ΖΟΥΜΕ ΜΕΡΕΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

 

Τη Δευτέρα 7/12 έγινε παρέμβαση αντιπληροφόρησης στο μετρό Αγίου Δημητρίου. Μοιράστηκαν κείμενα σε σχέση με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε

ΖΟΥΜΕ ΜΕΡΕΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

(ΥΠΕΡΒΟΛΗ…ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΤΙΣ ΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΤΟΥΣ)

Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες. Βία είναι η βία της εργασίας και του αφεντικού. Δεν είναι βία το συμβολικό σπάσιμο τζαμαρίας. Βία είναι η εφόρμηση της αστυνομίας με μοτοσυκλέτες, πατώντας γκάζι, πάνω στα σώματα διαδηλωτών. Με αυτόν τον τρόπο τραυματίστηκε σοβαρά 55χρονη συνδικαλίστρια στην πορεία της Κυριακής. Δεν είναι βία η αντίδραση στις γκλομπιές και τα χημικά των ματατζήδων. Βία είναι οι συνεχείς εξακριβώσεις πάνοπλων μπάτσων εδώ και 3 μήνες στα Εξάρχεια και αλλού. Δεν είναι βία η φυσική απώθηση των εγκληματικών περιπολιών αστυνόμευσης από τις γειτονιές.

Έτσι στήνεται το σκηνικό του τρόμου. Του πραγματικού τρόμου, της ανελευθερίας και της δικτατορίας. Όταν την πόρτα δεν στη χτυπάει ο γαλατάς, αλλά η ασφάλεια. Του τρόμου που βίωσαν οι συλληφθέντες στο στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι και οι αλληλέγγυοι στο δημαρχείο. Του τρόμου, όταν αποκλείεται μία ολόκληρη περιοχή του κέντρου (Εξάρχεια) και οι αστυνομικοί, ως άλλα ΕΣ-ΕΣ, διενεργούν εκκαθαρίσεις και αθρόες προσαγωγές. Και φυσικά όλα αυτά για την ασφάλειά μας.

Πρέπει να πάρουμε θέση: Άραγε η επίθεση φιλίας του κράτους και του πολιτικού συστήματος μπορεί να μας κλείνει τα μάτια; Μπορούμε να είμαστε σύμμαχοι με όσους μειώνουν τα έξοδα σκοτώνοντας εργάτες, με όσους δίνουν χρήματα στις τράπεζες και μειώνουν συντάξεις και αυξάνουν τα χρόνια εργασίας; Όταν μας παίρνουν τη ζωή, μονίμως θα γυρνάμε το άλλο μάγουλο; Αν προστατευθούμε και αντισταθούμε, είναι αυτό τυφλή βία; Είδαμε και τι έγινε και με την Κούνεβα: πριν λίγες μέρες πάλι έριξαν καυστικό υγρό στο ΙΧ συνδικαλίστριας καθαρίστριας από το αεροδρόμιο μακεδονία. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που δούλευε η Κούνεβα είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι ο κάθε Χρυσοχοΐδης, νοιάζεται για τα συμφέροντά μας; Είδαμε και τι έγινε και με το Γιάννη από τα Πετράλωνα: προσπάθησαν να κάψουν το σπίτι του ενώ η οικογένειά του ήταν μέσα ένα βράδυ, διότι ενοχλούσε τους μπράβους των μαγαζιών με το να διεκδικεί την πλατεία ως δημόσιο αγαθό. Απέναντι σε όλα αυτά η απάντηση του κράτους είναι να παρουσιάζει στέκια και αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους ως άντρα εγκληματιών, διογκώνοντας οικιακά ευρήματα. Η απάντηση είναι να παρουσιάζει κάθε αυθαιρέτως προσαχθέντα ως εγκληματία και εχθρό της κοινωνίας, διαστρεβλώνοντας το αναφαίρετο δικαίωμά μας να έχουμε μάσκα για να μην γινόμαστε πειραματόζωα εισπνέοντας τα χημικά τους και να κρύβουμε τα χαρακτηριστικά μας ώστε κάθε μπάτσος, ασφαλίτης και αλήτης δημοσιογράφος να μην κάνει σπέκουλα πάνω μας. Η απάντηση είναι να μπουζουριάζουν τους αλληλέγγυους στο δημαρχείο Κερατσινίου, ποινικοποιώντας το αναφαίρετο δικαίωμά μας να κάνουμε χρήση των δημόσιων χώρων για συνεύρεση, προβληματισμό και αντίσταση.

Σε μία απόλυτη συμπαιγνία κομμάτων, κράτους και ΜΜΕ, η ιστορία ξαναγράφεται και ο νέος εσωτερικός εχθρός κατασκευάζεται. Ας ξαναπούμε τα αυτονόητα. Η περσινή εξέγερση, όπως και κάθε εξέγερση διαχρονικά, περιείχε όλα ταυτόχρονα τα μέσα. Δεν ήταν ειρηνική. Ήταν δίκαιη. Οι αιτίες είναι πολύ βαθύτερες από την δολοφονία του Αλέξανδρου. Αμαυρωτές όλων αυτών των αιτιών δεν είναι ούτε όσοι επιλέγουν τις μολότοφ ούτε όσοι επιλέγουν τα λουλούδια. Αμαυρωτές είναι όσοι σπεύδουν να αποκηρύξουν, να διχάσουν και ουσιαστικά να νομιμοποιήσουν την καταστολή και τη βία του συστήματος.

Το νέο όριο έχει τεθεί: από τη μία οι πολίτες και από την άλλη οι διασαλευτές της τάξης, οι κακοί, «οι βδελυρές ορδές των φασιστών» (από δήλωση Χρυσοχοΐδη στα ερτζιανά Σάββατο βράδυ). Το νέο σκηνικό τρόμου έχει στηθεί: το υπέρτατο αγαθό είναι η κοινωνική ειρήνη, δηλαδή να μην κουνιέται τίποτα. Για αυτό και η μετονομασία του υπουργείου δημόσιας τάξης. Δεν πρέπει να παραπέμπει στην κακιά δεξιά που έδερνε. Όχι. Πλέον προστατεύουμε το φιλήσυχο πολίτη από τους κακούς. Και φυσικά πολίτης, είναι μόνο ο φιλήσυχος.

Ποιός είναι όμως ο πραγματικός στόχος: είναι η ίδια η συνειδητοποίηση ότι όντως σε κάθε χώρα, οι εχθροί είναι στις τράπεζες, στα πολυκαταστήματα και στα υπουργεία. Ο πραγματικός φόβος είναι ο συνειρμός ότι όπως όταν είμαστε πολλοί διώχνουμε τους μπάτσους μακριά και μπορούμε και καίμε/σπάμε την τράπεζα, έτσι μπορούμε όταν είμαστε πολλοί να διώξουμε τους φόβους μας και να κάψουμε/σπάσουμε την επιβολή των τραπεζιτών/αφεντικών πάνω στις ζωές μας. Ο πραγματικός φόβος είναι ο συνειρμός ότι αν σε μία γειτονιά οι άνθρωποι μπορούν να συνδιαλέγονται χωρίς ειδικούς και αρχηγούς, καταλύοντας τις τοπικές αρχές, τότε μπορεί να τους μπει η ιδέα ότι αυτό μπορεί να γίνει σε κάθε γειτονιά και περιοχή και να μην περιοριστούν στις δημοτικές, αλλά να επεκταθούν σε κρατικές, οικονομικές και κομματικές αρχές.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ

ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Αναρχικοί από τις νότιες συνοικίες,

Δευτέρα 7/12/2009