Ο πόλεμος στην Αθήνα

Φώτης Τερζάκης - Υποτροπές της εχθροπάθειας

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΡΥΜΑΓΔΟ των γεγονότων που τρέχουν με ασύλληπτη ταχύτητα πλέον, καθώς ένας ολόκληρος λαός καλείται να φτύσει αίμα για το τραγικό του σφάλμα να ενταχθεί στη λέσχη των αρπακτικών που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεχάσαμε κιόλας το σχέδιο νόμου που πρότεινε στα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου ––τη στιγμή που οι έγκλειστοι της Υπατίας λυνσάρονταν φραστικά από κυβερνητικούς αξιωματούχους και στους δρόμους της Αθήνας δυστυχισμένοι μετανάστες δολοφονούνταν από ρατσιστικές συμμορίες αποθρασυμένες από την ίδια την επίσημη ρητορεία–– ο τότε υπουργός δικαιοσύνης Χ. Καστανίδης «Για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου». Παρά το ένοχο «δεν» του υπουργού ενόσω απαντούσε στην έντονη διαμαρτυρία μέρους τού νομικού και δημοσιογραφικού κόσμου, απαξιώνοντάς την ως «καταιγίδα ανοησιών», πρόκειται όντως για αντίγραφο του επαίσχυντου Νόμου Γκεϋσώ στη Γαλλία που από το 1990 ποινικοποιεί ειδικά όσους αμφισβητούν το λεγόμενο Ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είτε κάποια στοιχεία γι’ αυτό (περιέλαβε, είναι αλήθεια, και τη γενοκτονία των Αρμενίων τη στιγμή που η Τουρκία απειλούσε να ενταχθεί στη Ευρωπαϊκή Ένωση) και οδήγησε, μεταξύ άλλων, σε δίκη πεποιθήσεων τον Ροζέ Γκαρωντύ… Όποιος έχει αμφιβολίες, ας διαβάσει το άρθρο 4 αυτού του νέου νομικού τέρατος: «Όποιος δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου ή μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, εγκωμιάζει ή αρνείται ή εκμηδενίζει τη σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου […] και η πράξη αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή τον γενετήσιο προσανατολισμό, κατά τρόπο που μπορεί να προκαλέσει ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια κατά μιας τέτοιας ομάδας, ή μέλους της, τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο (2) έτη και χρηματική ποινή χιλίων έως τριών χιλιάδων (1.000-3.000) ευρώ».

Η παραπλάνηση στο απόγειό της: αντί να προστατέψει αληθινά ευπαθείς μειονότητες από έμπρακτες ενέργειες βίας εναντίον τους, επαναφέρει ανατριχιαστικά τα εγκλήματα λόγου και γνώμης, πράγμα που οδηγεί αναπότρεπτα στη φίμωση όλων. Οι όροι «εγκλήματα γενοκτονίας», «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και «εγκλήματα πολέμου» είναι ωραίοι και politically correct, όταν όμως μετατοπίζονται από το επίπεδο της ιστορικής κρίσης στο πεδίο της νομικής κατοχύρωσης ποιος αποφασίζει τί καθιερώνεται ––και θα πρέπει δεσμευτικά για τον απονέμοντα τη δικαιοσύνη να εκλαμβάνεται–– ως τέτοιο, και μέσ’ από ποιες διαδικασίες; Είναι το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν εγκλήματα πολέμου; Η Σάμπρα και η Σατίλα; Η χρήση απαγορευμένων βομβών φωσφόρου εναντίον αμάχων (δεν θα πω πού…); Κι αν αύριο μία συμμορία ισχυρών κυβερνήσεων ––έχουμε ήδη τα προμηνύματα–– αποφασίσει πως ο κομμουνισμός ήταν «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», θα κινδυνεύει να συλληφθεί όποιος εξυμνεί την Κομμούνα του Παρισιού ή τη Ρωσική Επανάσταση; Δεν υπήρξαν, απ’ όσο θυμάμαι, αριστερές φωνές να διαμαρτυρηθούν για τη δίκη του Πλεύρη επειδή διέπραξε ένα αδίκημα πεποίθησης ––αμφισβήτησε και αυτός το «Ολοκαύτωμα»–– διότι ο Πλεύρης δεν είναι πολιτικά υποστηρίξιμος· δεν καταλαβαίνουν όμως ότι η πρακτική που τον έφερε στο εδώλιο στοχεύει μεσοπρόθεσμα και τους ίδιους, και τον καθένα μας, ενώ δημιουργεί αποτελεσματικότατο περισπασμό για το πραγματικό έγκλημα που συνεχίζει να ξετυλίγεται ανεμπόδιστο πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας – τον εξευτελισμό και βασανισμό απροστάτευτων μεταναστών από την αστυνομία, τον εμπρησμό από ανεπίληπτους και νομοταγείς πολίτες χώρων λατρείας κοινοτήτων οι οποίες έτυχε τη λάθος στιγμή να ανήκουν στη λάθος θρησκεία, τη εργασιακή εξόντωση των «δίχως χαρτιά», που γίνεται φυσική αν προβάλουν αντιστάσεις… Δεν χρειάζεται να συνεχίσω. Η  «διέγερση σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια (ωραία λέξη!) κατά…» πώς τεκμηριώνεται επίσης; Πώς απομονώνονται οι αιτιώδεις παράγοντες διέγερσης ενός ψυχισμού; Ποιος μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι έχουμε εδώ μία διεύρυνση της ήδη εκτρωματικής έννοιας της «ηθικής αυτουργίας», σχεδιασμένης έτσι ώστε να επεκτείνει κατά βούλησιν το εύρος της διώξεως εκ μέρους τού κράτους εναντίον όσων (πιστεύει ότι) το απειλούν – και βλέπουμε ήδη με ποιον τρόπο εφαρμόζεται στις «αντιτρομοκρατικές» δίκες για τη συντριβή τού πιο ευαίσθητου και απείθαρχου κομματιού της κοινωνίας, ιδίως τής πρόσφατα εξεγερμένης νεολαίας απέναντι στην προδιαγεγραμμένη της εξουθένωση που απεργάζονται καθ’ όλα σύννομοι μηχανισμοί;

Κι εν πάση περιπτώσει, ποιους ακριβώς θέλει να προστατεύσει ένας τέτοιος νόμος; Το «ομάδ[ες] προσώπων που προσδιορίζ[ον]ται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή τον γενετήσιο προσανατολισμό» ακούγεται πολύ ωραίο και δημοκρατικό, αλλά υπάρχει ήδη μια καθιερωμένη πρακτική που εξειδικεύει το νόημά του: παντού όπου έχουν περάσει κι εφαρμοστεί ανάλογοι νόμοι (στη Γαλλία, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στην Αυστρία, στις ΗΠΑ) ενεργοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά σε περιπτώσεις αμφισβήτησης ή προσβολής τού Ολοκαυτώματος ή, γενικότερα, περιπτώσεις απόψεων που συνήθως χαρακτηρίζονται ως «αντισημιτικές». Τι σημαίνει αυτός ο όρος (αν δεν υπαινίσσεται ––όπως ελπίζω–– γλοιώδη έλληνα πολιτικό, γνωστόν και ως υπάλληλο ευρωπαϊκών επιχειρηματικών συμφερόντων) και ποια ευπαθή κοινωνική ομάδα υποδεικνύει; Ιστορικά έχει συνδεθεί με το μίσος και τις εγκληματικές βιαιοπραγίες κατά των εβραϊκών κοινοτήτων της Ευρώπης, και αυτές συνεχίζει να φέρνει στον νου. Είναι όμως ο «εβραίος» του ευρωπαϊκού αντισημιτισμού αποκλειστικά θρησκευτικό ή εθνοφυλετικό γνώρισμα; Ή μήπως πρόκειται για μία αναγνωρίσιμη κοινωνική θέση, τη θέση τού αποκλεισμένου διαφορετικού, του αποκλεισμένου ως διαφορετικού, η οποία μπορεί να καταληφθεί κατά περίστασιν από οιαδήποτε θρησκευτική ή εθνοφυλετική ομάδα, εφόσον και μόνο είναι αυτή ανίσχυρη;  Ό,τι άποψη κι αν υιοθετεί κανείς ––και κανένας δικαστής δεν έχει αρμοδιότητα ν’ αποφανθεί επ’ αυτού–– μόνο η τελευταία εκδοχή ανταποκρίνεται στην ως άνω διατύπωση του νομοθέτη. Και αυτή τραυματίζεται βάναυσα από την ισχύουσα πρακτική. Η καθ’ έξιν διεκδίκησή του σήμερα από μία συγκεκριμένη εθνική ομάδα, η οποία ταυτίζει τον εαυτό της με τα συμφέροντα του κράτους τού Ισράηλ, όχι μόνο συμβάλλει σε μία τρομακτική ιστορική πλαστογράφηση αλλά και, στην πράξη, υπονομεύει ευθέως το νόημα της διάταξης. Αν εκλάβουμε το «εβραίος» με τη στενή εθνική σημασία του όρου, πουθενά στον κόσμο, κι εν πάση περιπτώσει στην Ευρώπη ή στην Αμερική, δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή διωκόμενοι ή απειλούμενοι «εβραίοι». Στη θέση τους βρίσκονται άλλες εθνοφυλετικές ή θρησκευτικές ομάδες: μαύροι, μελαψοί, μουσουλμάνοι, νοτιοασιάτες, σομαλοί ή πακιστανοί, αφγανοί και παλαιστίνιοι, νιγηριανές και μολδαβές αιχμάλωτες των δικτύων τού διεθνούς traffickin… Αυτοί, και όλοι εμείς οι εξόριστοι μέσα τις ίδιες μας τις χώρες είμαστε οι εβραίοι τού σήμερα, τους οποίους κανένας νομοθέτης και κανένα «κράτος δικαίου» δεν έχει τη βούληση να προστατέψει. Η πολυπολιτισμικότητα που αναγράφουν παντού τώρα στις σημαίες τους οι ολοκληρωτικές «δημοκρατίες» της Δύσης ––όχι όμως και το ρατσιστικό κράτος τού Ισραήλ–– είναι η γενίκευση της εξοντωτικής απομύζησης των ανίσχυρων, χωρίς διακρίσεις «φυλής, χρώματος, θρησκείας, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής είτε γενετήσιου προσανατολισμού» πλέον.

Αφελώς μπορεί να σκεφτεί κανείς: μα καλά, δεν περνούν όλ’ αυτά από το μυαλό τού κου Καστανίδη; Λες και ο κος Καστανίδης υπήρχε περίπτωση να βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται αν είχε την κλίση να σκέφτεται και ν’ αποφασίζει για οτιδήποτε, εκτός από να τηρεί «οδηγίες»… Όπως και ο προηγούμενος τυποκτόνος νόμος Βενιζέλου (με τις αγωγές εναντίον εντύπων και εκδοτών), όπως και ο παλαιότερος του ιδίου ––σύμπτωση, ε;–– κατά τού ελεύθερου κάμπινγκ (όσοι τον ξέχασαν είναι ώρα να τον ξαναθυμηθούν: οι παραλίες ανήκουν στους μέλλοντες αγοραστές τους!), όπως η υγειονομική πειθάρχηση που κορυφώθηκε συμβολικά με τους υπαγορευμένους αντικαπνιστικούς νόμους και όπως ο τρομονόμος-4 του Μιλτ. Παπαϊωάννου (συμπληρώνει το θεσμικό έκτρωμα της έκτακτης τρομονομοθεσίας που επιβάλλεται τα τελευταία χρόνια σε όλες τις χώρες τής Ε.Ε ποινικοποιώντας ιδέες και ανοιχτές κοινωνικές δράσεις), διέπεται από μια χαλύβδινη λογική, εξαιρετικά ενιαία πίσω από τη θεματική της ετερογένεια: το ζήτημα είναι σε όλες τις περιπτώσεις ο ασφυκτικός έλεγχος, του χώρου, του σώματος και της σκέψης, σαν να λέμε, η ολοκληρωτική πειθάρχηση του κοινωνικού σώματος, που γίνεται όλο και πιο απαραίτητος όρος για την ολοκλήρωση της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης – πράγμα που σημαίνει, απροκάλυπτο πόλεμο των παγκόσμιων ελίτ απέναντι στους λαούς τής γης, ενόψει τού οποίου θωρακίζονται παντού τα ποινικά και δικαιικά συστήματα για συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. Είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ας μην έχει κανένας αμφιβολία επ’ αυτού, και βρισκόμαστε μόνο στην αρχή του. 

ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ανάμεσα σ’ όλ’ αυτά: ο κος Καστανίδης έκανε έκκληση στους διανοούμενους να τοποθετηθούν, με τα βαρυσήμαντα λόγια «Οι διανοούμενοι είναι για την ώρα της κρίσης. Στην κρίση δεν ταιριάζει η σιωπή αλλά η τοποθέτηση». Αυτό είναι πράγματι μια προσωπική νότα: παλιό ανακλαστικό της ελληνικής «κεντροαριστεράς», η οποία γι’ αυτό ακριβώς μας πλημμύρισε με αργόμισθους κοντυλοφόρους, ένα ολόκληρο δημοσιογραφικό, εκδοτικό, τηλεοπτικό και πανεπιστημιακό παρακράτος επιφορτισμένο με το έργο να πνίγει στην επιδοτούμενη οχλοβοή κάθε αληθινή σκέψη εν τη γενέσει της, κάθε απόκλιση και κυρίως κάθε ριζική διαφωνία... Ποιους «διανοούμενους» έχετε υπόψιν σας δηλαδή κε Καστανίδη; Σαν αυτούς που διαβάζα τις προάλλες στο The Books Journal ––έχω πάντα στην τουαλέτα μου κανα-δυό τέτοια έντυπα για τις ώρες τής περισυλλογής–– να γράφουν «Για όσους βλέπουν το πρόβλημα της Μέσης Ανατολής ως θέατρο σκιών που παίζει, δεκαετίες τώρα, το έργο “Οι άδικοι Εβραίοι και οι αδικημένοι Παλαιστίνιοι”, το φιλειρηνικό φωτοστέφανο του [Νταβίντ] Γκρόσμαν έχασε κάτι από τη λάμψη του: όταν ο ισραηλινός στρατός μπήκε στον Λίβανο για να εμποδίσει τη χεζμπολάχ να ρίχνει πυραύλους στο ισραηλινό έδαφος, ο Γκρόσμαν υποστήριξε την επέμβαση» (ναι, σωστά μαντέψατε, είναι ο γνωστός …εγκέφαλος Τάκης Θεοδωρόπουλος) ή, στο «Editorial» του ίδιου τεύχους, «Ο λόγος τού Λεωνίδα Κύρκου διεκδίκησε […] Δημοκρατία, Ελευθερία, Ενωμένη Ευρώπη, αντιδογματισμό, σεβασμό στην αντίθετη άποψη» (δεν άκουσε τίποτε ο συντάκτης φαίνεται για τον Λ. Κύρκο ως κέρβερο-λογοκριτή στη σταλινική Επιθεώρηση Τέχνης, πριν ανακαλύψει την κρυφή γοητεία του ιστορικού συμβιβασμού!) και «Οι ιδέες και το παράδειγμα του Λεωνίδα Κύρκου ηττήθηκαν. Η ελληνική κοινωνία, και από τα δεξιά και από τ’ αριστερά […] εγωκεντρική, αρχοντοχωριάτα […] προχώρησε περιφρονώντας την πραγματικότητα, σπαταλώντας τις ευκαιρίες που της πρόσφερε η κεντρική πολιτική επιλογή τής μεταπολίτευσης, να πορευτεί τον ευρωπαϊκό δρόμο» (ποιον άλλον πορεύτηκε δηλαδή;)· ή μήπως το σημιτοβενιζελοπαντειακό λόμπι «σοβαρού», όπως λέμε από κεκτημένη ταχύτητα, εκδοτικού, ένδοξο και ψωραλέο think-tank τού ευρωαστικού εκσυγχρονισμού που όρθωσε πάντα ––και αδιακρίτως–– το ηθικό του ανάστημα υπέρ κάθε είδους αναξιοπαθούντων, από τα σφαγμένα γυναικόπαιδα της Σρεμπένιτσα μέχρι τους μάρτυρες-καλλιτέχνες που δεινοπάθησαν από τα στίφη των αλητών τού Δεκέμβρη 2008 (εδώ συναντιούνται άθελά τους με τον διάσημο θυμόσοφο του ελεύθερου επιχειρείν και αναρχικό των χρηματαγορών δρα Τάκη Μίχα: απ’ αυτόν διδάχθηκαν μήπως οι ανώνυμοι «αναρχικοί» τού Terminal 119  ––κι ένας πρώην επώνυμος ανάμεσά τους: ο Φίλιππας Κυρίτσης–– τις αβυθομέτρητα λεπταίσθητες αναδιφήσεις τους στην έννοια του αντισημιτισμού;), και άπαρτο ανάχωμα του (μετα)μοντέρνου (νέο)πουριτανισμού; Εκτός εάν έχετε κατά νου τον Στέλιο Ράμφο, που μας λοιδωρούσε προχθές στην Έλλη Στάη (πώς ξέρουν αυτές να κουμαντάρουν φιλοσόφους!) ότι με τις αγένειές μας διώξαμε την τρόικα (τού δίνετε ένα υπουργείο αν πάει να τη φέρει πίσω;)…! 

Θα μου πείτε, το ξέρω, πως πάσχω από αθεράπευτο σύνδρομο εχθροπάθειας. Κι έχετε δίκιο… Νιώθω την υποτροπή να έρχεται, μου είναι αδύνατο όμως να ελέγξω τον εαυτό μου, ακόμη και αν γνωρίζω πολύ καλά ότι κινδυνεύω να διωχθώ ανηλεώς·

και δεδομένου ότι αυτή περιλαμβάνει και όλους τους αξιόπιστους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, ελάχιστες ελπίδες βελτίωσης έχω. Τη στιγμή αυτή που μιλάμε, για παράδειγμα, νιώθω την ακατανίκητη παρόρμηση να φωνάξω, με πληρη επίγνωση των συνεπειών του νόμου, ότι ναι, θα ήθελα να δω το κράτος του Ισραήλ ν’ ακολουθεί τη μοίρα τής εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας μετά τον πόλεμο, θα ήθελα να δω τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ξυραφισμένες από πάνω έως κάτω (συγγνώμη, η έκφραση είναι κλεμμένη από τον Χένρι Μίλερ· επιβαρύνω διαρκώς τη θέση μου), να δω τις ιθύνουσες κεφαλαιοκρατικές τάξεις της Ευρώπης στραγγαλισμένες με τα έντερά τους (κι αυτό παλιό) κι εσάς τον ίδιον κύριε Καστανίδη, μαζί με όλη την κυβέρνηση και την αξιωματική σας αντιπολίτευση, στον βυθό του Αιγαίου με βαρίδι τα Άπαντα του Ελύτη.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Σημειώσεις Νο.74, Δεκ.2011

Νίκος Καρούζος - Νεολιθική Νυχτωδία στην Κροστάνδη

«Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί. Στο τέλος τα όνειρά μας θα μας σώσουν»


Τραυλίζοντας οἰκουμένη καθὼς
ἡ πραγματικότητα χωλαίνει κι ὅπως
ἀσπροφωλιάζει ἡ λευτεριὰ στὸν ἄστοργο πάγο
περικαλιόμαστε τὴ σώτειρα τήξη.
(Νὰ ἰδοῦμε ἂν ἡ ἄνοιξη θὰ συνδράμει τὰ ὄνειρά μας.)
Ἕνας ναύτης: Τὸ μυαλὸ πῶς μαλακώνει στὰ Οὐράλια;
Ἕνας ἄλλος ναύτης: Τί θέλεις νὰ πεῖς; Δὲν κατάλαβα.
μουχλιάζει τὸ τηλέφωνο, εὐδαιμονία

..............

Νοστάλγησα τὰ ὀρυχτὰ τὴν ἄφωνη
θηλαστική μου ἱερότητα
κι ἀνατρέχω στὸν ὕπνο ποὺ μὲ σῴζει
εἶναι ὁ πρόχειρος θάνατος
ἕνα κλούβιο ρολόι
χωρὶς τὰ πρὶν καὶ χωρὶς τὰ μετὰ
δὲν ᾖρθα δὲ φεύγω θὰ σταματήσω.
- Ἡ ἐξουσία εἶναι τῆς Ἱστορίας ἡ εὐκοιλιότητα.
- Στὸ χωριό μου τὴ λένε γλεντοκώλα.

.............

- Φθέγγομαι τρόμο. Καὶ ἐπιτέλους τί νομίζεις πῶς εἶναι
τὰ ἰδανικά; Εἶναι ὅπως ἀλευρώνουμε τὰ ψάρια πρὶν
ἀπὸ τὸ τηγάνισμα.

...........

Δούλα τοῦ φωτὸς πεταλούδα, φτερὰ καὶ χνούδι
σὲ ἐξωφρένεια!
Ὁ ἔκλυτος Δίας κρατεῖ κεραυνοὺς ἀναφαίρετους
δίχως ἀκόμη πυροδότηση
χορταίνοντας ὅραση βλακείας
καθεζόμενος ὑπεράνω πάσης κοσμολογίας.
Κ᾿ ἡ μούρη τῶν ἀλόγων τοῦ Φαέθοντα ἔναντι τοῦ
κενοῦ με ἄφρη κοσμικῆς ὕλης.
Ἀσθενοφόρο γρήγορα γιὰ τὸν βασιλέα Λήρ!
Εὐωδιάζουμε ἀπὸ τρέλα.
Δὲν πιάνουν τὰ φρένα,
χανόμαστε στὴ διαιρετότητα τοῦ Ζήνωνα.

................

Ἡ Ἄννα (ποὺ πλησιάζει): Τί νέα ἔχουμε ἀπ᾿ τὴν πραγματικότητα;

......

Νικολάι: Φοβᾶμαι, σύντροφε. Καὶ ἡ ἐπίθεση ἐπίκειται.
Ὁ Λένιν ἔχει ἐμπλακεῖ στὴ μοῖρα.
- Πανάκριβα ραφτικά.

.............

- Οὐτοπία.
- Μὰ ὅμως ἀναιρέσαμε τὸ δάσος.
- Βροχὲς μανάδες ... Ἄραχλε!
Νὰ καὶ ὁ τρισάθλιος ἥλιος. Μιὰ χλεμπόνα
στ᾿ οὐρανοῦ τὸ κατεστημένο.

..............

- Μὲ σφίγγει μία ἀλήθεια, τῆς παραδίνομαι. Μὲ σφίγγει μία
ἄλλη, κι αὐτηνῆς τῆς παραδίνομαι. Διατρέχοντας τοῦ μυαλοῦ
τὴν ὠμότητα. Λέω αἷμα τοῦ ψύλλου κι ἀμέσως
ὀσφραίνομαι ρούμι.
- Παραδέρνεις. Ἀλλὰ ἐμένα τὰ μάτια μου διεκδικοῦσαν ἑνότητα
ὀπτικῆς, ἐκκένωση τραγῳδίας. Οὐδέποτε ὑπέφερα τὶς
ἀντιφάσεις. Ἀμφὶ καὶ ρέπω, ὄχι!
- Χρεμετίζεις φαντασία.
[Τὴν ἡμέρα ἐκείνη γεννήθηκα μόνος μου, δὲν εἶχα βιολογικὸ
προηγούμενο. Σούρθηκα στὴν τρώγλη τῆς ἁπλῆς ἀριθμητικῆς.
Ἐκεῖ διαλάμποντας ἐνωτίστηκα κόκαλα.]
Ὑπερφίαλο φῶς ἰσχνότητα τοῦ ἔρωτα!
Τί νᾶν τὰ λέμε. Αὐτοψυχίατρος εἶναι ὁ ποιητὴς
μὲ καθαρὸ οἰνόπνευμα.
Κυρίως θὰ λεγᾳ θεοσταγὴς καὶ προ-ἰοῦσα σφῆκα.
Θὰ γαλαζώσει πάλι.
- Μὰ εἶναι κι ὁ ἄλλος ἔρωτας, ὁ γενετήσιος.
- Τί νὰ σοῦ κάνει αὐτός. Ἂν θέλεις, βάζει λίγα παγάκια στὴ
μελαγχολία μου.

.....................

Εἴθε νὰ μὴν ὑπῆρχα
μαβὴς ὁ χτύπος τῆς καρδιᾶς, ἀλητεία.
Κι ἂν εἶπα τὶς προάλλες τὴ ζωὴ ἀντίρρηση τοῦ σκούληκα
δὲν ἔπαψε νὰ φουγαρίζει μέσα μου χαώδης
ἡ ἀπελπισία.
Θὲς τὸ ζῷο θὲς ὁ ἅγιος τίμημα ἡ ἀπουσία.
Κορφόνυχα μὲς στὴ φωτιὰ σὲ ταραχώδη θράκα
χρονάκια μου καὶ χρόνια
ἔκανα ῾γὼ τὸ μπόι μου βλαστοβολώντας ὕψος
χωρὶς νὰ συμβουλεύομαι
κακοὺς ὀνειροκρῖτες καὶ θολὰ μαντεῖα.
Δὲν ἀναμέτρησα κινδύνους, ἀποτεφρώθηκα.
Πίστεψα στὰ χρυσάνθεμα ὁρκίστηκα στὴ χλόη
κι ὅπως ρεκάζει ἐπιστήθιος ἄνεμος ἀπὸ βροχερὰ
συμπεράσματα
στὰ ἐρυθρὰ χαλάσματα τοῦ ἥλιου ξαναφαίνομαι
κι ἀνιστορῶ τὰ ρόδινα νεφρά μου.

...............................

Εἴτε στὸν ὕπνο (πὰξ) εἴτε στὴν ἐγρήγορση (κοὰξ) ὀνομάζομαι
γοργὰ μελλοθάνατος.

..............

Θρομβώδη φυλλώματα, συνεσθίομαι
μαζὶ μὲ τ᾿ ἄνθη
διασχίζω τοὺς γάμους τῶν θάμνων
ἀναφλέγοντας τὸ γραφτό μου σὲ ἄναρθρους
ὄρθρους
κι ἀποτυχίζω τὴν ἀπόγνωση κατακείμενος
ὄρθιος.

............

Λέω συχνὰ τὰ νεφρά μου θὰ ὑπερισχύσουν.
Ἐν τούτοις μαθητεύω πιὰ συνέχεια σὲ τρόμο
κάθε βράδυ ξαναστοχάζω πὼς ὄχι
δὲ θὰ ξυπνήσω
κάθε πρωὶ ξεριζώνω φλέγματα ὑποφέροντας
μίαν ἄγρια ναυτία ποὺ δὲν ἐξελίσσεται ὁλότελα
κι ἀνατριχιάζω
κάτι νύχτες μὲ ἐθελούσιο μαῦρο κάτι νύχτες
ἀπὸ τεράστια αἱμοχαρῆ φεγγάρια
γιὰ νὰ διαλευκάνω ἐπιτέλους τὰ ἄσπρα μου
μαλλιὰ ὡς τὴ συντέλεια.
Δὲ θυμᾶμαι θυμάρι ποὺ νὰ μὴν ἀνάδωσε πάντοτε
τὴν εὐωδιά του
μὲ ἥλιους ὀρεινοὺς ἀναφωνήματα στὴ μνημοσύνη.
Δὲν ξέρω τί κάνει τὸ συκῶτι μου δὲν ξέρω
τί κάνει ἡ καρδιά μου
μαστίζομαι ἀπὸ ἔνοχη θέαση κι ἀνωφερῆ
ἀχτημοσύνη
χαράζω σύμφωνα καὶ ἐκφέρω φωνήεντα φρίκης.
- Θρησκευτικὴ ὑπόθεση. Κι ὁ χρόνος τώρα δὲν εἶναι
μαγνητοταινία τῆς αἰωνιότητας. Ἀνακρούεται ἐπιστήμη,
κουκιὰ μετρημένα. Μὰ εἶναι ἀμπόρετο νὰ τσιμπήσει κανεὶς
τὴ θάλασσα.
Ἡ Ἱστορία τελικὰ συναναστρέφεται ἀγάλματα.

...............

- Τί ἐστὶ λάμψη;
- Ποιὸς ἀποφάσισε τὰ πτώματά μας;

--------------------

- Ξέχειλα τὰ ὁράματά μας. Ἐμπλουτισμένοι ἀθανασία.
- Νυμφίοι τῆς ἐλπίδας ἀρουραῖοι.
[Λάμπουμε ὅλοι στὴν Κρονστάνδη. Στὴν πιὸ περήφανη γεωγραφία]

....................

Σὲ βοερὰ μνημόσυνα βορᾶς κι ἀθῴας βαρβαρότητας
μὲ πετεινῶν ἀθλήματα στοὺς χαμηλόκορμους οὐρανοὺς
ὡσότου πιάσουν ἕνα γῦρο οἱ βροχάδες τὰ πρωτόνερα
ὥσπου νὰ ἀνοίξει τῆς χυνοπωριᾶς τὸ κατουροβάρελο.
Θά ῾τανε πέρσι.
Ρεμβώδη νοήματα, τυραγνία τοῦ βῆχα, σκελετὸς ἀπὸ μέσα .....

...........

[Βραδυάζει στὸ κείμενο.
Ἡ κατακρήμνιση τοῦ ἀπογεύματος: ὡριμότητα.]
- Ἂν ἕλιωνε ὁ πάγος, ἂν τοὺς προλάβαινε ἡ Ἄνοιξη ...
........δὲν ἔχει ὅρια ἡ εὐφράδεια τῆς Σταύρωσης
οὔτε τὸ πορτοκαλὶ ποὺ μὲ τύφλωνε
φωσφορίζοντας
μὰ ἐγὼ τὴ γλῶσσα τὴν ἀποκλήρωσα
δὲ μαζεύω ψυχοχάρτια χαζεύω τὴν ἀγριότητα
οἱ καιόμενες πορφυρὲς δεκαετίες
ἀπὸ ὑδρόγεια νόηση
καὶ ἀναπηδᾷ στὴ χύτρα τοῦ πεπρωμένου
ὁ χόχλακας.
Φεγγάρι μου βγαλμένο μάτι ρεμβάζω σου
τ᾿ ἀσπράδι.

.....................

Ἐγὼ λοιπὸν ἔκπληχτος ἀπὸ χέρι διαστέλλω γαλαξίες
κι ἀνατείνομαι ὄνειρος
ἀποβάλλοντας τὸ πραγματικὸ κι ἀναθυμούμενος μόλις
ἐκείνη τὴν ἀρτηρία τοῦ ἀόρατου
τὴν πλεξούδα τοῦ καπνοῦ σὲ ἀνώδυνο ὕψος .
Ἐδῶ ἐπιμένουμε ὅλοι.
- Ἄννα, τί συμβαίνει;
- Ἄρχισε ἡ ἐπίθεση.
- Ἄννα, ἔχε γειά, θὰ πεθάνουμε.
- Νικολάι, σ᾿ ἀγαποῦσα ὁλόκληρη.
- Μίαν ἄλλη φορά, θὰ ξαναγίνει, Ἄννα

.................................

διεδίδετο δὲ ἐκάστῳ καθότι ἂν τὶς χρείαν εἶχεν -
KRONSTADT

«Να γυρίζεις, αυτό είναι το θαύμα»

Ακολουθεί ένα αυτοβιογραφικό βίντεο του Νίκου Καρούζου από το «Μονόγραμμα» της ΕΤ1:

Άγις Στίνας - Αναμνήσεις

70 χρόνια κάτω από τη σημαία της σοσιαλιστικής επανάστασης εκδόσεις ύψιλον

Αφιέρωση Σε εκείνους που μέσα στην εφιαλτική κόλαση του δεύτερου παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου, όταν το Σοσιαλιστικό Ιδεώδες είχε καταποντιστεί μέσα σ' έναν ωκεανό εθνικιστικού μίσους, είχαν την δύναμη να σταθούν εναντίον του ρεύματος, να αποκαλύψουν με θάρρος την απάτη του δήθεν αντιφασιστικού πολέμου, να διακηρύξουν μ' όλη τους τη δύναμη ότι κι αυτός ο πόλεμος είναι πόλεμος ανάμεσα σε χορτάτους και σε πεινασμένους ληστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, να αγωνιστούν ατρόμητοι για τη μετατροπή του αδελφοκτόνου πολέμου ανάμεσα στους λαούς σε πόλεμο των λαών εναντίον των εκμεταλλευτών τους, σ' αυτούς που μόνον αυτοί και μόνον εδώ στην Ελλάδα μέσα στις πιο τρομακτικές συνθήκες όταν ο θάνατος ενήδρευε σε κάθε τους βήμα ακλόνητοι συνέχιζαν την ηρωική παράδοση της Λούξεμπουργκ και του Λήμπκνεχτ, σ' αυτούς με βαθειά συγκίνηση αφιερώνονται αυτές οι αναμνήσεις. Αντί προλόγου Οι αναμνήσεις δεν είναι Ιστορία. Την Ιστορία του εργατικού κινήματος, την Ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης κανείς δεν την έχει γράψει μέχρι σήμερα. Ο Κορδάτος σταματάει στο 1918. Οι ιστορίες που κατά καιρούς παρουσιάζει το ΚΚΕ, για να προβάλλει και να διαφημίζει τον εαυτό του και τους τίτλους ιδιοκτησίας του στην εργατική τάξη, δεν είναι παρά παραποίηση και πλαστογραφία τής Ιστορίας, μύθοι και λάσπη. Οι «αριστεροί» Ιστορικοί ασχολούνται με τις δίκες του Καραϊσκάκη και του Ανδρούτσου και με την «ανολοκλήρωτη» αστικοδημοκρατική επανάσταση. Γι αυτούς φαίνεται ότι δεν υπήρξε στην Ελλάδα κίνημα της εργατικής τάξης. Δεν πληρώνουν αυτές οι αναμνήσεις το κενό της Ιστορίας. Θέλω όμως να πιστεύω ότι αυτές έχουν μια σημασία για τους άγωνιατες και το κίνημα. Οι νέοι εργάτες και οι φοιτητές θα γνωρίσουν γεγονότα, καταστάσεις και πρόσωπα που τους είναι άγνωστα. Και ίσως αυτά δώσουν αφορμή να σκεφτούν και να συγκρίνουν το παλιό με το σημερινό, τον σοσιαλισμό για τον όποιον μάχονταν οι μάζες με τον σοσιαλισμό που υπόσχονται τα ΚΚ, το ΠΑΣΟΚ, ο Μαύρος κλπ. Οι αναμνήσεις καλύπτουν όλο το φάσμα από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα. Είναι: Αναμνήσεις από την ηρωική εποχή του κινήματος, όταν ολόκληρο το κοινωνικό έδαφος ανασκαπτόταν από τις αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο επαναστατικές εξορμήσεις της εργατικής τάξης. Αναμνήσεις από την υποχώρηση και την παρακμή αυτού του κινήματος, παρακμή που μοιραία συνοδεύεται από τον έκφυλισμό και τη σήψη των «επισήμων φορέων» του, των πολιτικών και συνδικαλιστικών του οργανώσεων. Αναμνήσεις από τη δεύτερη ιμπεριαλιστική σφαγή, την κατοχή και τη δράση μέσα σ' αυτές τις συνθήκες των ατόμων, των ομάδων, των οργανώσεων, των κομμάτων. Αναμνήσεις από τα στρατόπεδα και τις φυλακές. Αναμνήσεις από μια βραχείας διάρκειας περίοδο όπου τα πάντα στο κίνημα ήταν αγνά, αληθινά, διαυγή, φωτεινά, κρυστάλλινα και αναμνήσεις από μια ολόκληρη ιστορική εποχή όπου κάθε ώρα της και κάθε λεφτό της στάζει αίμα, δάκρυα, λάσπη, και δηλητήριο. Επίλογος Όσα περιέχονται στους δύο τόμους των αναμνήσεών μου δεν είναι παρά μιά περίληψη όσων θεωρούσα εντελώς απαραίτητο να αναφέρω, επειδή η ηλικία και η αρρώστια μ' έκαναν να φοβάμαι πως δεν θα προλάβαινα να τα κάνω γνωστά. Παραλείφτηκαν ένα σωρό λεπτομέρειες και γεγονότα που σε μιά επανέκδοση, αν σταθεί δυνατό να κάμω, θα περιληφθούν. Πηγή: Αρχείο Άγι Στίνα

Το παλαιστινιακό σκοτάδι

 Περί της φύσης της Ισραηλινής κοινωνίας 

Το παρακάτω κείμενο, γραμμένο εδώ και τρία χρόνια έχει βρει το δρόμο του για έκδοση μέσα σ αυτό το καλοκαίρι, από τις εκδόσεις ‘Πανοπτικόν’. Ύστερα από τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο ανοιχτά της Γάζας, ο εκδότης του περιοδικού Κώστας Δεσποινιάδης μου τηλεφώνησε και με προέτρεψε να το αναρτήσω στο διαδίκτυο θεωρώντας το δραματικά επίκαιρο. Προχωρώ στην έκτακτη δημοσίευσή του συμμεριζόμενος την ανησυχία του. Πρόκειται για έναν αριθμό σχολίων πάνω στη φύση και στο χαρακτήρα της Ισραηλινής Κοινωνίας. Ελπίζω έτσι να ριχτεί λίγο φως σε κάποιες ψυχικές περιοχές του ισραηλινού προβλήματος οι οποίες μέσα στο σκοτάδι παραμένουν απίστευτα ενεργές και γι αυτό ιδιαίτερα επικίνδυνες. Πιστεύω ότι η οργή και η καταγγελία είναι επαρκέστερες όταν συνοδεύονται από την κατανόηση των αιτιών και της φύσης μιας απειλής που έπαψε πλέον να περιορίζεται ενάντια σε ένα περιθωριοποιημένο λαό και αρχίζει να στρέφεται ανεξέλεγκτα προς οποιονδήποτε, με ανομολόγητο σκοπό να παγκοσμιοποιήσει έναν ‘τοπικό’ πόλεμο.

Βασίλης Ηλιακόπουλος 

ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Η εκμετάλλευση του Βερολίνου ως πόλης –σύνορο ήταν ανέκαθεν μια σταθερά τα αμερικάνικης μεταπολεμικής πολιτικής. Προφανώς, μια ειρήνευση με τη Ρωσία θα μετακινήσει αυτό το παιχνίδι προς την Ιερουσαλήμ, πόλη– σύνορο του «Χριστιανικού Έθνους». Asger Jorn, Αγριότητα, Βαρβαρότητα και Πολιτισμός (1963)

Γραμμένη εδώ και 45 χρόνια αυτή η φράση του Jorn τρομάζει με την προφητική της διαύγεια. Παρακάτω θα προβώ σε ορισμένες διαπιστώσεις σχετικά με την φύση της Ισραηλινής κοινωνίας και θα αποπειραθώ να ρίξω λίγο φως σ’ αυτό το τρομερό σκοτάδι που τυλίγει την Παλαιστίνη 60 χρόνια τώρα κι από κει διαχέεται στον υπόλοιπο κόσμο.

ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Το Ισραήλ, με την δημιουργία του είχε την επιλογή δύο απαντήσεων που μπορούσε να δώσει στην Εβραϊκή γενοκτονία από τους Ναζί. Η πρώτη ήταν: Αυτό που έγινε εναντίον μας δεν θα επιτρέψουμε να γίνει από κανένα σε κανένα ξανά στην ιστορία. Η δεύτερη ήταν: Αυτό που έγινε εναντίον μας δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να ξανασυμβεί σε μας. Έδωσε την δεύτερη και κατέληξε μία σύγχρονη Σπάρτη, εξοπλιζόμενο μέχρι τα δόντια, απειλούμενο από τους είλωτές του, με στρατιωτικοποιημένη καθημερινή ζωή και επεκτατικές βλέψεις. Έτσι, από τότε κλείστηκε στον εαυτό του μέσα στους ορίζοντες πολλών φόβων. Αν μπορούσε να δώσει την πρώτη απάντηση θα τοποθετείτο αυτομάτως σε μια παγκόσμια ανθρωπιστική πρωτοπορία. Τα θύματα μιας γενοκτονίας θα στέκονταν φρουροί ενάντια σε κάθε επόμενη και θα κέρδιζαν τον σεβασμό. Βέβαια, ίσως είναι πολύ να ζητάς από έναν λαό να γίνει φιλόσοφος, αλλά οι φρίκες του ’48 και ό,τι έγινε από κει και δώθε, δείχνουν ότι το πρόβλημα αυτό, όπως και κάθε άλλο σήμερα, δεν επιδέχεται μερική λύση. Λύση, δηλαδή, η οποία δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το βάθος ενός προβλήματος που με τον καιρό δείχνει όλο και περισσότερες πλευρές.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

 
 

Το Ισραήλ με την ίδρυσή του έθεσε τρεις όρους στον εαυτό του σχετικά με το τι θέλει να είναι: α) Δημοκρατικό, β) Στο έδαφος του Ισραήλ – και σε όλο το έδαφος του Ισραήλ, γ) Εβραϊκό κράτος.

Στην σύγχρονη ιστορία του διαπίστωσε ότι είναι αδύνατο να εκπληρώσει και τους τρεις όρους μαζί. Μόνο τους δύο απ’ αυτούς δύναται, ενώ θα τείνει, μάταια, προς τον τρίτο.

Δηλαδή: είτε είναι 1ον) Δημοκρατικό και Εβραϊκό κράτος, αλλά δεν μπορεί να επεκταθεί σε όλη την έκταση της ιστορικής Παλαιστίνης, από τον Ιορδάνη ποταμό ως την Μεσόγειο –ήτοι το Ισραήλ στη μυθική του ολοκλήρωση– μιας και κει μέσα περιλαμβάνονται οι Παλαιστινιακές περιοχές της Δ. Όχθης και της Γάζας. Εδώ, ας παραβλέψουμε προς στιγμή το 1,5 εκ. Άραβες του Ισραήλ που θεωρούνται πολίτες Β’ κατηγορίας (λ.χ. δεν τους καλούν στον στρατό γιατί δεν τολμούν να τους δώσουν όπλο) – πράγμα που δημιουργεί ήδη δημοκρατικό χάσμα.

Ή, 2ον) είναι Εβραϊκό κράτος και περιλαμβάνει όλο το «Ισραήλ», αλλά δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό, αφού θα περιλαμβάνει μερικά εκατομμύρια Παλαιστίνιους μη-Εβραίους, μη-πολίτες.

Είτε, 3ον) θα είναι Δημοκρατικό και εκτεινόμενο σε όλο το έδαφος του Ισραήλ – Παλαιστίνης, αλλά θα χάσει τον Εβραϊκό του χαρακτήρα, αφού οι μισοί πολίτες του θα είναι πλέον Άραβες – Μουσουλμάνοι.

Την αδυνατότητα αυτής της εξίσωσης δεν την έλαβαν υπ’ όψιν τους οι Πατέρες του Έθνους και οι Σιωνιστές που έφτιαξαν το κράτος του Ισραήλ και σήμαναν γενικό προσκλητήριο προπαγανδίζοντας τον μύθο, «ένας λαός δίχως γη, σε μια γη δίχως λαό», παραβλέποντας την ύπαρξη μερικών εκατομμυρίων αυτόχθονων Αράβων, θεωρώντας την Παλαιστίνη μια χώρα άδεια από ανθρώπους – έρημο που περίμενε να πρασινίσει.

Η ανομολόγητη λύση αυτού του τριλήματος είναι η μεταφορά πληθυσμών – ένα γιγαντιαίο transfer, μία εθνοκάθαρση που το Ισραήλ δεν μπορεί να πραγματοποιήσει (προς το παρόν), γιατί δεν θα το ανεχόταν η Διεθνής Κοινότητα. Δηλαδή, η Δύση.

ΤΡΙΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

 Οι Εβραίοι του Ισραήλ είναι ένας λαός βαθιά σημαδεμένος από τα πογκρόμ της Αν. Ευρώπης και την γενοκτονία που υπέστησαν, κατά την διάρκεια των πολέμων, από τους Ναζί.

Αυτό που υπέστησαν οι Εβραίοι από τους Ναζί την αποκαλώ γενοκτονία – όπως λέμε γενοκτονία των Αρμενίων, γενοκτονία των Ινδιάνων – και όχι ολοκαύτωμα ή Holocaust, όπως λέγεται στα αγγλικά (οι ίδιοι το αποκαλούν σόα, ερήμωση). Η λέξη holocaust προέρχεται από την Ελληνική λέξη «ολοκαύτωμα», που σημαίνει ότι ένας λαός ή μια ομάδα θυσιάζεται οικειοθελώς μέχρις ενός για να αποφύγει την ταπείνωση.

Τέτοια ολοκαυτώματα έχουμε εμείς οι Έλληνες στο Αρκάδι και με τους Σουλιώτες στο Ζάλογγο και άλλοι λαοί επίσης. Οι Εβραίοι έχουν ένα δικό τους στη Μασσάντα, κοντά στη Νεκρά Θάλασσα, όταν κατακρημνίστηκαν για να ξεφύγουν την αιχμαλωσία από τους Ρωμαίους. Επίσης, κατά μία άλλη έννοια, ολοκαύτωμα σημαίνει ότι μία ομάδα ανθρώπων προχωράει συνειδητά στον πλήρη αφανισμό της για να γίνει λίπασμα ενός σκοπού που τους ξεπερνάει. Για παράδειγμα, οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες, ή οι Ιρλανδοί πατριώτες στην Πασχαλινή εξέγερση του 1916. Έχουμε εδώ, δηλαδή, την έννοια της θυσίας. Ούτε η μία ούτε η άλλη έννοια όμως ταιριάζουν στην περίπτωση των Εβραίων κατά τον πόλεμο, διότι δεν προτίμησαν οι ίδιοι να πεθάνουν αλλά έπεσαν ακούσια θύματα των δημίων τους.

Οι Σιωνιστές, για λόγους προπαγάνδας, διάλεξαν τον όρο «ολοκαύτωμα» για να ξεχωρίσουν την εβραϊκή γενοκτονία, απ’ όσες προηγήθηκαν και όσες μέλλονται και να δώσουν στη συμφορά τους ένα χαρακτήρα εξαιρετικό. Επίσης, νομίζω ότι προέβαλλαν τον όρο «ολοκαύτωμα», επειδή δεν νοιώθουν άνετα με το γεγονός ότι πουθενά –με εξαίρεση το γκέττο της Βαρσοβίας– δεν αντιστάθηκαν στους διώκτες τους. Αυτό τους στοιχειώνει μέχρι σήμερα και βιώνεται στο Ισραήλ σαν ιστορικό έλλειμμα που πρέπει να αναπληρωθεί και παίζει τον δικό του ρόλο στην ισραηλινή επιθετικότητα.

Ο εξαιρετικός χαρακτήρας που προανέφερα σημαίνει ότι: «Πολλοί μπορεί να υπέφεραν στη διάρκεια της ιστορίας αλλά μόνο εμείς, οι Εβραίοι, υποφέρουμε σε τέτοιο βαθμό. Είμαστε τα “κατ’ εξοχήν” θύματα». Το προπαγανδιστικό κόλπο μπορεί να πέτυχε, οι ζητούμενες παροχές να εξασφαλίστηκαν, αλλά επίσης πέτυχε να θυματοποιήσει στον μέγιστο βαθμό την εβραϊκή ψυχή και ιδιαίτερα όσους μετανάστευσαν στο Ισραήλ.

Έτσι, σιγά – σιγά, ο μύθος του «Ολοκαυτώματος», απετέλεσε έναν από τους πυλώνες του συλλογικού υποσυνειδήτου του Ισραήλ. Ακόμα και Εβραίοι που ήρθαν στο Ισραήλ από τις ΗΠΑ, την Β. Αφρική ή τις υπόλοιπες Αραβικές χώρες, υιοθέτησαν την εικόνα του θύματος παρ’ όλο που δεν γνώρισαν διωγμό.

Όταν όμως κάποιος κακοποιείται πέρα απ’ τον βαθμό που μπορεί να αντέξει, τότε αυτό έχει διττό αποτέλεσμα:

Πρώτον, ο κακοποιημένος θα γίνει κακοποιητής όταν οι συνθήκες του το επιτρέψουν, όπως ένα κακοποιημένο παιδί κινδυνεύει να γίνει ένας κακοποιητής ενήλικας όταν αποκτήσει γονεϊκή εξουσία.

Το θύμα, δηλαδή, ταυτίζεται με τον θύτη για να εξισορροπήσει μέσα του το ισοζύγιο που πόνου. Αυτή είναι μία ενστικτώδης διαδικασία που μπορεί να αναιρεθεί μόνο από μια άλλη επίπονη διαδικασία, που θα είναι αυτοσυνειδησιακή και αυτοθεραπευτική.

Αυτή όμως η αυτοθεραπεία στην περίπτωση των Εβραίων δεν έγινε, οπότε μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι ο Χίτλερ νίκησε. Όχι ακριβώς επειδή επικράτησαν οι ιδέες του, αλλά γιατί κατάφερε να καταστρέψει έναν λαό. Τον γέμισε φόβο που εύκολα μετατρέπεται σε μίσος ή απλά σε αμυντικο-επιθετική συμπεριφορά. Έτσι κι αλλιώς ο Χίτλερ, σαν άνθρωπος, βιολογικά, κάποια στιγμή θα πέθαινε. Καταφέρνει όμως να ζει ακόμα, μέσα απ’ τα θύματά του, αφού το έργο του εξακολουθεί να τα καθορίζει.

Το Ισραήλ κουβαλάει «περήφανα», σαν τίτλο τιμής, το τραύμα της γενοκτονίας. Διωγμένοι οι Εβραίοι από την Ευρώπη έφεραν το τραύμα σαν Ισραήλ και σαν ένα κακοποιημένο παιδί εφάρμοσαν πολλές από τις τακτικές που υπέστησαν, μόλις βρέθηκαν σε θέση ισχύος.

Δεύτερον, το θύμα δεν μπορεί να κρίνει τον εαυτό του, ούτε αντέχει να δεχτεί κριτική από τους άλλους. Το θύμα δεν κρίνεται. Κρίνει. Το θύμα είναι απλά θύμα. Ό,τι κι αν κάνει είναι εξαγνισμένο. Θύτες είναι πάντα οι άλλοι. Γύρω του απλώνεται μία συνωμοσία. Το θύμα, πάνω απ’ όλα, δεν μπορεί να φέρει την ευθύνη του εαυτού του. Πάντα υπάρχει ο άλλος. Το θύμα μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά ενεργητικό, στην πραγματικότητα όμως υποφέρει από παράλυση. Αδυνατεί να κάνει τις συγκεκριμένες πράξεις, όσο μικρές κι αν είναι, που θα αλλάξουν την παθητική του στάση. Αδυνατεί να δει και να φτιάξει το μέλλον του ελεύθερο απ’ το παρελθόν. Δέσμιο του παρελθόντος λειτουργεί αντανακλαστικά. Αν αυτές οι δύο τάσεις θυμίζουν απελπιστικά το σημερινό Ισραήλ είναι καιρός να πούμε ότι ναι αυτό είναι το Ισραήλ και η ευθύνη πλέον βαραίνει αποκλειστικά το ίδιο.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Οι Εβραίοι του Ισραήλ δεν θα ξεπεράσουν τη γενοκτονία που υπέστησαν αν δεν γίνουν αποδεκτοί στη Μ. Ανατολή. Διωγμένοι από την Ευρώπη, μία Ευρώπη που δεν έπαψαν να νοσταλγούν, μοιάζουν με κάποιον που διώχτηκε από παντού και δεν πρόκειται να ξεπεράσει τον πόνο και την πίκρα της απόρριψης μέχρι να βρεθεί κάποιος να του ανοίξει την πόρτα και να τον δεχτεί σπίτι του. Σ’ αυτό το ιδεατό παράδειγμα, ο μεν οικοδεσπότης έχει μεγάλη καρδιά και λέει «Σε δέχομαι σπίτι μου και δέχοντάς σε, αφαιρώ το δηλητήριο από την ψυχή σου. Από δω και πέρα είσαι ελεύθερος. Δεν χρειάζεται να ζεις κάτω από ένα σκοτεινό άστρο και να πράττεις τι κακό». Ο δε φιλοξενούμενος πλησιάζει με ταπεινότητα.

Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή, οι Άραβες με πρώτους τους Παλαιστίνιους κρατούν τα κλειδί της θεραπείας και ο αποδιωγμένος ο «ασθενής» πλησιάζει με ταπεινότητα και προσφορές.

Τελείως αντίθετα προς αυτή τη στάση, οι Ισραηλινοί κατάφεραν, μέχρι τώρα, να κλείσουν τους Παλαιστίνιους μέσα σε μία φυλακή και να κλειστούν οι ίδιοι μέσα σε μία άλλη. Ζουν πάνω σε μια κλειστοφοβική αποβάθρα στη Μ. Ανατολή, χωρίς να τολμούν να ξεμυτίσουν από τα σύνορά τους και να κάνουν ένα βήμα παραμέσα. Για μία ανάσα, πέντε μέρες διακοπών διασχίζουν θάλασσα, για την Κύπρο, τη Ρόδο ή τις Κυκλάδες. Αντί να βαδίζουν προς μία θεραπεία, εργάζονται για την σκλήρυνση της πάθησής τους. Η γέφυρά τους όμως για την Μέση Ανατολή είναι οι Παλαιστίνιοι, αλλά δεν χρειάζονται αυτή τη γέφυρα, απλά και μόνο, για να ριζώσουν στην Παλαιστίνη και για τους λόγους μιας απλής επιβίωσης, αλλά όπως πιστεύω, για τους βαθύτερους υπαρξιακούς τους λόγους.

Συμπεραίνω, δηλαδή, ότι οι Εβραίοι του Ισραήλ δεν πρόκειται να γλιτώσουν από τα φαντάσματά τους και τους δαίμονές τους ως την ημέρα που θα γίνουν δεκτοί στη Σουκ Αλ Χαμαντίγια, τη μαγική αρχαία κεντρική αγορά της Δαμασκού και τις αγορές της Βαγδάτης και του Καίρου. Και να γίνουν δεκτοί όχι μόνο σαν κάποιοι τουρίστες, καλοί γείτονες αλλά και σαν κάποιοι χρήσιμοι γείτονες.

ΠΕΜΠΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης φθονούν τους Άραβες. Σε λίγα μέρη στον κόσμο υπάρχουν τόσοι άνθρωποι σε θεραπεία ή σε αναζήτηση κάποιας θεραπείας, όσον αφορά την καθημερινή τους ζωή, ενώ την ίδια στιγμή μπορεί και οι ίδιοι να εξασκούν κάποια θεραπεία σαν θεραπευτές κάποιων άλλων. Είναι σαν οι μισοί Ισραηλινοί να θεραπεύουν τους άλλους μισούς. Δεν φαίνονται όμως να αντιλαμβάνονται ότι όλες αυτές οι θεραπείες που ανταλλάσσουν στέκονται στην επιφάνεια χωρίς να αγγίζουν τον βαθύ υπαρξιακό πυρήνα που είναι: Τι συμβαίνει στην ψυχή κάποιου που ανήκει σ’ ένα λαό που προσπαθεί να κατοικήσει σε μία χώρα, όπου η γη τον διώχνει. Όπου αυτόχθονες αγρότες τον κοιτούν με πέτρινα πρόσωπα.

Όταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης, ασφαλής μεσ’ στο θωρακισμένο του όχημα, σημαδεύει ένα δωδεκάχρονο παιδί που πετάει μια πέτρα τι βλέπει μέσα απ’ τη διόπτρα του όπλου; Βλέπει έναν μελλοντικό στρατιώτη του εχθρού. Γι’ αυτό και πυροβολεί. Σ’ ένα βαθύτερο close up όμως, όταν Ισραηλινοί στρατιώτες απαντούν με πραγματικά πυρά στα παιδιά που πετούν πέτρες στα τανκς, μπορεί να πει κανείς, ότι πυροβολούν με μίσος αυτή τη γη που σηκώνεται εναντίον τους.

Πως νοιώθει ένας Εβραίος στην Παλαιστίνη φερμένος από την Πολωνία, την Ουκρανία, τις ΗΠΑ, ξανθός, με γαλάζια μάτια, ανάμεσα στους σκουρόχρωμους αυτόχθονες γεωργούς που είναι ένα με τη γη τους; Πόσο ταιριάζει το πρόσωπό του στη Μέση Ανατολή;

Το συναίσθημα, αν και αδιόρατο, είναι δυσάρεστο. Νοιώθει αμήχανα μπροστά στην ανεμόδαρτη μορφή ενός Άραβα ξωμάχου. Ούτε του διαφεύγει βέβαια ότι πίσω απ’ αυτή την ανέκφραστη μορφή κρύβεται μια σιωπηλή κατάκριση.

Μπρος στο αρχέγονο και σωματικό δέσιμο του Άραβα αγρότη με τις πεζούλες του, κάποιοι μιλούν για «πνευματική σχέση» μ’ αυτή τη γη. Οι ραβίνοι και οι ορθόδοξοι Εβραίοι επικαλούνται την Παλαιά Διαθήκη και αρχαία συμβόλαια ιδιοκτησίας. Όχι μόνο η Ισραηλινή Δεξιά, αλλά και το Εργατικό Κόμμα αναφέρονται στη Δ. Όχθη σαν Σαμάρεια και Ιουδαία. Θεωρούν ότι εκεί βρίσκεται η πραγματική κοιτίδα του Ισραήλ και ότι δεν ήρθαν σ’ αυτή τη γη για να κατοικήσουν σε μια στενή λωρίδα στην παραλία. Στη Χάιφα και το Τελ Αβίβ.

Συμπεριφέρονται σαν κάποιους που έφυγαν για διακοπές δύο εβδομάδες και γυρίζοντας βρήκαν το σπίτι τους κατειλημμένο. Μόνο που δεν έλειψαν δυο βδομάδες αλλά δυο χιλιάδες χρόνια. Δεν καταλαβαίνουν και φοβούνται την Ανατολή. Το Internet τους συνδέει με τα πιο απόμακρα μέρη πάνω στη γη, αλλά δεν μπορεί να τους συνδέσει με το χώμα που πατάνε.

Κλεισμένοι στους τέλεια ρυμοτομημένους οικισμούς τους, στην ύπαιθρο της Γαλιλαίας (περιοχή ενσωματωμένη στο Ισραήλ από το ’48 αλλά με συμπαγείς αραβικούς πληθυσμούς) σ’ αυτούς τους οικισμούς πάνω στους λόφους, με τους παιδικούς σταθμούς και τα καλοκουρεμένα γρασίδια, τους άψογα οργανωμένους, τους περιφραγμένους και φρουρούμενους΄ μεσ’ στην ησυχία του μεσημεριού, μεσ’ στα βαθιά χαράματα, ακούνε τη φωνή του μουεζίνη να υψώνεται από τα αραβικά χωριά του κάμπου και, τότε, νοιώθουν ότι αυτή η γη δεν θα τους υποταχθεί ποτέ.

Εμείς, οι Έλληνες, αντέξαμε μια τετράχρονη Γερμανική Κατοχή. Οι Παλαιστίνιοι υπομένουν μια 60χρονη Εβραϊκή Κατοχή. Δεν φεύγουν γιατί «δεν έχουν που να πάνε και δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τις πεζούλες τους». Το ερώτημα είναι: θα άντεχαν οι Εβραίοι μία Αραβική Κατοχή ή θα έπαιρναν πάλι τους δρόμους; Η σχέση με τη γη είναι θέμα ταυτότητας. Οι Εβραίοι του Ισραήλ υποφέρουν από ρευστή ταυτότητα. Η ρευστή ταυτότητα εύκολα μπορεί να παράγει βία.

ΕΚΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Γεωπολιτική και αδυνατότητα εβραϊκής νίκης

Το σημερινό Ισραήλ είναι περιτριγυρισμένο από 250 εκ. Άραβες. Με 5,5 εκ. εβραϊκό πληθυσμό είναι αδύνατο να επιβάλει τη θέλησή του για μακρό χρονικό διάστημα. Τα νούμερα τελικά πάντα παίζουν το ρόλο τους. Η Αμερική το στηρίζει με 5 δισ. δολάρια το χρόνο και υπερσύγχρονο οπλισμό. Χωρίς αυτή τη στήριξη είναι αδύνατον να επιβιώσει. Η Αμερική δεν θα είναι πάντα η δύναμη που είναι τώρα. Με την άγαρμπη πολιτική της απέναντι στους Άραβες μειώνει τον χρόνο της σαν αυτοκρατορία. Οι Άραβες δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν παγκόσμια δύναμη γιατί δεν έχουν ενότητα. Θα παίξουν όμως τον ιστορικό τους ρόλο, που είναι να φθείρουν την Αμερική. Τελικά, όλοι δουλεύουν για τους Κινέζους. Σε 20 – 30 χρόνια ο κόσμος θα είναι ένας διαφορετικός κόσμος.

Τα 60 χρόνια που το Ισραήλ καταφέρνει να επικρατεί, είναι ένα τίποτα μέσα στην ιστορία. Οι Άραβες το γνωρίζουν γιατί γνωρίζουν τον χρόνο. Οι Παλαιστίνιοι θα περιμένουν. Αρκεί να μην καμφθεί η θέλησή τους και να διατηρήσουν την ενότητά τους. Αρκεί να κρατούν το θέμα ανοιχτό και να συνεχίσουν να κάνουν πολλά παιδιά. Κρατώντας το θέμα ανοιχτό εμπλέκουν όλους τους Άραβες. Αυτοί μπορεί να απέτυχαν να τους βοηθήσουν ενεργητικά, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να τους εγκαταλείψουν ολοκληρωτικά. Οι Δυτικοί υποτιμούν την δύναμη της Αραβικής αξιοπρέπειας.

Οι Ισραηλινοί Εβραίοι, κι αυτοί επίσης, γνωρίζουν. Ο χρόνος τρέχει εναντίον τους. Αλλά αδυνατούν να συμπεριλάβουν αυτή τη γνώση στον στρατηγικό τους σχεδιασμό. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει στρατηγικός σχεδιασμός. Αγκιστρωμένοι στο παρόν και στη δύναμη που τους δίνει η ιστορική συγκυρία δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν ένα μέλλον τρομακτικό γι’ αυτούς. Ο Αμερικανοεβραίος συγγραφέας Φίλιππος Ροθ, τους απευθύνθηκε από τις Αμερικάνικες ακτές, «Θα πνιγείτε στο ίδιο σας το αίμα και τότε η ανθρωπότητα δεν θα πει λέξη». Προειδοποίηση, ούτε αβάσιμη ούτε υπερβολική για όποιον γνωρίζει ιστορία. Αλλά η ισραηλινή κοινωνία, δέσμια πολλών δαιμόνων, υποφέρει από βαρείας μορφής παράλυση. Τρομοκρατημένη αρπάζεται από ένα εφήμερο ευνοϊκό παρόν, που προτιμά να το θεωρεί αιώνιο Κι εδώ έρχομαι σ’ ένα ακόμα χαρακτηριστικό της ψυχοπαθολογίας της, το οποίο θα το ονομάσω «σύνδρομο της Μασσάντα».

ΕΒΔΟΜΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Σύνδρομο της Μασσάντα

Το 1973 όταν το Ισραήλ αιφνιδιάστηκε από τους Άραβες και τα πράγματα τις πρώτες ημέρες έπαιρναν άσχημη τροπή, η Γκόλντα Μέϊερ στεκόταν με το δάχτυλο όρθιο πάνω από το πυρηνικό κουμπί. Σε περίπτωση μελλοντικής σαρωτικής ήττας είναι διαδεδομένη η άποψη σ’ αυτή την χώρα ότι θα ανατρέξουν στη βόμβα. Το που θα ριφθεί αυτή η βόμβα, αφού ο τόπος είναι μικρός και η καταστροφή θα πλήξει αμφότερους είναι ερώτημα ρητορικό και δεν απαντιέται με βάση τη λογική αλλά ένα σύνδρομο. Η βόμβα δεν θα ριφθεί για αυτοάμυνα αλλά για τη λύση του δράματος.

Όπως στη Μασσάντα –που την επισκέπτονται τα σχολεία και αποτελεί άλλον ένα από τους γενεσιουργούς μύθους– θα προτιμηθεί ένα ολοκαύτωμα και τότε θα έχουν πραγματικά κυριολεκτήσει. Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ένας επικίνδυνος Θεός, χωρίς χιούμορ και χωρίς μέτρο. Χωρίς έλεος ούτε για τα ίδια του τα παιδιά, είναι ο απόλυτος Θεός. Το Ισραήλ πατώντας πάνω στα χνάρια του απεργάζεται για τον εαυτό του την μοίρα του σκορπιού. 

Θέλω να πω τώρα λίγα λόγια για τους Παλαιστίνιους. «σ’ αυτούς τους στυγερούς καιρούς που και οι κούκλες των μικρών παιδιών μαυρίζουν από τρόμο»

Η Μοίρα τους έδωσε έναν αντίπαλο που απαιτεί απ’ αυτούς να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Οι αντίπαλοί τους ήρθαν από την Βιέννη, την Ν. Υόρκη, την Ρωσία και τη Γερμανία. Έπαιζαν την τεχνολογία στα δάχτυλα, γνώριζαν τους συσχετισμούς των δυνάμεων στον κόσμο των ισχυρών και ήξεραν πώς να χειριστούν τις ευαισθησίες του, ενώ αυτοί ήταν βοσκοί και ο σύγχρονος κόσμος έπεσε απάνω τους στα 1948. Δεν έχουν να κάνουν με ένα στρατό, αλλά έχουν εμπλακεί σ’ ένα φυλετικό πόλεμο μ’ ένα λαό εξαιρετικά προβληματικό και περίπλοκο.

Η «Νάκμπα», η καταστροφή του ’48, έδωσε την πρώτη ενέργεια, η «ταπεινωτική» ήττα του ’67, βάζοντάς τους όλους κάτω από κοινή ισραηλινή κατοχή τους ένωσε και τους έκανε ένα λαό. Το PLO και ο Αραφάτ ήταν η πρώτη έκφραση της γέννησης ενός έθνους. Η πρώτη και η δεύτερη Intifada είναι βήματα σ’ αυτή την μακρά πορεία προς την αξιοπρέπεια και την ταυτότητα.

Υπολογίζω ότι μία 3η Intifada βρίσκεται ήδη σε κυοφορία και ότι σ’ αυτήν θα παίξουν σημαντικό ρόλο οι Παλαιστίνιες και ότι γι’ αυτόν τον λόγο, αυτή η τρίτη Intifada, θα παρακάμψει πολλά απ’ τα αδιέξοδα των δύο προηγούμενων.

Οι Παλαιστίνοι γνωρίζουν τον αντίπαλο καλύτερα απ’ ό,τι τους γνωρίζει αυτός, πράγμα φυσικό, γιατί πάντα ο αδύναμος παρατηρεί προσεκτικά τον ισχυρό, ενώ αυτός τείνει να επαναπαύεται. Η μακρόχρονη αντίσταση έρχεται μαζί με μια θαυμαστή αντοχή, καρτερία και πολύ συχνά απλές υπάρξεις δείχνουν μια βαθιά γνώση των ανθρώπινων πραγμάτων που ξαφνιάζει. Μπροστά σε κάτι τέτοιο εγώ στέκομαι πάντα συλλογισμένος. Αυτές οι απλές ψυχές έχουν σχεδόν χαθεί στη Δύση, όπου μια απίστευτη ευκολία έκανε τα πράγματα δύσκολα. Σαν λαός οι Παλαιστίνιοι έχουν μια βαθιά αίσθηση ηθικής υπεροχής απέναντι στον αντίπαλο. Έχουν, επίσης, πολιτική ωριμότητα και το πολιτικό τους κριτήριο είναι οξύ και δουλεμένο. Είναι δηλαδή ικανοί να συνδέσουν την καθημερινή τους ζωή με το μεγάλο ιστορικό πλαίσιο και να σταθούν στις αντιξοότητες με στωικότητα και αλληλεγγύη. Η ζωή τους δηλαδή είναι ενοποιημένη, αντίθετα με τον κατακερματισμό στη Δύση. Απ’ ό,τι φαίνεται, είναι φυσικό στους ανθρώπους, το πέπλο της επίφασης που καλύπτει τόσο μάτια και τόσα μυαλά να σκίζεται όταν αναγγελθεί η καταδίκη σε δυστυχία. Αν μένει, ίσως, κάτι ακόμα που πρέπει να κάνουν, είναι να καταλάβουν τα βάσανα που πέρασε ο Εβραϊκός λαός, το πιο βαθύ και το πιο δύσκολο απ’ τα καθήκοντά τους, ό,τι δηλαδή στο βάθος της καρδιάς του αποζητά πιο πολύ ο αντίπαλός τους. Όσον αφορά τους Εβραίους του Ισραήλ, αυτοί χρειάζονται απεγνωσμένα μια διαδικασία ωρίμανσης που θα γεννήσει μία πνευματική και πολιτική ηγεσία ικανή να τους οδηγήσει μέσα απ’ τους φόβους τους, όχι σε κάποια επιθυμητά γεωγραφικά αλλά σε κάποια ψυχικά σύνορα, που θα εγγυώνται την ασφάλεια. Σ’ ένα σπίτι που τόσο έχουν ανάγκη.

Η Ισραηλινή κοινωνία, ελεύθερη από τα «ανθρωπιστικά» οράματα και τις αυταπάτες περασμένων δεκαετιών, είναι σήμερα μια κοινωνία μπάτσων και στρατόκαυλων που δύσκολα κρύβει τον φόβο της. Είναι δε σακατεμένη ηθικά από την επιβολή μιας μακρόχρονης κατοχής. Το ισραηλινό κράτος είναι ένα κράτος – τραμπούκος. Κάνει ανοιχτά ό,τι άλλοι κάνουν κρυφά και φιλοδοξεί να γίνει κράτος – πρότυπο. Οι άνθρωποί του είναι επικίνδυνοι, γιατί θα προκαλέσουν έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο κι αν όχι – συνεχίζοντας την σημερινή πορεία τους – θα καταφέρουν να κλείσουν όλο τον κόσμο στο ζουρλομανδύα της «τρομοκρατίας». Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων καλής θέλησης παραμένουν όμηροι ανεξέλεγκτων καταστάσεων, ενώ κάποιοι ελάχιστοι που αισθάνονται και σκέφτονται με διαύγεια και μιλούν θαρρετά είναι πολύ απομονωμένοι και χρειάζονται βοήθεια.

Ο τόπος είναι μικρός, οι εθνικές και θρησκευτικές ψηφίδες και βλέψεις είναι ριγμένες ανάκατα παντού και ύστερα από τον συστηματικό εποικισμό της Δ. Όχθης, η κατάσταση περιπλέκεται και άλλο. Οι δυο λαοί μοιάζουν σαν δύο φέτες τοστ, που μαζί με το τυρί έχουν μπει γερά στην τοστιέρα κι είναι αδύνατον να διαχωριστούνε πλέον. Επομένως, μία αλλαγή κατεύθυνσης προς τη λύση ενός δημοκρατικού και ομοσπονδιακού κράτους σε μία χώρα, είναι ό,τι απομένει, γιατί η λύση των δύο γειτονικών κρατών έχει αποτύχει. Από την παλαιστινιακή πλευρά, κάποιοι το βλέπουν σαν μια πιθανή λύση και από την άλλη πλευρά, κάποιοι το συζητούν διστακτικά.

Αυτό το κείμενο δεν έχει σκοπό βέβαια να συμβουλεύσει κάποιους υψηλά ιστάμενους, ούτε να μάθει κάτι σ’ αυτούς που ζουν εκεί και, αν το θέλουν, γνωρίζουν. Είναι μια προσπάθεια ψυχικής χαρτογράφησης των εμπολέμων και αυτού που, κρυμμένο πίσω από τις διαπραγματεύσεις και τις συγκρούσεις, αποκτά τόσο μεγαλύτερη δύναμη όσο παραμένει άρρητο. Ας έχει σαν σκοπό να ξεκαθαρίσει μερικά πράγματα σε κάποιους από μας, που αν και παρακολουθούμε από κάποια γεωγραφική απόσταση, γνωρίζουμε ότι η Παλαιστίνη όχι μόνο δεν είναι καθόλου μακριά, αλλά είναι και ο κόμβος πολλών μυστικών. 

Πηγή: http://www.anarkismo.net

Do I Have Power

Directed by Carlos De Carvalho.

Σχετικά με την κατασταλτική συμπεριφορά Π.Α.ΜΕ-ΚΝΑΤ-ΜΑΤ στις 20/10/2011

Ψήφισμα της Ανοιχτής Συνέλευσης Πλατείας "Περιβολάκια" κατά της δολοφονικής στάσης του Π.Α.ΜΕ. στη συγκέντρωση της 20ης Οκτώβρη στο Σύνταγμα

Αναγνωρίζουμε πως η κατεστημένη εξουσία των ακραίων νεοφιλελεύθερων εθνικών πιονέρων για να μεγαλουργεί σε βάρος του κοινωνικού συνόλου έχει ανάγκη τις αντιστάσεις από τα κοινοβουλευτικά-συνδικαλιστικά δεκανίκια του συντηρητικού (sic) τμήματος της Αριστεράς. Το Κ.Κ.Ε. με πολιορκητικό κριό το συνδικαλιστικό του όργανο Π.Α.ΜΕ. για ακόμη μία φορά απέδειξε περιτρανώς τρομοκρατικά, στις 20/10/'11 στο Σύνταγμα, ότι ως Πανεργατικό Αγωνιστικό ΜΕτωπο υφίσταται αποκλειστικά και μόνο κατ' επίφαση-και για να μην τους αδικούμε-για τη δική τους βολή. Οι ένδοξες "παρανομίες" του στο παρελθόν έχουν πλέον αντικατασταθεί από την έννομη βίαιη αντίδρασή του σε όποια εξεγερσιακή ειλικρινή δράση απέναντι στην ασκούμενη αντικοινωνική πολιτική της εκάστοτε ελληνικής διακυβέρνησης. Την ουσία όποιας κοινοβουλευτικής αντίστασης ασκεί το Κ.Κ.Ε., τη μεταφράζει συχνά σε μονοπωλιακό κομμουνισμό, γεγονός που του έχει στερήσει την απαραίτητη λαϊκή βάση.

Το δικαίωμα στην αντίσταση το έχουν όλοι, αλλά την υποχρέωση στις εξουσιαστικές δομές την είχαν ανέκαθεν συγκεκριμένοι.

Την Πέμπτη 20/10/'11, μία ημέρα μετά από τη μεγαλειώδη διαδηλώση τού διαμαρτυρόμενου κόσμου σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, από νωρίς το πρωί (από τις 09:00-κάτι ασυνήθιστο για τις εμφανίσεις του πανελλαδικά) το συνδικαλιστικό όργανο του Κ.Κ.Ε. είχε παραταχθεί με ανθρώπινες αλυσίδες-περιφρούρηση ΚΝΑΤ-έχοντας πλάτη τη Βουλή και τα καθεστωτικά σώματα ασφαλείας. Στον κλοιό που είχε δημιουργήσει εισέρχονταν όσοι εξετάζονταν με ασφαλίτικο τρόπο και απομακρύνονταν όσοι γενικότερα διεκδικούσαν το αναφαίρετο δικαίωμα της διαφορετικότητας στη διαδήλωση. Είχε εννοηθεί μέσα από την επί ποδός συνέντευξη τύπου της γ.γ. του κόμματος ότι η βουλή θα περιφρουρηθεί από το Π.Α.ΜΕ και ότι ««Αυτός είναι ο ρόλος του αποκλεισμού της Βουλής. Να προκύψει ένα πλειοψηφικό -όσο γίνεται περισσότερο- "ΟΧΙ". Και τότε η πτώση της κυβέρνησης θα έρθει κάτω από τη λαϊκή πίεση»». 

Την ημέρα που ψηφίζονταν στο ελληνικό γραφείο τελετών η ύστατη εργασιακή διαθήκη της χώρας, το «βάρβαρο πολυνομοσχέδιο», όπως το χαρακτήρισε η ίδια η κα Παπαρήγα, τα ΚΝΑΤ και το Π.Α.ΜΕ. καπελώνοντας την πολυπληθή συγκέντρωση περιφρουρούσαν τους βουλευτές έχοντας απέναντι τους χιλιάδες διαδηλωτών. Χαρακτηριστικό είναι και το δελτίο τύπου που εξέδωσε το συνδικαλιστικό όργανο του Κ.Κ.Ε. μετά τα γεγονότα βαφτίζοντας συλλήβδην κάθε νεολαίο, διαδηλωτή και εργαζόμενο κτήμα τους. Ακολούθως και η γ.γ. του κόμματος χαρακτήρισε πως όσοι επιτέθηκαν στην περιφρούρηση του Π.Α.ΜΕ και των ΚΝΑΤ δεν ήταν εργαζόμενοι! Εμείς από την πλευρά μας, αξίζει να υπογραμμίσουμε πως πρώτη φορά αντικρύζουμε διαδηλωτές να φοράνε ασφυξιογόνες μάσκες στο πρόσωπο και να στέκονται με πλάτη στους μπάτσους με τα δακρυγόνα. 

Το μαγνητοσκοπημένο υλικό που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και την τηλεόραση, όσο και αν γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί ο θύτης ως θύμα, καταδεικνύει την προγραμματισμένη διάθεση του συνδικαλιστικού οργάνου του Κ.Κ.Ε. και των ΚΝΑΤ να εγείρουν διασπαστική βία και αντικοινωνικότητα (από τις 09:00 με κράνη και στιλιάρια παρατεταγμένοι σε ανθρώπινες αλυσίδες). Η αυταρχική βία τής κυβέρνησης που επιβάλλεται προστατευμένη από τις δυνάμεις ασφαλείας, βρήκε την Πέμπτη 20/10/2011 έναν ακόμη σύμμαχό της.

Ως Ανοιχτή Συνέλευση Πλατείας Περιβολάκια καταδικάζουμε τη δράση των ΚΝΑΤ, του Π.Α.ΜΕ και εν συνόλω τη διασπαστική στρατηγική του Κ.Κ.Ε., η οποία είχε ως απολογισμό δεκάδες τραυματίες, έναν νεκρό, δεκάδες προσαγωγές και 12 συλλήψεις. Γνωρίζουμε πως με όλες της τις αποχρώσεις η κατεστημένη κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά έχει χάσει την ευκαιρία. Αναγνωρίζουμε πλέον και τον υποκριτικό επαναστατικό ρόλο και την υποκρισία της ανυπακοής που ευαγγελίζεται το Κ.Κ.Ε., εφόσον τα ίδια του τα όργανα έδρασαν προστατεύοντας το σύστημα και καταστέλλοντας διαδηλωτές, προτού πάρουν τη σκυτάλη τα ΜΑΤ. Απέναντι στις ενορχηστρωμένες επιθέσεις καθεστωτικών, όποιας κομματικής απόχρωσης και πολιτικής, εμείς προττάσουμε την αλληλεγγύη που μας εμπνέουν τα ιδανικά του κόσμου που εγκυμονούν οι κοινωνικές αλλαγές και με αποφασιστικότητα καλλιεργούμε και κοινωνούμε τις ποικίλες μορφές αυτοθέσμισης μιας αξιοπρεπούς και ανθρώπινης κοινωνικότητας.   

ΙΔΙΑ ΕΙΝ' ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ανοικτή Συνέλευση Πλατείας Περιβολάκια

www.perivolakia.gr

Συμφωνία της Βάρκιζας: Όλα για τη... νομιμότητα

Η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Καθιστοί οι τρεις εκπρόσωποι του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ

Η συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Η συνθήκη προέβλεπε:

• Δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος, που θα έκρινε την τύχη της μοναρχίας στην Ελλάδα.
• Διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων.
• Παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες.
• Παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του Ε.Λ.Α.Σ.

Τα αποτελέσματα της Συμφωνίας της Βάρκιζας ήταν:

• Η παράδοση μεγάλου τμήματος του οπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ. (επίσης μεγάλο όμως μέρος παρέμεινε τελικά κρυμμένο).
• Μερικές μονάδες του ΕΛΑΣ, όπως και ο ηγέτης του Άρης Βελουχιώτης αρνήθηκαν να δεχτούν τη Συμφωνία και κατέφυγαν και πάλι στα βουνά. Το Κ.Κ.Ε. τους αποκήρυξε αμέσως.
• Τερματισμός της πρώτης φάσης του εμφυλίου πολέμου.

Ωστόσο, η Συμφωνία της Βάρκιζας περιείχε ουσιαστικές αδυναμίες και νομικά κενά, τα οποία σε συνδυασμό με την έλλειψη συνεννόησης ανάμεσα στις δύο πλευρές, τελικά οδήγησαν στην ουσιαστική ακύρωσή της. Υπήρχε, χαρακτηριστικά, η πιο κάτω σημαντική παράλειψη: Ενώ με τη συμφωνία της Βάρκιζας παραχωρούνταν αμνηστία στους αντάρτες του ΕΛΑΣ, δε λαμβάνετο πρόνοια για τα ποινικά αδικήματα που διαπράχθηκαν στην περίοδο των Δεκεμβριανών. Αυτή η παράλειψη θα έχει μοιραίες επιπτώσεις στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης ξέσπασε η λεγόμενη Λευκή Τρομοκρατία και κύμα αντεκδικήσεων εναντίων των κομμουνιστών. Πάντως λόγω της συνθήκης το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας παρέμεινε νόμιμο κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου έως τις 27/12/1947.


Πηγή: Φυλλάδιο μαθήματος Ιστορίας Γ' Λυκείου

Σημείωση από τη Διαχείριση του PB: Αφήνουμε το άρθρο ασχολίαστο, ας βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα για την ιστορία και το παρόν του ΚΚΕ. Τα δικά σας σχόλια και απόψεις, όμως, είναι ευπρόσδεκτα.

Τα «λιθαράκια» που φεύγουν

Γελοιογραφία του Μποστ από την «Ελευθερία» της 14ης Ιουλίου 1963. Αξίζει να προσέξει κανείς τον έξοχο τρόπο με τον οποίο αποδίδει ο Μποστ τα πρόσωπα των δύο πρωταγωνιστών αλλά και τα κατά συρροή λογοπαίγνια, όπως το Pipinelson (Nelson, στην πλατεία Τραφάλγκαρ γίνονταν οι διαδηλώσεις) και το «τοποτηρητής που πίνει το πικρόν τοποτήριον του ίνου», καθώς παίζει με τον Ίνο και τον Οίνο. Ο «πρίνκιψ Κάρολος» είναι ο σημερινός ακόμα διάδοχος. Τότε ήταν 14χρονος και είχε δημιουργήσει σκάνδαλο επειδή μπήκε σε ένα μπαρ και παράγγειλε και ήπιε κονιάκ.

Η Μπέτυ Αμπατιέλου πέθανε σήμερα σε ηλικία 94 χρονών. Γεννήθηκε στη Νότια Ουαλία τον Οκτώβριο του 1917. Το 1939 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Μ. Βρετανίας και το 1944 παντρεύτηκε τον ναυτεργάτη, στέλεχος του ΚΚΕ, Αντώνη Αμπατιέλο. Ήρθε στην Ελλάδα και έγινε μέλος του ΚΚΕ.

(http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=318655)

Μπέτυ Αμπατιέλου και Φρειδερίκη, ένα χαστούκι(;) στο Λονδίνο

(από το ιστολόγιο http://www.sarantakos.com/asteia/mpost/ampatielou.html )

Ο ναυτεργάτης Αντώνης Αμπατιέλος, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και της ΟΕΝΟ, της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων, στον πόλεμο έχει αναλάβει να οργανώσει τη συμβολή των ελλήνων ναυτεργατών στην αντιφασιστική πολεμική προσπάθεια. Έδρα του έχει το Κάρντιφ, το μεγάλο λιμάνι της Ουαλίας, και εκεί γνωρίζεται με την Ουαλή δασκάλα Μπέτυ Μπάρτλετ, στέλεχος του Κ.Κ. Μεγάλης Βρετανίας. Παντρεύονται και έρχονται στην Ελλάδα. Το 1947 ο Αμπατιέλος καταδικάζεται σε θάνατο. Χάρη στην κινητοποίηση της ΟΕΝΟ και τη διεθνή εκστρατεία της Μπέτυς Αμπατιέλου, η ποινή του μετατρέπεται σε ισόβια. Αργότερα, το 1958, από την Μπέτυ αφαιρείται η ελληνική ιθαγένεια και το διαβατήριο και, ουσιαστικά, η δυνατότητα να επισκέπτεται το σύζυγό της.

Στην Αγγλία, η Μπέτυ Αμπατιέλου αποδύεται σε αγώνα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα. Γράφει φυλλάδια, κινητοποιεί βουλευτές της αριστερής πτέρυγας του Εργατικού Κόμματος και παράλληλα εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία επίσημης επίσκεψης στο Λονδίνο για να θέτει το θέμα όχι μόνο του «Τόνυ», όπως είναι γνωστός στην Αγγλία ο Αντώνης Αμπατιέλος, αλλά και όλων των πολιτικών κρατουμένων.

Για παράδειγμα, τον Φεβρουάριο του 1961, όταν ο πρωθυπουργός Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Αβέρωφ επισκέπτονται επίσημα το Λονδίνο, τους υποδέχεται στο σταθμό της Βικτόριας διαδήλωση Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων της παροικίας του Λονδίνου. Ανάμεσά τους η Μπέτυ Αμπατιέλου, που φωνάζει στον Καραμανλή να αποφυλακίσει τον σύζυγό της και τελικά συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι αγγλικές εφημερίδες αφιερώνουν στην υπόθεση Αμπατιέλου περισσότερο χώρο απ' ό,τι στις καθαυτό συνομιλίες του Καραμανλή. Γράφουν ότι ο Αμπατιέλος στον πόλεμο είχε στρατολογήσει χιλιάδες ναυτικούς για τη συμμαχική εμπορική ναυτιλία και είχε γι’ αυτό δεχτεί τις επίσημες ευχαριστίες της βρετανικής κυβέρνησης. Το απτό όφελος είναι ότι η Μπέτυ Αμπατιέλου παίρνει την άδεια να επισκεφθεί την Ελλάδα και τις φυλακές Αίγινας όπου είναι φυλακισμένος ο άντρας της. Η επίσκεψη γίνεται αμέσως μετά, στα τέλη Φεβρουαρίου. Η Μπέτυ δηλώνει αισιόδοξη για την προοπτική αποφυλάκισης, είτε με ανήκεστο βλάβη είτε με χάρη, αλλά τον Μάρτιο το Συμβούλιο Χαρίτων απορρίπτει κατά πλειοψηφία την αίτηση Αμπατιέλου.

Φρειδερίκη

Τον Απρίλιο του 1963 η βασίλισσα Φρειδερίκη επισκέπτεται το Λονδίνο, χωρίς τον βασιλιά Παύλο αλλά με τον διάδοχο Κωνσταντίνο και διάφορες πριγκίπισσες, για να παρευρεθεί στους γάμους της πριγκίπισσας Αλεξάνδρας του Κεντ, εξαδέλφης της Ελισάβετ της Αγγλίας. Το Σάββατο 20 Απριλίου, τη μέρα της άφιξής της, καθώς η Φρειδερίκη βγαίνει από το ξενοδοχείο Κλάριτζες, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη Μπέτυ Αμπατιέλου, που συνοδεύεται από ομάδα κυπρίων διαδηλωτών και θέλει να συναντήσει την Φρειδερίκη για να της παραδώσει επιστολή στην οποία ζητάει την αποφυλάκιση του συζύγου της. Λέγεται ότι όταν η Φρειδερίκη αρνήθηκε να της μιλήσει, η Αμπατιέλου τη χαστούκισε, αν και αυτό το αρνήθηκε μερικές μέρες αργότερα σε συνέντευξή της στη βρετανική τηλεόραση. Οι εφημερίδες κάνουν λόγο για "περίπτυξη". (Όπως γράφει στα απομνημονεύματά του ο Αντώνης Αμπατιέλος, ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ιω. Πασαλίδης ρώτησε αργότερα την Μπέτυ Αμπατιέλου αν πράγματι χαστούκισε τη Φρειδερίκη, κι όταν εκείνη επανέλαβε πως όχι, ο Πασαλίδης τη συμβούλεψε: "Μη λες ότι δεν τη χτύπησες. Ο λαός θέλει να λες ότι τη χτύπησες".)

Πάντως η Φρειδερίκη μαζί με την πριγκίπισσα Ειρήνη προσπάθησαν να διαφύγουν ενώ ο αστυνομικός συνοδός τους είχε εξουδετερωθεί από τους διαδηλωτές, και έστριψαν σε μια πάροδο που όμως ήταν αδιέξοδο –έντρομη, η Φρειδερίκη αναγκάστηκε να χτυπήσει το κουδούνι της πρώτης πόρτας που βρήκε μπροστά της και να ζητήσει από την έκπληκτη κυρία που έμενε στο σπίτι αυτό, μια αμερικανίδα ηθοποιό, να τους επιτρέψει την είσοδο μέχρι να έρθουν οι αστυνομικοί να τις παραλάβουν.

Οι επόμενες μέρες της Φρειδερίκης δεν ήταν καλύτερες. Στις μετακινήσεις της έβρισκε μπροστά της διαδηλωτές. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος της Ελευθερίας: Πολιορκείται συνεχώς η βασίλισσα εν Λονδίνω. Την Κυριακή 21/4 η εφημερίδα Σάντεϊ Εξπρές δημοσιεύει βιαιότατο άρθρο στο οποίο χαρακτηρίζει ανεπιθύμητη καλεσμένη τη Φρειδερίκη.

Την ίδια μέρα μαίνεται στην Αθήνα η… μάχη του Μαραθώνα. Η κυβέρνηση έχει απαγορέψει τη Μαραθώνια πορεία ειρήνης και η Αττική αστυνομοκρατείται και γίνονται επεισόδια και πολλές συλλήψεις. Τη σύλληψη δεν τη γλιτώνουν ούτε οι διάσημοι. Για παράδειγμα, διαβάζουμε στην εφημερίδα ότι "Περί την 8ην π.μ. συνελήφθησαν οδηγηθέντες εις την σχολήν Αστυνόμων, όπου και παρέμειναν μέχρι της 8ης μ.μ.ο μουσικοσυνθέτης κ. Μίκης Θεοδωράκης, ο ζωγράφος κ. Μίνως Αργυράκης και η σύζυγός του. Ούτοι συνελήφθησαν ενώ εβάδιζον επί του δεξιού πεζοδρομίου της Λεωφόρου Κηφισίας, έξωθι του κινηματογράφου 'Άνεσις'. Ολίγον αργότερον συνελήφθησαν εντός ταξί επί της λεωφόρου Κηφισίας ο ηθοποιός κ. Α. Αλεξανδράκης και η σύζυγός του κ. Αλίκη Γεωργούλη". Και Άγγλοι ειρηνιστές που έχουν έρθει για την πορεία, με επικεφαλής τον φιλόσοφο Μπέρτραντ Ράσελ, συλλαμβάνονται και απελαύνονται.

Μόνο ο βουλευτής Πειραιώς της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης φτάνει στον Τύμβο του Μαραθώνα με το αυτοκίνητό του, συνοδευόμενος από τη γυναίκα του και τον κύπριο ποιητή Τεύκρο Ανθία. Επικαλούμενος τη βουλευτική του ιδιότητα διαπερνά τον αστυνομικό κλοιό, ξεδιπλώνει πανό με το σήμα της ειρήνης και την επιγραφή ΕΛΛΑΣ, και οδοιπορεί μόνος του! Αιφνιδιασμένοι, οι αστυνομικοί δεν αντιδρούν, μερικά όμως χιλιόμετρα αργότερα, όταν ο Λαμπράκης θέλησε να καταθέσει στεφάνι στον τάφο των εκτελεσμένων από τους Γερμανούς στο Χαρβάτι, η αστυνομική δύναμη που έχει εν τω μεταξύ πάρει εντολές, τον συλλαμβάνει.

Νέα επεισόδια γίνονται στις 22/4 και η Φρειδερίκη αναγκάζεται να βγει από μια πλαϊνή πόρτα του ξενοδοχείου της. Μεταβαίνει για τριήμερο στον πύργο του Ουίνδσορ. Η αντίδραση της κυβέρνησης είναι χλιαρή σε σχέση με τα επεισόδια του Λονδίνου, αφού προβαίνει απλώς σε φιλική διαμαρτυρία προς την αγγλική κυβέρνηση. Την Τετάρτη 24/4 αθωώνεται από βρετανικό δικαστήριο ένας 16χρονος Κύπριος ο οποίος είχε προσαχθεί με κατηγορία την εξύβριση της Φρειδερίκης κατά τα επεισόδια του Σαββάτου. Σε μια χώρα όπου υπάρχει ελευθερία λόγου, οι πράξεις του κατηγορουμένου δεν συνιστούν αδίκημα, λέει ο δικαστής. Τα επεισόδια συζητιώνται στη Βουλή, όπου ο Στ. Στεφανόπουλος, εκπρόσωπος της Ένωσης Κέντρου, αποδοκιμάζει τις χυδαίες και αναρχικές εκδηλώσεις του Λονδίνου και επικρίνει σφοδρά την κυβέρνηση, ότι δεν προστάτευσε τη βασίλισσα αν και είχε πληροφορίες ότι θα γίνονταν επεισόδια. Η Φρειδερίκη αρνείται να επισπεύσει την επιστροφή της.

Η Φρειδερίκη επιστρέφει στο ξενοδοχείο Κλάριτζες στις 25/4 και οι εφημερίδες αναφέρουν φήμες ότι η Μπέτυ Αμπατιέλου θα διανυκτερεύσει έξω από το ξενοδοχείο θέλοντας να συναντηθεί οπωσδήποτε με τη Φρειδερίκη, από την οποία έχει ζητήσει επισήμως ακρόαση· ενώ γίνονται και σκέψεις να αναβληθεί το ήδη προγραμματισμένο για το καλοκαίρι επίσημο ταξίδι του βασιλικού ζεύγους στο Λονδίνο.

Πράγματι, τη νύχτα της Παρασκευής 26/4 προς Σάββατο, η Μπέτυ Αμπατιέλου οργανώνει "αγρυπνία διαμαρτυρίας" έξω από το ξενοδοχείο μαζί με αριστερούς Ελληνοκύπριους του Λονδίνου. Η Φρειδερίκη αναγκάζεται και πάλι να χρησιμοποιήσει μια πλαϊνή είσοδο για να τους αποφύγει. Λεπτομέρεια: επειδή ο νόμος απαγορεύει την καθιστική διαμαρτυρία στο οδόστρωμα, όχι όμως την πορεία, οι διαδηλωτές περνούν τη νύχτα βηματίζοντας συνεχώς πάνω-κάτω σε λίγα μέτρα του δρόμου, δήθεν ότι κάνουν πορεία.

Το Σάββατο ο βρετανός υπουργός εξωτερικών λόρδος Χιουμ δίνει στη δημοσιότητα επιστολή προς τη βασίλισσα Φρειδερίκη στην οποία εκφράζει τη λύπη του για τα επεισόδια Η επιστολή έχει το αποτέλεσμα να εντείνει τις διαμαρτυρίες της αγγλικής κοινής γνώμης, κι έτσι τη νύχτα του Σαββάτου προστίθενται στην αγρυπνία και τέσσερεις βουλευτές του Εργατικού Κόμματος, ενώ ο Τύπος παραλληλίζει την Ελλάδα των πολιτικών κρατουμένων με την Ισπανία του Φράνκο (είναι νωπή η εκτέλεση, στις 20 Απριλίου, του κομμουνιστή Χουλιάν Γκριμάου ύστερα από δίκη-παρωδία).

Μπέτυ και Ασημίνα Αμπατιέλου το 1961

Η Μπέτυ Αμπατιέλου εμφανίζεται στα δελτία ειδήσεων της αγγλικής τηλεόρασης, όπου αρνείται ότι χαστούκισε τη Φρειδερίκη, ενώ φτάνει από την Αθήνα στο Λονδίνο ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Την Κυριακή 28/4 επισκέπτεται μαζί με την Αμπατιέλου το ξενοδοχείο Κλάριτζες. Ο Λαμπράκης ζητάει ακρόαση από τη βασίλισσα η οποία δεν γίνεται δεκτή, όπως του ανακοινώνει ο υπασπιστής του διαδόχου, ο ταγματάρχης Αρναούτης. Ο Λαμπράκης δίνει συνέντευξη στις βρετανικές εφημερίδες, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι στην Ελλάδα δεν κυβερνά η κυβέρνηση ή ο βασιλεύς, αλλά η βασίλισσα. Η Φρειδερίκη λέγεται ότι ενοχλήθηκε τρομερά από την παρέμβαση Λαμπράκη και είπε, “Δεν θα με απαλλάξει κανείς από αυτόν;” όπως έγραψε ο γραμματέας των ανακτόρων Γεράσιμος Τσιγάντες.

Η Φρειδερίκη επιστρέφει στις 30 Απριλίου, ενώ τις επόμενες μέρες το θέμα συζητιέται στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων, όπου η εργατική αντιπολίτευση καυτηριάζει την εσωτερική κατάσταση της Ελλάδας.

Στις 22 Μαΐου δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Σε αφήγησή του ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει ότι ο τότε αρχηγός της Χωροφυλακής Βαρδουλάκης τού είχε εκμυστηρευτεί ότι “κατά λάθος σκοτώθηκε ο Λαμπράκης. Η βασίλισσα είχε δώσει εντολή να τον στραπατσάρουν…”

Ο Λαμπράκης χαροπαλεύει επί μέρες, αλλά χάνει τη μάχη στις 27 Μαΐου. Η κηδεία του γίνεται πάνδημη την επόμενη μέρα· την ίδια μέρα στο Λονδίνο γίνεται διαδήλωση, όπου μιλάει και η Μπέτυ Αμπατιέλου, ενώ ο Μπέρτραντ Ράσσελ εκφράζει την ευχή ότι το βασιλικό ταξίδι θα ματαιωθεί. Η "Επιτροπή των 100" ήδη αναγγέλλει διαδήλωση έξω από τα ανάκτορα του Μπάκινχαμ για την πρώτη μέρα της βασιλικής επίσκεψης, στις 9 Ιουλίου. Τις επόμενες μέρες, και ενώ ξετυλίγεται το κουβάρι του παρακρατικού δικτύου που δολοφόνησε τον Λαμπράκη, πληθαίνουν οι ειδήσεις από το Λονδίνο για τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που ετοιμάζονται, ενώ συνδικαλιστικοί και άλλοι φορείς ζητούν τη ματαίωση του ταξιδιού.

Ο Καραμανλής προβάλλει εντονότατη τη διαφωνία του, ζητώντας να ματαιωθεί με εύσχημο τρόπο το ταξίδι και επισείοντας τον κίνδυνο χειρότερων επεισοδίων αλλά ο βασιλιάς Παύλος παραμένει αμετάπειστος. Τα πράγματα οδηγούνται σε κρίση και στις 11 Ιουνίου ο Καραμανλής παραιτείται. Μια εβδομάδα αργότερα αναλαμβάνει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση ο Παν. Πιπινέλης, υπουργός Εμπορίου στην προηγούμενη κυβέρνηση, με στόχο να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές περί τον Νοέμβριο. Ο Καραμανλής σε ένδειξη διαφωνίας με τους χειρισμούς του βασιλιά αναχωρεί για τη Ζυρίχη, όπου θα μείνει μέχρι τις εκλογές. Η κυβέρνηση Πιπινέλη δεν παίρνει ψήφο ανοχής από την αντιπολίτευση και δεν θεωρείται γνήσια υπηρεσιακή. Ψιθυρίζεται ότι μετά το βασιλικό ταξίδι θα παραιτηθεί.

Στα τέλη Ιουνίου ο βρετανός πρωθυπουργός ΜακΜίλαν δηλώνει ότι η κυβέρνησή του θα πάρει μεν προληπτικά μέτρα, αλλά δεν είναι δυνατόν να απαγορέψει ειρηνικές συγκεντρώσεις (όμως τις απαγόρευσε τελικά). Πρέπει να πούμε ότι και η βρετανική κυβέρνηση κλυδωνίζεται (μεταξύ άλλων από το σκάνδαλο Προφιούμο-Κριστίν Κήλερ) και θεωρείται σίγουρο ότι μετράει μέρες.

Η πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου περνάει με προετοιμασίες για το ταξίδι, τόσο από πλευράς πρωτοκόλλου όσο και από πλευράς διαδηλωτών. Ο Χάρολντ Ουίλσον, ο ηγέτης των Εργατικών και μελλοντικός πρωθυπουργός, δηλώνει ότι θα απουσιάσει από την επίσημη δεξίωση «λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων».

Στις 9 Ιουλίου το βασιλικό ζεύγος φτάνει στο Λονδίνο και το βράδυ, ενώ δίνεται στα ανάκτορα του Μπάκινχαμ το επίσημο δείπνο προς τιμή τους, η αστυνομία χτυπάει με ασυνήθιστη δύναμη τη διαδήλωση διαμαρτυρίας· υπάρχουν τραυματίες και γίνεται εκατό συλλήψεις. Οι διαδηλωτές γιουχάρουν ακόμα και τη δική τους βασίλισσα, ενώ ο τύπος αναφέρει ότι τέτοια επεισόδια εναντίον ξένων επίσημων επισκεπτών έχουν να γίνουν από τον Σεπτέμβριο του 1850, όταν είχε επισκεφτεί το Λονδίνο ο στρατηγός Χαϊνό που είχε πνίξει στο αίμα την ουγγρική επανάσταση το 1849· σε μια επίσκεψή του σε ζυθοποιία όπου υπήρχαν και ούγγροι μετανάστες, οι εργάτες τον πήραν στο κυνήγι και με μεγάλη δυσκολία τον γλίτωσε η αστυνομία.

Στις 10 Ιουλίου, Παύλος και Φρειδερίκη επιβιβάζονται σε πλοίο για μια βόλτα στον Τάμεσι. Η Μπέτυ Αμπατιέλου προσπαθεί να τους πλησιάσει. Η αστυνομία τη συλλαμβάνει και την αφήνει ελεύθερη λίγο αργότερα. Το βράδυ οι εστεμμένοι πηγαίνουν στο θέατρο Aldwych για να παρακολουθήσουν το "Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας" του Σαίξπηρ· το προβλεπτικό Φόρεϊν Όφις έχει αγοράσει και τα 1.100 εισιτήρια και τα έχει μοιράσει σε ευγενείς και σε επιφανείς Έλληνες της παροικίας, ωστόσο η βραδιά των εστεμμένων δεν είναι ανέφελη. Τους υποδέχονται στην είσοδο και τους αποχαιρετούν στην έξοδο συγκεντρωμένοι διαδηλωτές που φωνάζουν «Ζιγκ Χάιλ». Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία, γίνεται τηλεφώνημα για βόμβα οπότε η έναρξη καθυστερεί ενώ αστυνομικοί με πολιτικά χτενίζουν με ανιχνευτές μετάλλων το βασιλικό θεωρείο.

Στο μεταξύ, ύστερα από παρέμβαση του εργατικού βουλευτή Όμπερν, ο πρωθυπουργός Πιπινέλης δέχεται να συναντηθεί με τη Μπέτυ Αμπατιέλου. Την ίδια μέρα, ο Υπουργός Δικαιοσύνης ανακοινώνει ότι αποφυλακίζονται, βάσει των μέτρων ειρηνεύσεως, 17 κρατούμενοι. Όχι ο Αντώνης Αμπατιέλος. Οι περισσότεροι αποφυλακισθέντες είναι κομμουνιστές, υπάρχει όμως και ένας ποινικός καθώς και τρεις δοσίλογοι, με επιφανέστερο τον εβραίο εξωμότη Κωνσταντίνο (Ίνο) Ρεκανάτι.

Η συνάντηση Πιπινέλη-Αμπατιέλου, την οποία απεικονίζει το σκίτσο του Μποστ, έγινε στις 11 Ιουλίου. Ο Πιπινέλης υπόσχεται ότι θα διαβιβάσει στον Βασιλέα το αίτημα για αποφυλάκιση του Αμπατιέλου. Ενδεικτικός της διμέτωπης νοοτροπίας ορισμένων Κεντρώων είναι ο τίτλος της εφημ. Ελευθερία, που κατηγορεί για «ενδοτικότητα» τον Πιπινέλη και ενοχλείται που η συνάντηση έγινε υπό την πίεση του πεζοδρομίου.

Την επόμενη μέρα, το βασιλικό ταξίδι τελειώνει και οι βασιλείς μαζί με τον πρωθυπουργό και τη λοιπή αποστολή επιστρέφουν στην Ελλάδα. Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο εκδίδει δριμεία ανακοίνωση όπου καυτηριάζει την αποφυλάκιση του Ρεκανάτι, τον οποίο χαρακτηρίζει κύριο υπεύθυνο «δια την κατά την Κατοχήν οργάνωσιν των διωγμών και του αφανισμού των Ελλήνων Ισραηλιτών».

Μπέτυ και Αντώνης Αμπατιέλος

Από τη συνάντηση με τον Πιπινέλη η Μπέτυ Αμπατιέλου πήρε το ευεργέτημα να της επιτραπεί η επίσκεψη στην Ελλάδα και στον φυλακισμένο Αμπατιέλο, ο οποίος βρισκόταν στις φυλακές της Αίγινας. Όμως η Φρειδερίκη και το παρακράτος δεν έχουν ξεχάσει· έτσι, στις 7 Αυγούστου το πρωί, ενώ περιμένει τον δικηγόρο της στην πλατεία Κοραή του Πειραιά, αστυνομικοί την αρπάζουν και κυριολεκτικά σέρνοντας την βάζουν σε ένα Όπελ και τη μεταφέρουν στο αεροδρόμιο παρά τις φωνές και την προσπάθειά της να ξεφύγει. Με συνεχή πάλη τη φορτώνουν στο αεροπλάνο χωρίς αποσκευές· επιστρέφει στο Λονδίνο μονοσάνδαλη, καθώς το ένα της παπούτσι χάθηκε στη συμπλοκή, αλλά τουλάχιστον έχει καταφέρει να δει τον Αμπατιέλο.

Τελικά στις 3 Νοεμβρίου γίνονται οι εκλογές που τις κερδίζει με μικρή διαφορά η Ένωση Κέντρου. Πολλοί πολιτικοί κρατούμενοι αποφυλακίζονται τα Χριστούγεννα, όχι όμως ο Αμπατιέλος για τον οποίο λέγεται ότι έχει αντιρρήσεις η Φρειδερίκη. Τον Φλεβάρη του 1964 γίνονται νέες εκλογές που δίνουν την απόλυτη πλειοψηφία στην Ένωση Κέντρου και τελικά το Πάσχα απολύεται επιτέλους ο Αντώνης Αμπατιέλος.

Ο Παναγιώτης Πιπινέλης διορίστηκε από τη Χούντα Υπουργός Εξωτερικών, θέση που κράτησε έως το 1970 που πέθανε.

Ο Αντώνης Αμπατιέλος κατάφερε να μην πιαστεί από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου· έμεινε πάνω από ένα χρόνο στην παρανομία και τελικά έφυγε παράνομα στο εξωτερικό τον Ιούνιο του 1968. Εκεί δραστηριοποιήθηκε στην αντιδικτατορική πάλη. Γύρισε παράνομα στην Ελλάδα το 1973 αλλά πιάστηκε αργότερα και απελευθερώθηκε με την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ και βουλευτής, πέθανε το 1994. (...)»

Δραματική συνάντησις στο Λονδίνο

Στο περιθώριο του επίσημου βασιλικού ταξιδιού του Παύλου και της Φρειδερίκης, του βασιλικού ζεύγους της Ελλάδας, στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 1963, η Μπέτυ Αμπατιέλου, αγγλίδα σύζυγος του κομμουνιστή ναυτεργάτη Αντώνη Αμπατιέλου, συναντήθηκε με τον Παναγιώτη Πιπινέλη, υπηρεσιακό πρωθυπουργό, ζητώντας να απελευθερωθεί ο σύζυγός της που είχε καταδικαστεί σε ισόβια μετά τον εμφύλιο πόλεμο.

Είχε προηγηθεί το ιδιωτικό ταξίδι της Φρειδερίκης στο Λονδίνο τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου. Τότε η Μπέτυ Αμπατιέλου με άλλους διαδηλωτές είχε στριμώξει τη Φρειδερίκη (τη χαστούκισε - διαδόθηκε, μάλλον ανακριβώς) έξω από το ξενοδοχείο της. Την Αμπατιέλου την είχε τότε βοηθήσει ο βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης και λέγεται ότι αυτή ήταν η αφορμή για τη δολοφονία του ένα μήνα αργότερα, τον Μάη του 1963.

Ο πρωθυπουργός Κων. Καραμανλής επέμενε να μη γίνει το δεύτερο (το επίσημο) βασιλικό ταξίδι στο Λονδίνο, φοβούμενος νέα επεισόδια. Όταν οι βασιλείς τον αγνόησαν, παραιτήθηκε και ανέλαβε ως «ημι-υπηρεσιακός» πρωθυπουργός ο Παν. Πιπινέλης, έως τότε υπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση της ΕΡΕ, για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Η αντιπολίτευση ζητούσε αμιγώς υπηρεσιακή κυβέρνηση, πράγμα που έγινε τελικά τον Σεπτέμβριο (πρωθυπουργός Μαυρομιχάλης).

Πριν από τη συνάντηση Πιπινέλη-Αμπατιέλου στο Λονδίνο, είχαν κυκλοφορήσει φήμες ότι θα ανακοινωνόταν η απελευθέρωση του Αντώνη Αμπατιέλου (Τόνυ για τους Άγγλους). Πράγματι, ανακοινώθηκε αποφυλάκιση… αλλά όχι του Αμπατιέλου. Απελευθερώθηκαν κάποιοι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι, αλλά και δοσίλογοι, με κορυφαίο τον εβραίο καταδότη Ίνο Ρεκανάτι, παρά την έντονη αντίθεση της εβραϊκής κοινότητας.

Ο Ίνο Ρεκανάτι, γόνος μεγάλης εβραϊκής οικογένειας, στην κατοχή συνεργάστηκε με τους Γερμανούς μαζί με τον αδελφό του Πίπο και πήρε πολύ κόσμο στο λαιμό του. Μετά την κατοχή καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια και τελικά αποφυλακίστηκε το 1963».

(από το ιστολόγιο http://www.sarantakos.com/asteia/mpost/mpost-ampat.html )