Επτά μήνες μετά την εμφάνιση του φαινομένου των πλατειών και στον ελληνικό χώρο, ο χρόνος και η εμπειρία πολλών από τους συμμετέχοντες σε αυτό έχει ήδη οδηγήσει σε κάποια πρώτα συμπεράσματα. Μια γενική διαπίστωση είναι ότι το κίνημα των πλατειών δεν γιγαντώθηκε. Είχε αρχή, κορύφωση και πτώση. Η ελπίδα πολλών από μας πως θα εξελιχθεί και θα οδηγήσει σε γενική εξέγερση ενάντια στο παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα εξουσίας που οδηγεί λαούς στην απόγνωση και την εξαθλίωση διαψεύστηκε.
Όσον αφορά στην πορεία του στον ελληνικό χώρο, υπάρχει ένα γεγονός μπροστά στο οποίο δεν ωφελεί να εθελοτυφλούμε.
Οι πλατείες συγκέντρωσαν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους άτομα. Κάποιους που συμμετείχαν ήδη σε κινήματα και κάποιους που για πρώτη φορά βγήκαν στο δρόμο για να εκφράσουν την απόγνωση και την οργή τους με διάφορους τρόπους. Στην αρχή αυτή η ποικιλομορφία αποτελούσε την ομορφιά αλλά και τη δύναμη του εγχειρήματος. Γιατί από πολλούς χαρακτηριζόταν ως εγχείρημα και όχι ως κίνημα.
Ο μαρασμός των πλατειών, το γεγονός πως ο κόσμος στη μεγάλη του πλειοψηφία δεν ακολούθησε, δεν εξεγέρθηκε, δεν κατέβηκε σε απεργίες διαρκείας, δείχνει ξεκάθαρα πως ως λαός είμαστε ή υπερβολικά ανώριμοι ή υπερβολικά καθηλωμένοι και υποταγμένοι. Η ερμηνεία όλων των αιτιών χρήζει βαθύτερης ανάλυσης και δεν μπορεί να γίνει εκ του προχείρου.
Αναδύεται όμως μια βεβαιότητα ως αδιάψευστη. Είναι πολύ δύσκολο να αναγνώσουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο από την αρχή, κρατώντας μόνο τις αξίες μας ως οδηγούς και να καταφέρουμε μ’ αυτές να αναδημιουργήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο πρώτα, ώστε να είμαστε σε θέση να προβάλλουμε το καινούριο και στην κοινωνία. Οι στερεότυπες και ανακλαστικές συστημικές και αλλοτριωμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις καραδοκούν διαρκώς γύρω μας και μέσα μας.
Δυστυχώς διαπιστώθηκε πως η αγανάκτηση μόνο δεν αρκεί, αν δεν οδηγεί σε προσωπική και κοινωνική ωριμότητα και συνειδητοποίηση. Τα στοιχεία δηλαδή εκείνα που είναι ουσιαστικά για τη δημιουργικότητα και την εξέλιξη οποιουδήποτε κινήματος φιλοδοξεί να ανοίξει δρόμους και να υλοποιήσει στόχους.
Είναι αδύνατο να δημιουργήσουμε το καινούριο αν είμαστε ανίκανοι να υπερβούμε και να αποβάλουμε από μέσα μας τον παλιό μας εαυτό. Αυτός είναι και ο λόγος που κομματίδια και φιλόδοξες ομάδες της ευρύτερης «αριστεράς» βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να καπηλευτούν ή να συκοφαντήσουν όσες εξεγερσιακές πρακτικές ξέφευγαν από τα προκαθορισμένα και στερεότυπα πλαίσια και να προσελκύσουν μελλοντικούς ψηφοφόρους. Ήταν οι πρώτοι που επεδίωξαν τη διάλυση των πλατειών ή τουλάχιστον την ποδηγέτησή τους.
Ως πρώην μέλη της συνέλευσης της πλατείας Περιβολάκια Κορίνθου, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με πολλές τέτοιες δυσάρεστες διαπιστώσεις: Αναντιστοιχία έργων και λόγων, ασυνέπεια ως προς τις πολιτικές αποφάσεις και ψηφίσματα που συγκέντρωναν τη μεγάλη πλειοψηφία των ψήφων στις συνελεύσεις, εμμονή σε συστημικές συμπεριφορές, σεξιστικές συμπεριφορές και επιθέσεις και, εν κατακλείδι, αγεφύρωτες πολιτικές διαφωνίες ως προς τα μέσα επίτευξης των κοινών- υποτίθεται- στόχων.
Διαφάνηκε ξεκάθαρα πως η αντίληψη των όρων και των εννοιών που χρησιμοποιούμε για να επικοινωνήσουμε διαφέρει κατά πολύ από άτομο σε άτομο, ανάλογα με τη συνειδησιακή, προσωπική και πολιτική του εξέλιξη και ότι οι διαφορές ήταν αξεπέραστες.
Αποχωρήσαμε γιατί για εμάς είναι θεμελιώδης η συμφωνία ανάμεσα στα μέσα και τους στόχους, στα λόγια και στα έργα, στο προσωπικό και το πολιτικό.
Παραμένουμε ενεργοί στο δρόμο του κινήματος, όπου συναντήσαμε και θα συναντήσουμε κι άλλους οι οποίοι έχουν τη διάθεση και την ανάγκη για συνειδητοποίηση, συμμετοχή, συνδιαμόρφωση και κυρίως, υλοποίηση στην πράξη των ιδεών και των αξιών που προβάλλουν ξανά ως διεκδίκηση των αυτονόητων με την ανθρώπινη ύπαρξη.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Ελευθεριακή συλλογικότητα «ερέα»
Κόρινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου