Ανοσίας το ανάγνωσμα, ή η πρόθυμη διανόηση στις υπηρεσίες του νεοφασιστικού κράτους

Του Φώτη Τερζάκη

Εν μέσω του δεύτερου και πολύ πιο επιθετικού εγκλεισμού με υγειονομικό πρόσχημα, υπό την απειλή μιας μελοδραματικά σκηνοθετημένης «πανδημίας», στις 4 Φεβρουαρίου 2021 στον δικτυακό τόπο SLpress αναρτήθηκε ένα κείμενο με τίτλο «Επιστήμονες-κορονοϊός: Γιατί πρέπει όλοι να κάνουμε το εμβόλιο».¹ Από τη πρώτη ματιά είναι φανερό ότι πρόκειται για φτηνή προπαγάνδα, αλλά υπάρχουν τρία τουλάχιστον σημεία στα οποία αξίζει να σταθούμε και να τα μεγεθύνουμε στον φακό τής κριτικής.

            Το πρώτο: ποιοι είναι οι υπογράφοντες «επιστήμονες»; Η προμετωπίδα τού άρθρου-επιστολής γράφει: «Το σύνολο των επιστημονικών και τεχνολογικών φορέων τής γενικής γραμματείας Έρευνας και Καινοτομίας, δηλαδή όλοι οι πρόεδροι των Ερευνητικών Κέντρων και Τεχνολογικών Φορέων, όλα τα μέλη τού Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας (ΕΣΕΤΕΚ) και ο πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου τού Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ) συνυπογράφουν επιστολή με την οποία εξηγούν, με απλά λόγια, γιατί πρέπει όλοι μας να κάνουμε το εμβόλιο». Υπό ποία ιδιότητα ακριβώς οι ανωτέρω μάς συμβουλεύουν και μας προτρέπουν; Ανάμεσα στους τριάντα υπογράφοντες² δεν υπάρχουν παραπάνω από δύο γιατροί, ενώ η συντριπτική πλειονότητα είναι διοικητικά στελέχη, οικονομολόγοι, μηχανικοί, τεχνολόγοι των επικοινωνιών, ένας καθηγητής κοινωνιολογίας (ο Νικόλαος Δεμερτζής) και μια καθηγήτρια φιλοσοφίας (η Βασιλική Κιντή). Άλλωστε οι διάφοροι φορείς «έρευνας και καινοτομίας» ή «τεχνολογίας και καινοτομίας» είναι κοινώς γνωστό ότι δεν έχουν καμία σχέση —και κανένα ενδιαφέρον, υποθέτω— για τη δημόσια υγεία αλλά δουλειά τους είναι η κερδοφόρα αξιοποίηση τεχνολογικών εφαρμογών, και η ίδια η έννοια της «καινοτομίας» είναι ένα από τα πιο επιθετικά σλόγκαν τού εμπορικού ανταγωνισμού στις απαιτήσεις τού οποίου είναι προσαρτημένες πλέον κυβερνήσεις και πανεπιστημιακά ιδρύματα. Την επιστολή δημοσιοποίησε άλλωστε το Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων [sic]. Εξυπακούεται μήπως ότι θα ήταν μια καλή επένδυση (για το κράτος που πλήρωσε αστρονομικά ποσά στις φαρμακευτικές πολυεθνικές) να γίνουμε όλοι δια βίου εξαρτημένοι από τα προϊόντα τους; 

Δεν θέλω να πω φυσικά ότι μόνο γιατροί πρέπει να έχουν γνώμη και να μιλούν δημοσίως για θέματα που μας αφορούν σε τέτοιον δραματικό βαθμό όλους. Η γνώμη όμως πρέπει να εκφέρεται ακριβώς ως προσωπική γνώμη και όχι να διεκδικεί το κύρος-φάντασμα της επιστημονικής «αυθεντίας» – διότι τότε θα κριθεί με άλλα, πολύ πιο αυστηρά κριτήρια… Και με αυτά τα κριτήρια η επιστημονικοφανής ορολογία που χρησιμοποιούν οι υπογράφοντες είναι απλώς κωμική, συγκρινόμενη με καλά τεκμηριωμένες επιστημονικές επιφυλάξεις, ή και απερίφραστες καταγγελίες, που έχουμε ακούσει (και ακούμε) από αρκετούς διακεκριμένους ερευνητές απ’ όλο τον κόσμο στα πεδία τής ιολογίας, της ανοσολογίας, της λοιμωξιολογίας και της κλινικής ιατρικής.³ Θα μου είτε, όλους; Φυσικά όχι… καμία επιστήμη δεν είναι αδιάβλητη από ιδεολογίες, ούτε ποτέ υπήρχε ομοφωνία για κρίσιμα ζητήματα στην επιστημονική κοινότητα. Καλούμαστε λοιπόν να διαλέξουμε αναπόφευκτα με προσωπική μας ευθύνη ποια επιστημονική γνώμη θα θεωρήσουμε έγκυρη – αλλά θα πρέπει προηγουμένως να μας έχει πείσει τουλάχιστον για την επιστημονική σοβαρότητα και αρμοδιότητά της.

            Δεύτερον, και το πιο ουσιαστικό επί του προκειμένου: γιατί πρέπει εμείς να κάνουμε το εμβόλιο; Ας υποθέσουμε ότι «εμείς» για οιονδήποτε δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο λόγο —επειδή είμαστε παραπληροφορημένοι, επειδή τείνουμε παραληρηματικά να βλέπουμε συνομωσίες των διεθνών ελίτ κατά του παγκόσμιου πληθυσμού, επειδή τρέφουμε μιαν ανορθολογική εχθρότητα προς την τεχνοεπιστήμη, επειδή θεωρούμε τις φαρμακευτικές εταιρείες συμμορίες τού κοινού ποινικού δικαίου— δεν θέλουμε να κάνουμε κανένα εμβόλιο· τί πρόβλημα έχουν αυτοί που θέλουν να το κάνουν; Αν πιστεύουν ότι όντως υπάρχει σοβαρός υγειονομικός κίνδυνος, και αν πιστεύουν ότι το εμβόλιο είναι ασφαλής κι επαρκής άμυνα απέναντί του, κάνοντάς το οι ίδιοι θα είναι προστατευμένοι και μπορούν να αφήσουν εμάς τους άφρονες να φάμε το κεφάλι μας. Αν όμως μας πουν ότι με τον τρόπο αυτό θέτουμε σε κίνδυνο την υγεία των άλλων,⁴ αυτό ισοδυναμεί με ομολογία τού ότι το εμβόλιο δεν είναι επαρκής προστασία (γ’ αυτούς οι οποίοι το κάνουν), σε καταφανή αντίθεση με τον πρώτο ισχυρισμό τους, οπότε τίθεται αφοπλιστικά το ερώτημα: γιατί να το κάνουμε, εμείς ή αυτοί ή ο οιοσδήποτε;

            Αλλά και με δεδομένο ότι τα εμβόλια δεν είναι επαρκής προστασία, μπορεί κάποιος να διερωτηθεί, είναι τουλάχιστον ασφαλή; Με μακάρια βεβαιότητα οι υπογράφοντες δηλώνουν: «Τα εμβόλια θεωρούνται τα πιο ασφαλή φάρμακα, επειδή η συντριπτική πλειονότητα των παρενεργειών τους είναι ήπιες […] Επιπλέον, οι παρενέργειες αυτές των εμβολίων εκδηλώνονται άμεσα (λίγες ώρες έως ημέρες) και είναι αυτοπεριορισμένες […] Όπως όλα τα φαρμακευτικά προϊόντα, τα εμβόλια έναντι του νέου κορωνοϊού SARS-CoV-2 έχουν λάβει έγκριση μετά από κλινικές μελέτες ασφάλειας και αποτελεσματικότητας σε μεγάλο αριθμό υγιών εθελοντών». Εδώ λέγεται ένα κατάφωρο ψέμα που διαψεύδεται από τα ίδια τα πραγματολογικά δεδομένα. Τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού SARS-CoV-2 δεν έχουν λάβει κανονική έγκριση αλλά τη λεγόμενη «conditional», δηλαδή προσωρινή και υπό όρους. Σε κοινή γλώσσα αυτό σημαίνει πως είναι πειραματικά, και πως όσοι αποφασίζουν να τα δοκιμάσουν δέχονται να γίνουν πειραματόζωα σε ένα τεράστιο πληθυσμιακό πείραμα με δική τους ευθύνη, όπου το μόνο εγγυημένο πράγμα είναι τα προκαταβολικά κέρδη λίγων εταιρειών-γιγάντων. Και δεν θα επικαλεστώ εδώ τα σκληρά data που κοινοποιούν σοβαρότατες παρενέργειες, μέχρι και θανάτους, από τον πρώτο κύκλο τής χρήσης τους (650 δηλωμένες περιπτώσεις μόνο στις ΗΠΑ, και κανείς δεν μας λέει τί ακριβώς γίνεται στο Ισραήλ) ούτε κάτι που κάθε σοβαρά προβληματισμένος ιατρικός παρατηρητής ξέρει, ότι κανένα εμβόλιο δεν μπορεί να θεωρηθεί ασφαλές πριν περάσουν τουλάχιστον δέκα χρόνια συστηματικής χρήσης του – διότι αυτές τις πληροφορίες μπορεί να τις βρει εύκολα ο ενδιαφερόμενος, όπως και μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία τους. Θα περιοριστώ μόνο να δείξω ότι ο ισχυρισμός των «επιστημόνων» μας διαψεύδεται a priori από τους ίδιους τούς όρους κυκλοφορίας και χρήσης των εν λόγω εμβολίων. Όταν οι εταιρείες παραγωγής τους θέτουν με θρασύτητα ως όρο στις κυβερνήσεις που αγοράζουν το εμπόρευμά τους το ακαταδίωκτο για ενδεχόμενες παρενέργειες, και όταν με τη σειρά τους τα κράτη-υπεργολάβοι ζητούν από τους πολίτες να υπογράψουν δήλωση ότι αναλαμβάνουν προσωπικά την ευθύνη για το εμβόλιο που θα κάνουν και παραιτούνται από κάθε περαιτέρω έννομη διεκδίκηση, τί καταλαβαίνει και ο πλέον αφελής για την ασφάλεια των εμβολίων; Και τί να σκεφτούμε όταν διαβάζουμε προκήρυξη της Ρυθμιστικής Υπηρεσίας Φαρμάκων και Προϊόντων Υγείας (Medicine & Healthcare Products Regulatory Agency - MHRA) της Βρετανίας στο TED (Tenders Electronic Daily - παράρτημα στην επίσημη εφημερίδα τής Ευρωπαϊκής Ένωσης) αναζήτησης προσφορών για την προμήθεια λογισμικού Τεχνητής Νοημοσύνης με στόχο την επεξεργασία τού «αναμενόμενου υψηλού όγκου των ανεπιθύμητων ενεργειών τού εμβολίου COVID-19» (23 Νοεμβρίου 2020) ⁵;

Ακόμη όμως και αν τα εμβόλια ήταν ασφαλή και αποτελεσματικά (που ολοφάνερα δεν είναι), συνιστούν ασφαλώς ιατρική πράξη, όπως ιατρική πράξη συνιστά η επιβολή χειρουργικής μάσκας, και η επιβολή ιατρικής πράξης χωρίς την συγκατάθεση του ατόμου που την υφίσταται συνιστά βασανιστήριο και διώκεται ποινικά σύμφωνα με όλες τις νομοθεσίες των ευρωπαϊκών κρατών που ευθυγραμμίζονται με τη Συνθήκη τής Νυρεμβέργης, η οποία δημιουργήθηκε ακριβώς για ν’ αποτρέψει την επανάληψη των ναζιστικών εγκλημάτων. Ποια Νυρεμβέργη θα δικάσει τις κυβερνήσεις μας για τις ήδη τετελεσμένες τέτοιες επιβολές, και πόση επίγνωση έχουν οι υπογράφοντες του ότι ο άμεσος ή έμμεσος εξαναγκασμός σε αποδοχή τού εμβολίου συνιστά έγκλημα συγκρίσιμο μ’ εκείνα της ναζιστικής επιστήμης;

Έρχομαι τώρα στο τρίτο σημείο, που είναι πιο θεωρητικό και ανοίγει μια τεράστια συζήτηση της οποίας μόνο λίγες νύξεις μπορούν να γίνουν εδώ. Στο άρθρο-επιστολή που έχουμε μπροστά μας διαβάζουμε: «Η ανοσολογική απάντηση μέσω του εμβολιασμού είναι πιο αποτελεσματική από την φυσική ανοσία μετά από λοίμωξη, επειδή η ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού είναι στοχευόμενη και ελεγχόμενη ενώ απουσιάζει η ανασταλτική δράση τού παθογόνου στο αμυντικό μας σύστημα» (υπογράμμιση δική μου). Αλήθεια, πού το βρήκαν αυτό; Αναρωτιέμαι πόσους ερευνητές από την ιατροβιολογική κοινότητα θα έκανε να γελάσουν η φράση αυτή, αλλά το θέμα δεν είναι διόλου αστείο. Έχουμε μπροστά μας, σε μία από τις πιο ωμές και ακατέργαστες διατυπώσεις της, την ιδεολογία που εμφορεί όλο το εγχείρημα της δυτικής τεχνοεπιστήμης, ιδεολογία που την έκανε αυτό το εργαλείο αφανισμού τού πλανήτη που έχει αποβεί σήμερα. Είναι η προμηθεϊκή αλαζονεία ενός κομματιού τής ανθρωπότητας  που τόλμησε να φαντασιώσει τον εαυτό του ως υπέρτερο της φύσης, και αρνείται ακόμα να διδαχθεί από το τίμημα της ύβρης του το οποίο εισπράττει σε αναρίθμητες μορφές, μία από τις οποίες είναι ακριβώς το είδος αυτό της ιατρικής που κηρύσσει πόλεμο ενάντια σε μικρόβια, ιούς και βιοπεριβάλλοντα με τα οποία η ανθρωπότητα συμβίωσε επί χιλιετίες, αδιαφορώντας για το τί είναι εκείνο που θανατώνει μαζί τους. Σε μια ανθρωπότητα που έχει βιώσει τον εφιάλτη τής πυρηνικής τεχνολογίας, που βιώνει αυτή ακριβώς τη στιγμή τις νέες απειλές τής γενετικής μηχανικής, της ρομποτικής και της νανοτεχνολογίας, προϊόντα βασανισμού τής φύσης από τους μαθητευόμενους μάγους οι οποίοι μοιάζουν με νήπια που παίζουν με μαχαίρια και ψαλίδια, η φράση «είναι χρέος όλων μας να εμπιστευθούμε την επιστήμη» έχει έναν μακάβριο απόηχο. Το ακριβώς αντίθετο θα είχα να πω: αν υπάρχει ακόμα ελπίδα σωτηρίας γι’ αυτή την ανθρωπότητα έγκειται μόνο στο να εμπιστευθεί τη φύση.⁶

Και τελειώνοντας θέλω ακόμα μία φορά να εκφράσω την άλυτη απορία μου: γιατί άνθρωποι οι οποίοι δεν στερούνται ούτε προσωπικής ευφυίας ούτε καλλιέργειας ούτε πρόσβασης σε πληροφορίες τοποθετούν τόσο δουλικά και άκριτα τον εαυτό τους στη θέση απολογητή και φερεφώνου αποκρουστικών εξουσιών, αυτουργών κατάφορων εγκλημάτων κατά της κοινωνίας όπως αυτό που διαπράττει τούτη τη στιγμή η ελληνική κυβέρνηση (μιμούμενη πολλές άλλες, είναι αλήθεια, αλλά και πλειοδοτώντας σε νεοφασιστικών αποχρώσεων αυταρχισμό) – κατασκευάζοντας μια υποτιθέμενη πανδημία από μία περιορισμένης σοβαρότητας ίωση που θα ήταν αντιμετωπίσιμη με τ’ απλούστερα και φτηνότερα μέσα (αν αυτό ήταν που ήθελε, αν είναι αφελής όποιος πιστεύει πως ο πονοκέφαλος της κυβέρνησης είναι η υγεία των ανθρώπων), φυλακίζοντας βάναυσα έναν ολόκληρο πληθυσμό, επιβάλλοντάς του το σαδιστικό βασανιστήριο της καταναγκαστικής μασκοφορίας, καταστρέφοντας τον οικονομικό ιστό τής χώρας και οδηγώντας αναρίθμητο κόσμο στην παράκρουση, στην αυτοκτονία, σε ανεξίτηλους ψυχικούς τραυματισμούς και σε γεωμετρική ανατροφοδότηση της νόσησης την οποία προσποιείται πως θέλει ν’ αποτρέψει; Κουρελιάζοντας και όσα τελευταία υπολείμματα συνταγματικής νομιμότητας είχαν απομείνει άθικτα κι εξαλείφοντας την ίδια τη δυνατότητα πολιτικής ζωής που συνιστά προπαίδεια κάθε γνήσιου ολοκληρωτισμού; Που κυβερνάει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου σαν αληθινή δικτατορία, σε συνεταιρισμό με μαφιόζικες συμμορίες βαρόνων των ΜΜΕ, που εξαπολύει τις αστυνομικές της ορδές με συμπεριφορά ταγμάτων εφόδου απέναντι σε ό,τι σκιρτά ζωντανό ακόμα μέσα στην κοινωνία, που πολλαπλασιάζει μεθοδικά τις στρατιές των ανέργων και των άστεγων, που μετατρέπει τα εκπαιδευτικά της ιδρύματα σε φυλακές ασφαλείας κι εξοντώνει εκδικητικά φυλακισμένους πολιτικούς της αντιπάλους όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας (για να μην έχει κανείς αμφιβολία περί του ποιος είναι ο πραγματικός δολοφόνος); Αλλά υπάρχει κάτι που με ανησυχεί ακόμη περισσότερο: το ότι αυτή η κυβέρνηση δεν επιβλήθηκε με στρατιωτικό νόμο ούτε με τα τανκς αλλά ψηφίστηκε οικειοθελώς από μια —έστω μικρή— πλειοψηφία. Είναι παραπάνω από διδακτικός, παρά την ανατριχίλα που προκαλεί, ο παραλληλισμός τής ελληνικής πολιτικής ζωής μετά το 2010 με τη Δημοκρατία τής Βαϊμάρης και η άνοδος της παρούσας κυβέρνησης, κάτω από ανάλογες συνθήκες ταπείνωσης, ήττας και αποπροσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων, με την εκλογική νίκη τού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος το 1933… Επί μεγάλο διάστημα μετά τη μεταπολίτευση κυριαρχούσε το σύνθημα —που λανσάρισε ο Ανδρέας Παπανδρέου αν δεν απατώμαι— «Ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά». Σήμερα, υπό το κράτος τής πολλαπλής εξαπάτησής του από τη ψευδο-αριστερά, ο λαός φαίνεται ότι ξέχασε πραγματικά τί σημαίνει δεξιά· και πληρώνει τα επίχειρα της αμνησίας του.

 

           

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. https://slpress.gr/snews/epistimones-koronoios-quot-giati-prepei-oloi-mas-na-kanoyme-to-emvolio-quot

2. Ας μου συγχωρεθεί εδώ ένας συνειρμός —για το ασυνείδητό μας δεν ευθυνόμαστε, έτσι;— με την παλιά τηλεοπτική διαφήμιση «29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν Skip: αυτοί ξέρουν!». Εκείνοι τουλάχιστον ήξεραν…

3. Για να μην κουράσω εδώ με σωρεία παραπομπών που μπορεί εύκολα να βρει ο ενδιαφερόμενος στη βιβλιογραφία και στο διαδίκτυο, θα παραπέμψω μόνο στη συνέντευξη που έδωσε στον 98.4 (συνομιλία με τον Γιώργο Σαχίνη) ο αναπληρωτής καθηγητής Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα, διδάκτωρ ανοσολογίας και δημόσιας υγείας, διευθυντής τής Κλινικής Παιδιατρικής-Ρευματολογίας στην Ομάχα των ΗΠΑ Γιάννης Καλαμπόκης στις 12 Φεβρουαρίου 2021: https://youtu.be/-ICxQOVw3UI. Στη συζήτηση αναφέρονται ήδη ονόματα ελλήνων και ξένων γιατρών —και πάλι βέβαια ο καθηγητής Ι. Ιωαννίδης— στων οποίων το έργο ή τις δημόσιες συζητήσεις θα άξιζε κάποιος ν’ ανατρέξει (και μπορούν ασφαλώς να προστεθούν πολλά άλλα, όπως του χειρουργού και πρώην διοικητή τού ΑΧΕΠΑ Δημήτρη Γάκη, του αναπληρωτή καθηγητή Φαρμακολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Δημήτρη Κούβελα, του ερευνητή και διευθυντή εργαστηρίου βιοτεχνολογίας Δημήτρη Ποντίκα, του ψυχιάτρου Κλεάνθη Γρίβα, της βιοχημικού Μαριάννας Ευαγγέλου…). Για τρέχουσα διεθνή ενημέρωση, μπορεί κάποιος να επισκέπτεται το  https://vaccineimpact.com. 

4. Έχει ακουστεί όμως και άλλη, θρασύτερη απάντηση: ότι έτσι επιβαρύνουμε το σύστημα υγείας…! Θα είχε κάποιο ψήγμα δικαίου αν υφίστατο άξιο του ονόματός του «σύστημα υγείας» και αν επιπλέον ήταν, όπως κατ’ ευφημισμόν λέγεται, «δωρεάν»… Όπως σχολίαζε τις προάλλες ένας φίλος, «Γι’ αυτό ακριβώς το πληρώνουμε… Για να το επιβαρύνουμε!». Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη, διότι όχι μόνο το λεγόμενο σύστημα υγείας είναι τέτοιο που θα ήταν προς το συμφέρον μας ν’ αποφεύγουμε τις υπηρεσίες του, αλλά και μας επιβαρύνει το ίδιο διπλά: από τη μία πλευρά μάς φορολογεί αιματηρά για αμφίβολες παροχές, και από την άλλη μάς χρεώνεται η ανεπάρκειά του με την κατάπτυστη ρητορεία τής «προσωπικής ευθύνης» και τα συνακόλουθα τιμωρητικά μέτρα. 

5. https://ted.europa.eu/udl?uri=TED:NOTICE:506291-2020:TEXT:EN:HTML 

6. Και λέω προκαταβολικά ότι θα ήταν κακόπιστο να εκληφθεί αυτό ως απόρριψη οιασδήποτε χρήσης τής επιστήμης. Μια καλώς εννοούμενη επιστήμη θα πρέπει να έχει τη συνείδηση ταπεινής μαθήτριας και βοηθού τής φύσης, και κυρίως να μην καλλιεργεί τη φαουστική αυταπάτη πως η ανθρώπινη ευφυία θα ήταν ποτέ ικανή να υπερβεί την πολυπλοκότητα της φύσης –  ότι θα μπορούσε να είναι, για το πω έτσι, μετασύστημα του εαυτού της.