ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Τον λυπηθήκατε; Κακώς! Δείτε το ΒΙΝΤΕΟ του CNN

Όλοι είδαμε τον μοτοσικλετιστή αστυνομικό να καίγεται από τη μολότοφ στη διαδήλωση της Τετάρτης. Επίσης, όλοι είδαμε έναν άλλο μοτοσικλετιστή να πατά διαδηλωτή. Τα ΜΜΕ αλλά και το ελληνικό διαδίκτυο άφησαν να εννοείται ότι αυτά τα δύο ήταν διαφορετικά γεγονότα, οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Όλα αυτά είναι ΒΛΑΚΕΙΕΣ και ΜΑΥΡΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ!

Η αλήθεια αποκαλύπτεται στο βίντεο του CNN, που επισυνάπτουμε. Ποια αλήθεια; Ότι και οι δύο μοτοσικλετιστές αστυνομικοί ήταν στην ίδια ομάδα. Όπως θα δείτε στο βίντεο μπήκαν με μεγάλη ταχύτητα στην πλατεία Συντάγματος κατευθυνόμενοι καταπάνω στους διαδηλωτές για να τους χτυπήσουν με τις μοτοσικλέτες τους! Αυτός που προπορευόταν τα κατάφερε και πάτησε έναν διαδηλωτή, ο δεύτερος που ακολουθούσε ακριβώς από πίσω του και είχε τις ίδιες δολοφονικές προθέσεις, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο βίντεο, γλίστρησε η μηχανή του και έπεσε. Έξαλλοι οι διαδηλωτές, που είχαν ήδη δει μερικά δευτερόλεπτα πριν έναν πολίτη να χτυπιέται βάρβαρα από τον «έφιππο» μπάτσο – δολοφόνο, απάντησαν με μπουκάλια και κατάρες στον πεσμένο μοτοσικλετιστή. Εκεί κάπου πέφτει πάνω του και η μολότοφ, αρχίζει και καίγεται, ενώ οι πολίτες (και όχι οι κουκουλοφόροι) φωνάζουν «μπράβο» και «κάψου καριόλη τώρα»!

Αυτή είναι η αλήθεια όπως φαίνεται στο βίντεο! Ο «κακόμοιρος» αστυνομικός που κάηκε, όπως έλεγαν διάφορα παπαγαλάκια και «συναισθηματικοί» ηλίθιοι που δεν έχουν ιδέα από τη σκληρή πραγματικότητα, αποδεικνύεται ένας άκρως επικίνδυνος μπάτσος που μπήκε με ταχύτητα μέσα στην πλατεία Συντάγματος για να πατήσει κόσμο με τις ρόδες του. Ο συνάδελφός του τα κατάφερε, εκείνος για κακή του τύχη έπεσε και βρέθηκε τυλιγμένος στις φλόγες!

Αναδημοσίευση από το http://www.tsantiri.gr/

Θέσεις για το "μεταναστευτικό"

1. Το "μεταναστευτικό" είναι αυτό που προκύπτει όταν η κυρίαρχη ιδεολογία της φιλελεύθερης "πολυπολιτισμικής" ανεκτικότητας προσκρούει στο πραγματικό της κρίσης. Η Άννα Διαμαντοπούλου του 2004 γίνεται Άννα Διαμαντοπούλου του 2011 ρίχνοντας τη μάσκα της πολυπολιτισμικής ελίτ για χάρη του καταδιωκτικού προσώπου του κράτους για ένα απλό λόγο: το κεφάλαιο φρονεί ότι δεν έχει πια τα περιθώρια να μοιράσει ούτε ψίχουλο στην εργατική τάξη και συνεπώς ότι η επιβίωσή του εξαρτάται από την ενεργητική προαγωγή της διαίρεσής της.

 

2. Το "μεταναστευτικό" μπαίνει σε εισαγωγικά επειδή αποτελεί το είδος προβλήματος που στην αμερικάνικη δεκαετία του 50 αποκαλέστηκε το "πρόβλημα των έγχρωμων" ("colored problem").  Το "μεταναστευτικό" δεν είναι πρόβλημα που δημιουργούν οι μετανάστες αλλά πρόβλημα που δημιουργείται στους μετανάστες εξαιτίας της δραστικής αλλαγής πορείας πλεύσης της ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στην εισαγωγή φτηνής εργασίας, που με τη σειρά της υπαγορεύεται από την χρηματοπιστωτική κρίση και την κρίση συσσώρευσης. Σήμερα, που εσύ είσαι φτηνή, ανασφάλιστη, ευκαιριακά απασχολούμενη, ουσιαστικά "μαύρη" εργασία, οι μετανάστες δεν είναι πλέον απαραίτητοι στο κεφάλαιο, ή μάλλον η χρησιμότητά τους συνίσταται στην διαθεσιμότητά τους ως αντικείμενα δίωξης.

 

3. Το "μεταναστευτικό" δεν είναι "ανθρωπιστικό" πρόβλημα. Οι μετανάστες δεν είναι κάποια κατηγορία ανθρώπων απέναντι στην οποία η μεγαλύτερη πρόκληση είναι το να μπορέσουμε να τους αντιληφθούμε ως ανθρώπους. Το μεταναστευτικό είναι πολιτικό πρόβλημα. Και είναι πολιτικό πρόβλημα, πάνω από όλα, για όσους καλούνται να στηρίξουν μια οικονομική πολιτική που τους κατασπαράσσει ζωντανούς με "αντάλλαγμα" την κρατική δίωξη ενός ψευδο-ανταγωνιστή και στην πραγματικότητα αδελφού θύματος.

 

4. Σε οποιαδήποτε ερώτηση του τύπου "τι γνώμη έχετε για τους μετανάστες στη χώρα σας;" η σωστή απάντηση είναι "κάτω το κεφάλαιο και οι λακέδες του!" Καμμία "συζήτηση για την μετανάστευση" δεν είναι αθώα. Κάθε "συζήτηση για τη μετανάστευση" αποτελεί κομμάτι της κυρίαρχης πολιτικής θέλησης να αποσοβηθεί η εργατική ενότητα και να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από τα αίτια της κρίσης και την αναγκαιότητα υπέρβασης του θνήσκοντος καπιταλιστικού συστήματος εν συνόλω. Η συζήτηση "για τη μετανάστευση" είναι το ακριβές ανάλογο της "συζήτησης για τα βασανιστήρια"· μόνο και μόνο δια της ύπαρξής της βάζει στο τραπέζι την προοπτική ακροτήτων, και βάζοντάς την στο τραπέζι νομιμοποιεί δήθεν "μέσες νομοθετικές λύσεις" που θα γίνονται στην πραγματικότητα όλο και πιο φασίζουσες, όλο και πιο διωκτικές. 

 

5. Δεν υπάρχουν "μετανάστες", και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που η φράση "μεταναστευτικό" πρέπει να μπαίνει πάντοτε σε εισαγωγικά. Υπάρχουν εργάτες από άλλες χώρες. "Οι μετανάστες" είναι η εργατική τάξη με άλλο δέρμα, άλλες συνήθειες και άλλη γλώσσα. 

 

6. Αυτό που στην ξενοφοβική ρητορική παρουσιάζεται πια όλο και ανοιχτότερα ως το "αναφομοίωτο" του μετανάστη --η ρυπαρότητά του, η αμορφωσιά και η έλλειψη παιδείας του, η προβληματική του συμπεριφορά, η ασέβειά του σε θεσμούς, παραδόσεις, σύμβολα, κλπ-- επιστρέφει στον δημόσιο λόγο την πρόσληψη της εργατικής τάξης στο παρελθόν. Κάθε εργάτης που αναπαράγει ένα τέτοιο λόγο αναπαράγει τον λόγο των αστών για τους παππούδες του. Κάθε ξενοφοβία είναι πάντα αναγώγιμη σε τελική ανάλυση σε φόβο της εργατικής τάξης ως απώτερου συμβόλου του απόκληρου, του αναφομοίωτου, του ξένου, αυτού που απειλεί έναν πάντα αστικό "πολιτισμό."

Αναδημοσίευση από το εξαιρετικό μπλογκ http://radicaldesire.blogspot.com

Lhasa - Rising

I got caught in a storm
And carried away
I got turned, turned around

I got caught in a storm
That's what happened to me
So I didn't call
And you didn't see me for a while

I was rising up
Hitting the ground
And breaking and breaking

I was caught in a storm
Things were flying around
And doors were slamming
And windows were breaking
And I couldn't hear what you were saying
I couldn't hear what you were saying
I couldn't hear what you were saying

I was rising up
Hitting the ground
And breaking and breaking

Rising up
Rising up

το τραγούδι αυτό ανήκει στο τελευταίο απο τα 3 άλμπουμ της Lhasa οπου δυστυχώς τον προηγούμενο χρόνο έχασε την μάχη με τον καρκίνο του μαστού... απλά απολαύστε!

Βύρων Λεοντάρης - Αποχρωματισμοί

Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα
Μες τις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά
τα χρώματά του – κι απομένουμε στεγνά
τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι
χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί
για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί
κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.

Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα
κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό
-ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,
ανθίζει σ’ όλες του τις ποικιλίες το ψέμα.

Ακούς και δεν γνωρίζεις τ’ όνομά σου,
κρυώνει η μοίρα που παλιά σου ‘χε δοθεί
-σε ποιές λοιπόν παγίδες έχουμε συρθεί;
Μέγα κακό είναι ν’αρνηθείς τ’ ανάστημά σου.

Δεν είναι ο κόσμος πείραμα στους τρόμους
του απείρου, όχι, δεν είναι δοκιμή.
Μπορείς να σέρνεσαι μια ολόκληρη ζωή,
υπογραφή δειλή μέσα στους δρόμους;

Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως….”

(από την “Ομίχλη του μεσημεριού”, 1959)

Noam Chomsky - Στα μονοπάτια της σκέψης

Ο ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ (NOAM CHOMSKY) παρουσιάζει στην εκπομπή ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ τις απόψεις του για την ουσία της δημοκρατίας και ασκεί κριτική στα κυρίαρχα φιλοσοφικά και πολιτικά ρεύματα της σύγχρονης εποχής. Aναφέρεται, επίσης, στις δομές και τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, στις μεθόδους και τα μέσα χειραγώγησης των πολιτών, στο ρόλο των μαζικών μέσων ενημέρωσης και στις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης.

Ο Νόαμ Τσόμσκι (Avram Noam Chomsky) είναι καθηγητής στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT). Έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων και άρθρων, ενώ έχει δώσει και εκτενείς διαλέξεις επάνω σε ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων τα οποία περιλαμβάνουν τη γλωσσολογία, τη φιλοσοφία και την ιστορία της διανόησης.

Επίσης, ο Τσόμσκι έχει πλούσιο ιστορικό πολιτικού ακτιβισμού από τη δεκαετία του '60 κι έπειτα, με πληθώρα βιβλίων τα οποία επικρίνουν κυρίως την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ενώ τοποθετεί ιδεολογικά τον εαυτό του στο αναρχικό ρεύμα σκέψης.

Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε τρία κεφάλαια.
Α. Η ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης.
Β. Τα μονοπώλια των Μ.Μ.Ε
Γ. Πως μπορούμε να αντισταθούμε.

από http://isopedotes.blogspot.com/

Φώτης Τερζάκης - Διδάγματα από την Αραβική εξέγερση

 

Η επανάσταση στην Τυνησία ήρθε απρόσμενα, σαν δώρο της ιστορίας στους λαούς του κόσμου σε μία στιγμή αποκαρδίωσης και ήττας. Και από την πρώτη στιγμή την είδαμε σαν προπομπό αυτού που μέλλει ν’ ακολουθήσει ––αυτού που οφείλει ν’ ακολουθήσει–– σε όλο τον αραβικό κόσμο. Έναν κόσμο που ρημάζεται από τη νεοαποικιακή εκμετάλλευση, που έχει υποστεί σωρεία ανήκουστων αδικιών και που στη συντριπτική του πλειοψηφία κυβερνιέται από δικτατορίσκους-ανδρείκελα της Δύσης, χωρίς λαϊκό έρεισμα και νομιμοποίηση, πιόνια των γεωστρατηγικών σχεδιασμών του Ατλαντικού άξονα για έλεγχο της Μέσης Ανατολής και για παγκόσμια οικονομική και γεωπολιτική κυριαρχία.

            

 Και από την πρώτη στιγμή, βέβαια, το μυαλό όλων μας πήγε στην Αίγυπτο. Γιατί αυτή η μεγάλη χώρα είναι ο σπουδαιότερος αρμός του ιμπεριαλιστικού πλέγματος που μεθοδικά εξυφαίνει από δεκαετίες η τριάδα ΗΠΑ-Ισραήλ-Ευρωπαϊκή Ένωση, και ταυτόχρονα το βαθύτερο σεισμογενές ρήγμα στην περιοχή: εδώ και δεκαετίες ένα καζάνι που έβραζε, διατηρώντας ένα επίχρισμα ομαλότητας με ωμές διακτατορικές μεθόδους και με ανατριχιαστικά αυξανόμενες δόσεις κρατικής καταστολής, η Αίγυπτος ήταν καταδικασμένη να εκραγεί δίνοντας το σήμα του τέλους για μια ολόκληρη αλυσίδα τυραννικών καθεστώτων στον Αραβικό κόσμο – όπως κι έγινε.... Οι δονήσεις απλώνονται τώρα στην Αλγερία, στο Μαρόκο, στην Ιορδανία, στην Υεμένη, και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα φτάσουν. Όποια κι αν είναι η έκβαση των πραγμάτων στην Αίγυπτο, ένα είναι βέβαιο: μία νέα ημέρα ξημερώνει στη Μέση Ανατολή, και αν κάποιος πρέπει να τρέμει, περισσότερο κι από τους γελοίους ηγετίσκους που ένιωσαν ξαφνικά το κενό πάνω από το οποίο αιωρούνται, είναι οι υψηλοί προστάτες τους που ήδη, αμήχανοι, σπεύδουν ν’ αποστασιοποιηθούν.

           

Όπως ειπώθηκε, μέσα σ’ ένα μήνα έχουν γίνει περισσότερες αλλαγές στον Αραβικό κόσμο απ’ όσες έγιναν εδώ και δεκαετίες. Όμως το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Εκείνο που κλυδωνίζεται είναι η ίδια η διεθνής αμερικανική ηγεμονία και τα συμφέροντα των παγκόσμιων κεφαλαιοκρατικών ελίτ που την χρησιμοποιούν ως δύναμη κρούσης· και μαζί με αυτήν, χάνεται ένα ακόμη έρεισμα του νεοαποικιακού κράτους του Ισραήλ, για το οποίο έχει αρχίσει ίσως ––όπως για το ρατσιστικό καθεστώς της Νοτίου Αφρικής κάπου μια εικοσαετία πριν–– η αντίστροφη μέτρηση. Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός ότι έχουμε γνήσια λαϊκές και ακηδεμόνευτες εξεγέρσεις, προϊόντα αυθόρμητης συστράτευσης ετερόκλητων κοινωνικών ομάδων, μέσ’ από μορφές αλληλεγγύης που διασχίζουν εγκάρσια πολιτισμικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς, μέσ’ από την ώριμη συνειδητοποίηση των αληθινών όρων της δυστυχίας τους και την επισήμανση του πραγματικού τους εχθρού. Παρά τις δοξαστικές διακηρύξεις του αγατολλάχ Χαμενεΐ περί μεγάλης ισλαμικής αφύπνισης, θα τολμήσω επίσης μια πρόβλεψη: η εξέγερση που αυτή τη στιγμή συνεπαίρνει τον αραβικό κόσμο, ίσως είναι η αρχή του τέλους και για το φονταμενταλιστικό Ισλάμ. Τρομοκρατικές οργανώσεις τύπου αλ-Κάιντα δεν έχουν κανένα λόγο να χαίρονται γι’ αυτή την αραβική αφύπνιση, και ο τερατώδης αναχρονισμός που αντιπροσωπεύουν είναι καταδικασμένος να σαρωθεί μαζί με το αντίπαλο δέος που τους έδινε λόγο ύπαρξης: τη νεοαποικιακή ηγεμονία της Δύσης. Μουσουλμανικές οργανώσεις που έγιναν προπομπός της αραβικής αντίστασης όπως η Χαμάς και η Χεσμπολλά το έχουν αντιληφθεί από καιρό, και η δύναμή τους έγκειται στην ορθή πολιτική και κοινωνική ατζέντα που οδηγεί τη δράση τους, εξασφαλίζοντας στέρεα λαϊκά ερείσματα και πολιτικές συμμαχίες· είναι η ώρα, πιστεύω, να το αντιληφθούν και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.

             

Το πιο επιπόλαιο θα ήταν, ωστόσο, να πιστέψουμε πως ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Βόρειο Αφρική αφορά ιδιομορφίες του Αραβικού κόσμου και δικά τους προβλήματα. Εκείνο κατά τού οποίου ξεσηκώνονται ηρωικά και απεγνωσμένα οι αραβικές μάζες είναι, πίσω από τις κατευθυνόμενες και ουσιαστικά αδύναμες ηγεσίες τους, η ίδια η κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση. Και αυτό είναι πρόβλημα όλων των λαών του κόσμου, μη εξαιρουμένης της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η σύμπτωση με τις πρόσφατες αναταράξεις στα Νότια Βαλκάνια, με την ογκώδη διαμαρτυρία στο Μιλάνο κατά του καθεστώτος Μπερλουσκόνι, με τη νωπή ακόμα εξέγερση των μαθητών στην Αγγλία, δεν είναι τυχαία. Θα πάρει η Ευρώπη το μάθημα που χριεάζεται από την αυτοθυσία των εξαθλιωμένων σε άλλα μέρη του κόσμου; Θ’ αντιληφθούν οι λαοί ότι δεν μπορούν να περιμένουν από καμία πολιτική ηγεσία εκείνο που δικαιωματικά τους ανήκει; Οι παγκόσμιες κεφαλαιοκρατικές ελίτ, θωρακισμένες σαν αστακοί πίσω από τ’ απερίγραπτα προνόμιά τους, επιτίθενται με φονική αγριότητα στην ανθρωπότητα και στην εξασθενημένη φύση με όλη την κυνική επίγνωση του ότι από τον δικό μας θάνατο εξαρτάται η παράταση της ζωή τους, και ο υποτιθέμενος πολιτικός τους αντίπαλος, η απανταχού Αριστερά, τους γλείφει ανερυθρίαστα ορκιζόμενη ότι δεν θέλει το κακό τους, ότι ουδέποτε γύρεψε την ανατροπή του καπιταλισμού και ότι το μόνο που ζητάει είναι να υπερασπίσει τον «κόσμο της εργασίας» και να περισώσει «κοινωνικά κεκτημένα». Αυτή δεν είναι η γλώσσα του επαναστατικού κινήματος ενός και πλέον αιώνα· είναι η γλώσσα του «κράτους προνοίας», και κάνει την εν λόγω Αριστερά ακόμη πιο καταγέλαστη στα μάτια εκείνων οι οποίοι το κατασκεύασαν όταν το χρειάζονταν, ως εκ τούτου ξέρουν καλύτερα απ’ αυτήν τί πραγματικά ήταν.

             

Αυτοί βλέπουν πολύ πιο ρεαλιστικά τί ακριβώς διακυβεύεται, και προετοιμάζονται πυρετωδώς αυτή τη στιγμή για έναν αληθινό κοινωνικό πόλεμο, που έχει ήδη αναγγελθεί στον ορίζοντα. Η ισχύς τους είναι κολοσσιαία – κανένας ποτέ ωστόσο δεν επικράτησε τελικά μόνο με το μέσον της ωμής ισχύος, και η έσχατη καταφυγή σε αυτό είναι ήδη σημάδι της επερχόμενης πτώσης του. Είναι στο χέρι των λαών να κάνουν πραγματικότητα τα πιο εφιαλτικά τους όνειρα. Ο τεράστιος συσσωρευμένος πλούτος της ανθρωπότητας είναι τώρα εδώ, προκλητικά μπροστά μας, και είναι η ώρα να επιστρέψει στους αληθινούς δικαιούχους του. Κανείς δεν τολμάει να σκεφτεί ποιο θα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας αν η ευκαιρία χαθεί. Όλα σχεδόν τα σύγχρονα κράτη είναι απροκάλυπτες δικτατορίες του διεθνούς κεφαλαίου, των πολυεθνικών εταιρειών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων· είναι εχθροί των λαών τους και απερίγραπτη η αφέλεια ––όταν δεν είναι καιροσκοπική υστεροβουλία–– εκείνων που εναποθέτουν τις φαντασιώδεις ελπίδες τους στη διάτρητη και προ πολλού υπονομευμένη στρατηγική των «διεκδικήσεων». Χρωστάμε στην ανθρωπότητα την ανατροπή τους. 

 

Συναυλία Αλληλεγγύης στους 300

9/2/2011

Συναυλία Αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας

cam: Αλεξ Μαρ, Στέλιος Μιχ

montaz: Στέλιος Μιχ

Ευχαριστούμε τον Δημήτρη Ασπιώτη για τα πλάνα από το τραγούδι "Πατρίδα" του Αλκίνοου Ιωαννίδη (www.youtube.com/DimAspiotis)

InformationLibre

Συναυλία Αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας

Στις 25 Γενάρη 300 μετανάστες εργάτες ξεκίνησαν απεργία πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με αίτημα τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Δίνουν έναν αγώνα αξιοπρέπειας, έναν αγώνα για να ακουστεί η φωνή τους, διεκδικώντας ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες συνδέλφους τους.

Στον αγώνα αυτό είμαστε όλοι και όλες αλληλέγγυοι/ες.

Την Τετάρτη 9 Φλεβάρη, την 16η μέρα της απεργίας πείνας, στο Μουσείο (Πατησίων) πραγματοποιήθηκε συναυλία αλληλεγγύης όπου συμμετείχαν οι:

Φοίβος Δεληβοριάς, Στάθης Δρογώσης, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Ενέδρα, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Βασίλης Λέκκας, Πάνος Μουζουράκης, Μαρία Παπαγεωργία, Δημήτρης Πουλικάκος,Pink Tank, Απόστολος Ρίζος,Σπυριδούλα, Υπόγεια Ρεύματα και Γιάννης Χαρούλης.

Φώτης Τερζάκης - Ο βαθμός μηδέν της Δημοκρατίας

 Μπορούμε να το πούμε χωρίς περιστροφές: το απονενοημένο εγχείρημα δημοσιοποίησης της απεργίας πείνας 200 απελπισμένων μεταναστών με κατάληψη της Νομικής Σχολής ήταν ηθικά ορθό, αλλά στρατηγικά λάθος. Και αυτό δεν αφορά βέβαια τη δική τους απόφαση να κατεβούν σε απεργία πείνας ––που ήταν εξαρχής ειλημμένη–– διότι χρειάζεται απύθμενο θράσος για να κρίνει κάποιος, από την ασφαλή  θέση του κοινωνικά ενταγμένου, τις πράξεις ανθρώπων που έχουν εξωθηθεί στα όρια της ανθρώπινης κατάστασης και στην άβυσσο της απόγνωσης. Αφορά τους χειρισμούς εκ μέρους ενός ορισμένου κομματιού της Αριστεράς που έχει μάθει να κρατάει το ένα πόδι στο κίνημα και το άλλο στη σάπια βάρκα του κοινοβουλευτισμού – για να πέφτει κατά κανόνα στο ενδιάμεσο χάσμα... Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν όμως δεν ήταν απλώς δυσανάλογες: ήταν, με όλη τη σημασία του όρου, τρομακτικές! Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, οι τραμπούκοι των καναλιών και των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων, οι εξαχρειωμένες μικροαστικές «πλειοψηφίες» και, βέβαια, οι εκπρόσωποι του κράτους επιδίδονται σ’ ένα ψυχωτικό παραλήρημα κατά των μεταναστών και των ξένων, σαν να είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτή τη στιγμή για την ελληνική κοινωνία. Με την ιαχή «Το κράτος δεν εκβιάζεται» ––προφανώς διεκδικεί το δικαίωμα μόνο να εκβιάζει–– η κυβέρνηση επιτίθεται με ανήκουστη εκδικητικότητα φτάνοντας στο σημείο να ανακαλέσει άδειες παραμονής που είχαν δοθεί από τον Προκόπη Παυλόπουλο επί Νέας Δημοκρατίας σε μετανάστες-απεργούς πείνας· και το αποκορύφωμα: τμήμα του Συμβουλίου Επικρατείας (αναμένεται η απόφαση της Ολομέλειας) κηρύσσει αντισυνταγματική την εγγραφή επί μακρών εγκατεστημένων μεταναστών στα μητρώα των δήμων ώστε να ασκήσουν νομίμως τα εκλογικά τους δικαιώματα, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο ν’ ανακληθούν πράξεις απόδοσης ιθαγένειας σε μετανάστες οι οποίοι πληρούσαν τις προϋποθέσεις.

 

Παγώνει το αίμα όσων συνειδητοποιούν τί σημαίνουν όλ’ αυτά για μια κοινωνία. Κρίνοντας όσο πιο ψύχραιμα μπορεί κάποιος υπ’ αυτές τις συνθήκες, αντιλαμβάνεται ότι τα γεγονότα της Νομικής ήταν απλό πρόσχημα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι φανερό ότι μεθοδεύει από καιρό με χαλύβδινη αποφασιστικότητα την αναίρεση όχι μόνο των προγραμματικών της θέσεων αλλά και νομοθετημάτων τα οποία η ίδια είχε θεσπίσει. Με το πρόσχημα της πίεσης του «κοινού αισθήματος» ––και ποιος το διαμορφώνει, αν όχι πρωτίστως τα ίδια τα κυβερνητικά ελεγχόμενα Μαζικά Μέσα;–– συντονίζει το βήμα της με την εγκληματική ακροδεξιά, τα καρατζαφερικά ανθρωποειδή που είναι αυτή τη στιγμή το στενότερο πολιτικό της στήριγμα, και με την ανοχή εάν όχι σύμπραξη όλου σχεδόν του κοινοβουλευτικού φάσματος προχωρεί στην ολοκληρωτική θωράκιση ενός κράτους που γίνεται, όπως όλα περίπου τα σύγχρονα κράτη, μια δικτατορία του πολυεθνικών εταιρειών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Και οι ίδιες εκείνες μάζες που νιώθουν στο πετσί τους το νόημα των κρατικών σχεδιασμών, που υφίστανται ανελέητα τη μετωπική επίθεση των κεφαλαιοκρατικών ελίτ και χάνουν και αυτή την εγγύηση της επιβίωσής τους που υποτίθεται ότι συνιστούσε καταστατική υποχρέωση ––και όρο νομιμοποίησης–– του νεωτερικού κράτους να διαφυλάσσει, στρέφονται με νεαντερντάλεια ανακλαστικά κατά των ακόμη πιο εξαθλιωμένων, ακριβώς για να μη δουν ποιος είναι ο πραγματικός τους εχθρός, και ποιο αδυσώπητο πλέγμα συσχετισμών τούς δένει αδιαχώριστα με τους μετανάστες και τους πρόφυγες ως θύματα του ίδιου θύτη.

 Όλ’ αυτά έχουν ξαναγίνει – όμως ο πολυτραγουδισμένος «λαός» είναι ζώο βραδύνοο και τυφλό, δεν θέλει να ξέρει τίποτα και δεν διδάσκεται από τις τραγωδίες του παρελθόντος, παρασέρνοντας και όσους ανέλπιδα αντιστέκονται στη μοίρα που πιθανότατα του αξίζει... Εκείνοι όμως που η συγκυρία τούς έφερε να χαράζουν πολιτική σήμερα, πώς θα δικαιολογηθούν στον εαυτό τους και στις ερχόμενες γενιές (αν υπάρξουν τέτοιες); Το Συμβούλιο Επικρατείας είναι το απαύγασμα του λεγόμενου νομικού πολιτισμού, εγγύηση της Δημοκρατίας και θεσμός απαραβίαστου κύρους που οι αποφάσεις του δεσμεύουν και τις ίδιες τις κυβερνήσεις. Εγώ λοιπόν θα πω ότι γίνεται τούτη τη στιγμή προπομπός μιας θανάσιμης τσουλήθρας της κοινωνίας μας προς τον ολοκληρωτισμό, το αρχαϊκό δίκαιο του αίματος και την αιματοβαμμένη εθνοφυλετική παράνοια – όπως ακριβώς έγιναν κάποιες από τις λαμπρότερες νομικές αυθεντίες της Βαϊμάρης... Και αυτό επίσης σημαίνει ότι η Δημοκρατία έχει τελειώσει: όλα τα υποθετικά ή πραγματικά συμβόλαια έχουν παραβιαστεί, το κράτος, υπόλογο μόνο στις ολιγαρχίες που φτιάχτηκε για να υπηρετεί, δεν προστατεύει ούτε εγγυάται κανενός δικαιώματα, δεν εκπροσωπεί καμία συλλογικότητα και ––δεν χρειάζεται να το πω–– η αυτοσυντήρηση της κοινωνίας επιβάλλει να μη δεσμευόμαστε πλέον από τα διατάγματά του.

Wyatt, Atzmon, Stephen - For The Ghosts Within

Τι θα γίνει με τούτη τη φωνή; Κάθε φορά φοβόμαστε μην είναι και η τελευταία που θα πατήσουμε το play, για να μας ρουφήξει όπως μόνο η ίδια ξέρει σ' αυτό το μείγμα μεστής, σε δικό της αυτόνομο πλαίσιο, βιωμένης "μελωδικότητας" και απίστευτης ευρύτητας. Φοβόμαστε γιατί είναι η ηλικία πια που απειλεί σιγά σιγά, έχει μπει στα 66 ο Robert Wyatt. Κι όμως δεν έχει μειώσει στο ελάχιστο ούτε τους ρυθμούς του, ηχογραφεί σταθερά άλμπουμ, προσωπικά ή και συνεργασίες, ούτε την ποιότητα και το επίπεδο, σε δική του κατηγορία μοιάζει να κινείται, και δεν είναι καθόλου υπερβολικό αυτό.

Και τι θα λέγατε να τον ακούσετε στο πασίγνωστο What a wonderful world; Η περιέργεια χτύπησε κόκκινο μέχρι να καταφέρουμε να το ακούσουμε, και, σωστά μαντεύετε, είναι η απόλυτη και τελεσίδικη διασκευή-απόδοση, όπως θέλετε πείτε το, μίλια μακριά από τις εκατοντάδες άλλες αποδόσεις που έχει γνωρίσει το κομμάτι αυτό. Είναι ένα άλμπουμ με αποδόσεις γνωστών στάνταρντς (ακούμε ακόμη το Round Midnight του Thelonius Monk, ή το In A Sentimental Mood του Duke Ellington), αλλά και δικών του παλιών και αγαπημένων στιγμών (όπως το At Last I Am Free των Chic που πρωτοείπε το '80 σε επτάιντσο στην Rough Trade, ή το Maryan που έχει γράψει μαζί με τον Βέλγο τζαζίστα Philip Catherine και είχε συμπεριληφθεί στο Shleep του '97), και είναι και άλμπουμ συνεργασίας με τον Ισραηλινό Gilad Atzmon, και την Ros Stephen και το κουαρτέτο εγχόρδων της (The Sigamos String Quartet). 

Σ' αυτό το κουαρτέτο εγχόρδων στήθηκε και η αρχική ιδέα που βασίστηκε στο άλμπουμ του Charlie Parker "Bird With Strings". Είναι στα καινούργια πρωτότυπα τραγούδια όπως το Lullaby For Irena ("You were there for me, all along, you were there for me, when I had nobody there to care for me ..." τραγουδάει εδώ και πρέπει να τον ακούσετε πώς μετατρέπει μια φράση που φαίνεται τόσο κοινότοπη στο χαρτί, σε ανεπιτήδευτη ευγνωμοσύνη) που μοιάζει το πρότζεκτ να πετυχαίνει το στόχο του (Robert with strings ...) αφού τα δύο βιολιά, η βιόλα και το τσέλο του κουαρτέτου, μαζί με το διπλό μπάσο στήνουν το πιο ταιριαστό χαλί στη φωνή του. Στα παραπάνω προστίθεται και το άλτο σαξόφωνο, ή το κλαρινέτο, ή το ακορντεόν του Gilad Atzmon, για να δώσουν και την τελευταία πινελιά γόνιμου αυτοσχεδιασμού. 

Εκτός από τη μουσική είναι η άρνηση της Εβραϊκής καταγωγής του αντισιωνιστή αρθρογράφου - συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή Gilad Atzmon, που έχει φέρει τους δύο κοντά, υποθέτω, θυμηθείτε τη θεματολογία του άλμπουμ Old Rottenhat του '85, αλλά και τη μετέπειτα πορεία του Wyatt. Και η απαραίτητη πολιτική αιχμή για τον Παλαιστινιακό λαό έρχεται στο Where Are They Now?, πρωτότυπη σύνθεση και αυτή των Wyatt / Atzmon : "What's the air worth if you're not allowed to breathe? What's the opinion worth if you're not allowed to speak your mind?

Β.Ι. Λένιν - Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Ο καπιταλισμός δημιούργησε μια ειδική μορφή μετανάστευσης των λαών. Οι γοργά αναπτυσσόμενες βιομηχανικές χώρες, χρησιμοποιώντας μηχανικό εξοπλισμό σε μεγάλη κλίμακα και εκτοπίζοντας τις καθυστερημένες χώρες από την παγκόσμια αγορά, αυξάνουν τους εγχώριος μισθούς πάνω από το μέσο όρο και έτσι προσελκύουν εργάτες από τις καθυστερημένες χώρες. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες περιπλανώνται, έτσι, εκατοντάδες και χιλιάδες βέρστια. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός τούς τραβά βίαια στην τροχιά του, τους αποσπά από τις απόμακρες περιοχές στις οποίες ζουν, τους καθιστά κοινωνούς μιας κοσμοϊστορικής κίνησης και τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με την ισχυρή, ενωμένη και διεθνή τάξη των εργοστασιαρχών. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι μόνο η έσχατη ένδεια αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τη γενέτειρα γη τους και ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τούς μετανάστες εργάτες. Αλλά μόνο αντιδραστικοί μπορούν να κλείνουν τα μάτια τους στην προοδευτική σημασία της σύγχρονης αυτής μετανάστευσης των λαών. Η απελευθέρωση από το ζυγό του κεφαλαίου είναι αδύνατη χωρίς την παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού και χωρίς την ταξική πάλη που βασίζεται σ’ αυτόν. Και σ’ αυτήν ακριβώς την πάλη τραβάει ο καπιταλισμός τις εργατικές μάζες όλου του κόσμου, ανατρέποντας τις απαρχαιωμένες και ξεπερασμένες συνήθειες της τοπικής ζωής, τους εθνικούς φραγμούς και τις προκαταλήψεις, συνενώνοντας τους εργάτες όλων των χωρών σε τεράστιες φάμπρικες και μεταλλεία στην Αμερική, τη Γερμανία κ.α. Η Αμερική βρίσκεται πρώτη στη λίστα των χωρών που εισάγουν εργάτες. Τα στοιχεία για τη μετανάστευση στην Αμερική είναι τα παρακάτω:

Δεκαετία 1821–30 . . . . . . . 99.000

” ” 1831–40 . . . . . . . 496.000

” ” 1841–50 . . . . . . . 1.597.000

” ” 1851–60 . . . . . . . 2.453.000

” ” 1861–70 . . . . . . . 2.064.000

” ” 1871–80 . . . . . . . 2.262.000

” ” 1881–90 . . . . . . . 4.722.000

” ” 1891–1900 . . . . . 3.703.000

Εννιαετία 1901–09 . . . . . . 7.210.000

 

Η αύξηση της μετανάστευσης είναι τεράστια και ολοένα μεγαλώνει. Σε πέντε χρόνια, από το 1905 έως το 1909, ο μέσος αριθμός μεταναστών που εισήλθαν στην Αμερική (γίνεται λόγος μόνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες) ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα το χρόνο. Παρουσιάζει ενδιαφέρον, στην περίπτωση αυτή, η αλλαγή του τόπου προέλευσης των μεταναστών που μετοίκησαν στην Αμερική. Έως το 1880 κυριαρχούσε η λεγόμενη παλιά μετανάστευση, δηλαδή η μετανάστευση από τις παλιές πολιτισμένες χώρες, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Γερμανία και εν μέρει η Σουηδία. Ακόμη και έως το 1890 η Μεγάλη Βρετανία και η Γερμανία έδιναν περισσότερο από το ήμισυ του συνόλου των μεταναστών. Από το 1880 και μετά υπήρξε μια απίστευτα γοργή αύξηση αυτού του καλείται νέα μετανάστευση, από την Ανατολική και Νότια Ευρώπη, την Αυστρία, την Ιταλία και τη Ρωσία. Ο αριθμός των ατόμων που μετανάστευσαν από αυτές τις τρεις χώρες στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει ως εξής:

Δεκαετία 1871–80 . . . . . . . 201.000

” ” 1881–90 . . . . . . . 927.000

” ” 1891–1900 . . . . . 1.847.000

Εννιαετία ” 1901–09 . . . . . . 5.127.000

 

Έτσι, οι πιο καθυστερημένες χώρες του παλιού κόσμου, εκείνες που περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες διατηρούν υπολείμματα του φεουδαλισμού σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, υποβάλλονται σε μια, ας πούμε, υποχρεωτική εκπαίδευση στον πολιτισμό. Ο αμερικανικός καπιταλισμός αποσπά εκατομμύρια εργάτες της καθυστερημένης Ανατολικής Ευρώπης (και της Ρωσίας μαζί, η οποία το 1891 έδωσε 594.000 μετανάστες και 1.410.000 στα 1900-1909) από τη μισομεσαιωνική τους κατάσταση και τους μπάζει στις γραμμές της ανεπτυγμένης διεθνούς στρατιάς του προλεταριάτου. Ο Γκούρβιτς, συγγραφέας του εξαιρετικά διαφωτιστικού βιβλίου «Μετανάστευση και εργασία», που κυκλοφόρησε την περασμένη χρονιά στην αγγλική γλώσσα, κάνει ορισμένες πολύ διαφωτιστικές παρατηρήσεις. Ο αριθμός των ατόμων που μετανάστευσαν στην Αμερική αυξήθηκε ιδιαίτερα μετά την επανάσταση του 1905 (το 1905, 1.000.000, το 1906, 1.200.000, το 1907, 1.400.000, το 1908 και το 1909, 1.900.000, αντίστοιχα). Οι εργάτες που είχαν συμμετάσχει σε διάφορες απεργίες στη Ρωσία έμπασαν και στην Αμερική το πιο τολμηρό και πιο επιθετικό πνεύμα της γενικής απεργίας. Η Ρωσία μένει όλο και πιο πίσω, χάνοντας ένα μέρος από τους καλύτερούς της εργάτες σε ξένες χώρες· η Αμερική προχωράει όλο και πιο γοργά, παίρνοντας τα πιο δυναμικά και τα πιο ικανά για εργασία τμήματα του εργατικού πληθυσμού από ολόκληρο τον κόσμο. Η Γερμανία, που συμβαδίζει λίγο-πολύ με τις Ηνωμένες Πολιτείες, μετατρέπεται από χώρα που έστελνε εργάτες σε χώρα που προσελκύει εργάτες από ξένες χώρες. Ο αριθμός των μεταναστών από τη Γερμανία στην Αμερική, ήταν 1.453.000 τη δεκαετία του 1881-1890, αλλά έπεσε στις 310.000 την εννιαετία 1901-1909. Ενώ ο αριθμός των ξένων εργατών στη Γερμανία ήταν, στα 1910-1911, 695.000, και στα 1911-1912, 729.000. Διαιρώντας αυτούς τους μετανάστες ανάλογα με το επάγγελμα και τη χώρα

προέλευσης έχουμε τα ακόλουθα στοιχεία:

 Ξένοι εργάτες που απασχολούνται στη Γερμανία το 1911-12 (σε χιλιάδες)

Γεωργία Βιομηχανία Σύνολο

Από τη Ρωσία 274 34 308

” Αυστρία 101 162 263

” άλλες χώρες 22 135 157

Σύνολο 397 331 728

 

Όσο πιο καθυστερημένη είναι μια χώρα, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των «ανειδίκευτων» εργατών γης που προσφέρει. Τα προηγμένα έθνη κρατούν, ας πούμε, τις πιο καλοπληρωμένες δουλειές για τον εαυτό τους, και αφήνουν στις μισοβάρβαρες χώρες τις πιο κακοπληρωμένες. Η Ευρώπη γενικά («άλλες χώρες») δίνει στη Γερμανία 157.000 εργάτες, από τους οποίους πάνω από τα οκτώ δέκατα (135.000 από τις 157.000) είναι βιομηχανικοί εργάτες. Η καθυστερημένη Αυστρία δίνει μόνο τα έξι δέκατα (162.000 από τις 263.000) των βιομηχανικών εργατών. Η πιο καθυστερημένη χώρα απ’ όλες, η Ρωσία, δίνει μονάχα το ένα δέκατο των βιομηχανικών εργατών (34.000 από 308.000). Έτσι, η Ρωσία χτυπιέται παντού και πάντα εξαιτίας της καθυστέρησής της. Όμως, οι εργάτες της Ρωσίας οι οποίοι, σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πληθυσμό, όλο και ξεφεύγουν απ’ αυτή την καθυστέρηση και τη βαρβαρότητα, περισσότερο απ’ όλους αντιπαλεύουν αυτά τα «γοητευτικά» χαρακτηριστικά της γενέτειρας γης τους και περισσότερο απ΄ όλους συσπειρώνονται με τους εργάτες όλων των χωρών σε μία και μοναδική διεθνή απελευθερωτική δύναμη. Η αστική τάξη εξωθεί τους εργάτες του ενός έθνους ενάντια στους εργάτες του άλλου έθνους, πασχίζοντας να τους κρατά διχασμένους. Οι ταξικά συνειδητοί εργάτες, κατανοώντας ότι είναι αναπόφευκτο και προοδευτικό το σπάσιμο όλων των εθνικών φραγμών που βάζει ο καπιταλισμός, προσπαθούν να βοηθήσουν τη διαφώτιση και την οργάνωση των συντρόφων τους εργατών που προέρχονται από τις καθυστερημένες χώρες.

 

«Ζα Πράντου», αρ. φυλ. 22, 29 Οκτωβρίου 1913 

 

Αναδημοσίευση από το http://menokio.blogspot.com

Tale of Tales / Сказка Cказок

Ένα animation απο τη Ρωσία, του 1979, σε σκηνοθεσία του Yuriy Norshteyn.

Η παραγωγή του έγινε στο στούντιο Soyuzmultfilm στην Μόσχα.

Έχει κερδίσει πολυάριθμα βραβεία και εχει χαρακτηριστεί από τους κριτικούς ως μια από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων όλων τον εποχών(!!!).

Η μουσική ειναι του Mikhail Meyerovich... αφιερωμένο στην πολύ καλή μου φίλη Thomas cat.

ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΝΕΥΘΥΝΗΣ

"Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στον αγώνα των 300 απεργών πείνας μεταναστών, δηλώνουμε στην ελληνική κοινωνία ότι είμαστε συνυπεύθυνοι με τους συντρόφους μας, που κλήθηκαν να καταθέσουν ως ύποπτοι για την τέλεση του αδικήματος της παράνομης διακίνησης μεταναστών.

Είμαστε ένοχοι γιατί διακινήσαμε την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη.

Είμαστε ένοχοι γιατί σε καιρούς βαρβαρότητας υπερασπιζόμαστε τη συλλογικότητα και τον αγώνα για τη δικαιοσύνη.

Είμαστε ένοχοι γιατί δεν δεχόμαστε το διαχωρισμό των ανθρώπων ανάλογα με την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο.

Δηλώνουμε ότι ο αγώνας για τη νομιμοποίηση των μεταναστών είναι αγώνας όλων των εργαζομένων για ίσα δικαιώματα στη ζωή και την αλληλεγγύη."

Στείλτε το ονοματεπώνυμό σας και ιδιότητα εδώ: gmaniatis00@yahoo.gr 

Tyger, Burning Bright

Ένα animation του Guilherme Marcondes από τη Βραζιλία βασισμένο στο ομώνυμο ποίημα του William Blake...

The Tyger

Tyger! Tyger! burning bright,
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?

In what distant deeps or skies
Burnt the fire in thine eyes?
On what wings dare he aspire?
What the hand dare seize the fire?

And what shoulder, and what art?
Could twist the sinews of thy heart?
And when thy heart began to beat,
What dread hand, and what dread feet?

What the hammer? What the chain?
In what furnace was thy brain?
What the anvil? What dread grasp
Dare its deadly terrors clasp?

When the stars threw down their spears,
And watered heaven with their tears,
Did he smile his work to see?
Did he who made the Lamb, make thee?

Tyger! Tyger! burning bright,
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Dare frame thy fearful symmetry? 

Ο καλός καταναλωτής