Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Κωστής Παλαμάς - Παιδί, το περιβόλι μου (Πατέρες)



Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα

2 σχόλια:

  1. Πάντα φέρνει μεγάλη συγκίνηση!
    τι να πω . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. «Αγορά»

    Πάντα διψᾷς −ὅπως διψάει τὸ πρωτοβρόχι
    Στεγνὴ καλοκαιριὰ −τὸ βλογημένο σπίτι,
    Καὶ μια κρυφὴ ζωὴ σὰ δέηση ἐρημίτη,
    Ἀγάπης καὶ ἀρνησιᾶς ζωοῦλα σὲ μιὰ κώχη.

    Διψᾷς καὶ τὸ καράβι ποὺ τὸ πέλαο τὄχει
    Κι ὅλο τραβάει μὲ τὰ πουλιὰ καὶ μὲ τὰ κήτη,
    Κ' εἶναι μεστὴ ἡ ζωή του μ' ὅλο τὸν πλανήτη·
    Καὶ τὸ καράβι καὶ τὸ σπίτι σοῦ εἶπαν. "Ὄχι!

    Μήτε ἡ παράμερη εὐτυχιὰ ποὺ δὲ σαλεύει,
    Μήτε ἡ ζωὴ π' ὅλο καὶ νέα ψυχὴ τῆς βάνει
    Κάθε καινούργια γῆ καὶ κάθε νιὸ λιμάνι·

    Μόνο τἀλάφιασμα τοῦ σκλάβου ποὺ δουλεύει·
    Σέρνε στὴν ἀγορὰ τὴ γύμνια τοῦ κορμιοῦ σου,
    Ξένος καὶ γιὰ τοὺς ξένους καὶ γιὰ τοὺς δικούς σου."

    Από τη συλλογή Η Ασάλευτη Ζωή 1896
    Παλαμάς Κωστής

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δείτε ακόμα