A ship for Gaza

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 31 Μαίου 2010, στις 4:50, ειδικές δυνάμεις του ισραηλινού στρατού, επιβαίνοντας σε ελικόπτερα και φουσκωτά σκάφη επιτέθηκαν ενάντια στα σκάφη του Στόλου της Ελευθερίας, κάνοντας χρήση πραγματικών πυρών.

Το αποτέλεσμα της πειρατικής αυτής επίθεσης, που έγινε σε διεθνή χωρικά ύδατα, 80 ναυτικά μίλια μακριά από τις ακτές του Ισραήλ και της Γάζας, ήταν απροσδιόριστος αριθμός νεκρών (10 έχει παραδεχτεί μέχρι στιγμής ο ισραηλινός στρατός) και περισσότεροι από 30 τραυματίες, κυρίως στο τουρκικό σκάφος Mavi- Marmara.

Καταγγέλλουμε το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ για μια ακόμη πράξη διεθνούς πειρατείας ενάντια σε πολίτες από τουλάχιστον 50 χώρες που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στην πολιορκημένη Γάζα.

 Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει τη ζωή και την ασφάλεια ελλήνων πολιτών που επέβαιναν σε σκάφη που έφεραν την ελληνική σημαία, αλλά συνεχίζει τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ, την ίδια στιγμή που αυτό καταλαμβάνει ελληνικό έδαφος και κακοποιεί έλληνες πολίτες. Ελληνες επιβαίνοντες, μέλη της ελληνικής αποστολής και εκπρόσωποι της πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για την Γάζα» καλούσαν στο Υπουργείο Εξωτερικών και έβρισκαν τα τηλέφωνα κλειστά.

Απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση:

να ενεργήσει για την άμεση απελευθέρωση όλων των αιχμαλώτων και την επιστροφή των σκαφών του Στόλου της Ελευθερίας

να κλείσει την πρεσβεία του Ισραήλ

να σταματήσει τις ελληνοισραηλινές ασκήσεις, να διακόψει κάθε σχέση με το κράτος-τρομοκράτη.
 

Καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα, στις 7μμ έξω από την ισραηλινή πρεσβεία.

Για περισσότερες πληροφορίες
6947937777

6946093043

http://www.shiptogaza.gr/

Για τα γεγονότα της 5ης Μάη

 

Στις 5/5, κατά την προγραμματισμένη πανελλαδική απεργία, πραγματοποιούνται πορείες σε όλη τη χώρα από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που θέλησαν να εκφράσουν την οργή τους για την επιβολή των νέων εξοντωτικών οικονομικών μέτρων από την κυβέρνηση, υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ. Στο δρόμο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί, άνεργοι, συνταξιούχοι και γενικότερα άνθρωποι που η οργή τους για την εκμετάλλευση και την καταπίεση που έχουν υποστεί σε όλη τους τη ζωή είναι πλέον έτοιμη να εκραγεί. Αιχμή του δόρατος των διαδηλωτών ήταν το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από τη βουλή, ένα πλήθος οργισμένο και ετερόκλητο, αποτελούμενο από ανθρώπους που έδειχναν αποφασισμένοι να κάνουν την προσωπική τους υπέρβαση να καταλάβουν το μεγαλύτερο άντρο ληστών της χώρας. Για ώρες, άνθρωποι με διαφορετικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά συγκρούονται έξω από την βουλή με οργή και πείσμα. Το αναρχικό σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» υιοθετείται από τους χιλιάδες συγκεντρωμένους, δηλώνοντας ξεκάθαρα τη χρεοκοπία του καθεστώτος και την αποτυχία του να επιβάλλει την κοινωνική συναίνεση.

Η ανοιχτή συνέλευση αναρχικών για ενιαίο πολυμορφικό κίνημα είχε αποφασίσει να συμμετέχει στις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις και την Πρωτομαγιά, θέλοντας να δηλώσει την πολιτική παρουσία αναρχικών σε σημαντικά κοινωνικά γεγονότα και τη συμμετοχή μας στον κοινωνικό και ταξικό αγώνα. Σύντροφοι/ισσες από τη συνέλευση αποφάσισαν να συμμετέχουν και στην τελευταία απεργιακή πορεία της 5ης Μαΐου, με διακριτό αναρχικό πανό, έχοντας πάντα το ίδιο σκεπτικό κατά νου.

Αυτή η μεγάλη κινητοποίηση και η προσπάθεια κατάληψης της βουλής σημαδεύτηκε από τον τραγικό θάνατο τριών εργαζόμενων στο υποκατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου. Ενώ η πορεία και οι συγκρούσεις βρίσκονταν ακόμη σε εξέλιξη μπήκε σε λειτουργία ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του κράτους, προσπαθώντας από τη μια να αποσιωπήσουν το γεγονός της μεγάλης κινητοποίησης και από την άλλη, ξεκινώντας ένα κυνήγι μαγισσών και σκυλεύοντας τους 3 νεκρούς, να κατασυκοφαντήσουν με το χυδαιότερο τρόπο το αναρχικό κίνημα και να καταστείλουν την οργή των χιλιάδων διαδηλωτών. Αποσιωπώντας για χρόνια τις δολοφονίες εργαζόμενων από τους εργοδότες, τις αυτοκτονίες ανθρώπων για χρέη, επέλεξαν να αναστείλουν την απεργία τους, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των αφεντικών, που ένιωθαν ήδη το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους.

Μετά το τέλος της πορείας κάποιοι σύντροφοι και συντρόφισσες επέστρεψαν το πανό της πορείας στο κατειλημμένο κτίριο της οδού Ζαΐμη. Η αστυνομία εκμεταλλευόμενη το τραγικό γεγονός ξεκίνησε ένα όργιο καταστολής στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, εισβάλλοντας σε καφενεία, στο στέκι μεταναστών στην Τσαμαδού, ακόμη και σε σπίτια ξυλοκοπώντας και συλλαμβάνοντας ανθρώπους στο σωρό. Απρόκλητα και χωρίς εντολή εισαγγελέα ή ιδιοκτήτη επιτίθεται στο χώρο πολύμορφης δράσης αναρχικών, στο κατειλημμένο κτίριο της οδού Ζαΐμη. Η συμμορία της ομάδας δέλτα κάνει συνεχή χρήση χημικών και χειροβομβίδων κρότου λάμψης σε κλειστούς χώρους με αποτέλεσμα την πρόκληση φωτιάς σε καναπέ, ενώ στο αρχείο αφισών και έντυπου υλικού η φωτιά δείχνει να έχει προκληθεί με αναπτήρα. Κατά την εισβολή τους καταστρέφουν με μανία όλο τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό του κτιρίου. Ούτε οι νιπτήρες και οι λεκάνες της τουαλέτας δεν κατάφεραν να γλιτώσουν από τη λύσσα τους. Οι σύντροφοι που βρίσκονταν στο χώρο αντιστέκονται σθεναρά και οι ένστολοι δολοφόνοι δε διστάζουν να πυροβολήσουν 2 φορές απέναντι σε άοπλους, να προτάσσουν συνεχώς τα όπλα τους και να απειλούν ότι θα τους σκοτώσουν όλους. Οι σύντροφοι/ισσες οπισθοχωρούν καταλήγοντας σε ετοιμόρροπο μπαλκόνι του τρίτου ορόφου στην πρόσοψη του κτιρίου. Το γεγονός ήταν πλέον αντιληπτό από τους γείτονες και από το πλήθος του κόσμου που είχε συγκεντρωθεί στους παρακείμενους δρόμους. Οι μπάτσοι, φοβούμενοι για νεκρούς, υποχωρούν και προσπαθούν να διαπραγματευτούν την παράδοση των συντρόφων/ισσων. Στο κτίριο σπεύδουν και δύο βουλευτές του σύριζα, οι οποίοι αποχωρούν άμεσα, μετά την άρνηση οποιασδήποτε θεσμικής-κομματικής διαμεσολάβησης από τους συντρόφους/ισσες. Ενώ ο εισαγγελέας δεν είχε εμφανιστεί ακόμη στην Ζαϊμη και ενώ οι εκπαιδευμένοι δολοφόνοι απειλούσαν τους ανθρώπους που βρίσκονταν στο κτίριο, τα ΜΜΕ προσπαθούσαν και πάλι να χειραγωγήσουν, μιλώντας για επιχειρήσεις τύπου Ρεσάλτο στις καταλήψεις στην Αθήνα. Μετά την πολύωρη παραμονή τους στο μπαλκόνι, οι σύντροφοι οδηγούνται στη γαδα, αρχικά για προσαγωγή, η οποία όμως μετατρέπεται σε σύλληψη με πλημμεληματικές κατηγορίες. Στην έρευνα που έγινε στο κτίριο παρουσία δύο συντρόφων, δεν βρέθηκε κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο, ενώ τις επόμενες μέρες οι μπάτσοι επανέλαβαν τις έρευνες, οι οποίες ήταν φυσικά αρνητικές και τελικά υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες σφράγισαν το κτίριο.

Το κατειλημμένο κτίριο αποτελεί λειτουργικό χώρο της ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών για ενιαίο πολυμορφικό κίνημα. Θεωρούμε ότι τέτοιοι χώροι οφείλουν την ύπαρξή τους στη στήριξή τους από το αναρχικό κίνημα και από την κοινωνία και όχι στην περιφρούρησής τους από 10-15 συντρόφους/ισσες. Με αυτούς τους όρους είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε αυτούς τους χωρους.

Οι τελευταίες μέρες υπήρξαν πολύ δύσκολες για όλους τους συντρόφους/ισσες. Η δολοφονία της Παρασκευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώντα Τσακάλη, εργαζόμενων στη Μαρφίν, μας συγκλόνισε όλους. 3 άνθρωποι νεκροί. 3 δικοί μας άνθρωποι νεκροί, κομμάτι των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας. Όλοι αναζητήσαμε τους λόγους που μια τέτοια πορεία είχε αυτή την τραγική κατάληξη.

Ευθύνη για αυτή τη δολοφονία έχουν προφανώς το κράτος και ο καπιταλισμός. Η καθημερινή και διαρκώς εντεινόμενη βία και καταπίεση που υφίσταται το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας οδηγεί με βεβαιότητα σε εγκλήματα κρατικά ή εγκλήματα μέσα στο σώμα της ίδιας της κοινωνίας. Η καλλιέργεια του ανταγωνισμού μεταξύ των ανθρώπων, η περιχαράκωση και ο πόλεμος όλων εναντίων όλων, ο ενστερνισμός του homo homini lupus (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος), καθιστούν ατομική υπόθεση την ελευθερία και την ευημερία μας. Ένα μεγάλο μέρος των εγκλημάτων πηγάζει από αυτή ακριβώς τη λογική. Για εμάς η ελευθερία είναι υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας. Σε μια κοινωνία ανισότητας και ανελευθερίας, σε μια κοινωνία σκλάβων κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλουμε να καταστρέψουμε το κράτος και τον καπιταλισμό.

Ευθύνη για αυτή τη δολοφονία έχει προφανώς ο Βγενόπουλος. Επέλεξε να χρησιμοποιήσει τους εργαζόμενους ως ανθρώπινη ασπίδα απέναντι σε ενδεχόμενες επιθέσεις. Τακτική που παραπέμπει άμεσα σε ναζιστικές πρακτικές. Το ίδιο έπραξαν και άλλες τράπεζες και καταστήματα. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τους φόβους των εργαζόμενων, ήδη από την προηγούμενη μέρα, για ένα πιθανό εμπρησμό της τράπεζας. Είχαν σχεδιάσει τρόπους διαφυγής. Οι φόβοι εκφράστηκαν και στα αφεντικά της τράπεζας που απάντησαν ότι “όποιος δεν έρθει για δουλειά αύριο να μην ξανάρθει”. Ο εκβιασμός αυτός, σε μια περίοδο που όλοι φοβούνται την ανεργία, ήταν αυτό που ανάγκασε τους εργαζόμενους να μείνουν κλεισμένοι στο κάτεργο του Βγενόπουλου.

Όσοι είχαν το θράσος και τον κυνισμό να μιλήσουν για ευθύνη των ίδιων των εργαζόμενων θα πρέπει να σκεφτούν για ποιους λόγους όταν μιλάμε για εργατικά «ατυχήματα» (εργοδοτικές δολοφονίες) δεν ρίχνουμε το φταίξιμο στους εργαζόμενους. Όταν αναγνωρίζουμε τη συνθήκη της “μισθωτής σκλαβιάς”, δεν μπορούμε να ρίχνουμε στο σκλάβο την ευθύνη για το θάνατό του. Αν ήταν εργατικό «ατύχημα», ως αναρχικοί θα είμασταν από τους πρώτους που θα βρισκόταν έξω από την τράπεζα και στο δρόμο για την κατάδειξη της δολοφονίας και του ρόλου των αφεντικών (όπως το έχουμε πράξει άπειρες μέχρι τώρα φορές) και δε θα διανοούμασταν να μιλήσουμε για ευθύνη του εργαζόμενου. Όπως δε διανοούμαστε, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση και την αυτοδιεύθυνση, να φανταστούμε τον εαυτό μας σε ρόλο αυτόκλητης «απεργιακής επιτροπής».

Ευθύνη για αυτή τη δολοφονία έχουν προφανώς αυτοί που έβαλαν τη φωτιά. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το ποιοι ήταν και τι προθέσεις είχαν. Αυτές τις μέρες ακούσαμε διάφορα σενάρια για ασφαλίτες, ακροδεξιούς, διαδηλωτές κλπ δράστες της δολοφονίας. Δεν μας αφορούν, μια και δε χρησιμοποιήσαμε ποτέ στις αναλύσεις μας σενάρια και συνωμοσιολογικές ερμηνείες γεγονότων (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ιστορικά δεν έχουν υπάρξει και αυτού του τύπου δράσεις από τη μεριά του κράτους και των αφεντικών). Η αδιάκριτη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής που χαρακτήριζε αυτή την επίθεση δεν έχει και δε θα μπορούσε να έχει σχέση με αναρχικούς. Ως αναρχικοί και ως κομμάτι αυτής της κοινωνίας, σταθήκαμε πάντα αλληλέγγυοι στους αγώνες των εργαζόμενων. Η συχνή διαφωνία μας με κυρίαρχες απόψεις της κοινωνίας δεν μας οδήγησε ποτέ στην εχθρική αντιμετώπισή της. Εχθρός για μας ήταν και παραμένει το Κράτος και το Κεφάλαιο, όχι οι καταπιεσμένοι.

Κατά τη διάρκεια της πορείας έγιναν δεκάδες επιθέσεις σε όλη την περιοχή του κέντρου της Αθήνας. Σε κάποια σημεία του δρόμου, σύντροφοι από το αναρχικό μπλοκ προπηλακίστηκαν, απειλήθηκαν με σφυριά και τσεκούρια όταν προσπάθησαν να αποτρέψουν εμπρησμούς καταστημάτων στα οποία υπήρχαν άνθρωποι και με δυσκολία κατάφεραν εν τέλει να περιορίσουν τις φωτιές και να τους απομακρύνουν μέσα από φλεγόμενα μαγαζιά. Εδώ βρίσκεται ένα ζήτημα για το οποίο έχουμε ευθύνη. Η περιφρούρηση του μπλοκ μας είναι συχνά ελλιπής με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προστατέψει τους συντρόφους/ισσες μας, αλλά και να μην μπορεί να αποτρέψει πράξεις με τις οποίες διαφωνούμε. Όταν πορεύεται κανείς στο δρόμο, καταλαμβάνει χώρο με τον ίδιο τρόπο που καταλαμβάνει ένα κτίριο. Όπως ακριβώς σε ένα κατειλημμένο κτίριο δίνουμε τα δικά μας χαρακτηριστικά και τα προστατεύουμε από οτιδήποτε εχθρικό προς αυτά, με τον ίδιο τρόπο οφείλουμε να προστατεύουμε και το κατειλημμένο από εμάς κομμάτι του δρόμου.

Θα πρέπει όμως να αναφερθούμε και στις ίσως όχι τόσο προφανείς δικές μας ευθύνες. Ένα άλλο ζήτημα που νιώθουμε ότι μας αφορά και για το οποίο έχουμε ευθύνη είναι το ότι συμβάλλαμε κι εμείς με την ανοχή και την ασάφεια του λόγου μας στο να δημιουργηθεί το έδαφος πάνω στο οποίο στήθηκε η δολοφονία στη Marfin. Δώσαμε την εντύπωση σε οποιονδήποτε ότι θα ανεχτούμε ή και θα επικροτήσουμε κάθε καφρίλα στο δρόμο στο όνομα της κοινωνικής οργής και της αντιπαράθεσης με το κράτος και τον καπιταλισμό. Σε συνθήκες κοινωνικής έντασης ήταν θέμα χρόνου η εμφάνιση αντικοινωνικών συμπεριφορών, είτε αυτές προέρχονται από “άγριους νεολαίους”, είτε από ασφαλίτες.

Η πρόκριση ενός γενικόλογου και αόριστου “αυθορμητισμού”, ο οποίος δεν πρέπει επ' ουδενί να “κατασταλλεί”, εις βάρος του συνειδητού, συνεισέφερε κι αυτή με τον τρόπο της σ' αυτή την κατάσταση. Ευθύνη φέρουμε όλοι ή σχεδόν όλοι διότι είτε στηρίξαμε ιδεολογήματα τύπου “άγριας νεολαίας”, την καλλιτεχνική θέαση της βίας (σε αφίσες και κείμενα), υπερβίαιους βερμπαλισμούς, επικροτήσαμε αντικοινωνικές ενέργειες, το ψευδοεπαναστατικό lifestyle, συνθήματα τύπου “κουφάλες μικροαστοί ….”, κλπ, είτε ανεχτήκαμε την κατάλυση αποφάσεων συνελεύσεων στο δρόμο για να μην “καταστείλουμε τον αυθορμητισμό των συντρόφων”. Σύντροφοι που κατά καιρούς προσπάθησαν να υπερασπιστούν αυτές τις αποφάσεις κατηγορήθηκαν ως «σταλινικοί», «αναρχοκνατ», «μπάτσοι». Η λογική αυτή οδηγεί αρκετούς και αβίαστα στο συμπέρασμα ότι οποιαδήποτε καφρίλα θα γίνει ανεκτή στο όνομα του “αυθόρμητου”. Μπορεί όμως το «αυθόρμητο» να δικαιολογήσει πεσίματα σε περίπτερα, ασθενοφόρα ή μαγαζιά γεμάτα κόσμο; Ή μήπως μπορεί να τα δικαιολογήσει ο απολίτικος «μηδενισμός»?

Αυτού του τύπου οι λογικές βρήκαν για μεγάλο διάστημα χώρο δίπλα μας, πάτησαν στην ανοχή μας και κατέστησαν συγκεχυμένα τα αναρχικά μας προτάγματα. Αρκετοί καινούριοι σύντροφοι που βρέθηκαν δίπλα μας, ήρθαν αντιμέτωποι με την απουσία δομών, την έλλειψη ξεκάθαρου και κατανοητού προταγματικού λόγου και με μια ψευδή, θεαματικά κατασκευασμένη εικόνα για την αναρχία που προέβαλε μόνο κάποιες από τις πρακτικές μας, χωρίς αναφορά στα προτάγματά μας, χωρίς να επεξηγεί το σκοπό και το συμβολισμό τους. Αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, σε συνδυασμό με τη δική μας αδυναμία ευρύτερης διάδοσης των αναρχικών θέσεων άνοιξε το δρόμο σε life style πρακτικές αποκομμένες από τα βασικά προτάγματα και τους στόχους μας, την κοινωνική επανάσταση και τη δημιουργία μιας κοινωνίας που θα βασίζεται στην ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη.

Είναι γεγονός ο πολλαπλασιασμός των συντρόφων/ισσων τόσο στο δρόμο όσο και σε εκδηλώσεις συλλογικοτήτων και ομάδων. Δεν υπήρξε όμως αντίστοιχη αύξηση της συμμετοχής στις συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις οι οποίες αποτελούν αναγκαία συνθήκη για την αναρχία. Κάτι το οποίο τείνουμε να το παραβλέπουμε. Θεωρούμε ότι ο αγώνας για την αναρχία ενδυναμώνεται με τη συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες, με την οργάνωση και τη δημιουργία δομών και υποδομών. Αν οι σύντροφοι/ισσες δεν καλύπτονται πολιτικά από τις υπάρχουσες ομάδες, συλλογικότητες, συνελεύσεις, είναι η δημιουργία των δομών που εκείνοι προκρίνουν και η κατάθεση των δικών τους προτάσεων αυτό που θα συμβάλλει στην εξέλιξη των κινηματικών διαδικασιών. Η συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες δεν έχει να κάνει μόνο με τις παρούσες συνθήκες αλλά πρόκειται για αξιακό ζήτημα των αναρχικών.

Η αναρχία δεν μπορεί να είναι υπόθεση λίγων κι εκλεκτών. Όσοι θέλουμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για κοινωνική επανάσταση θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι δικές μας επαναστάσεις αφορούν συλλογικά κοινωνικά υποκείμενα και όχι τον εαυτό μας ή ένα λίγο πιο διευρυμένο παρεϊστικο κύκλο. Κάθε διαφορετική ερμηνεία κρύβει πίσω της ελιτίστικες και εξουσιαστικές λογικές, μεγάλες νύχτες εφόδου σε χειμερινά ανάκτορα, την επιβολή μιας δράκας πρωτοπόρων σε ολόκληρη την κοινωνία. Θα πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι μια επανάσταση επαναπροσδιορίζει τον αξιακό κώδικα μιας κοινωνίας. Αν θέλουμε να μιλάμε για κοινωνική επανάσταση, τον αξιακό αυτό κώδικα θα πρέπει να τον προβάλλουμε καθημερινά με το λόγο και τη δράση μας. Η ισότητα, η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η αντίσταση δεν αποτελούν ένα “πακέτο” που θα προκύψει από την επανάσταση αλλά συνεχές διακύβευμα. Ο σκοπός μας είναι αδιαχώριστος από τα μέσα πάλης και αγώνα.

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι δεν υπάρχει για εμάς η επιλογή της “καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται”. Από τη στιγμή που αναγνωρίζουμε την ύπαρξη της πρωτογενούς βίας που ασκεί το κράτος και το κεφάλαιο στους καταπιεσμένους, αναγνωρίζουμε και στους καταπιεσμένους της κοινωνίας, συνεπώς και σε εμάς, την πλήρως δικαιολογημένη αντιπαράθεση της δικής μας αντιβίας. Θα πρέπει όμως να γίνει σαφής η διάκριση μεταξύ της δικής μας αντιβίας, η οποία οφείλει πάντα να συμβαδίζει με το σκοπό μας, με την ανεξέλεγκτη και αντικοινωνική βία που εκπορεύεται από ατομικίστικες, ελιτίστικες λογικές πρωτοπορίας και επιβολής. Λογικές δηλαδή που πηγάζουν από το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα και συμβαδίζουν με αυτό, λογικές εχθρικές προς την κοινωνία συνεπώς και προς τους αναρχικούς. Η αντιβία των αναρχικών στοχεύει στην κοινωνική απελευθέρωση. Τα όποια παροδικά βίαια ξεσπάσματα οργής, όσο επιθυμητά κι αν είναι, αν δεν στρέφονται ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό, αναπαράγουν ένα φαύλο κύκλο ανούσιας βίας που καμία σχέση δεν έχει με την αναρχία και τα προτάγματά της.

Η σύγχρονη ατομικίστικη «εκδοχή της αναρχίας» (νεοφιλελεύθερη στην ουσία της και συνεπώς ανταγωνιστική ως προς εμάς) ανακλάται και σε απόψεις που θέλουν την ευθύνη μιας πορείας να είναι υπόθεση επίσης ατομική. Η αναρχία αναφέρεται στην κοινωνική απελευθέρωση, στην σύναψη ελεύθερων συμφωνιών μεταξύ των ανθρώπων και στον από κοινού καθορισμό της ζωής μας. Έτσι η συλλογική απόφαση για μια οποιαδήποτε δράση παράγει ατομική και συλλογική ευθύνη για όσους τη συναποφάσισαν. Μια πορεία περιφρουρείται από όλους όσους συμμετέχουν σ' αυτή. Η συμμετοχή σ' αυτή σημαίνει συνειδητή, υπεύθυνη, συνεπή στάση ως προς τη στόχευσή της και τις αποφάσεις της συνέλευσης καθώς και την αλληλεγγύη μεταξύ των συντρόφων/ισσων.

Η αυτοκριτική έχει νόημα μόνο όταν υπάρχει η διάθεση για αλλαγή. Ένα κάλεσμα για πορεία οφείλει να διασφαλίζει, στο μέγιστο δυνατό βαθμό, την περιφρούρηση των αποφάσεων μιας συνέλευσης, του μπλοκ και την αποφυγή κινδύνων για όσους συμμετέχουν σ΄ αυτό, μέσω της συμμετοχής και της δέσμευσης ικανού αριθμού συντρόφων/ισσων. Σε αντίθετη περίπτωση ακυρώνονται οι ίδιες οι συνελεύσεις. Ποιος ο λόγος να αποφασίσουμε συλλογικά το πως θέλουμε να κινηθούμε σε μια πορεία (συγκρουσιακά ή μη) αν στην πράξη μπορεί ο οποιοσδήποτε να αναιρέσει ετσιθελικά αυτή την απόφαση;

Η αυτοκριτική όλων μας οφείλει να γίνει σε βάθος, με πραγματική διάθεση αλλαγής και όχι επιφανειακά προκειμένου να ξεπεραστεί όπως όπως η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Για εμάς είναι επιβεβλημένη η έναρξη ενός κύκλου συζητήσεων μεταξύ των συντρόφων/ισσων που έχουν τη διάθεση και τη βούληση να κάνουμε ουσιαστικά την αυτοκριτική μας, να εξετάσουμε το σε ποιο σημείο στεκόμαστε σήμερα, που στοχεύουμε και πώς μπορούμε να το επιτύχουμε. Η αυτοκριτική αυτή δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναλωθεί στο ποιος έχει κάνει τι και πότε. Δε θα πρέπει να μας οδηγήσει στην αδράνεια, την υποχώρηση, την περιχαράκωση. Οφείλει να καθορίσει την από εδώ και μπρος στάση μας και την παραγωγή ξεκάθαρου προταγματικού λόγου και δράσης.

Σύντροφοι/ισσες από και σύντροφοι/ισσες που αποχώρησαν από

την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών για Ενιαίο Πολυμορφικό Κίνημα

Φώτης Τερζάκης - Η αυλακιά του Ρεμπώ

• Η αυλακιά του Ρεμπώ

• Συγγραφέας: Φώτης Τερζάκης

• Σειρά: Λογοτεχνία

• Εκδότης: Πανοπτικόν

• ISBN: 960-9470-04-1 Έκδοση: Μάιος 2010

Γράφει ο ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

Η συντροφιά του ταξιδιώτη είναι ο θάνατος. Όχι μόνο για τον κοινότοπο λόγο, που είναι εν μέρει αλήθεια, ότι τα ταξίδια είναι επικίνδυνα: πως μέσα στην αλληλουχία των κυμάτων σε μια πλεύση χωρίς ορίζοντα, στην ταχύτητα που θρυμματίζει τα τοπία, στο κενό του αιθέρα που αψηφά τη γλυκύτητα μιας γης γνώριμης, η ζωή γίνεται απροσμέτρητα φτηνή… Το γνώριζαν άλλωστε καλύτερα από μάς τους σημερινούς ταξιδιώτες εκείνοι που σε άλλους καιρούς με παρηγοριά ένα άλογο κι έν' αστέρι, μια καμήλα ή ένα κέδρινο πλεούμενο, πριν ακόμα ο κόσμος μετρηθεί με τον χάρτη και την πυξίδα, με το στροφόμετρο, το βυθόμετρο και το χιλιομετροδείκτη, έσχισαν με μία αποφασιστική κίνηση, μολονότι τρέμοντας από τη συγκίνηση και τον φόβο, το παραπέτασμα του σύμπαντος για να μπουν στις σκιερές λόχμες της φαντασίας - και τί ήταν άλλωστε τότε η φαντασία, άλλο από την πιθανότητα μιας μοιραίας συνάντησης στο τρομερό πέρα που κάνει τα πάντα δυνατά, η περίτρομη στάση στο αχαρτογράφητο και στο τερατώδες, ένα βήμα πιο 'κεί από τον οικισμένο κόσμο των ανθρώπων και των θεών, ένα βήμα πιο 'δω από τον ανελέητο μορφασμό του ερέβους; Είναι πάντα ο θάνατος, αλλά όχι κυρίως γι' αυτό…

  
Υπάρχουνε όμως ακόμα ταξίδια, συναντάει κανείς ακόμα στις μέρες μας ταξιδιώτες; Τώρα που ο κόσμος μετρήθηκε, καταγράφτηκε, μπήκε στους χάρτες και στα χωροταξικά διαγράμματα, στα συμβόλαια και στους τίτλους ιδιοκτησίας, όταν ακόμα και η πιο απείθαρχη διάσταση του ταξιδιού, ο χρόνος, που οι απρόβλεπτες διογκώσεις και περιστροφές του μπορούσαν να καταβάλουν την πιο ακοίμητη θέληση και το πιο άγρυπνο μάτι να γείρει απ' τον μοιραίο ύπνο, έγινε με τη σειρά του τροφή των ταξιδιωτικών γραφείων, προσχεδιασμένη μέχρι το τελευταίο της δευτερόλεπτο ανάπαυλα στον ρυθμό της μηχανής που χτυπάει ακατάπαυστα στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στην Αμβέρσα, στο Τόκιο, που η γη παραδόθηκε πληγωμένη, ετοιμοθάνατη, στις ορδές των τουριστών για την τελευταία λεηλασία, τώρα που η Μπανγκόκ μοιάζει κακόφημη συνοικία του Παρισιού και οι ινδιάνοι πίνουν φτηνή μπύρα τ' απόβραδα στο λιμάνι της Βέρα-Κρους --στα μάτια τους γέρνει μια έρημος νεκρών βουβαλιών-- κοντολογίς, τώρα που ο κόσμος τελείωσε, ποιος δρόμος απομένει να διασχίσουν ακόμα τα κουρασμένα πόδια της μοναξιάς, να ακουμπήσει η έγνοια που ήλπισε για τελευταία φορά κάτω από τον ήλιο; Ό,τι κι αν πείτε, τα ταξίδια έχουν τελειώσει από καιρό και στους αρχαίους δρόμους των ταξιδιωτών τα τουριστικά μίνι-μπας αφήνουν πίσω τους ατελείωτη ουρά στραγγαλισμένα τενεκεδάκια Pepsi-Cola: ένα σύμπλεγμα ερωτικό λύνεται στο Κατζουράο και μια ελεφάντινη μάσκα στον Άνω Νείλο κλείνει με οδύνη τα βλέφαρα, μαστιγωμένα από τ' ανελέητα φωτογραφικά φλας. Τα τελευταία δείγματα σπάνιων ειδών σπαρταρούν με αγωνία μέσα στα λευκώματα.

  
Και όμως, το χλωμό είδος τού ταξιδιώτη δεν έχει εξαφανιστεί. Πώς επέζησε μέχρις εδώ, πώς αντέξανε τα κουρασμένα πόδια τα φορτωμένα με τη σκόνη βουνών κατακρημνισμένων και βυθισμένων ηπείρων, μυστήριο… Νάτος όμως μπροστά μας, γνώριμος από την αρχή και πάντα ξένος, με τον σάκο του μαρτυρίου του και με τη βαθιά χαρακιά της απόγνωσης που χωρίζει το μέτωπο στα δύο. Σήμερα που ο τουρισμός είναι πλέον μαζικός, και λαϊκός, αν η λέξη δεν διαμαρτύρεται σε τέτοια χρήση, είναι εύκολο να τον μπερδέψει κάποιος με τον τουρίστα. Πάντως το έμπειρο μάτι δεν γίνεται να γελαστεί: σημεία αδιάψευστα μαρτυρούν, από τα δάχτυλα ώς τη μνήμη, δίπλα σε στίφη ανύποπτων τουριστών και παιδιών που θα ζητιανεύουν αμερικάνικα τσιγάρα, το ίχνος μιας πολλαπλής μοναξιάς, μιας ανάμνησης που πυορροεί, μιας ελπίδας πρώιμα ρυτιδωμένης. Ξέρει λοιπόν να υποδεχθεί αυτή τη σκιά που αντάλλαξε τον χώρο με χρόνο, και που στο τέλος εξορίστηκε κι από 'κεί, καταδικασμένη να γυροφέρνει σε κύκλους ατέρμονους, στα βουβά περάσματα ανάμεσα στους κόσμους… Ποτάμι αδιάβατο κυλάει πίσω της, το σπίτι ξεμακραίνει οι γέφυρες κόβονται, βήμα με βήμα στραγγίζονται στη μνήμη. Καμιά γη δεν θα την καλοδεχτεί, ολόιδια ξένη στον καινούργιο της κόσμο, και δυο φορές ξένη σήμερα, όπως την ξεκουφαίνουν τα τσιριχτά τής αγορασμένης απόλαυσης των κίβδηλων ταξιδιωτών που καμώνονται πως της μοιάζουν.

  
Γιατί, το είπαμε, θ' αναγνωρίσουμε άσφαλτα τον ταξιδιώτη από τη μόνη του συντροφιά: τον θάνατο. Κορδέλα που στεφανώνει το ιδρωμένο μέτωπο, διάδημα από μοναξιά και από τη σκόνη τού δρόμου… Και όχι βέβαια επειδή τα ταξίδια είναι κάποτε επικίνδυνα: μάλλον επειδή για εκείνον που φεύγει το σώμα δεν έχει πλέον άγκυρα στον κόσμο. Χωρίς χρόνο οικείο, από καιρό δίχως εδώ, τινάζεται απελπισμένα έξω από την ίδια του τη ζωή όπως το φίδι από τη φλεγόμενη φωλιά του. Το είπαμε: όταν ανοίξει ο κύκλος των δραπετεύσεων δεν υπάρχει τέρμα - πρέπει να σπάσουν ένας ένας οι κρίκοι της οικειότητας, να λυθούν έως τέλους οι δεσμοί με τον κόσμο, το φοβισμένο μαλάκιο που σάλευε διστακτικά μέσ' στο καύκαλό του να χυθεί στο μεγάλο ποτάμι, που δεν επιστρέφει. Πίσω, μακριά, χαμηλώνουν τα φώτα του κόσμου πολιτείες βουλιάζουνε σε κρύα σκοτάδια, η πλάση ξαναγυρίζει στο άμορφο. Το ταξίδι ακυρώνει το σύμπαν.

Και όμως, το χλωμό είδος τού ταξιδιώτη δεν έχει εξαφανιστεί. Πώς επέζησε μέχρις εδώ, πώς αντέξανε τα κουρασμένα πόδια τα φορτωμένα με τη σκόνη βουνών κατακρημνισμένων και βυθισμένων ηπείρων, μυστήριο… Νάτος όμως μπροστά μας, γνώριμος από την αρχή και πάντα ξένος, με τον σάκο του μαρτυρίου του και με τη βαθιά χαρακιά της απόγνωσης που χωρίζει το μέτωπο στα δύο.

1. Αποσπάσματα από το βιβλίο Η αυλακιά του Ρεμπώ, πρώτο μέρος σχεδιαζόμενης ταξιδιωτικής τριλογίας με τίτλο "Οι δρόμοι της αδύνατης διαφυγής".

Dylan Thomas - Being but men, we walked into the trees.

Being but men, we walked into the trees. Being but men, we walked into the trees. Afraid, letting our syllables be soft For fear of waking the rooks, For fear of coming Noiselessly into a world of wings and cries. If we were children we might climb, Catch the rooks sleeping, and break no twig, And, after the soft ascent, Thrust out our heads above the branches To wonder at the unfailing stars. Out of confusion, as the way is, And the wonder, that man knows, Out of the chaos would come bliss. That, then, is loveliness, we said, Children in wonder watching the stars, Is the aim and the end. Being but men, we walked into the trees.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι,  περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες, Από φόβο μήπως έρθουμε Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών. Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε, Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι, Και, μετά το μαλακό ανέβασμα, Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων. Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως, Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει, Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα. Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε, Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια, Είναι ο σκοπός και το τέλος. Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι,  περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.

B-Fest 2010

http://bfest.gr/

http://www.facebook.com/event.php

Employment

Blogger DMCA takedown notification

Blogger has been notified, according to the terms of the Digital Millennium Copyright Act (DMCA), that certain content in your blog is alleged to infringe upon the copyrights of others. As a result, we have reset the post(s) to "draft" status. (If we did not do so, we would be subject to a claim of copyright infringement, regardless of its merits. The URL(s) of the allegedly infringing post(s) may be found at the end of this message.) This means your post - and any images, links or other content - is not gone. You may edit the post to remove the offending content and republish, at which point the post in question will be visible to your readers again.

A bit of background: the DMCA is a United States copyright law that provides guidelines for online service provider liability in case of copyright infringement. If you believe you have the rights to post the content at issue here, you can file a counter-claim. For more information on our DMCA policy, including how to file a counter-claim, please see http://www.google.com/dmca.html.

The notice that we received, with any personally identifying information removed, will be posted online by a service called Chilling Effects at http://www.chillingeffects.org. We do this in accordance with the Digital Millennium Copyright Act (DMCA). You can search for the DMCA notice associated with the removal of your content by going to the Chilling Effects search page at http://www.chillingeffects.org/search.cgi, and entering in the URL of the blog post that was removed. If it is brought to our attention that you have republished the post without removing the content/link in question, then we will delete your post and count it as a violation on your account. Repeated violations to our Terms of Service may result in further remedial action taken against your Blogger account including deleting your blog and/or terminating your account. If you have legal questions about this notification, you should retain your own legal counsel.

Sincerely,

The Blogger Team


My response:

I'm greek, I live in Greece and I don't give a damn about american laws. I
don't seek profit, I don't have advertisements and my posts are for
educational reasons only. If you ever delete any of my posts again I'll take
my blog elsewhere. Bloggers can resist to the fascism of the big companies
you know. You don't want a union of Bloggers fighting against you, do you?

PROFIT KILLS MUSIC (amongst other things too)

Sincerely,

DMW

 

ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ! ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ!

 

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΘΩΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Η 5^η Μαϊου θα μείνει στην ιστορία, αφ’ ενός ως η μέρα μιας απ’ τις μεγαλύτερες και πιο οργισμένες απεργιακές διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης, και, αφ’ετέρου, ως η μέρα που ο εμπρησμός μιας τράπεζας κόστισε τη ζωή τριών αθώων ανθρώπων.
Βρεθήκαμε στη διαδήλωση της 5^ης Μαϊου και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να φύγει το ΔΝΤ και να αποσυρθούν τα αντικοινωνικά μέτρα της κυβέρνσης. Όμως δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε καμία απολύτως σχέση με τους αυτουργούς αυτής της δολοφονικής ενέργειας. Και για όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις, ούτε αυτοί θέλουν να έχουν σχέση με το μαζικό και οργανωμένο κίνημα, το οποίο πολλές φορές έχει πέσει θύμα της φυσικής βίας και εξουσιομανίας τους.
Όχι στο όνομά μας!
Γνωρίζουμε καλά ότι η κυβέρνηση, οι υποστηρικτές της (από τα ΜΜΕ ως την ακροδεξιά), καθώς και ανερχόμενοι επιχειρηματίες-Σωτήρες, όπως ο ιδιοκτήτης της τράπεζας, σκέφτονται πιο ψυχρά από εμάς: αυτό αποδεικνύουν οι δηλώσεις τους, με τις οποίες προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τους 250.000 διαδηλωτές ως περίπου συναυτουργούς.
Γνωρίζουμε ότι η διεύθυνση της τράπεζας φέρει ευθύνες για το θάνατο των τριών εργαζομένων, τόσο γιατί τους υποχρέωσε να δουλεύουν την ημέρα της απεργίας, όσο και γιατί δεν φρόντισε, όπως καταγγέλλουν συνάδελφοί τους, για τα στοιχειώδη μέτρα πυρασφάλειας.
Γνωρίζουμε ότι η δολοφονική ενέργεια που κόστισε τη ζωή τριών ανθρώπων, θα χρησιμοποιηθεί για να νομιμοποιηθούν μέσα στην κοινωνία τα πιο αντικοινωνικά μέτρα που λήφθηκαν ποτέ από ελληνική κυβέρνηση μετά το 1974.
Τίποτα, όμως, απ’όλα τα παραπάνω δεν αρκεί για να μετριάσει τη θλίψη μας για την απώλεια και την οργή μας για τη δολοφονική ενέργεια εναντίον των τριών εργαζόμενων. Δεν μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη κοινωνία, ούτε με τυφλές εγκληματικές ενέργειες, ούτε αν αυτοί που αγωνίζονται δεν έχουν χώρο και χρόνο να πενθούν στο όνομα του αγώνα.
Την Τρίτη 11 Μαϊου, στις 7μμ, ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα των πρωτοβάθμιων σωμματείων. Συγκεντρωνόμαστε στο σημείο της δολοφονίας για να διαμαρτυρηθούμε για το χαμό των τριών συμπολιτών μας. Ας είμαστε όλες και όλοι εκεί μ’ένα κερί, με ένα πλακάτ ή ένα πανώ ή απλώς με τη θλίψη και το θυμό μας. Στη συνέχεια πορευόμαστε προς την Βουλή. Ο αγώνας συνεχίζεται!

Πρωτοβουλία bloggers «Όχι στο όνομα των αγώνων μας – Όχι στο όνομά μας»

Δείτε εδώ το αντίστοιχο γκρουπ στο facebook

Καταγγελίες εργαζομενου στη Marfin Bank : Παρακαλούσαν οι υπάλληλοι να αποχωρήσουν και απειλούνταν ότι θα απολυθούν άμεσα

to read the article in english click here

"Νιώθω υποχρέωση απέναντι στους αδικοχαμένους συναδέρφους μου να πω αυτές τις αντικειμενικές αλήθειες. Στέλνω αυτό το μύνημα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και όλα τα ενημερωτικά sites. Όποιος έχει ακόμα συνείδηση, ας το δημοσιεύσει. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης.

● Η πυροσβεστική υπηρεσία δεν έχει δώσει έγγραφη άδεια για το συγκεκριμένο κτίριο, η συμφωνία ήταν κάτω από το τραπέζι, όπως άλλωστε γίνεται πρακτικά με όλες τις επιχειρήσεις και τις εταιρείες στην Ελλάδα.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δε ...
διαθέτει πυρασφάλεια και πυροπροστασία, ούτε μελέτη ούτε εγκατάσταση, δηλαδή ψεκαστήρες οροφής, εξόδους διαφυγής, πυροσβεστικές φωλιές. Μόνο φορητούς πυροσβεστήρες, οι οποίοι φυσικά δε μπορούν να αντιμετωπίσουν μια εκτεταμένη πυρκαγιά σε ένα κτίριο φτιαγμένο με προ πολλού ξεπερασμένες προδιαγραφές ασφαλείας.

● Κανένα κατάστημα της τράπεζας δε διαθέτει προσωπικό εκπαιδευμένο στην αντιμετώπιση πυρκαγιών. Ούτε καν στη χρήση των λιγοστών πυροσβεστήρων. Η διοίκηση προφασίζεται πάντα το κόστος και δεν κάνει ούτε στοιχειώδεις κινήσεις για να προφυλάξει το προσωπικό.

● Ποτέ δεν έχει γίνει άσκηση εκκένωσης οποιουδήποτε κτιρίου από τους εργαζόμενους της τράπεζας ούτε έχει γίνει σεμινάριο από πυροσβέστες, ώστε να δοθούν οδηγίες για τέτοιες καταστάσεις. Οι μόνες ασκήσεις που έχουν γίνει στη Mafrin Bank είναι για σενάρια τρομοκρατικών ενεργειών και διαφυγή των μεγάλων κεφαλιών της τράπεζας από τα γραφεία τους.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δεν είχε ειδική πρόβλεψη για φωτιά, παρόλο που λόγω η κατασκευή του είναι πολύ ευαίσθητη κάτω από τέτοιες συνθήκες και παρόλο που ήταν γεμάτο με υλικά από πάνω μέχρι κάτω. Υλικά που παίρνουν φωτιά πολύ εύκολα, όπως χαρτί, πλαστικά, καλώδια, έπιπλα. Το κτίριο αυτό αντικειμενικά είναι ακατάλληλο για χρήση σαν τράπεζα λόγω της κατασκευής του.

● Καμία ομάδα προσωπικού ασφαλείας δεν έχει γνώση πρώτων βοηθειών και πυρόσβεσης, παρόλο που πρακτικά του ανατίθεται με προφορική εντολή κάθε φορά να προστατέψει το κατάστημα. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι καλούνται να γίνουν πυροσβέστες και σεκιούριτι ανάλογα με τις επιθυμίες του κάθε κ.Βγενόπουλου.

● Τα στελέχη της τράπεζας απαγόρεψαν κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να φύγουν, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί, ενώ επέβαλλαν στους εργαζόμενους να κλειδώσουν τις πόρτες και επιβεβαίωναν συνέχεια τηλεφωνικά το κλείδωμα του κτιρίου. Όποιος φύγει να μην έρθει αύριο για δουλειά, ήταν η μόνιμη απειλή. Τους έκλεισαν ακόμα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μην επικοινωνούν με τον έξω κόσμο.

● Εδώ και μέρες επικρατεί πλήρης τρομοκρατία στην τράπεζα σχετικά με τις κινητοποιήσεις, με την προφορική προσφορά "ή δουλεύεις ή απολύεσαι".

● Οι δύο αστυνομικοί της ασφάλειας που δουλεύουν στο συγκεκριμένο κατάστημα για τις ληστείες δεν εμφανίστηκαν σήμερα, παρόλο που τα στελέχη είχαν υποσχεθεί προφορικά ότι θα τους φέρουν εκεί.

Επιτέλους κύριοι, κάντε την αυτοκριτική σας και σταματήστε να περιφέρεστε παριστάνοντας τους σοκαρισμένους. Είστε οι υπεύθυνοι για αυτό που έγινε σήμερα και σε κάποιο ευνομούμενο κράτος (σαν κι αυτά που κατά καιρούς χρησιμοποιείτε σαν παράδειγμα από τηλεοράσεως) θα ήσασταν ήδη κρατούμενοι για τις παραπάνω πράξεις. Με δόλο έχασαν τη ζωή τους οι συνάδερφοί μου σήμερα. Δόλο της τράπεζας και του κ.Βγενόπουλου προσωπικά, που έδωσε εντολή, όποιος δε δουλέψει να μην έρθει αύριο στο γραφείο."


http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1163959