Ένας καλός φίλος και σύντροφος, ο Μιχάλης Μιχαλούδης, έφυγε πρόωρα απ' τη ζωή στα 47 του χρόνια.
Στη διάρκεια της γνωριμίας μας, που δυστυχώς λόγω απόστασης ο αναλογικός της χρόνος ήταν οικτρά περιορισμένος, καταφέραμε να μοιραστούμε πράγματα καρδιάς: ένα κοινό όραμα για τον κόσμο, δημιουργικές συζητήσεις και σιωπές, ήχους και χρώματα. Η συγγένεια διαμέσου της φωτιάς που έκαιγε και τους δυο μας έγινε φανερή από την πρώτη στιγμή.
Ένα λαϊκό παιδί της εργατικής τάξης που, αποδεικνύωντας στην πράξη κάθε έννοια αυτομόρφωσης, έφτασε σε γνωσιακά και αισθητικά ύψη.
Η αλήθεια είναι ότι αγωνίζομαι να γράψω αυτό το κείμενο... Η συντριβή της απώλειας είναι τεράστια. Ό,τι γράφω μου φαίνεται ξύλινο κι ότι δεν αντανακλά το τραγικό γεγονός του "ποτέ ξανά μαζί". Σβήνω και γράφω, κι όταν το δημοσιεύσω θα ξέρω ότι είναι ημιτελές και ανάπηρο κι ότι δεν είπα ή δεν άφησα να φανούν όσα θα ήθελα. Ας είναι... θα αφήσω την τελευταία κουβέντα στο Μιχάλη: Μάζεψα τα τελευταία τραγούδια που μοιράστηκε μαζί μας, οκτώ κομμάτια του Τομ Γουέιτς, τα ένωσα σε ένα άλμπουμ που το ονόμασα Situationist's Choice (για όσους τον ξέραν ο λόγος είναι προφανής, οι υπόλοιποι μπορούν να υποθέσουν) και τα μοιράζομαι εδώ μαζί σας σα μια ανάμνηση που θα θέλαμε να'χουμε από κοινού.
Αντώνης
kalo taksidi mixali... tha leipseis ap auto ton kosmo...
ΑπάντησηΔιαγραφήμπηκα στο ιστολογιο για να διαβασω καποια δημοσιευση σας και στο μυαλο μου ηρθε αυτοματα ο Μιχαλης ..θυμηθηκα τις αναρτησεις που εκανε στο προφιλ που διατηρουσε ..αναρωτηθηκα που χαθηκε και δυστυχως το ανακαλυψα..
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορει τα λογια που ειχαμε ανταλλαξει να ηταν λιγα ομως αρκετα για να καταλαβω την ψυχη του..καθαρια..τωρα ειναι και λευτερη..