H «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ» ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Του Φώτη Τερζάκη

Μέσα στον σημαδεμένο χειμώνα του 2015, τη στιγμή που μια εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση η οποία θέλει να λέγεται «αριστερή» γονάτιζε μπροστά στα εκτελεστικά όργανα των ευρωπαϊκών τραπεζών και επιχειρήσεων παραιτούμενη από το ανειλημμένο καθήκον να κυβερνήσει προς το συμφέρον τού λαού που την εξουσιοδότησε, πρακτορεία του νεοφιλελεύθερου «εκσυγχρονισμού» και του δωσιλογικού ευρωπαϊσμού στο εσωτερικό τής χώρας –έντυπα όπως το The Athens Review of Books, το The Books Journal κι ένα μέρος τού αηδιαστικού καθεστωτικού τύπου– σήκωναν έναν αδικαιολόγητο θόρυβο δημοσιότητας γύρω από ένα «φιλοσοφικό» πόνημα τρίτης –επιεικώς– κατηγορίας: το βιβλίο τού Mark Lilla, Η σαγήνη των Συρακουσών. Διανοούμενοι στην πολιτική¹. Γιατί άραγε;

Νικόλας Άσιμος: Ραδιοφωνική συνέντευξη, 1984

Ραδιοφωνική συνέντευξη του Νικόλα Άσιμου στα Χανιά, το καλοκαίρι του 1984.

Από το αρχείο του Μανώλη Νταλούκα: freedomgreece.blogspot.gr/2015/01/1984.html

Μετά τη συντριβή

του Φώτη Τερζάκη

Είναι τουλάχιστον ειρωνεία ένα απολυταρχικό καθεστώς που έχει μετέλθει όλα τα μέσα για να τσακίσει τη λαϊκή βούληση να σε καλεί σε εκλογές. Θυμίζει το περίφημο δημοψήφισμα του «Ναι στο Σύνταγμα» της απριλιανής δικτατορίας. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα μπροστά στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, στην Ελλάδα,

Ο ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΩΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

του Φώτη Τερζάκη

Κανείς να μην κοιμηθεί (Nessun dorma)

Ποιός είναι σήμερα στη Δύση ο αληθινός ιερόσυλος (του Γ. Λιερού)

"Πολλά επιτεύχθηκαν όταν εντυπώθηκε τελικά στις μάζες (σε όλων των ειδών τα ρηχά πνεύματα και εκείνους που χωνεύουν βιαστικά) το αίσθημα ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να αγγίζουν, ότι υπάρχουν άγια βιώματα μπροστά στα όποια πρέπει να βγάζουν τα παπούτσια τους και να κρατούν μακριά τα ακάθαρτα χέρια τους - και αυτό είναι σχεδόν το μεγαλύτερο βήμα τους προς την ανθρώπινη ιδιότητα. Αντίστροφα, δεν υπάρχει ίσως τίποτε στους λεγόμενους καλλιεργημένους, τους πιστούς των «μοντέρνων ιδεών», που να προκαλεί τόση αηδία όση η έλλειψη ντροπής που έχουν, η αυτοϊκανοποιούμενη θρασύτητα του ματιού και του χεριού με την οποία αγγίζουν, γλείφουν και ψηλαφούν τα πάντα· και είναι δυνατό να βρίσκεται σήμερα περισσότερη σχετική ευγένεια του γούστου και τακτ του σεβασμού στο λαό, στον κατώτερο λαό, και ειδικά στους αγρότες, παρά στον αναγιγνώσκοντα εφημερίδες ημίκοσμο του πνεύματος, τους καλλιεργημένους." Φρίντριχ Νίτσε, Πέρα από το Καλό και το Κακό.