Τραγούδια της Φωτιάς (1974) - του Νίκου Κούνδουρου

Με αφορμή και επίκεντρο τη μαγνητοσκόπηση δύο πολύ σημαντικών συναυλιών το 74, αυτής που έγινε στο Στάδιο Καραϊσκάκη με το Μίκη Θεοδωράκη και αυτής που έγινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με το Γιάννη Μαρκόπουλο, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας (Ιούλιος 1974) καθώς επίσης και άλλες μαζικές εκδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς για την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου. Η ταινία αποτυπώνει με γλαφυρότητα και συνέπεια το κλίμα που επικρατούσε, μετά την πτώση της Χούντας. Κατά την διάρκεια της ταινίας μιλάει ο αγωνιστής Χρήστος Ρεκλείτης, που έλαβε μέρος στην Αντίσταση εναντίον της δικτατορίας και ο οποίος περιγράφει, όλα τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη στα χέρια της Ασφάλειας, κατά τη διάρκεια της επταετίας, κατονομάζοντας στη διήγησή του όλους τους βασανιστές του.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

του Φώτη Τερζάκη

Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα και τα μαντρόσκυλα του φιλελευθερισμού (Ηλία Κανέλλης, Ηλίας Μαγκλίνης, Πάσχος Μανδραβέλης, Πέτρος Τατσόπουλος, ανώνυμοι καταδότες στις υπηρεσίες τού Διαδικτύου, ο αξιοθρήνητος Δένδιας, και άλλοι πολλοί ων ουκ έστι τέλος) δείχνουν πάλι τα δόντια τους· οι δολοφόνοι τού νοήματος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το ότι ένας «δολοφόνος» διεκδικεί το δικαίωμα να δημοσιοποιεί απόψεις του μέσ’ από τον δίαυλο που είναι κατά συνθήκην υποχρεωτικός για όποιον επιθυμεί να εκφραστεί δημοσίως: την έκδοση ενός βιβλίου που κυκλοφορεί ως εμπόρευμα στην αγορά. Ποιον επιδιώκουν να τρομοκρατήσουν; Τους πολυάριθμους αναγνώστες και αγοραστές τού βιβλίου; Τον εκδοτικό οίκο που ανέλαβε την έκδοση; Τους νόμιμους δικαιούχους που είναι η οικογένεια του φυλακισμένου συγγραφέα; Ή ολόκληρη την Αριστερά στο πλαίσιο ενός βρόμικου πολιτικού παιχνιδιού κατασπίλωσης και συκοφάντησης ενόψει τού τρόμου που διακατέχει όλο το σαθρό πολιτικό σύστημα και τους προστάτες του απέναντι στο ενδεχόμενο μιας εκλογικής νίκης τού ΣΥΡΙΖΑ (ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό στην πράξη);

Herbert Marcuse: H Οικολογία και η κριτική της σύγχρονης κοινωνίας*

* Ομιλία του Herbert Marcuse λίγο πριν τον θάνατό του τo 1979. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Capitalism, Nature, Socialism 3, 3 (Σεπτέμβριος 1992): 29-48.

Σας ευχαριστώ για τη θερμή υποδοχή. Χαίρομαι που είμαι σε θέση ν’ απευθύνω τον λόγο στην τάξη της ερήμου. Στην πραγματικότητα, δεν είμαι σίγουρος για το τί να πω, διότι δεν βλέπω άλλα προβλήματα. Όπως ξέρετε, ο Πρόεδρος Κάρτερ εκχώρησε κάπου 36 χιλιάδες εκτάρια ερήμου στην εμπορική ανάπτυξη. Δεν έχει μείνει και πολλή έρημος να διατηρήσουμε. Παρ’ όλ’ αυτά, πρέπει σε κάθε περίπτωση να προσπαθήσουμε.

Εκείνο που σκέπτομαι να κάνω είναι να συζητήσω την καταστροφή της φύσης στο πλαίσιο της γενικής καταστροφικότητας που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Εν συνεχεία θα ανιχνεύσω τις ρίζες αυτής της καταστροφικότητας στα ίδια τα άτομα· δηλαδή, θα εξετάσω την ψυχολογική καταστροφικότητα στο εσωτερικό των ατόμων.

Δημήτρης Κουφοντίνας - Συνέντευξη 8 Μαρτίου 2014

Η συνέντευξη του Δ. Κουφοντίνα που «κόπηκε» από το ΒΗΜΑ
ΑΠΟ: GIORGIS TON ΜΑΡ 8, 2014

Την αίσθηση του προπαγανδιστικού φερέφωνου της ασφάλειας δίνει ο γνωστός Β. Λαμπρόπουλος με το ολοσέλιδο κείμενο που υπογράφει στο Κυριακάτικο Βήμα και αναφέρεται βιβλίο του Κουφοντίνα. Σ” αυτό όμως θα αναφερθούμε σε άλλη ανάρτησή μας.

Τώρα παραθέτουμε την συνέντευξη που έδωσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας στην «ναυαρχίδα» του ΔΟΛ, την οποία και δεν δημοσίευσε και με κάποιο τρόπο που δεν γνωρίζουμε βρέθηκε στην κατοχή της εφημερίδας «Το Χωνί» απ” όπου την αναπαράγουμε.

Το εισαγωγικό κείμενο υπογράφει ο δημοσιογράφος Γιώργος Χριστοφορίδης
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι το πρόσωπο των ημερών.

H μέρα της μέρας είναι κοντά...

του Γιώργου Χαλκιά

Περί δημοκρατικής νομιμότητας και "τρομοκρατίας"

(Μια παλιά συζήτηση που λόγω επικαιρότητας βρίσκει αφορμή να ξανανοιχτεί )

Του Φώτη Τερζάκη, Δεκέμβρης 2002

Όποιος υποβιβάζει τα πολιτικά ζητήματα σε απλές αστυνομικές υποθέσεις, προσφέρει κακές υπηρεσίες στη δημοκρατία, γιατί είναι αυτός πρώτος που μεταφέρει το ουσιώδες από το επίπεδο των επιχειρημάτων και των αξιών στο επίπεδο της βάναυσης και τυφλής δράσης. Εκείνοι που τους τελευταίους μήνες μας βομβαρδίζουν με λυσσαλέα επιμονή, προσπαθώντας να ποινικοποιήσουν όχι μόνο τη δράση τής --εξουδετερωμένης κατά πολλούς τρόπους πλέον-- "17 Νοέμβρη" αλλά και την όποια γνώμη ή στάση που αρνείται να ξεκινήσει με την πειθήνια δήλωση μιας δημόσιας αποκήρυξής της, πρέπει να θυμούνται ότι η ίδια η ποινικοποίηση είναι πολιτική ενέργεια: και τούτο φαίνεται καθαρά εκεί όπου ξεδιπλώνεται ως την άλλη της άκρη αυτή η ρητορεία. "Η τρομοκρατία [δηλαδή αυτό που εκείνοι εννοούν λέγοντας τη λέξη] είναι ντροπή να συνδέεται με οποιαδήποτε πολιτική ιδέα ή παράταξη, είναι έγκλημα τού κοινού ποινικού δικαίου, και από τα πιο ειδεχθή μάλιστα", λένε. Όποιος αφελώς αποδεχθεί τους όρους αυτής της διατύπωσης, εκ πρώτης όψεως σύμφωνης με τις αντιλήψεις του συρμού περί δημοκρατικής νομιμότητας, θα πρέπει να είναι έτοιμος να δεχθεί σιωπηρά και τον δεύτερο, πιο περίπλοκο συλλογισμό που ακολουθεί: "....και είναι η αριστερά εκείνη που με τα πομπώδη και μεγαλεπήβολα ιδεολογήματά της γεννά τέτοιες εγκληματικές πρακτικές, ιδεολογήματα που απλώς νομιμοποιούν τον φόνο και άλλωστε δεν διαφέρουν απ' αυτόν παρά μόνο κατά την κλίμακα". Ιδού λοιπόν πώς η αποπολιτικοποίηση κάποιων βίαιων δημόσιων πράξεων γίνεται όχημα μιας ποινικοποίησης της πολιτικής. Και ιδού πώς η ίδια η "αριστερά" (στον όρο αυτό δεν περιλαμβάνονται βεβαίως οι απλές πόρνες του μεταπολιτευτικού πολιτικού βίου, τις οποίες επαξίως θα μπορούσε να εκπροσωπεί ο κ. Μ. Θεοδωράκης) αποδέχεται ελαφρά τη καρδία το μερίδιο της ενοχής που προσπαθούν να της απονείμουν, κλέβοντας την παράσταση σε υστερική νομιμοφροσύνη και αποκηρύσσοντας μελοδραματικά οποιαδήποτε υπόνοια μη συμμόρφωσης με την έννομη τάξη.