Madrugada - Live in Athens (Mo Better April 10, 2001)

A rare acoustic live performance of the norwegian band.

Download and e-njoy.

Victor Hugo - LETTER TO M. DAELLI

 

 

Publisher of the Italian translation of Les Miserables in Milan.

HAUTEVILLE-HOUSE, October 18, 1862.

You are right, sir, when you tell me that Les Miserables is written for all nations. I do not know whether it will be read by all, but I wrote it for all. It is addressed to England as well as to Spain, to Italy as well as to France, to Germany as well as to Ireland, to Republics which have slaves as well as to Empires which have serfs. Social problems overstep frontiers. The sores of the human race, those great sores which cover the globe, do not halt at the red or blue lines traced upon the map. In every place where man is ignorant and despairing, in every place where woman is sold for bread, wherever the child suffers for lack of the book which should instruct him and of the hearth which should warm him, the book of Les Miserables knocks at the door and says: "Open to me, I come for you."
At the hour of civilization through which we are now passing, and which is still so sombre, the miserable's name is Man; he is agonizing in all climes, and he is groaning in all languages.
Your Italy is no more exempt from the evil than is our France. Your admirable Italy has all miseries on the face of it. Does not banditism, that raging form of pauperism, inhabit your mountains? Few nations are more deeply eaten by that ulcer of convents which I have endeavored to fathom. In spite of your possessing Rome, Milan, Naples, Palermo, Turin, Florence, Sienna, Pisa, Mantua, Bologna, Ferrara, Genoa, Venice, a heroic history, sublime ruins, magnificent ruins, and superb cities, you are, like ourselves, poor. You are covered with marvels and vermin. Assuredly, the sun of Italy is splendid, but, alas, azure in the sky does not prevent rags on man.
Like us, you have prejudices, superstitions, tyrannies, fanaticisms, blind laws lending assistance to ignorant customs. You taste nothing of the present nor of the future without a flavor of the past being mingled with it. You have a barbarian, the monk, and a savage, the lazzarone. The social question is the same for you as for us. There are a few less deaths from hunger with you, and a few more from fever; your social hygiene is not much better than ours; shadows, which are Protestant in England, are Catholic in Italy; but, under different names, the vescovo is identical with the bishop, and it always means night, and of pretty nearly the same quality. To explain the Bible badly amounts to the same thing as to understand the Gospel badly.
Is it necessary to emphasize this? Must this melancholy parallelism be yet more completely verified? Have you not indigent persons? Glance below. Have you not parasites? Glance up. Does not that hideous balance, whose two scales, pauperism and parasitism, so mournfully preserve their mutual equilibrium, oscillate before you as it does before us? Where is your army of schoolmasters, the only army which civilization acknowledges?
Where are your free and compulsory schools? Does every one know how to read in the land of Dante and of Michael Angelo? Have you made public schools of your barracks? Have you not, like ourselves, an opulent war-budget and a paltry budget of education? Have not you also that passive obedience which is so easily converted into soldierly obedience? military establishment which pushes the regulations to the extreme of firing upon Garibaldi; that is to say, upon the living honor of Italy? Let us subject your social order to examination, let us take it where it stands and as it stands, let us view its flagrant offences, show me the woman and the child. It is by the amount of protection with which these two feeble creatures are surrounded that the degree of civilization is to be measured. Is prostitution less heartrending in Naples than in Paris? What is the amount of truth that springs from your laws, and what amount of justice springs from your tribunals? Do you chance to be so fortunate as to be ignorant of the meaning of those gloomy words: public prosecution, legal infamy, prison, the scaffold, the executioner, the death penalty? Italians, with you as with us, Beccaria is dead and Farinace is alive. And then, let us scrutinize your state reasons. Have you a government which comprehends the identity of morality and politics? You have reached the point where you grant amnesty to heroes! Something very similar has been done in France. Stay, let us pass miseries in review, let each one contribute his pile, you are as rich as we. Have you not, like ourselves, two condemnations, religious condemnation pronounced by the priest, and social condemnation decreed by the judge? Oh, great nation of Italy, thou resemblest the great nation of France! Alas! our brothers, you are, like ourselves, Miserables.
From the depths of the gloom wherein you dwell, you do not see much more distinctly than we the radiant and distant portals of Eden. Only, the priests are mistaken. These holy portals are before and not behind us.
I resume. This book, Les Miserables, is no less your mirror than ours. Certain men, certain castes, rise in revolt against this book,—I understand that. Mirrors, those revealers of the truth, are hated; that does not prevent them from being of use.
As for myself, I have written for all, with a profound love for my own country, but without being engrossed by France more than by any other nation. In proportion as I advance in life, I grow more simple, and I become more and more patriotic for humanity.
This is, moreover, the tendency of our age, and the law of radiance of the French Revolution; books must cease to be exclusively French, Italian, German, Spanish, or English, and become European, I say more, human, if they are to correspond to the enlargement of civilization.
Hence a new logic of art, and of certain requirements of composition which modify everything, even the conditions, formerly narrow, of taste and language, which must grow broader like all the rest.
In France, certain critics have reproached me, to my great delight, with having transgressed the bounds of what they call "French taste"; I should be glad if this eulogium were merited.
In short, I am doing what I can, I suffer with the same universal suffering, and I try to assuage it, I possess only the puny forces of a man, and I cry to all: "Help me!"
This, sir, is what your letter prompts me to say; I say it for you and for your country. If I have insisted so strongly, it is because of one phrase in your letter. You write:—
"There are Italians, and they are numerous, who say: 'This book, Les Miserables, is a French book. It does not concern us. Let the French read it as a history, we read it as a romance.'"—Alas! I repeat, whether we be Italians or Frenchmen, misery concerns us all. Ever since history has been written, ever since philosophy has meditated, misery has been the garment of the human race; the moment has at length arrived for tearing off that rag, and for replacing, upon the naked limbs of the Man-People, the sinister fragment of the past with the grand purple robe of the dawn.
If this letter seems to you of service in enlightening some minds and in dissipating some prejudices, you are at liberty to publish it, sir. Accept, I pray you, a renewed assurance of my very distinguished sentiments.

VICTOR HUGO.

Download the e-book Les Misérables(english)

Κωστής Παλαμάς - Ο Γκρεμιστής

 

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,

ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.

Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.

Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.

Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,

πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.

ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·

τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης

καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι

τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.

Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,

κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,

καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,

παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.

Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια

ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.

Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει

τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι

δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει

τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει

Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,

καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.

Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι

καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,

καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,

καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;

Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε

γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!

(1928)

Νικόλας Άσιμος - Μια Παράσταση, Ζωντανή Ηχογράφηση Στο Rodeo Club (26-02-1986)

"Ό,τι κι αν κατ’ έγραψα ως τα τώρα (κασσέττες κλπ.) έγιναν ύστερα απ’ το θάνατο της ζωής και της λειτουργίας των κομματιών, που κατάληξαν στραγάλια και πιπίλα άλλων πιο αδύναμων από μένα, που η βολεμένη τους απραξία τους οδηγεί στο να περνάν την ώρα και να εκτονώνονται και μέσα από μένα.

Εκτονώ τονώ Δονήσεις. Εκτονούν τονούν Δονήσεις. Τσιμπιές. Δονήσεις. Τρύπες, τρυπάρες, τρυπίτσες... όλο αυτό με καταστέλλει. Θα γίνω ξανά το σουρωτήρι;

...

Άς κυκλοφορήσω στη πιάτσα το δικό μου θάνατο.

Δε πιστεύω ότι βοηθάω κανένα. Ούτε εμένα.

...

Εσύ που μ’ αγοράζεις με σκοτώνεις. Αλλά πρώτα σκότωσες τον εαυτό σου.

Πάντως μάθε. δεν πρόκειται να βρεις και τίποτα ατόφιο εδώ μέσα.

Οι πραγματικές ζωϊκές μου στιγμές δεν καταγράφονται.

Όταν φτάνω στη ζωή είμαι μέσα ολόκληρος, νοιώθω και γνωρίζω. Αλλά όταν ξέρω αυτά που ξέρω, δεν θυμάμαι. Ούτε ξέρω αν ή πώς θα ξαναφτάσω. Αυτή είναι η ασπίδα μου. Απλώς συμβαίνει να συμβαίνει.

Τη ζωή μου δεν τη κατέγραψα. Ό,τι υπάρχει εδώ είναι επιδερμίδα, άλλοτε χοντρόπετση, άλλοτε ψιλόπετση.

πιο δικιά μου η ψιλόπετση

πιο δικιά σου η χοντρόπετση."

(Από το βιβλίο του "Αναζητώντας Κροκάνθρωπους")

Charles Bukowski - Born into This

26 Χρόνια AITNA bar

01 - Charles Mingus - Freedom.mp3
02 - Hugh Masekela - Stimela (The Coal Train).mp3
03 - Youssou N'dour & Neneh Cherry - 7 Seconds (New Old Mix).mp3
04 - Linton Kwesi Johnson - Song Of Blood.mp3
05 - Dub Incorporation - Meme Si.mp3
06 - Michael Franti & Spearhead - Crazy, Crazy, Crazy.mp3
07 - Filipe Mukenga - Humbiumbi.mp3
08 - Joan Baez - La Llorona (The Weeping Woman).mp3
09 - Charlie Musselwhite - Chan Chan (Charlie's Blues).mp3
10 - Telmari Y Kumar - Rezo.mp3
11 - Bob Marley & The Wailers - Rebel Music (3 O'clock Roadblock).mp3
12 - Mano Negra - Sueno De Solentiname.mp3
13 - Gil Scott Herron - The Revolution Will Not Be Televised.mp3
14 - Dj Krush Feat. Kan - Mosa (Remix).mp3
15 - Keny Arkana - Cinquieme Soleil.mp3

Τον περασμένο Μάιο επ' ευκαιρία του κλεισίματος 26 χρόνων του μπαρ ΑΙΤΝΑ κυκλοφόρησε ένα αναμνηστικό cd με επιλογές τα τραγούδια που αγαπήσαμε πίνοντας, καπνίζοντας κι εξερευνόντας το χειμώνα που πέρασε. Πάρτε μια μυρωδιά απ' ό,τι μοιραζόμαστε εκεί κατεβάζοντας το cd και καλή ακρόαση.

Η Ιστορία της Αναρχίας στην Ελλάδα

 

Όταν ο «ελλαδικός» χώρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος το 1830, έπρεπε να αντιμετωπισθούν αρκετά και πολύπλοκα ζητήματα τα οποία είχαν άμεση σχέση με την κρατική οργάνωση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και καθημερινής ζωής. Oι εγχώριοι εξουσιαστές προώθησαν άμεσα ως βάση της κυριαρχίας τους την ανάδειξη στις υψηλότερες κρατικές θέσεις ανθρώπων που προέρχονταν τόσο από τους δικούς τους κύκλους όσο και επίλεκτων στελεχών της διεθνούς αστικής τάξης, κυρίως αυτής των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, Αγγλίας και Γαλλίας κατά κύριο λόγο, μιας και ειδικά αυτές οι δύο δυνάμεις διατηρούσαν μεγάλα γεωστρατηγικά συμφέροντα στο νεοσύστατο κράτος, καθώς και στελέχη που είχαν προηγουμένως προσφέρει επάξια τις υπηρεσίες τους και στους Έλληνες και στους Tούρκους δυνάστες.


Οι διαδικασίες αυτές όμως, δεν άργησαν να συναντήσουν την αντίσταση μεγάλων τμημάτων του λαού των πόλεων και της υπαίθρου. Η κοινωνική εξαθλίωση που επικρατούσε είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που ήταν φυσικό να δημιουργούνται άμεσες και βίαιες αντιστάσεις. Η φτώχια των καταχρεωμένων χωρικών, ο υποσιτισμός του λαού των νησιών και των ακριτικών περιοχών, η μεροληπτική άσκηση δικαιοσύνης από τα κρατικά όργανα, οι υπερβολικές δαπάνες για τη συγκρότηση του κρατικού μηχανισμού και του στρατού, ο αποκλεισμός των ντόπιων από διάφορες θέσεις και η ανάδειξη ξένων στα υψηλότερα αξιώματα, ήσαν μερικά από τα καταλυτικά γεγονότα αυτής της περιόδου.


Εν μέσω των συνθηκών αυτών, αφίχθηκε στον «ελλαδικό» χώρο με την υποστήριξη του Ιωάννη Κωλέττη, μια ομάδα Γάλλων τεχνοκρατών και διανοουμένων που εγκαταστάθηκε στο Nαύπλιο - τότε πρωτεύουσα του κράτους - τον Οκτώβριο του 1833, ενώ επέκτεινε τη δράση της και στην Aθήνα, όπου προσπάθησε να δημιουργήσει μια σοσιαλιστική κίνηση βασισμένη στις ιδέες του Γάλλου ουτοπιστή σοσιαλιστή Κλωντ Ανρί Σαιν Σιμόν...

Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ