 2011 σκηνές τής Βαϊμάρης του 1931.

            Θα ήταν αφέλεια να περιμένουμε από τις δυνάμεις καταστολής να εμποδίσουν την ανερχόμενη νεοναζιστική βία – είναι γνωστές, και παροιμιώδεις, οι σχέσεις τους με τα ακροδεξιά φυτώρια του εγκλήματος, που ήταν πάντοτε στην Ελλάδα συγκοινωνούντα δοχεία… Το πράγμα βεβαίως ξεκινάει από ψηλότερα, την «αδυναμία» και την «παθητικότητα» της κυβέρνησης, όπως λένε – που αποδεικνύεται πολύ πιο ενεργητική απ’ όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται… Εκείνο όμως που γίνεται κρίσιμος καταλύτης γι’ αυτή την παροξυσμική κλιμάκωση της ακροδεξιάς δολοφονικότητας είναι το ότι τα ανακλαστικά του πλήθους, του λεγόμενου «μέσου πολίτη», έχουν γίνει καλός αγωγός γι’ αυτήν· το ότι το μίσος και τυφλότητα έχουν γίνει δεύτερη φύση του περιπτερά, του ταξιτζή, του μαγαζάτορα, του απολυμένου, αυτών των αιωνίως αθώων και ξεγελασμένων που πάντα η ιστορία παίζεται πίσω από την πλάτη τους, επειδή ακριβώς δεν θέλουν ποτέ να την ξέρουν.

            Η αφορμή για τούτο το νέο, αποφασιστικό βήμα προς την άβυσσο στάθηκε η δολοφονία ––στυγερή, αναμφίβολα–– ενός νέου άνδρα νωρίς το πρωί σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, τη στιγμή που ετοιμαζόταν να πάει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στην κλινική, από τρεις αγνώστους αλλοδαπούς για να του κλέψουν μια βιντεοκάμερα. Οι πραγματολογικές λεπτομέρειες φορτίζουν με ασυνήθιστο συναισθηματικό φορτίο το γεγονός, που συσκοτίζει ακόμα περισσότερο την κρίση. Σε αντίθεση με τον ανώνυμο μπαγκλαντεσιανό, αυτός έχει όνομα, το ακούσαμε από την πρώτη στιγμή: και μέσα στον νωθρό κι εμβρυώδη εγκέφαλο του πλήθους σχηματίζεται η θανατηφόρα εξίσωση που ζητάει αίμα, όσο το δυνατόν περισσότερο αίμα, εγχρώμων.

            Οι άνθρωποι φοβούνται, μόνο που δεν ξέρουν τί ακριβώς… Όποιος απλώς φοβάται σπανίως είναι σε θέση να υποδείξει ποιο είναι το αντικείμενο του φόβου του, ούτε καν αν υπάρχει τέτοιο αντικείμενο· όποτε ο φόβος υπαγορεύει πολιτική, ένας φύρερ καραδοκεί στο τέλος του δρόμου. Οι δείκτες της εγκληματικότητας (όπως και των αυτοκτονιών άλλωστε) ανεβαίνουν δραματικά τα χρόνια που ζούμε, είναι αλήθεια, στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ποιος είναι όμως υπεύθυνος γι’ αυτό; Οι μετανάστες μήπως; Ειδεχθή εγκλήματα γίνονται πάντα από καιρού εις καιρόν, το να προβληθούν όμως οι ευθύνες του ατομικού εγκλήματος σε μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων συνιστά άγρια παράνοια, της οποία τα τελευταίας μαζικά δείγματα είδαμε ακριβώς στην αντισημιτική λύσσα της Ευρώπης που οδήγησε στα στρατόπεδα θανάτου. Ακόμη κι αν η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί ανησυχητικά, όλες οι διαθέσιμες στατιστικές που κατά καιρούς έρχονται στο φως δεν μαρτυρούν υψηλότερη συμμετοχή αλλοδαπών από το ποσοστό τους στον συνολικό πληθυσμό. Άρα; Άρα ο τρομοκρατημένος πληθυσμός διαλέγει να προβάλει σ’ αυτούς τούς πιο ανορθολογικούς φόβους του, μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί, λιγότερο ικανοί ν’ αντιδράσουν, πιο εύκολα θύματα. Το ανορθολογικό μίσος για τη διαφορετικότητα (φυλετική, πολιτισμική, θρησκευτική, σεξουαλική) είναι το καθαρό περίσσευμα σε αυτή τη θανατηφόρα εξίσωση, το τυφλό ανακλαστικό τού «εάν υποφέρω κάποιος πρέπει να πληρώσει, και θα πληρώσει αυτός που είναι του χεριού μου!».

 

            Αλλά είναι βέβαια και φτωχός. Αν οι πλέον φτωχοί και οι πλέον εξαθλιωμένοι ανάμεσα στους μετανάστες είναι το συχνότερο φαντασιωσικό αντικείμενο των φόβων, και συχνότερος αποδέκτης των παρανοϊκών αντιποίνων, είναι όχι τόσο βάσει της εύλογης εκτίμησης πως η φτώχια κι η εξαθλίωση αυξάνει τις πιθανότητες παραβατικής συμπεριφοράς ––αυτό θα ήταν μία βαθμίδα ορθολογικότερο–– όσο επειδή ενσαρκώνουν στα μάτια των ανθρώπων εκείνο που πράγματι τρέμουν πιο πολύ: το ενδεχόμενο να γίνουν οι ίδιοι σαν εκείνους, μια δυνητική εικόνα του εαυτού τους που πασχίζουν να εξορκίσουν. Ένας πρωτόγονος τρόπος να εξορκίσεις την απειλή της κοινωνικής εξαθλίωσης, είναι να εξοντώνεις τους εξαθλιωμένους που στην θυμίζουν.

            Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω εδώ ότι δεν είναι όλοι οι μετανάστες εξαθλιωμένοι, ότι υπάρχει τεράστιος αριθμός απ’ αυτούς που είναι κανονικότατα ενταγμένοι στην ελληνική κοινωνία ––η οποία ποτέ ωστόσο δεν τους παραχώρησε αυτό που οιαδήποτε τυπικά δημοκρατική κοινωνία θα όφειλε–– και ότι απειλούνται εξίσου, αν όχι περισσότερο, από το φάσμα της μαζικής εξαθλίωσης και από την αυξανόμενη εγκληματικότητα κάθε είδους… Διότι από το πόσο θα καταλάβουμε ποια είναι η πραγματική απειλή, εξαρτάται η απάντηση στο ερώτημα «ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό». Ποιος λοιπόν καταδικάζει ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού που τυχαίνει να ζει στην ελληνική επικράτεια στη βιοτική ανασφάλεια και στη φτώχεια, στην κατακόρυφα αυξανόμενη ανεργία, στην περιθωριοποίηση και τον διερυνόμενο αποκλεισμό; Ποιος λεηλατεί την κοινωνία από τ’ αναγκαία για μιαν αξιοπρεπή διαβίωση προκειμένου να υποβοηθήσει την ανελέητη συσσώρευση του πλούτου, οδηγώντας την με μαθηματική ακρίβεια σε εμφύλιο πόλεμο; Η απάντηση είναι ήδη προφανής: το ελληνικό κράτος. Το ελληνικό κράτος είναι ο αυτουργός όλων των ειδεχθών εγκλημάτων που τραυματίζουν το σώμα της κοινωνίας, καθώς και του παραλυτικού φόβου που επισπεύδει τα διάλυση του κοινωνικού ιστού – και όχι μόνον αρνητικά, επειδή δεν έκανε ό,τι θα χρειαζόταν για να τα αποτρέψει, αλλά προπαντός θετικά, επειδή κάνει όλα όσα χρειάζονται για να βυθίσουν την κοινωνία στο είδος της απελπισίας και του ανορθολογισμού που είναι κανονικά προϊόντα των οικονομικών κρίσεων και της βαθιάς βιοτικής ανασφάλειας που αυτές γεννούν.

Μπαρούχ Σπινόζα

            Πριν από τρισήμισυ περίπου αιώνες ο Σπινόζα, με τη θαυμαστή του διαύγεια που επιφυλάσσει ακόμα διδάγματα για μας, έγραφε:                

Πράγματι, είναι βέβαιον ότι οι στάσεις, οι πόλεμοι η περιφρόνηση ή η παραβίαση των νόμων πρέπει να καταλογίζονται όχι τόσο στην κακία των υπηκόων όσο στο κακό καθεστώς του κράτους. Διότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται πολίτες, αλλά γίνονται. Εξάλλου, τα φυσικά πάθη των ανθρώπων είναι παντού τα ίδια· συνεπώς, αν σε ένα πολιτικό σώμα η ανθρώπινη κακία κυριαρχεί ευκολότερα απ’ ό,τι σε ένα άλλο και εκεί διαπράττονται περισσότερα εγκλήματα, αυτό σίγουρα οφείλεται στο γεγονός ότι ένα τέτοιο πολιτικό σώμα δεν προνόησε αρκετά για την ομόνοια, δεν νομοθέτησε με αρκετή σύνεση και, κατά συνέπεια, δεν απέκτησε το απόλυτο δίκαιο που έχει ένα πολιτικό σώμα. Γιατί μια πολιτική κοινωνία η οποία δεν έχει εξαλείψει τις αιτίες των στάσεων, στην οποία ένας πόλεμος είναι πάντα επίφοβος και στην οποία, τέλος, οι νόμοι συχνά παραβιάζονται, δεν διαφέρει πολύ από τη φυσική κατάσταση όπου καθένας ζει σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του αλλά με μεγαλύτερο κίνδυνο της ζωής του (Πολιτική πραγματεία V, 2).   

Η εγκληματικότητα είναι, πράγματι, πρόβλημα πολιτικό. Δεν είναι ούτε με την τεχνική έννοια του όρου ποινικό ούτε γενικώς και αορίστως ηθικό, διότι η ανθρώπινη φύση είναι παντού ίδια, κανείς δεν γεννιέται εγκληματίας ούτε άγιος, και ––εκτός ελαχίστων ατομικών εξαιρέσεων, που έχουν βεβαίως την περιορισμένη σημασία τους–– όμοιες συνθήκες τείνουν να ωθούν τους ανθρώπους σε αντίστοιχες συμπεριφορές. Ένα υγιές πολιτικό σώμα είναι επιφορτισμένο με το καθήκον να προστατέψει τα μέλη που το απαρτίζουν εν πρώτοις από συνθήκες στέρησης και υποβιβαστικής ένδειας, εν συνεχεία από εξωτερικές απειλές και τέλος από στοιχεία διχόνοιας που απειλούν να το κερματίσουν εις τα εξ ων συνετέθη. Έτσι τουλάχιστον υπαγορεύει η πολιτική σοφία των απαρχών της νεωτερικότητας, που είναι ακόμα κωδικοποιημένη στα πολιτειακά μας μορφώματα, και αυτός είναι ο όρος τής νομιμότητάς τους. Ειδάλλως, τον λόγο έχει το δίκαιο της εξέγερσης…   

            Οι διαχειριστές τού ελληνικού κράτους, ένας συμπαγές μπλοκ συμφερόντων που κυριαρχεί στη χώρα από τον καιρό της Μεταπολίτευσης τουλάχιστον και ανεξαρτήτως κομματικών εναλλαγών στην εξουσία, δεν έκρυψαν ποτέ τις επιλογές τους: ευπειθή όργανα της Δύσης, του Ατλαντικού άξονα και της διεθνούς κεφαλαιοκρατικής ελίτ, παραδίδουν εσχάτως σιδηροδέσμια τον πληθυσμό και το έδαφος τής χώρας στο πιο επιθετικό κομμάτι της τελευταίας, τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τα πολιτικά όργανά τους, για την έσχατη λεηλασία. Γνωρίζουν καλύτερα από τα θύματά τους ότι είναι οι κύριοι εχθροί τού λαού τους, και η πολιτική τους επιβίωση εξαρτάται από τη με κάθε μέσο συσκότιση αυτής της απλής αλήθειας. Χρειάζονται τρόπους συγκάλυψης του προφανούς, διόδους εκτροπής τής οργής των εξαπατημένων σε ανώδυνους για τους ίδιους διαύλους· και το προσφορότερο μέσον είναι η παλαιά, δοκιμασμένη στρατηγική όλων των κυριάρχων, το αποικιακό αξίωμα του διαίρει και βασίλευε. Χρειάζεται οι κοινωνικές ομάδες να στραφούν η μία εναντίον της άλλης, πρέπει να δουν σαν πραγματικό τους εχθρό τούς συντρόφους τους στην εξαθλίωση, να αναλώσουν το δίκαιο μίσος τους για τους κυριάρχους σε πράξεις τυφλής αυτοκαταστροφής, ώστε οι ίδιοι αυτοί κυρίαρχοι να επανεμφανιστούν ως διαιτητές, νομιμοποιημένοι μόνο και μόνο από την καταστροφή που προκάλεσαν και στο όνομα της οποίας καλούνται να ενσκήψουν και πάλι κραταιοί με το φωτοστέφανο του σωτήρα.

            Ιδού, λοιπόν, γιατί η βία κατά των μεταναστών και των ξένων δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να ανακοπεί… Ιδού γιατί, ακόμη περισσότερο, οι άνθρωποι που για οιουσδήποτε λόγους συνέρρευσαν κάποτε σε αυτή τη χώρα, που μιλούν τη γλώσσα της κι έχουν γίνει οργανικό κομμάτι της παραγωγικής της ζωής, δεν πρέπει ποτέ να γίνουν κανονικοί πολίτες με πλήρη δικαιώματα, πρέπει να κρατιούνται δέσμιοι  σ’ εκείνο το είδος περίβλεπτης διαφορετικότητας που μπορεί ανά πάσα στιγμή να χρησιμεύει ως κυματοθραύστης του λαϊκού μίσους· κι εκείνοι που έρχονται σωρηδόν από τις οδούς τής απελπισίας να αιχμαλωτίζονται στον μη-τόπο των ευρωπαϊκών συνοριοφυλακών, ένα άμορφο, ζυμωμένο με δάκρυα και λάσπη ανθρώπινο απόθεμα το οποίο, τώρα που οι ειρκτές της αποκτηνωτικής μισθωτής σκλαβιάς έχουν πιθανότατα κορεστεί, χρησιμεύει κυρίως ως υλικό για περιστασιακές, τελετουργικές θυσίες. 

Νύχτα των Κρυστάλλων

 

            Η μνήμη της Βαϊμάρης ας γίνει ακόμα μία φορά οδηγός μας. Όλ’ αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Όποτε ο καπιταλισμός περνάει δομική κρίση ο ολοκληρωτισμός αναγγέλλεται επί θύραις – ο ολοκληρωτισμός, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον καπιταλισμό στην ωμότερη, στην πιο μανιασμένη και απροκάλυπτη μορφή του· και όποτε οι ενδοτικές και διεφθαρμένες κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις αφήνουν, από αδυναμία ή από καιροσκοπική υστεροβουλία, κενά εξουσίας, οι πρώτοι που σπεύδουν να τα αναπληρώσουν είναι οι μελανοχίτωνες και τα Τάγματα Εφόδου. Αυτή είναι η ταυτότητα της ιστορικής στιγμής που διανύουμε, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στην Αθήνα – ας μην έχει κανείς επ’ αυτού αμφιβολία… Αυτό είναι που υπαγορεύει και τα καθήκοντα δράσης ενός συνειδητοποιημένου λαϊκού σώματος, όμως, αν υπάρχει τέτοιο. Υπό τέτοιας μορφής έκτακτες συνθήκες, η μόνη ελπίδα για την αυτοσυντήρηση της κοινωνίας είναι η ανάπτυξη λαϊκών δομών αντεξουσίας στο ίδιο αυτό κενό όπου βηματίζουν ανεμπόδιστα οι οργανωμένοι παρακρατικοί εγκληματίες. Αυτές οι μάζες που έκαναν με τόσο επιβλητικό τρόπο αισθητή την παρουσία τους στο Σύνταγμα, αναρωτιέμαι, θα μπορούσαν να διοχετεύσουν ένα κλάσμα της δύναμής του για την περιφρούρηση των συνοικιών της Αθήνας από τις παρακρατικές συμμορίες, για την προστασία των μεταναστών και των πιο ευάλωτων ομάδων από τα φασιστικά καρκινώματα και τους νόμιμους προστάτες τους, για την προστασία της κοινωνίας από το θανατηφόρο δηλητήριο που την οδηγεί αργά ή γρήγορα να καταβροχθίσει τα ίδια της τα σπλάχνα;

Ντάριο Φο - Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ και μερικών άλλων ανατρεπτικών

Η επαναστατική έκρηξη του 1968 δεν περιορίστηκε στο Γαλλικό Μάη. Αγκάλιασε όλον τον κόσμο: Ιαπωνία, Γερμανία, Γιουγκοσλαβία, Πολωνία, Λατινική Αμερική, ΗΠΑ και,φυσικά, τη γειτονική Ιταλία. Ο ιταλικός Μάης, εξαιτίας της φύσης της ιταλικής κοινωνίας, κράτησε περισσότερο και ήταν πιο εκρηκτικός: οι εργάτες κάνουν μαζικά "άγριες" απεργίες, οι νέοι, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι γυναίκες, οι φυλακισμένοι, οι ψυχασθενείς και όλοι οι "παρίες" της κοινωνίας ξεσηκώνονται.

Πραγματοποιούνται μερικές θεσμικές αλλαγές- ο κόσμος, όμως, δεν αρκείται σ' αυτές. Αρνείται ριζικά και μαζικά τις καθημερινές συνθήκες ζωής στην κοινωνία της μισθωτής εργασίας. Για ν' αμυνθεί απέναντι στους φασίστες και την αστυνομία αρχίζει να εξοπλίζεται. Ξεσπούν ταραχές στις φάμπρικες, στις φυλακές, στους δρόμους. Η κατάσταση ξεφεύγει απ' τον έλεγχο του κράτους, αλλά και του ΚΚΙ και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Μέσα στο 1969, οι αρχές παραπέμπουν στα δικαστήρια 10.000 εργάτες- οι δίκες, φυσικά, δεν γίνονται ποτέ.

Στις 19 του Νοέμβρη, γίνεται στο Μιλάνο μεγάλη απεργία και συγκέντρωση για το ζήτημα των ενοικίων. Έχουν προηγηθεί συγκεντρώσεις, απεργίες και κάθε λογής εκδηλώσεις, που σκοπό έχουν να κάνουν τους ανθρώπους ν' αποκτήσουν ξανά τον έλεγχο πάνω σ'όλες τις πτυχές της ζωής τους. Η κατάσταση φαίνεται καθαρά πως ξεφεύγει από τον έλεγχο του κράτος και των θεσμοθετημένων εξουσιών. Η Ιταλία οδεύει προς την επανάσταση.

Το κράτος περνά στην επίθεση. Για να "παγώσει" τον κόσμο, πρέπει να προκαλέσει ένα απρόοπτο και τραυματικό γεγονός. Στις 12 Δεκέμβρη του 1969, το κράτος "ρίχνει την πρώτη κανονιά του εμφυλίου πολέμου" (Τζ. Σανγκουινέτι). Μια βόμβα εκρήγνυται στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνου, στην Πιάτσα Φοντάνα: 9 νεκροί και 100 τραυματίες. Μια άλλη βόμβα, στην Εμπορική Τράπεζα, στην πλατεία της Σκάλας του Μιλάνου, δεν εκρήγνυται. Δυο βόμβες στη Ρώμη, μια στην Τράπεζα Εργασίας και μια στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, έχουν περί τους είκοσι τραυματίες.

Οι εκρήξεις αυτές των βομβών είναι πράξεις α μ υ ν τ ι κ ή ς τρομοκρατίας (Τζ. Σανγκουινέτι). Σ' αυτήν προσφεύγουν μόνο τα κράτη και αντικείμενο της είναι ο πληθυσμός στο σύνολο του. Υπεύθυνοι, κατά συνέπεια, για τις βόμβες είναι το ιταλικό κράτος και οι μυστικές του υπηρεσίες. Η άποψη αυτή είναι τεκμηριωμένη (βλ. βιβλιογραφία). Οι εκρήξεις βομβών που προηγήθηκαν, όπως λογου χάρη, στις 25 του Απρίλη του 1969 (στο Πανηγύρι και στην τράπεζα του Σταθμού του Μιλάνου) και τον Αύγουστο (στα τρένα), είναι "πρόβα τζενεράλε" πριν απ' το φοβερό τούτο χτύπημα.

Η αστυνομία συλλαμβάνει στο Μιλάνο τον "αναρχικό σιδηροδρομικό" Τζουζέπε Πινέλι, ή Πίνο όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, έγγαμο με δυο θυγατέρες και πάει να του φορτώσει την ευθύνη για τις βόμβες. Οι αρχές "βασίζουν" την κατηγορία στο ότι είχε κάνει ένα αδικαιολόγητο ταξίδι στη Ρώμη τον Αύγουστο, τότε που είχαν τοποθετηθεί οι βόμβες στα τρένα. Ο Πινέλι έχει άλλοθι: έπαιζε χαρτιά με κάτι γέρους συνταξιούχους σ' ένα καφενείο όλη τη μέρα στις 12 του Δεκέμβρη. Η μαρτυρία των συνταξιούχων χαρακτηρίζεται "αναξιόπιστη" και δε λαμβάνεται υπόψη.

Παράλληλα, συλλαμβάνεται στη Ρώμη ο "αναρχικός χορευτής" Πιέτρο Βαλπρέντα, που κατηγορείται κι αυτός για τη βόμβα της Πιάτσα Φοντάνα. Ένας ταξιτζής, τον αναγνώρισε δήθεν στο Μιλάνο και υποστηρίζει ότι τον πήρε ταραγμένο από την Πιάτσα Φοντάνα.

Στις 15 του Δεκέμβρη, στις 12 παρά 3 τη νύχτα, η Διοίκηση της Αστυνομίας του Μιλάνου καλεί ασθενοφόρο. Στις 12 και 2, αυτόπτες μάρτυρες βλέπουν να ρίχνεται στην αυλή του κτιρίου από το τέταρτο πάτωμα ο Πινέλι. Τα στοιχεία δείχνουν ότι, στη διάρκεια της ανάκρισης, ο επιθεωρητής Καλαμπρέζε έδωσε στον Πινέλι μια κοφτή στο λαιμό και τον σκότωσε. Μες στην αναμπουμπούλα, κάποιος αστυνομικός κάλεσε ασθενοφόρο. Έπειτα, όμως, οι αστυνομικοί σκέφτηκαν να σκηνοθετήσουν "αυτοκτονία" του Πινέλι. Τον πέταξαν νεκρό στο κενό και υποστήριξαν ότι "πήδηξε μονάχος του απ' το ανοιχτό παράθυρο".

Ακολουθούν μια σειρά από γεγονότα:

• Ο Βαλπρέντα φυλακίζεται και δικάζεται μόλις τον Φλεβάρη του 1972. (Στο μεταξύ, οι μυστικές υπηρεσίες έχουν δολοφονήσει τον ταξιτζή, που δήθεν τον είχε αναγνωρίσει). Το επίσημο όργανο των αναρχικών "Ουμανιτά Νόβα", στο τεύχος του Δεκέμβρη του 1969, διαχωρίζει τη θέση τους από τον "τρομοκράτη" Βαλπρέντα. Στις 19 του Δεκέμβρη του 1969, οι εργάτες μετάλλου αναστέλλουν την προγραμματισμένη τους απεργία. Το ΚΚΙ μιλάει για "φασιστικό κίνδυνο" και ξαναμαντρώνει τον κόσμο. (Έχει προηγηθεί, μέσα στα 1969, μια απόπειρα πραξικοπήματος του "μαύρου πρίγκηπα" Βαλέριο Μποργκέζε, που τον βοήθησαν οι μυστικές υπηρεσίες κι η ελληνική χούντα). 
• Το Μάη του 1972, δολοφονείται ο επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζε. Δέχεται τρεις σφαίρες το πρωί, την ώρα που βγαίνεί απ' το σπίτι του.
• Δολοφονείται ο. δικαστικός Αλεσαντρίν, που είχε αναλάβει να επανεξετάσει την υπόθεση της βόμβας στην Πιάτσα Φοντάνα (μια "στημένη" δίκη είχε στείλει την υπόθεση στο αρχείο), κι είχε αρχίσει ν' ανακρίνει τον τότε αρχηγό της ΣΙΔ (ΚΥΠ) ναύαρχο Ένκε, για τις ψευδείς μαρτυρίες που είχε δώσει στη "στημένη" δίκη.
• "Αυτοκτονούν" μια σειρά αξιωματικοί της ΣΙΔ.
• Δολοφονείται ο φασίστας Νάρντι, στον οποίο αποδόθηκε η δολοφονία του Καλαμπρέζε.
• Δολοφονούνται κάμποσοι δικαστικοί, ανάμεσα τους κι ο Οκόρσιο, που ήταν υπεύθυνος για την τρίχρονη προφυλάκιση του Βαλπρέντε.

Ο στόχος όλων αυτών των ενεργειών πετυχαίνεται: το επαναστατικό κίνημα στην Ιταλία, προσωρινά, νικιέται.

Στο έργο που ακολουθεί, ο Φο πραγματεύεται την "υπόθεση Πινέλι". Τα γεγονότα που αναφέρει είναι πραγματικά και, μ' ορισμένα λεκτικά του παιχνίδια, παραπέμπει στους πραγματικούς στόχους. (Λ.χ. ο επιθεωρητής Πιζάνι, από την Πίζα δηλαδή, αστειεύεται για την Καλάμπρια). Το έργο παρακολούθησαν στην Ιταλία πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές και βοήθησε να ξεσκεπαστεί η κρατική σκευωρία.

Τελειώνουμε με αποσπάσματα από ένα κείμενο, που μοίρασαν οι Καταστασιακοί στο Μιλάνο στις 19 του Δεκέμβρη του 1969. Πρόκειται για μια προκήρυξη με τίτλο το Ράιχσταγ καίγεται"):

"Μπροστά στο ανέβασμα του επαναστατικού κινήματος, παρόλες τις προσπάθειες των συνδικάτων και των γραφειοκρατών της παλιάς και της νέας αριστεράς να το επαναφομοιώσουν, η εξουσία οδηγείται μοιραία να παίξει αυτή τη φορά το ψεύτικο χαρτί της τρομοκρατίας... Η ιταλική αστική τάξη του 1969 δεν έχει πια ανάγκη από τα σφάλματα των παλιών αναρχικών για να βρει μια πρόφαση και να υλοποιήσει την ολοκληρωτική της φύση, παγιδεύοντας τους νέους αναρχικούς με μιαν αστυνομική σκευωρία... Η μπόμπα του Μιλάνου έσκασε εναντίον του προλεταριάτου . Προορισμός της ήταν να χτυπήσει τα λιγότερο ριζοσπαστικοποιημένα στρώματα του πληθυσμού, ώστε να τα κάνει να συμμαχήσουν με την εξουσία, και να καλέσει σε συσπείρωση την αστική τάξη... : καθόλου τυχαία, σφαγή στους αγρότες (Αγροτική Τράπεζα) και μονάχα εκφοβισμός στους αστούς (μπόμπα που δεν έσκασε στην Εμπορική Τράπεζα). Τα άμεσα όσο και τα έμμεσα αποτελέσματα που είχαν οι απόπειρες ήταν σκόπιμα... Μα η ιταλική αστική τάξη είναι η πιο άθλια αστική τάξη της Ευρώπης. Ανίκανη σήμερα να τρομοκρατήσει ενεργητικά το προλεταριάτο, καταφεύγει στο μόνο όπλο που της απομένει: μεταδίδει στην πλειονότητα του πληθυσμού την παθητική της τρομοκρατία, τον φοβερίζει με τον μπαμπούλα του προλεταριάτου. Ανίσχυρη κι αδέξια, στην προσπάθεια της να εμποδίσει μ'αυτό τον τρόπο την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος και συνάμα να δημιουργήσει για τον εαυτό της μια δύναμη που δεν έχει, κινδυνεύει ν'αποτύχει και στα δυο. Έτσι πρέπει να' πεσαν στο λάθος οι πιο προχωρημένες φατρίες της εξουσίας (εσωτερικές ή παράλληλες...). Η υπερβολική αδυναμία ξαναφέρνει την ιταλική αστική τάξη στο έδαφος της αστυνομικής υπερβολής- καταλαβαίνει ότι η μόνη της δυνατότητα να βγει από ένα ψυχομαχητό δίχως τέλος είναι να διακινδυνεύσει να τερματίσει ευθύς το ψυχομαχητό της. Έτσι, η εξουσία πρέπει να κάψει απ'την αρχή κιόλας το τελευταίο χαρτί, που θα μπορούσε να παίξει πριν από τον εμφύλιο πόλεμο, ή πριν από ένα πραξικόπημα για το οποίο είναι ανίκανη, δηλαδή το διπλό χαρτί του ψεύτικου "αναρχικού κινδύνου" (για τη δεξιά) και του ψεύτικου "φασιστικού κινδύνου" (για την αριστερά), με σκοπό να μασκαρέψει και να κάνει δυνατή την αντεπίθεση της εναντίον του αληθινού κινδύνου: του προλεταριάτου. Επιπλέον, η πράξη που μ' αυτήν η αστική τάξη προσπαθεί σήμερα να ξορκίσει τον εμφύλιο πόλεμο είναι στην πραγματικότητα η πρώτη πράξη του εμφυλίου πολέμου... Επομένως, για το προλεταριάτο το θέμα δεν είναι πια να τον αποφύγει ούτε να τον αρχινίσει, αλλά να τον κερδίσει.... Έχει αρχίσει πια να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να τον κερδίσει με τη μερική βία, αλλά με την ολική αυτοδιαχείριση της επαναστατικής βίας και με το γενικό εξοπλισμό των εργαζομένων, που οργανώνονται στα Εργατικά Συμβούλια. Το προλεταριάτο, λοιπόν, ξέρει πια πως πρέπει ν' απορρίψει μια για πάντα, κάνοντας την επανάσταση, τόσο την ιδεολογία της βίας όσο και τη βία της ιδεολογίας.... Σύντροφοι, μην αφήσετε να σας σταματήσουν εδώ... Ζήτω η απόλυτη εξουσία των Εργατικών Συμβουλίων!"

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΟΜΑΝΑΣ, Σεπτέμβρης 1987

Κατεβάστε το βιβλίο σε PDF

Ring of Fire

ενα καταπληκτικό φιλμ μικρού μήκους του Andreas Hykade. Απολαύστε...

Η Εταιρεία (The Corporation)

Το ντοκιμαντέρ The Corporation εξερευνά τη φύση και την εκπληκτική άνοδο του κυρίαρχου θεσμού της εποχής μας: των επιχειρήσεων.

Από τότε που το αμερικανικό δίκαιο, καθιέρωσε την Ανώνυμη Εταιρεία ως ένα «νομικό πρόσωπο», αυτόματα επέβαλλε μια κυρίαρχη οικονομική, πολιτική και κοινωνική δύναμη σε όλο τον κόσμο. Οι εταιρείες υπάρχουν παντού και οι μεγαλύτερες από αυτές είναι πολύ ισχυρές.

Το φιλμ στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Τζόελ Μπάκαν -«ένα βιβλίο που εκλιπαρούσε να γραφτεί» σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι- στο οποίο εξετάζεται η νομική πλευρά και η πρακτική λειτουργία των σημερινών επιχειρήσεων. Σε ένα καίριο κεφάλαιο για τη δικονομική ιστορία των ΗΠΑ, στα τέλη του 19ου αιώνα, θεσμοθετήθηκε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «περιορισμένη ευθύνη» για μετόχους αλλά και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ αποφάσισαν να ξετυλίξουν το νήμα της ευθύνης μέχρι την αρχή του. Η ισοδύναμη από νομικής άποψης μεταχείριση του νομικού προσώπου με το πραγματικό, οδηγεί σε μια εύλογη απορία: Τι είδους άνθρωπος είναι η επιχείρηση; Παράλληλα με την καταγραφή της δράσης των εταιρειών, αντιπαραβάλλεται έτσι η τυπική ψυχοπαθολογική συμπεριφορά των πραγματικών προσώπων για να εντοπιστούν τυχόν ομοιότητες. Υπάρχουν άραγε;

Μια σειρά αιχμηρών παρατηρήσεων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι επιχειρήσεις συμπεριφέρονται στο θεσμικό τους ρόλο σαν επικίνδυνοι και καταστρεπτικοί ψυχοπαθείς που δεν έχουν την παραμικρή συνείδηση για τις πράξεις τους, είναι ανίκανοι να συναισθανθούν τον διπλανό τους και ποτε δε νιώθουν τύψεις για τα εγκλήματα που διαπράττουν.

Πολυβραβευμένο σε δεκάδες φεστιβάλ ανά τον κόσμο και δημοφιλέστερο στην ιστορία του Καναδά, στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνονται συνεντεύξεις μεταξύ άλλων από τους Νόαμ Τσόμσκι, Χάουαρντ Ζινν, Μάικλ Μουρ και Ναόμι Κλάιν μαζί με διευθυντές επιχειρήσεων, στελέχη χρηματοοικονομικών και διαφημιστικών οργανισμών, καθηγητές οικονομικών, κ.α.

Εργατικό κίνημα 1974-1980

Διαδώστε αυτό το "κομμένο" απ' τα καθεστωτικά ΜΜΕ ντοκιμαντέρ. Ανεβάστε το στα μπλογκ σας, κοινοποιείστε το στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, myspace κλπ).
Ας ξαναγράψουμε την Ιστορία από τα κάτω προς τα πάνω. Ας γίνει η αναστροφή της η καταδίκη τους.

Όποιος αγνοεί την Ιστορία είναι καταδικασμένος να την επαναλάβει.

Δημιουργός: www.aformi.gr