Marx Factor - Το Σχολείο σαν κόμικ

Πριν πολλά χρόνια στο Γυμνάσιο υπήρχε μια αίθουσα πειραμάτων. Πρωτάκια περνάγαμε με δέος και βλέπαμε τους δοκιμαστικούς σωλήνες τις προχοΐδες τις φιάλες ανάδευσης τα τρυβλία Petri και τα "μάτια", τους βραστήρες. Πλάθαμε με το μυαλό μας φοβερά πειράματα και σκεφτόμασταν με δέος και θαυμασμό τι ωραία αλλά και τι δύσκολα πράγματα θα μας μάθαιναν αργότερα στη τετάρτη στη πέμπτη και στην εκτη γυμνασίου. Μια μέρα, ήμασταν ήδη στη Δευτέρα, σε κάποια ανιαρή ώρα θεωρητικού μπλα-μπλα μαθήματος συγκλονίστηκε το σχολείο απο μια έκρηξη. Βγήκαμε παρά την παραίνεση του καθηγητή "Καθίστε όλοι ήσυχα να δω τι έγινε". Είδαμε τα παιδιά της Πέμπτης να βγαίνουν τρέχοντας σκασμένα απ' τα γέλια και τελευταίο, μπαρουτοκαπνισμένο και με κατεστραμμένο σακάκι και πουκαμισογραβάτα, τον υποδιευθυντή και καθηγητή φυσικοχημείας Κ. Ο δύστυχος μονολογούσε " δε βάζουμε ποτέ το νερό στο οξύ αλλά το οξύ στο νερό ...". 

    Η αίθουσα έμεινε έκτοτε κλειστή και δεν ξαναλειτούργησε. Ήταν 1974 και μετά μαθαίναμε για όλη τη συναρπαστική ιστορία των χημικών ανακαλύψεων και συνθέσεων θεωρητικά με τύπους στον πίνακα. Ζήσαμε την ανία της "φιλολογικοποίησης" της γνώσης. Για να διασκεδάσουμε την ανία μας κατεβαίναμε στο Ευγενίδειο μια φορά το μήνα να δούμε τα πειράματα φυσικής, τα μεταλλικά μπαλάκια που μετέδιδαν την ορμή, το μπιλιάρδο, τη σφαίρα του Μάγκτνεμπουργκ που προσπαθούσαν να χωρίσουν τα άλογα, την σφαίρα του Ηρόστρατου, τις διαφορετικές σκιές των οβελίσκων ανάμεσα στην Αλεξάνδρεια και τις Θήβες που οδήγησαν γνωστό γεωμέτρη της αρχαιότητας που μου διαφεύγει το όνομα του να υπολογίσει με πολύ καλή προσέγγιση την περίμετρο της γης, πέρα από το γεγονός ότι είχε αντιληφθεί την "σφαιρικότητά" της σε αντίθεση με το δισδιάστατο επίπεδο που πίστευαν επί 1000 χρόνια μετά από αυτόν οι χριστόπληκτοι θρησκομανείς της Ιεράς Εξέτασης.

    Μην νομίσετε ότι ήμασταν φιλομαθείς, όχι. Τα βλέπαμε σαν παιχνίδι μέσα στην ανία της αποστήθισης και της πειθαρχίας που μας ζητούσε το εθνο-θρησκευτικό, υστερικό κράτος της χούντας. Σε κάθε μάθημα αναζητούσαμε το παιχνιδιάρικο τμήμα του για να αντέξουμε την πειθαρχία και τη βαρεμάρα. Αυτό το τμήμα μαθαίναμε. Ίσως γι' αυτό στην τετάρτη που έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα σε κλασσικό η πρακτικό η στενή παρέα πήγε μονόπατη στο πρακτικό. 

    Τώρα, μεγαλύτεροι, σοφότεροι(?) και πιο σάπιοι, μπορούμε να φανταστούμε -αν και δε θα μάθουμε ποτέ πια- κάποιο τρόπο να γίνονταν παιχνίδι και τα Αρχαία, τα Λατινικά, το Συντακτικό, η Γραμματική, τα Νέα κλπ...τότε δεν “έπαιζε” να είχαν κανένα απολύτως ενδιαφέρον πέρα από την διακωμώδηση των φιλολογικών ερμηνειών: "Γιατί έβρεξε στις Πλαταιές και έσβησε η φωτιά που είχαν ανάψει οι Σπαρτιάτες στα τείχη?"....."Γιατί μαζεύτηκαν σύννεφα από τους καπνούς των πολλών σπονδών στην Πόλη που έκανε θυσίες, παρακαλώντας τους θεούς για τη σωτηρία της" και άλλες τέτοιες φιλολογικές μπούρδες όταν φεύγουν από τα χωράφια τους και περπατάν κουτσουλώντας τα χωράφια των θετικών επιστημών.

    Αλλά ακόμα και αυτά τα μαθήματα είχαν βιβλία. Με χρώματα με σχέδια με γραφικά με ωραίο χαρτί που μύριζε και φαινόταν όμορφα στη βιβλιοθήκη , αρκεί να μην έπρεπε να τα αποστηθίσουμε...Μερικές φορές μ' άρεσε απλά να τα διαβάζω και να χάνομαι στο ρεμβασμό, άλλωστε το γνωστό συγκρότημα του ελληνικού “έντεχνου” ήταν παιδιά της γενιάς μου (Χάνομαι γιατί ρεμβάζω). Παιδιά που ΔΕΝ ήθελαν αποστήθιση αλλά όνειρα.

    Τώρα κάτω από μια βαρύγδουπη εκλογίκευση της μπατιροξεφτίλας ενός Κράτους-Προκρούστη, με ιδιώτες πεινασμένους για παραπάνω κέρδη και με ελάχιστη πια τσίπα ή και φόβο για τις αντιδράσεις του κόσμου, μας πουλάν το ιδεολόγημα του ψηφιακού σχολείου. Τώρα θα μας δείχνουν πως θα ‘ταν τα πράγματα αν μαθαίναμε. Σε λίγο θα μας δείχνουν στο διαδίκτυο και χαρούμενους μαθητές από κάπου αλλού για να μας πείσουν ότι αυτό το σύστημα χωρίς λεφτά, χωρίς καθηγητές, χωρίς βιβλία, αλλά με υψηλά δίδακτρα είναι καλύτερο. Θα μας κοιμίσουν ή θα μας τσακίσουν και θα μας δείχνουν κάποιους άλλους να ζουν τη ζωή μας, πείθοντας μας ότι είμαστε "γραφικοί", οπισθοδρομικοί και δεν βλέπουμε το μέλλον.

...Μέχρι που μια μαθήτρια ... ένας μαθητής... θα σηκωθεί με χαρτί και με μολύβι και θα λύσει χωρίς υπολογιστή και χωρίς λυσάρι και χωρίς οθόνη ... μια δευτεροβάθμια εξίσωση... και μείς θα σηκωθούμε χωρίς αναστολές, χωρίς φόβους, χωρίς διαιρέσεις (παρά μονο της τάξης μας) απέναντι στη μικρή άπληστη σκατοτάξη τους και θα λύσουμε μια κατοχή αιώνων....