Εγιάλ Σιβάν: Η αντι-σιωνιστική οπτική ενός Ισραηλινού σκηνοθέτη

 

«Οι διακρίσεις δεν είναι μόνο εναντίον των Παλαιστινίων αλλά και εναντίον των  Ισραηλινών. Η Ισραηλινή κυβέρνηση πρέπει να αναγκαστεί να τερματίσει την κατοχή ή αλλιώς αυτό θα είναι το τέλος του Ισραήλ.»

Εγιάλ Σιβάν

(Μια γνωριμία με τον Ισραηλινό σκηνοθέτη Εγιάλ Σιβάν με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ του «Γιάφα, ο μηχανισμός του πορτοκαλιού» στο 14^ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2012. Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία του περίφημου εσπεριδοειδούς που προέρχεται από την Παλαιστίνη και που  η ιστορία του  ταυτίζεται με την ιστορία της περιοχής).

Ο Εγιάλ Σιβάν είναι ένας Ισραηλινός σκηνοθέτης    γνωστός για την κριτική του στην πολιτική του Ισραήλ και  γνωστός επίσης για την συμμετοχή του στο  BDS, ένα κίνημα πολιτών που καλεί σε μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ, στον οικονομικό, ακαδημαϊκό και πολιτιστικό τομέα.

Ο Εγιάλ Σιβάν γεννήθηκε το 1964 στη Χάιφα του Ισραήλ και μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ. Αφού εργάστηκε ως επαγγελματίας φωτογράφος μόδας στο Τελ Αβίβ, άφησε τη χώρα το 1985 και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Έκτοτε μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην Ευρώπη και στο Ισραήλ.

Γνωστός για τις αμφιλεγόμενες ταινίες του, έχει γυρίσει περισσότερα από δέκα πολιτικά ντοκιμαντέρ που διακρίθηκαν διεθνώς και είναι παραγωγός πολλών άλλων. Οι ταινίες του έχουν βραβευτεί σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ, έχουν συμμετάσχει σε σημαντικές εκθέσεις τέχνης, και έχουν προβληθεί σε κινηματογραφικές αίθουσες και στην τηλεόραση. Την περίοδο αυτή, είναι αναπληρωτής καθηγητής παραγωγής media και επικεφαλής του μεταπτυχιακού προγράμματος «Κινηματογράφος, βίντεο και νέα μέσα», στο Τμήμα Καλών Τεχνών και Ψηφιακής Βιομηχανίας του Πανεπιστημίου του East london.

Παράλληλα, δίνει διαλέξεις και δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια για το παλαιστινιακό ζήτημα, τη σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ και τη δεοντολογία, τα πολιτικά εγκλήματα, την πολιτική χρήση της μνήμης, τη γενοκτονία και θέματα εκπροσώπησης, κ.ά. Είναι ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής της εταιρείας παραγωγής ντοκιμαντέρ momento! που εδρεύει στο Παρίσι, και του πρακτορείου διανομής ταινιών Scalpel.   Είναι μέλος του συμβουλίου σύνταξης του εκδοτικού οίκου La Fabrique, καθώς και του γαλλικού επιστημονικού περιοδικού κοινωνικοπολιτικών θεμάτων De l‘autre côté.

Η πρώτη του ταινία, "Aqabat-Jaber" που  κυκλοφόρησε το 1987, ακολουθεί την καθημερινή ζωή των Παλαιστινίων προσφύγων στο στρατόπεδο Aqabat-Jaber στη Δυτική Όχθη. Η ταινία κέρδισε πολλά βραβεία.

Η επόμενη ταινία του, το "Izkor: Δούλοι της μνήμης" (1991) ορίζει τη διαδρομή για το μελλοντικό έργο του  ξεκινώντας   τη σύγκρουση με τα επίσημα ισραηλινά ιδρύματα.  Η ταινία ασχολείται με την πολιτική της μνήμης,   όρος που καθιερώθηκε από τον ιστορικό Raul Hilberg, όπως εφαρμόζεται από το  εβραϊκό κράτος και την πολιτική του.

Η ταινία του 2004,  "Route 181: Στιγμές από ένα ταξίδι σε Παλαιστίνη-Ισραήλ", δημιουργήθηκε μαζί με τον Παλαιστίνιο συγγραφέα Μichel Khleifi. Πρόκειται για μια επική ταινία που εξ αιτίας της διάρκειάς της-κρατάει  περίπου τεσσερισήμισι ώρες επιτρέπει στους  κινηματογραφιστές να παρουσιάσουν την προφορική ιστορία  μια ευρείας ποικιλίας  ανθρώπων που έζησαν κατά μήκος της γραμμής 1947 . Μέσω της απεικόνισης του φυσικού τοπίου  και των ανθρώπων που το   κατοικούν, οι θεατές λαμβάνουν μια πληρέστερη κατανόηση αυτού του  μέρους του κόσμου.

Οι θεατές «συναντούν» Ισραηλινούς  και Παλαιστίνιους από μια ευρεία ποικιλία   υποβάθρων και  πολιτικής. Απογοητευμένοι  Ισραηλινοί Εβραίοι Μαροκινής καταγωγής θα ήθελαν ποτέ να μην είχαν μεταναστεύσει στο Ισραήλ  , ενώ έφηβοι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ, επειδή είναι εκπαιδευμένοι με ένα ισραηλινό πρόγραμμα σπουδών, καυγαδίζουν για το κατά πόσον είναι Παλαιστίνιοι  ή Ισραηλινοί. Αυτό είναι  το καλύτερο που κάνει η ταινία, γι' αυτό και διαρκεί  τεσσερισήμιση  ώρες - εισάγει στο ακροατήριό του, μέσω των εκτεταμένων συνεντεύξεων με διάφορους Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, τη λεπτή πολυπλοκότητα αυτών των ανθρώπων που ζουν κατά μήκος της πράσινης γραμμής. Η ταινία οδήγησε τον  Γάλλο φιλόσοφο Alain Finkielkraut Sivan να κατηγορήσει τον Σιλβάν ότι είναι «Εβραίος που μισεί τον εαυτό του" και ότι  τα μέρη της ταινίας που ασχολούνται με το Ολοκαύτωμα έχουν κλαπεί.

Από το ντοκιμαντέρ  "Route 181: Στιγμές από ένα ταξίδι σε Παλαιστίνη-Ισραήλ":

Για το ντοκιμαντέρ , Γιάφα, ο μηχανισμός του πορτοκαλιού(2009) ο Εγιάλ Σιλβάν είπε:

«Σκοπός μου δεν είναι μόνο να επικρίνω  το Σιωνισμό και το παρελθόν  αλλά και να αναθεωρήσω το μέλλον.»

Το  όνομα "Γιάφα" είναι γνωστό ως μάρκα πορτοκαλιού για τους περισσότερους ανθρώπους. Ωστόσο, λίγοι   γνωρίζουν ότι είναι το όνομα μιας  αρχαίας  Παλαιστινιακής πόλης,   μέρος τώρα του  Τελ Αβίβ.

Σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει τις αντιτιθέμενες πλευρές του ισραηλινο-παλαιστινιακού  ζητήματος, το   ντοκιμαντέρ Γιάφα, ο μηχανισμός του πορτοκαλιού δίνει βήμα σε  Άραβες και Ισραηλινούς να αφηγηθούν  τις διαφορετικές ιστορίες τους με επίκεντρο τα πορτοκάλια της Γιάφα.

Η ιστορία του πορτοκαλιού ταυτίζεται με την ιστορία της περιοχής. Μέσα από φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό, μέσα από την ποίηση και τη ζωγραφική, μέσα απ’ τις μαρτυρίες ιστορικών αλλά και εργατών στη βιομηχανία του πορτοκαλιού, μέσα απ’ τις μνήμες και τους σύγχρονους θρύλους, οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί συναντιούνται και συνεργάζονται

«Η Ιστορία του Ισραήλ βασίζεται σ’  ένα ψέμα,  ότι όλη  η περιοχή της Παλαιστίνης ήταν έρημη πριν από την Εβραίους», δηλώνει ο Εγιάλ Σιβάν,   «Προσπαθώ να αναθεωρήσω την λανθασμένα  ειπωμένη ιστορία της Παλαιστίνης».

Στην ταινία, ένας ηλικιωμένος Άραβας ιδιοκτήτης οπωρώνα μιλάει για τις παλιές καλές εποχές, όταν Άραβες και Εβραίοι ζούσαν μαζί ειρηνικά,  πριν   τα περιβόλια  απαλλοτριωθούν  μετά το 1948. Στο μεταξύ,  Ισραηλινοί αξιωματούχοι   εκφράζουν την υπερηφάνεια τους που κατέστησαν  τη  μάρκα Γιάφα   γνωστή σε όλο τον κόσμο.

Ένας ηλικιωμένος ισραηλινός ποιητής περιγράφει την παλιά Γιάφα με χαρούμενες μεταφορές, όπως  ακριβώς  και ο ηλικιωμένος Άραβας γεωργός που  μεγάλωσε στα περιβόλια με τους  εβραίους φίλους του.

Αλλά όταν μιλάνε γι' αυτό που έχει χαθεί κανείς τους δεν μπορεί να αντισταθεί στο συναίσθημα.  Το παρελθόν δίνει τόσο την ευτυχία όσο και τον πόνο σε όλους.

Οι τίτλοι έναρξης του ντοκιμαντέρ  "Γιάφα, ο μηχανισμός του πορτοκαλιού¨:

Ο Εγιάλ Σιβάν απαντάει σε ερωτήσεις μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ του στο 14ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2012:

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

Ντοκιμαντέρ

2009    Jaffa, the orange’s clockwork

            88 minutes, colour, Video.

2004    I Love You All  / Aus Liebe Zum Volk (co-directed with Audrey Maurion)

            98 minutes, b/w & color, 35mm.

2003    Route 181, Fragments of a Journey in Palestine-Israel

            (co-directed with Michel Khleifi) Documentary, 272 minutes, colour, Video.

1999    The Specialist, portrait of a modern criminal

            128 minutes, b/w, 35mm.

1995    Aqabat-Jaber, Peace with no Return?

            61 minutes, colour, 16mm.

1994    Jerusalem(s), Borderline Syndrome

            Docu-drama, 64 minutes, colour, 16mm.

1993    Itgaber, he will Overcome

            2 x 85 minutes, colour, video.  

1990    Izkor, Slaves of Memory

            97 minutes, colour, 16mm.

1987    Aqabat-Jaber, Passing Through

            81 minutes, colour, 16mm.

Τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ

2007    Citizens K, the twin brothers

            54 minutes, colour, Video.

2005    Faces of the Fallen

            52 minutes, colour, Video.

1991    Israland

            58 minutes, colour, video.

Ταινίες μικρού μήκους

2001    On the Top of the Descent Fiction

            32 minutes colour, Video.

1997    Burundi, under Terror

            Photomentary, b/w, 13 minutes, 35mm.

1996    Itsembatsemba, Rwanda one Genocide later

            Photomentary, b/w, 13 minutes, 35mm.


ΠΗΓΕΣ:

http://tdf.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=1034&SectionID=92&MovieID=893

http://www.eyalsivan.info/index.php?p=filmmaker

 http://electronicintifada.net/content/review-route-181-fragments-journey-palestine-israel/3464

www.hurriyetdailynews.com/n.php?n=history-and-future-of-the-middle-east-out-of-the-orange-peel-2010-06-27

 http://en.wikipedia.org/wiki/Eyal_Sivan

In The Fall

In The Fall from Steve Cutts on Vimeo.

Κοιτάζοντας πίσω την ζωή του αποφασίζει να επιλέξει τον δρομο της αξιοπρέπειας...

Τρία Άλφα συν ένα

             Αλληλεγγύη-Αλληλοβοήθεια-Αυτοοργάνωση-Αντίσταση

Η αυτοκρατορία του χρήματος, έχει πετύχει να παρεμβαίνει σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Από την πρώτη αναπνοή μέχρι την τελευταία μας εκπνοή, μας στραγγαλίζει με το αγκάλιασμά της, μας παρακολουθεί σε κάθε μας στιγμή, μας καταδιώκει σε κάθε μας βήμα, μας εξαπατά, μας έχει στο χέρι συσσωρεύοντας βουνά από νόμους και διατάξεις μέσα στα οποία χάνεται ακόμη και ο πιο ικανός νομικός. Αποφασίζει τα της ζωής μας ελέγχοντάς την ώστε να μην παρεκκλίνουμε από τη θέση που μας έχει νοικιάσει και δέσει αποκλειστικά και υποχρεωτικά. Παρουσιάζει τη φτώχεια σα μία φυσική καταστροφή, σα να έπεσε στη γη απ' τον ουρανό και οι υπεύθυνοι για την καταστροφή εμφανίζονται σαν Όσιοι και προστάτες των απανταχού φτωχών και αδυνάτων ανθρώπων.

Δημιουργεί έναν στρατό τυφλών εθελοντών υπαλλήλων της, που γνωρίζουν τον κόσμο μόνο μέσα από τα απρόσωπα κτήρια των γραφείων τους και τα δυσνόητα, παράλογα, δυσανάγνωστα έγγραφά τους. Έναν μηχανισμό εθελόδουλων που η μοναδική πρόταση που ξέρει να συντάσσει αποτελείται από τις λέξεις “μάλιστα διατάξτε”. Δεν έχει παρά μόνο μια θρησκεία, την απόλυτη εξουσία, μια μόνο έγνοια, να γαντζωθεί από όποιο κόμμα ή όπλο τής εγγυηθεί τα μέγιστα πολιτικά αξιώματα έναντι της ελάχιστης δυνατής παραχώρησης. Έναν και μόνο στόχο, να συνεχίσει να διαφεντεύει και να αποφασίζει αποκλειστικά και μόνο αυτή για ό,τι κινείται, ζει, πεθαίνει.

Μοιάζει με κάποιον ανίκητο, μυθικό Τιτάνα που συνεχώς αναγεννάται από τον θάνατό του και αυτό γιατί, στο βαθμό που η θεραπεία του κακού είναι επώδυνη, ο άνθρωπος παραιτείται συχνά από αυτήν υποκαθιστώντας την παλιά κατάσταση με μία νέα την οποία παρηγορείται να βλέπει “απαλλαγμένη” από όλα τα κακά της παλιάς. Το ανθρώπινο είδος δεν αντέχει και πολύ την πραγματικότητα αλλά ξεχνώντας όμως την παλιά κατάσταση, τελικά παραιτείται από τη συσσωρευμένη πείρα κι έτσι κατρακυλά στη διάλυση. Εδώ ο αυτοαπαλλαγμένος από την τραυματική μνήμη θα μας φωνάξει ότι: “έτσι ήταν, είναι και ποτέ δεν θα αλλάξει κάτι”. Έχουμε υποχρέωση να του απαντήσουμε πως: Είναι αδύνατο να εξαλειφθεί η τυραννία μέσα στην πόλη όσο παραμένει άπιαστος ο τύραννος μέσα στη ψυχή μας ή όσο ο φόβος μας για τον εχθρό είναι πιο μεγάλος από τον ίδιο τον εχθρό. Ένας άνθρωπος είναι τόσο μεγάλος όσο είναι ο εχθρός που διάλεξε να παλέψει, και τόσο μικρός όσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος του για τον εχθρό. Όταν ο εχθρός είναι μεγάλος, γινόμαστε κι εμείς μεγάλοι για να τον αντιμετωπίσουμε. Όταν ο φόβος μας για αυτόν μεγαλώσει πιο πολύ από εμάς τότε ο εχθρός μεγαλώνει περισσότερο και αυτός.

Αν νομίζετε ότι ο φόβος είναι μια αποκλειστικότητα των φτωχών και των καταπιεσμένων, επιτρέψτε μου να σας πω ότι κάνετε λάθος. Ο φόβος της εξουσίας μπροστά στη κατάργησή της είναι άπειρα μεγαλύτερος και γι' αυτό η κάθε εξουσία των λίγων έχει τόσους αστυνομικούς, στρατό, μέσα καταστολής κι επιτήρησης. Έχει έναν παντοτινό πολύ μεγάλο φόβο μέσα της. Κατά συνέπεια, η ίδια είναι τελικά πολύ μικρή αρκεί να πιστέψουμε εμείς ότι είμαστε μεγάλοι.

Ας παραμερίσουμε λοιπόν τους λογείς “ειδικούς”, όψιμους “σωτήρες”, νέους ηγέτες, “επαγγελματίες της ζωής”. Όλους αυτούς που θεωρούν ευκολότερο να χειραγωγούν, να αρπάζουν, παρά να δημιουργούν. Κοιτάξτε τις εξελίξεις (οι οποίες πάντα ήταν απρόβλεπτες ακόμη και για τους πιο παρατηρητικούς). Η Γνώση για την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την παγκόσμια ισότητα και ειρήνη, δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει μέσα από τα γραφεία των ειδικών και των κομματικών μηχανισμών, αλλά μέσα από τη βιωματική εμπειρία, τον Λόγο και την Πράξη, τη συμμετοχή ανθρώπων που οι ισχυροί θεωρούσαν ανέκαθεν "χαμένα κορμιά". Η Πράξη για την ελευθερία μας από τα δεσμά της αυτοκρατορίας, θα πρέπει να εξελιχθεί μέσα από την έμπρακτη και υπεύθυνη συμμετοχή 'Όλων μας, δημιουργώντας τελείως νέες μορφές κοινότητας. Η αλληλοβοήθεια και η αλληλεγγύη δεν είναι συνθήματα, είναι η ίδια η ζωή και αυτή μπορεί να δημιουργηθεί από κοινωνικές δομές, όπου οι ανθρώπινες αξίες όπως η συλλογικότητα, η συμμετοχή, η αλληλοϋποστήριξη, η ανταλλαγή και απόκτηση υλικών, γνώσεων κι εμπειριών, χωρίς κάποιου είδους χρηματικού ανταλλάγματος, δεν εξαρτώνται από τις κερδώες επιθυμίες των λίγων αλλά αλληλοπαράγονται και αλληλοπροστατεύονται από την επιθυμία για ζωή (και όχι επιβίωση) των πολλών. Ας μην το κρύβουμε. Διψάμε για ουρανό!

Ευάγριος Αληθινός

* Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στη παγκρήτια εφημερίδα δρόμου Άπατρις φύλλο 17 Μάρτης 2012

Related Link: http://apatris.info

anarkismo

Comrade Malone & DJ Downlow - Spontaneous Revolt

Είχαμε πολύ καιρό να μοιράσουμε κάποιο μουσικό άλμπουμ προσπαθώντας να φτιάξουμε μια ακόμη συλλογή της σειράς Poetry Bar. Φαίνεται, όμως, πως η συλλογή νο.V ανθίσταται με όλους τους τρόπους στο να ολοκληρωθεί. Τεχνικά προβλήματα, έλλειψη χρόνου, ανεπάρκεια έμπνευσης κι ένα σωρό άλλοι λόγοι  έμπαιναν ως εμπόδια με αποτέλεσμα να μένει χωρίς μουσική το μπλογκ. Αποφασίσαμε λοιπόν να βάλουμε στην άκρη το εγχείρημα και να μοιράσουμε ένα εξαιρετικό άλμπουμ της ανεξάρτητης ραπ σκηνής.

Τα τραγούδια τα μοιράζουν δωρεάν στο διαδίκτυο οι μουσικοί, το κακό, όμως, είναι ότι πρέπει κανείς να τα κατεβάσει ένα προς ένα. Εμείς τα συγκεντρώσαμε, κανονικοποιήσαμε τον ήχο για καλύτερο αποτέλεσμα και τα προσφέρουμε συγκεντρωμένα.

Μια πρόγευση αυτού που θα κατεβάσετε: Throw the Molotov

Διατί είμεθα ατομισταί (ένα άρθρο του 1910)

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην γαλλική αναρχική εφημερίδα «L’ Anarshie» («Η Αναρχία»), μεταφράστηκε στα ελληνικά και δημοσιεύτηκε στη σοσιαλιστική εφημερίδα «Κοινωνισμός» της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1910. Διατηρείται η ορθογραφία αλλά όχι το πολυτονικό σύστημα.

Ιδού κατά την γνώμην μου η ατομιστική αντίληψις της ζωής. Δεν περιστέλλεται αλλά τουναντίον ακολουθούσα την πλήρη ανάπτυξιν της ανθρωπίνης προσωπικότητος, δύναται μόνη να μας ενδιαφέρη.

Δια το μεγαλύτερον μέρος των συναδέλφων είναι προφανές ότι η επανάστασις υπήρξε επιβλαβής εις τα άμεσα συμφέροντα. Πολλοί εκ των ιδικών μας απώλεσαν ένεκα της στάσεως επωφελείς θέσεις, ωφελίμους σχέσεις, και εκέρδισαν μόνον την περιφρόνησιν της οικογενείας των και των περιστοιχούντων. Γίνονται ενίοτε άθλιοι υποβαλλόμενοι εις ανάγκας αγνώστους εις αυτούς, άλλοτε ζαλισμένοι, καταδιωγμένοι, πάντοτε ανυπότακτοι, υποφέρουν σκληρώς… αλλά είναι ευτυχείς. Το να είναι τις περισσότερο ελεύθερος, να ανορθούται από καιρού εις καιρόν, να πτύη την περιφρόνησίν του εις εκείνον όστις το αξίζει, αι απολαύσεις αύται αποζημιώνουν τον επαναστάτην από τας δοκιμασίας και τας καταδιώξεις που του επιφυλάσσουν το ποίμνιο και οι βοσκοί… τινές καταβάλλονται υπό της πάλης και αποθαρρυμένοι επιστρέφουν εις τα ίδιά των… Προφανώς ο άνθρωπος είναι αδύνατος και τας προσπαθείας τας οποίας οφείλει να συνεισφέρει ίνα αντιθέση την θέλησίν του εις εκείνην του κέντρου του τας ευρίσκει τρομερώς συντετριμμένας, αι προσπάθειαι αύται είναι ανήκουσται… Τούτο δεν εμποδίζει ίνα ο αληθής ατομιστής δυνηθή να διευθετηθή υπό της δουλείας, αύτη είναι δι’ αυτόν το πολύ-πολύ μία υποχρέωσις. Αλλά να μην είπη τις ότι το ιδανικόν μας είναι να αποσύρωμεν με πάσην θυσίαν την καρφίτσαν μας εκ του παιγνίου, διότι τουναντίον έχομεν όλοι θεληματικώς θυσιάσει κάτι εξακολουθούντες τον αναρχικόν τούτον πόλεμον ο οποίος μας κυριεύει περιπαθώς…

Ο αρχιεργάτης, αλαζών προς τους εργάτας και χαμερπής έμπροσθεν του αυθέντου, ο κύων ούτος, ο φύλαξ, ο εξαγριωμένος, δεν θα ηδύνατο ποτέ να είναι ατομιστής. Όχι περισσότερον από τον ανώτερον εκείνον υπάλληλον όστις λαμβάνει υπό σοβαράν έποψιν τους μορφασμούς του, τας υποκλίσεις του και τας βιαιότητάς του. Και τας μαστιγώσεις και τας προαγωγάς, όλα εκείνα τα οποία εκβιάζουν, όλα εκείνα τα οποία σαλιώνουν, όλα εκείνα τα οποία λυγίζουν… πάντα ταύτα μου κινούν την αποστροφήν.

Εκβιαστικώς ηνηγκασμένος να γίνω ο εργάτης ημερομίσθιος, θα παράγω, κατατρώγων τον χαλινόν μου, δοκιμάζων να απατήσω όσον δύναμαι περισσότερον τον αυθέντην μου, και να υπεκφεύγω τας εκμεταλλεύσεις του. Αλλά τίποτα δεν με υποχρεώνει να είμαι ο αυθέντης εκείνος όστις μαστιγώνει και ξεγυμνώνει. Τίποτα εναντιότερον εις τον ατομισμόν ή η τυραννία και η αρπαγή. Δεν είδομεν ότι η συναδελφότης και η φιλία ήσαν αναγκαίαι; Άρα, τέτοιος εκατομμυριούχος δεν έχει αληθή φίλον, κολακεύουν τας χιλιάδας του, αλλά είναι μόνος και καθώς ο αρχηγός ούτω και ο αυθέντης, ο κύριος δυσπιστεί προς πάντας, φοβείται… Αι μόναι ηδοναί τας οποίας δύναται να αισθανθή, προέρχονται εκ νοσηρών ενστίκτων της εξουσίας και φιλοδοξίας… Τι κοινόν υπάρχει μεταξύ των νοημάτων των νευροπαθών κυριάρχων και της λογικής και ωραίας ατομιστικής θεωρίας μας;

Ο ατομιστής είναι αναρχικός. Επαναστατεί κατά παντός πράγματος το οποίον τον εμποδίζει να ζη. Θέλει να είναι ελεύθερος και γίνεται ο εχθρός μιας εταιρίας η οποία αμφισβητεί τα δικαιώματά του, τα πλέον στοιχειώδη. Η κεφαλαιοκρατία τον συντρίβει απ’ ευθείας. Οφείλει να παρίσταται πεινασμένος ες τας σπατάλας και εις τας ακολασίας των κατόχων του χρυσού. Δεν δύναται να γευθή τα απειράριθμα πλούτη συσσωρευμένα εκ της συλλεκτικότητος, δεν κατέχει τίποτα. Απογυμνωμένος εξ ονόματος της ιδιοκτησίας, ο άθλιος γίνεται αναγκαστικώς ο είλως, ο σκλάβος. Εάν θέλει να φύγη οφείλει να εργάζηται… δι’ άλλον, δι’ εκείνον όστις κατέχει. Και αυτός εκλέγει το μεγαλύτερον μερίδιον. Ο ατομιστής πολεμά τότε την ιδιοκτησίαν η οποία τον εμποδίζει να ζη και την εκ μέρους του ιδιοκτήτου κλοπήν η οποία τον υποτάσσει. Γίνεται εχθρός του κεφαλαίου και παλαίει κατά του αυθέντου ο οποίος υφ’ όλας ταύτας τας συνθήκας έχει ως σκοπόν να υποβαστάζη την αδικίαν, ένεκα της οποίας υποφέρει. Διά τούτο κατέρχεται εις πόλεμον εναντίον του στρατού, της θρησκείας, των δικαστηρίων, της βουλής…

Ιδού διατί κάμνομεν προπαγάνδαν εκ συμφέροντος και όχι εκ καθήκοντος. Είναι συμφέρον μας να οδηγήσωμεν τον μεγαλύτερον αριθμόν ατομιστών να σκέπτωνται όπως ημείς, να απαλλάσσονται από τας προλήψεις των. Περισσότερον οι επαναστάται θα είναι πολυάριθμοι, περισσότερον η αντίδρασίς των θα είναι ατρόμητος, θα είναι ολιγότερον συντετριμμένοι.

………………………

Λοιπόν ο ατομισμός δεν είναι η θεωρία την οποίαν παρουσιάζουν εν πάση αφθονία. Οι φιλοκατήγοροι μας λέγουν ότι ο ατομισμός είναι ενί λόγω ο δυνατότερος εγωισμός, η αδιάκοπος πάλη κ.τ.λ.

Εδείξαμεν ότι μόνον οι ατομισταί ήσαν άξιοι να εννοήσουν την αλήθειαν και να ιδρύσουν μίαν πραγματικήν αδελφοσύνην, βασιζομένην ουχί επί λόγων και αισθημάτων, αλλά επί συμφερόντων, ιδιαίτερα εις έκαστον και κοινά εις όλους. Προσθέτουν ακόμα ότι ο ατομισμός είναι μια θεωρία από την εφαρμογήν της οποίας πρέπει να παραιτηθεί κανείς και ότι είναι μόνον διδασκαλία επαναστάσεως. Ναι, επαναστατούμεν διότι είμεθα «εγωισταί», διότι θέλομεν την ζωήν ελευθέραν και ωραίαν και διότι η κοινωνία μας βασανίζει και μας αηδιάζει. Αλλά εάν δεν είναι το ατομικόν συμφέρον το οποίον σας παρορμά εις επανάστασιν, τότε επί ποίου πράγματος βασίζεται αύτη; Επί θεωριών μάλλον ή ήττον ιδανικών, επί ανθρωπίνων σκέψεων;

Εκ μέρους μου είμαι αναρχικός, διότι πάσχω εκ της εξουσίας. Δεν θέλω ούτε να την υφίσταμαι, ούτε να την υπηρετώ. Είμαι αναρχικός διότι η κοινωνία με λακτίζει, ενώ θέλω να ζω ελευθέρως. Μου φαίνεται ότι ο ατομισμός είναι το στερεότερον και το αυστηρότερον σημείον της αναχωρήσεως, αφού οδηγεί εις την λελογισμένην επιτυχίαν και εις την ευσυνείδητον επανάστασιν. Και ο αναρχικός γνωρίζει, ότι το να πολεμά ίνα αλλάξη την κοινωνίαν, είναι να πολεμά ίνα αλλάξη τους ανθρώπους. Γνωρίζει ότι οι άνθρωποι είναι οι σκλάβοι οι οποίοι κάμνουν τους τυράννους και ότι οφείλει να τροποποιήση τας νοεράς διαθέσεις ίνα μια ζωή πλέον ελευθέρα δυνηθή να αναπτυχθή. Δια να δημιουργήση τις την επανάστασιν πέριξ αυτού, οφείλει εν πρώτοις να είναι άξιος να την αισθανθή ενδομύχως. Ο αναρχικός δοκιμάζει να βελτιωθή, να δαμάση τα πάθη του, να απαλλαχθή εκ των έξεων και των ελαττωμάτων του. Αποκρούων την σκαιότητα, την υπερηφάνειαν, κάμνει την μεγαλυτέραν θέσιν εις την λογικήν, εις την ελευθέραν εξέτασιν, εις την συζήτησιν…

Και αποσπά παν ό,τι δύναται.. Δεν αναμένει μίαν, παραδεισιακήν και μεμακρυσμένην κοινωνίαν ίνα εργασθή. Εκάστην φοράν όπου δύναται να παραβή τον κώδικα και να επεμβαίνη εις την ισότητα και εις ό,τι έπεται εξ αυτών, διά να ικανοποιηθή είτε αυτός, είτε οι φίλοι του, δεν υπάρχουν ενδοιασμοί συνειδήσεως και εξουσίας αι οποίαι θα δυνηθώσι να τον εμποδίσωσι. Βεβαίως η εργασία είναι δύσκολος και αχάριστος. Αλλά δεν υπάρχουν αληθώς άνθρωποι οίτινες εις τας καθημερινάς πράξεις των διακρίνονται εκ των κτηνών άτινα περικυκλώνουσιν αυτούς; Δεν υπάρχουν συνάδελφοι οίτινες αποφεύγουν τους στρατώνας, λειποτακτούν εκ των εργοστασίων και αποκρούουν την δουλείαν;

Πράξις του ατομιστού υπέρ αυτού και υπέρ του κέντρου. Συμπεριφορά και επανάστασις, αυτοί είναι οι διανομείς της αναμορφώσεως και της αναγεννήσεως της κοινωνικής, την οποίαν προτείνει και εκτελεί ο ατομιστής. Ποίον έργον θα ηδύνατο να είναι καλλίτερον ή εκείνο το οποίον συνίσταται εις το να κάμη ατομιστάς, δηλαδή ανθρώπους ελευθέρους και ενσυνειδήτους; Και έμπροσθεν της διαφοράς των πολυειδών κομμάτων, έμπροσθεν του ασυναρτήτου των διαφορών αυτών, έμπροσθεν του ευθραύστου των κατορθουμένων υπ’ αυτών αποτελεσμάτων, έχομεν συνείδησιν ότι η μέθοδός μας είναι καλή και ότι η εργασία μας είναι καρποφόρος. 

                                                                                                                                  ANDRE LORULOT

                                                                                                                           

              *************                                                                                                                                                                             

Γράμμα του Jean Le Gueux:

Προς τον Andre Lorulot

Προ ολίγου ανέγνωσα διά δευτέραν φοράν το άρθρον σου: «Διατί είμεθα ατομισταί».

Το άρθρον τούτο είναι κατ’ εμέ θαυμασία μονογραφία του αναρχικού, καθώς εγώ τον εννοώ, αλλ’ όχι του ατομιστού, διότι οι δύο ούτοι όροι, οι κατά σε αχώριστοι, είναι δι’ εμέ τελείως αντίθετοι.

Ο αναρχικός είναι άτομον τελείως απηλλαγμένον προλήψεων και επιθυμούν να ζη εκτός πάσης αρχής, προσπαθούν να ζη όσο το δυνατόν συμφώνως προς τας ιδέας του, έχον ως ηθικούς νόμους το να φέρηται προς τον άλλον καθώς ο ίδιος θα ήθελε να φέρωνται προς αυτόν, κατ’ ακολουθίαν άτομον κοινωνικόν.

Ο ατομιστής είναι άτομον φέρον εις το ζενίθ το «εγώ» του, άτομον όπερ μεταχειρίζεται παν το εις την οδόν του ευρισκόμενον διά την προσωπικήν του μόνον ευχαρίστησιν. Είναι ελεύθερος τα πάντα να μετέρχεται διά να κορέση τα πάθη του, ουδένα έχων σεβασμόν διά την ελευθερίαν του άλλου, κατ’ ακολουθίαν άτομον ακοινώνητον.

Θα αποκριθείς ίσως ότι δεν εννοεί ούτως τον ατομισμόν. Πρέπει όμως να δίδη τις εις τας λέξεις την κυρίαν αυτών εννοίαν; Άνοιξον οιονδήποτε λεξικόν και θα ιδής τι σημαίνει ατομισμός.

Τουναντίον ο όρος αναρχικός συνιστά το ιδεώδες μου, τας βλέψεις μου, αρκεί δε εις εαυτό και ουδεμίαν ανάγκη έχει ενδυναμώσεως δι’ άλλων όρων οίτινες αντί να διαφωτίζωσι περισσότερον την έννοιάν του, τουναντίον φέρουσι μόνον την σύγχυσιν.

                                                                                                                       JEAN LE GUEUX

Η απάντηση του Αndre Lorulot στον Jean Le Gueux :

Προς τον Jean Le Gueux

Φοβείσαι τας λέξεις και δυστυχώς δεν είσαι μόνος. Ο αναρχικός, καθώς τον ζωγραφίζεις, είναι ο ατομιστής καθώς τον εννοώ. Δια να εννοήσεις δε τελείως τούτο αρκεί να αναγνώσεις τας επί του ζητήματος τούτου σκέψεις μου. Το άτομον όπερ σέβεται τον γείτονά του είναι ατομιστής και ο εφαρμόζων αλληλεγγύην το κάμνει εξ εγωισμού, ταύται είναι αλήθειαι εφ’ ων είμεθα τελείως σύμφωνοι.

Όσον αφορά τον ατομιστήν τον οποίον μας παρουσιάζεις δεν τον γνωρίζω. Εάν υπήρχε δεν θα ήτο ουδόλως ατομιστής κατά την αντίληψίν μας και παραπέμπων με εις τα λεξικά θα ομολογήσεις ότι διέπραξες γκάφα. Εις το λεξικόν ασφαλώς θα εύρω ψευδή ορισμόν του ατομιστού, αλλ’ εφ’ ετέρου δεν αγνοείς ότι τούτο το λεξικόν παρουσιάζει τον αναρχικόν υπό την αποκλειστικήν μορφήν του δυναμιστού, του τρελλού…

Ας αφήσωμεν λοιπόν κατά μέρος τους Ιησουϊτικούς όρους και τας μέχρι τούδε ιδέας. Προσεπάθησα να εκθέσω τον αναρχικόν ατομισμόν.

Πρέπει κατ’ εμέ να συζητώμεν διά τας ιδέας μας και ουχί δι’ εκείνας τας οποίας γενναιοδώρως μας δανείζουσι τα κτήνη.

                                                                                                                       ANDRE LORULOT

vrahokipos

Λέιλα Χάλεντ - Η αεροπειρατεία

Καθισμένη στην αίθουσα αναμονής του Αεροδρομίου Λεονάρντο ντα Βίντσι της Ρώμης, έμοιαζε σαν μια κομψή κυρία. Κανείς δεν θα μάντευε τι ετοιμαζόταν να κάνει.
 

Είχε αγοράσει το άσπρο φόρεμα δυο μέρες πριν στο κατάστημα πολυτελείας, στα Ισπανικά Σκαλοπάτια, για να ταιριάζει με την τσάντα της. Φόρεσε ένα άσπρο καπέλο για τον ήλιο με ένα επιπλέον λουρί. Δεν θα έπρεπε να πέσει εάν επρόκειτο να γίνει μάχη. Και ήταν πολύ σίγουρη ότι θα γινόταν. Κράτησε την τσάντα της σφιχτά. Ήταν μόνο δυο λεπτά πριν από την αναχώρηση της πτήσης 840. Μόλις είχε συναντήσει το συνεργό της, αεροπειρατή Σαλίμ, για πρώτη φορά, δυο ώρες νωρίτερα.
 

Είχαν εισιτήρια για την Ά θέση. Το όπλο χτύπησε το γοφό της. Το είχε δέσει με ταινία μέσα στα εσώρουχά της. Ήταν 29 Αυγούστου 1969 και η πτήση 840 της TWA μόλις είχε απογειωθεί. Ο προορισμός ήταν το Τελ Αβίβ, στο Ισραήλ. Λίγο αργότερα η γυναίκα σηκώνεται από το κάθισμά της, απειλεί το πλήρωμα με χειροβομβίδες και μπαίνει στο πιλοτήριο. Παίρνει το μικρόφωνο: «Κυρίες και κύριοι, παρακαλώ την προσοχή σας, παρακαλούμε δέστε τις ζώνες ασφαλείας σας. Είναι ο νέος κυβερνήτης που σας μιλά. Το κομάντο Τσε Γκεβάρα, του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης…».
 

Η 24χρονη Λέιλα Χάλεντ μόλις είχε ολοκληρώσει την πρώτη αεροπειρατεία της και ταυτόχρονα είχε γίνει η πρώτη γυναίκα που είχε ποτέ καταλάβει αεροπλάνο.

                                                               **************************

Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, ο Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Ιντιφάντα, παρουσιάζει σε πρώτη προβολή στα ελληνικά, το ντοκιμαντέρ Leila Khaled Hijacker, της Παλαιστίνιας σκηνοθέτιδας Λίνα Μακμπούλ. Ένα ντοκιμαντέρ για μια γυναίκα-σύμβολο του παλαιστινιακού αγώνα, μια ταινία που ανατρέχει στην ιστορία της παλαιστινιακής ένοπλης αντίστασης, ένας αναστοχασμός στις μεθόδους που χρησιμοποίησε, το έργο μιας Παλαιστίνιας της διασποράς για μια άλλη Παλαιστίνια, πρόσφυγα της Νάκμπα (καταστροφής) του 1948.

Η ταινία έχει διάρκεια 58 λεπτά. Ο υποτιτλισμός έγινε από το Σύλλογο Ιντιφάντα.

Μετά την ταινία θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα: "Η γυναίκα στον παλαιστινιακό αγώνα"

 Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη, 8/3, στις 19:00 μ.μ. στο χώρο πολιτισμού @Ρουφ, Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρόνικου 18, Γκάζι (κοντά στο μετρό Κεραμεικός).

                                              Σκηνή από την ταινία (εδώ με γερμανικούς υπότιτλους)