του Φώτη Τερζάκη
%5B1%5D.jpg)
Το καθεστώς του διεθνούς δικαίου έχει την ίδια μοίρα σήμερα με τη μοίρα της φιλελεύθερης νομοθεσίας στον φασισμό. Ο υπεράνω ανταγωνισμού ισχυρός δεν το χρειάζεται. Οι ΗΠΑ έφτασαν σε αυτό το σημείο μόνο στην τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα (και υποψιαζόμαστε ότι όσοι εξακολουθούν να κάνουν εκκλήσεις σε αυτό είναι επειδή δεν νιώθουν ακόμα τόσο ισχυροί οι ίδιοι για να το παρακάμψουν)· εν πάση περιπτώσει, το σημείο αυτό είναι χωρίς επιστροφή: ραγδαία κουρελιάζονται όλες οι εύθραυστες προσπάθειες που έγιναν, υπό τη συγκλονιστική εμπειρία των δύο παγκοσμίων πολέμων, για μια διεθνή συνεννόηση σε ζητήματα ζωτικά για την παγκόσμια κοινωνία – προστασία του περιβάλλοντος, ανάσχεση των πυρηνικών όπλων, κατάργηση των βασανιστηρίων, εκδίκαση εγκλημάτων πολέμου… Πολύ πριν φτάσουμε εδώ, όμως, προπομπός
