«Αγαπώ τη δικαιοσύνη. Αλλά αν είχα να επιλέξω ανάμεσα στη δικαιοσύνη και τη μάνα μου, θα επέλεγα τη μάνα μου». Αυτή η φράση του Αλμπέρ Καμύ, που είχε γίνει καταμεσής του πολέμου στην Αλγερία, είχε συκοφαντηθεί μέχρι άκρων από την αριστερά της εποχής του. Κάποιοι έλεγαν ότι ως ''μάνα του'' εννοούσε τη Γαλλία, άλλοι χωρίς να φτάσουν ως εκεί τον κατηγορούσαν γιατί δεν εξέφραζε χωρίς επιφυλάξεις την υποστήριξή του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του FLN και κρατούσε τάχα ίσες αποστάσεις. Και οι Γάλλοι πατριώτες φυσικά, τον κατηγορούσαν επειδή η θέση του ήταν στην πραγματικότητα υπέρ της αλγερινής ανεξαρτησίας.
Η θέση αυτή, πάγια ελευθεριακή θέση άλλωστε, ήταν η προτεραιότητα των ζωντανών ανθρώπων απέναντι στις αφηρημένες αξίες. Καμία ιδέα δεν μπορεί να αποκτήσει ηθική βάση σχέσιν έχουσα με την ελευθερία, αν στηρίζεται στο τυφλό εθνοτικό μίσος, αν σημαδεύει αδιακρίτως ανθρώπους, αν δεν υπονοεεί ένα είδος ενότητας της ανθρωπότητας στο βάθος της, αν τελικά δεν καταλήγει στον ίδιο τον άνθρωπο και το δικαίωμά του στη ζωή.
Η επικράτηση του FLN και των πρακτικών του στην Αλγερία, φοβόταν ο Καμί, θα άνοιγε απλά το δρόμο σε μια νέα τυραννία, όχι καλύτερη από την τυραννία του γαλλικού Κράτους, αποκλείοντας τη συνύπαρξη διαφορετικών λαών και εθνών στον ίδιο τόπο.
Θέλω να πιστεύω ότι ανάλογες σκέψεις βρίσκονται πίσω από τις επιφυλάξεις που εκφράζουν φίλοι και σύντροφοί μου για το είδος του αγώνα των Παλαιστίνιων, για το ενδεχόμενο μια νίκη της Χαμάς απλά να μεταστρέψει το είδος της τυραννίας κ.ο.κ. Και για ορισμένους είμαι βέβαιος ότι τα κίνητρά τους είναι τόσο ευγενικά -για άλλους καθόλου.
Όμως υπάρχει εδώ ένα μεθοδολογικό σφάλμα. Δεν μπορεί κανείς να μη βλέπει ότι το εθνοτικό και το θρησκευτικό μίσος, ο σκοταδισμός κι η απανθρωπιά, έχουν έναν πραγματικό γεννήτορα κι αυτός είναι το κράτος του Ισραήλ και η βάρβαρη πολιτική του. Δε μπορεί κανείς να κρατά την υψηλή κριτική του για τη Χαμάς (της οποίας εξίσου ποθώ τη συντριβή από ένα κοσμικό και απελευθερωτικό κίνημα του λαού της Παλαιστίνης) χωρίς να μιλά για το απάνθρωπο έγκλημα που συντελείται στη Γάζα.
Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε τον άνθρωπο, και την ανάγκη για την τελική ενότητα της ανθρωπότητας, χωρίς να εξεγερθούμε πρώτα για τα τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης - ''πόλεις'' στα οποία στοιβάζονται οι Αραβες στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη, χωρίς να εξεγερθούμε για τους βομβαρδισμούς των πόλεων και των αμάχων, τα ηχογραφημένα μηνύματα του ισραηλινού στρατού που λένε ''έχετε 20 λεπτά να εγκαταλείψετε το σπίτι σας γιατί θα βομβαρδιστεί'', χωρίς να εξεγερθούμε για τα ανατιναγμένα παιδιά που έπαιζαν μπάλα στην παραλία.
Κανένας ανθρωπισμός, καμία ελευθεριακή σκέψη, δε μπορούν να σταθούν έξω από την πλήρη, την απόλυτη καταγγελία αυτής της πρακτικής, έξω από τη δράση για να ανακοπούν οι δολοφονίες και να πάψει η πολιτική του άπαρτχαϊντ απέναντι στους Παλαιστίνιους. Οποιαδήποτε συζήτηση ξεκινά από άλλη αφετηρία, η μεγαλύτερη αξία στην οποία μπορεί να έχει αναφορά είναι ο ''δυτικός άνθρωπος'' και αντιλαμβάνεται ως αναλώσιμη κάθε ζωή έξω από αυτόν.
«Πρέπει να κερδίσουμε τον πόλεμο γρήγορα, πριν μας μετατρέψει πραγματικά σε στρατιώτες, κάθε μέρα που δεν κερδίζουμε και πολεμάμε μας απανθρωπίζει», έλεγε ο Ντουρρούτι το 1936, κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης. Στην Παλαιστίνη αυτό δεν έγινε. Οι άνθρωποι της Γάζας εξαναγκάστηκαν να συμφιλιωθούν με τον θάνατο, οδηγήθηκαν αργά και σταθερά στη σκληρή ηθική του εγκλωβισμένου. Αν θέλουμε να διαφοροποιηθούμε από την έκφραση αυτής της ηθικής, όπως εκφράζεται από τη Χαμάς, πρέπει να εναντιωθούμε με τον πιο απόλυτο τρόπο στη βάρβαρη ισραηλινή πολιτική που τη γεννά κι ακόμα στην πολιτική του δυτικού κόσμου που την ανέχεται.
Εξακολουθώ να ελπίζω στη συνύπαρξη Αράβων και Εβραίων, και στη συνύπαρξη κάθε είδους ανθρώπου με κάθε άλλο είδος στη βάση της ελευθερίας και της ισότητας. Γνωρίζοντας πόσο μακρινό είναι ένα τέτοιο ενδεχόμενο σήμερα, απαγορεύω στον εαυτό μου να κλείνει στο όνομά του τα μάτια μπροστά στην ηθική των ανατιναγμένων παιδιών. Δεν το εγκαταλείπω για κανένα λόγο. Αλλά ανάμεσα στη ''δικαιοσύνη'' που είναι αυτή η συνύπαρξη και τη ''μάνα μας'' που είναι τα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στην παραλία, οι ελευθεριακοί άνθρωποι οφείλουμε να επιλέξουμε τη μάνα μας.
Στις 6.30 το απόγευμα, στην πρεσβεία του Ισραήλ, ας είμαστε εκεί, αλληλέγγυοι στα παιδιά που παίζουν μπάλα στην παραλία με κίνδυνο να τους ανατινάξει μια βόμβα από ένα πολεμικό πλοίο, στις ζωές που εγκλωβίστηκαν σε κρατικά στρατόπεδα συγκέντρωσης αποκλεισμένα από τον υπόλοιπο κόσμο, σε κάθε Παλαιστίνιο που παλεύει για ζωή και ελευθερία κι ακόμα ακόμα, κάθε Ισραηλινού αρνητή στράτευσης, κάθε Εβραίου σε όλον τον κόσμο που διαδηλώνει ενάντια στην πολιτική του Ισραήλ αλληλέγγυος με τον αγώνα των Αράβων: για πολλά χρόνια στη Γαλλία, μερικοί από τους καλύτερους μου φίλους ήταν τέτοιοι. Τους έλεγαν Νταβίντ, Ζερεμί, Λετισιά, Σαρά και διαδήλωναν στους δρόμους με μαντίλες της Ιντιφάντα.
Λευτερία στην Παλαιστίνη - Θάνατος στον θάνατο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου