Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Σάββας Σκιαδάς - ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (ή πώς με έπιασε τό πνεύμα τών Χριστουγέννων)



Ήταν ή εποχή πού τα λεωφορεία είχαν εισπράκτορα. Αυτός καθόταν στην πίσω πόρτα τού λεωφορείου απ' όπου και ή είσοδος των επιβατών οι οποίοι και πλήρωναν πάραυτα το αντίτιμο. Όταν το όχημα γέμιζε, η δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι στη στάση, φώναζε ένα δυνατό "πάμε" ή "φύγεεε" στον οδηγό ο οποίος έκλεινε τις πόρτες και ξεκινούσε...

Θυμάμαι, ήταν (πάλι) παραμονές εορτών όταν η μάνα μου με πήρε να κατεβούμε για ψώνια στην Αθήνα (ναι εμείς οι Καισαριανιώτες δεν λέμε πάω στο κέντρο, λέμε κατεβαίνω στην Αθήνα). Αφού περάσαμε πρώτα από τον Κατράντζο και μου αγόρασε κάποιο ρούχο, πάντα δυο-τρία νούμερα μεγαλύτερο "για να μου κάνει και του χρόνου βρε παιδί μου", καταλήξαμε στη Βαρβάκειο για τα ψώνια του εορταστικού τραπεζιού. Μετά από τους πατροπαράδοτους καυγάδες με τους χασάπηδες και αφού ως συνήθως αγόρασε το καλύτερο κρέας, "σιγά μην κοροϊδέψουν εμένα οι κλεφταράδες", ανηφορήσαμε προς την Ακαδημίας όπου ήταν και η αφετηρία για τα λεωφορεία της Καισαριανής. Κόσμος πολύς, όλοι φορτωμένοι με σακούλες, όχι με δώρα αλλά με τρόφιμα, κυρίως κρέας. Μεταξύ μας, εμένα πολύ μου άρεσε το στριμωξίδι στα λεωφορεία, όλο και κάποια όμορφη αρωματισμένη κυρία βρισκόταν πλάι μου και σε κάθε φρενάρισμα η ξεκίνημα του βαρυφορτωμένου οχήματος αναγκαστικά ερχόμασταν σε άμεση σωματική επαφή. Θαύμα... 

Έτσι κι εκείνη τη μέρα λοιπόν. Το λεωφορείο αφού φισκάρισε, με τις οσμές να είναι μάλλον κρεοπωλείου και όχι αρωματισμένων κυριών, ξεκίνησε αγκομαχώντας. Καθώς είχα στριμωχτεί κοντά στο πίσω παράθυρο και χάζευα την κίνηση, είδα έναν άντρα μάλλον κοντό πενηντάρη και γεροδεμένο που κρατούσε μια σακούλα να τρέχει να προλάβει να μπει μέσα. Περίμενα ότι θα κουραζόταν και θα παράταγε την προσπάθεια, αλλά... μας πρόλαβε λίγο μετά τη Σίνα κι άρχισε να χτυπάει με το χέρι του δυνατά την πόρτα φωνάζοντας, προσπαθώντας προφανώς να πείσει τον εισπράκτορα να δώσει εντολή για στάση. Αλλά οι εισπράκτορες, όπως και οι οδηγοί των λεωφορείων, ακόμη και σήμερα, είναι εν πολλοίς σαδιστές. Μόνο αυτός έκανε πως δεν άκουγε τα χτυπήματα στην πόρτα του ανθρώπου, που περιέργως, εξακολουθούσε να τρέχει και να χτυπάει, και να τρέχει... και να χτυπάει με περισσότερη δύναμη... Ώσπου, ακούστηκε η φωνή του εισπράκτορα. "Στάσηηη". Το λεωφορείο σταμάτησε η πίσω πόρτα άνοιξε και ο άνθρωπος μας ανέβηκε κάθιδρος και κατακόκκινος στο μέσο μαζικής μεταφοράς... Και να ο διάλογος που ακολούθησε:

Εισπράκτορας: Πώς χτυπάτε έτσι κύριε; Κοντέψατε να σπάσετε την πόρτα! ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ;

Ο μαραθωνοδρόμος πλησιάζοντας απειλητικά τον εισπράκτορα: ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! ΑΦΟΥ ΔΟΥΛΕΥΩ ΣΑΝ ΚΕΡΑΤΑΣ ΟΛΗ ΜΕΡΑ, ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΚΑΙ ΟΛΑ!!!

Σε ολόκληρο το όχημα έπεσε σιωπή. Μόνο οι μυρωδιές του κρέατος ακούγονταν. Και αυτή η σιωπή ήταν αρκετή για να με πείσει ότι θα ήμουν αριστερός για ολόκληρη τη ζωή μου. Το πνεύμα των Χριστουγέννων...

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

September Songs - The Music Of Kurt Weill

https://www.wfmu.org/Playlists/Ken/gfx/september_songs.jpg

1. Nick Cave - Mack The Knife (4:53)
2. Pj Harvey - Ballad Of The Soldier's Wife (4:26)
3. Bob Dorough, David Johansen, Ellen Shipley & Ralph Schuckett - Alabama Song (4:31)
4. Teresa Stratas - Youkali Tango (6:38)
5. Elvis Costello With Brodsky String Quartet - Lost In The Stars (3:56)
6. Lotte Lenya - Pirate Jenny (4:03)
7. Charlie Haden - Speak Low (5:30)
8. The Persuasions - Oh, Heavenly Salvation (3:36)
9. Betty Carter - Lonely House (7:31)
10. Gerard Schwarz, Teresa Stratas & Chamber Sumphony - Surabaya Johnny (5:57)
11. Mary Margaret O'Hara - Fόrchte Dich Nicht (4:25)
12. Lou Reed - September Song (7:51)
13. Bertolt Brecht - Mack The Knife (2:47)
14. William S. Burroughs - What Keeps Mankind Alive? (2:46)



Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Ry Cooder - Paris, Texas

http://img.maniadb.com/images/album/117/117682_1_f.jpg








  :: 1985 :: download 
1. Paris,Texas / 2. Brothers / 3. Nothing Out There / 4. Cancion Mixteca / 5. No Safety Zone / 6. Houston In Two Seconds / 7. She's Leaving The Bank / 8. On The Couch / 9. I Knew These People (With Nastassja Kinski) / 10. Dark Was The Night

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Το ομηρικό έπος και η κάθοδος στον Άδη

  http://www.mythinglinks.org/Cup_ofDeath~c~richd~ByElihuVedder3.jpg
του Αντώνη Χαλκιά

Η πιο τρομακτική επανάσταση θα ήταν η επανάσταση των νεκρών. Η επιστροφή και η ανόρθωσή τους μεταξύ των ζωντανών. Το πλήθος τους άπειρο και η γνώση τους ανίκητη από τους σοφούς όλου του χρόνου: η κατοχή του μυστηρίου του θανάτου. Η ροή του χρόνου για την ανθρώπινη ύπαρξη θα αντιστρεφόταν. Η κίνηση προς την ακινησία θα γινόταν ακινησία προς κίνηση. Που θα στρεφόταν αυτή η κίνηση, η ατελεύτητη πανίσχυρη ροή;




       

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Μάνος Χατζιδάκις - Sweet Movie


"Η ταινία θα σχηματιστεί μέσα μας και στον καθένα ξεχωριστά μετά την προβολή. Και αυτή η ταινία που θα σχηματιστεί δεν θα μοιάζει η μια με την άλλη, θάναι πολλές , όσοι και οι θεατές, μα όλες μαζί θα είναι για τον καθένα μας το "Sweet Movie" ,ικανό για να μας δώσει μια καινούργια όραση ,να ξαναβρούμε τους φίλους μας, τους εαυτούς μας και τις ιδέες μας μέσα στο χώρο και στο χρόνο που ζούμε". Λόγια από τον πρόλογο του Μάνου Χατζιδάκι την Κυριακή το πρωί 20/10/1974 στην Κινηματογραφική Λέσχη στο "ΑΣΤΥ".

1.ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ (Ορχήστρα)

2.ΟΙ ΠΑΡΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

3.ΣΕΡΕΝΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

4.IS THERE LIFE ON THE EARTH (τραγουδά η Αnn Lonnberg)

στίχοι Ann Lonnberg-Dusan Makavejev

5.Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΟΛΥΡΥΘΜΙΑ

6.ΟΙ ΠΑΡΑΓΚΕΣ ΚΑΙ Η ΚΕΦΑΛΗ TOY KARL MARX

7.ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ (Αφιερωμένο στην ευγένεια του sex )

8.IS THERE LIFE ON THE EARTH (τραγουδά η Ann Lonnberg )

9.ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ( τραγουδά η Μαρία Κάτηρα)

10.ΣΤΡΗΠ ΤΗΖ ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

11.ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ (τραγουδά η Μαρία Κάτηρα)

12.Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ

13.ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ (τραγουδά παιδική χορωδία)στίχοι Μάνου Χατζιδάκη.

14.Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΟΛΥΡΥΘΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ


O Mάνος Χατζιδάκις σαν μουσικός και σαν άνθρωπος περιφρονούσε τις συνήθειες των άλλων ,την λογική του κράτους και την ηθική των συγγενών του...

Αγαπούσε με πάθος τους κυνηγημένους τους ανορθόδοξους,τους αναθεωρητές της ζωής και τις αξίες της.

Άνθρωπος λαϊκός και όχι λαϊκίζων με καυστικό χιούμορ, πολιτικά τοποθετημένος αλλά όχι παραδομένος σε προκαταλήψεις, άνθρωπος του μόχθου ονειροπόλος...

Έγινε παγοπώλης, εργάτης, βοηθός νοσοκόμος ,ένα εργατόπαιδο που γαλουχήθηκε από καλλιτέχνες διανοούμενους όπως Γκάτσο, Ελύτη, Σεφέρη,Τσαρούχη.

Ένας άρτιος καλλιτέχνης της γενιάς του μεσοπολέμου οι οποίοι συνέβαλαν στην διαμόρφωση, τον προσανατολισμό της σκέψης του,των αισθημάτων του και βιωμάτων του....

Ο Μ.Χατζιδάκις με τον Μακαβέγιεφ έγιναν φίλοι γιατί στα μάτια του Μάνου ο συγκεκριμένος Σκηνοθέτης ήταν ο αναρχικός,σκανδαλιάρης,παιχνιδιάρης άνδρας με σπιρτάδα παιδιού αλλά και ώριμος μεσήλικας με χιούμορ και οραματιστής της απελευθέρωσης του σύγχρονου ανθρώπου από τα εσωτερικά δεσμά του..

Η ταινία δεν περιέχει συμβολισμούς αλλά μεταχειρίζεται σύμβολα και σίγουρα δεν περιέχει συνθήματα αλλά μεταχειρίζεται μουσική και τραγούδια.

Ξεκινά με μια πολύ διασκεδαστική σάτιρα για τa Μ.Μ.Ε. και πώς εμπορευματοποιούν το sex, ασχολείται με τα 2 φύλα με όλες τους τις πολυπλοκότητες χωρίς να δημιουργεί κάθε είδους ''πρότυπου'' και αυτό κάνει την ταινία αυτή διαφορετική από άλλες ερωτικές ταινίες.

Ο Μ.Χατζιδάκις διακρίνοντας την ιδιαιτερότητα του ''Sweet Movie'' και επιλέγοντας να ''ντύσει'' μουσικά την συγκεκριμένη ταινία, δηλώνει για μένα δύο πράγματα:

Το πρώτο είναι η κοινωνική αφέλεια αντιμετώπισης της πραγματικότητας και γενικότερα την τοποθέτηση των ανθρώπινων ιδεών πάνω στο βασικότερο ένστικτο τους,την σεξουαλική ανάγκη και το δεύτερο είναι η βαθύτερη ανάγκη τους για επικοινωνία μεταξύ τους με γνώμονα την παιδική αθωότητα και αγνότητα.

Έχοντας στο μυαλό μου τις διάφορες σκηνές του έργου και ακούγοντας την μουσική και τα τραγούδια του Μάνου,ανακαλύπτω κάθε φορά κάτι νέο ή κάτι διαχρονικό θα έλεγα....

Τα παιχνίδια των εντυπώσεων που μας παίζει το μυαλό μας, το χιούμορ του απόλυτου ''κίτς'',το ακόρεστο πάθος να δείχνουμε κάτι άλλο από αυτό που ίσως πραγματικά είμαστε. Αυτή η ανάγκη της κοινωνικής αποδοχής και η τρελή κούρσα που κάνουμε για την κατάκτησή της.

Η γλυκιά, συναισθηματική, λίγο μελαγχολική μουσική του συνθέτη και οι ανεξάντλητες εικόνες και ιδέες του σκηνοθέτη συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο καλλιτέχνημα εικόνας και ήχου με γλυκόπικρες δυνατές στιγμές αυτογνωσίας.


Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Γιώργος Θέμελης - De rerum natura


"ο Ύπνος και ο Θάνατος", John William Waterhouse (1849-1917)

Χωρίς εμάς τι θα ’ταν τάχα η γη,
ανώνυμη, ανυπόστατη, ερημωμένη.
Χωρίς εμάς τι θα ’ταν τάχα ο ουρανός.
Σχήματα χωρίς φως και δίχως μια φωνή
vα τα ονομάσει, δίχως αιωνιότητα.
Και ο Θεός τι πράγμα τάχα θα ’ταν,
Πράγμα χωρίς όνομα και δίχως λάμψη
Χωρίς σάρκα πάνω στη γη, τι πρόσωπο
Χωρίς το ανθρώπινο ένδυμα και σχήμα.
Τι ράπισμα κι’ αίμα, ποιο μαρτύριο
Χωρίς το ανθρώπινο μαρτύριο:
«Ίδε ο άνθρωπος. Ίδε ο Θεός».
Χωρίς τον ανθρώπινο θάνατο, χωρίς
Ταφή και θρήνο – δίχως ανάσταση.
Χωρίς εμάς τι θα ’ταν τάχα ο θάνατος

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Γιάννης Πατίλης - Κι ο Εαυτός σου

http://genesis.ee.auth.gr/dimakis///Embolimon/33-34/embolimon53.gif

http://genesis.ee.auth.gr/dimakis///Embolimon/33-34/embolimon54.gif

Manolis Anagnostakis - Poetics / Ποιητική

 http://i523.photobucket.com/albums/w359/DMW65/POETICS2.jpg?t=1260685571

— Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Την Ιερότερη εκδήλωση του Ανθρώπου
Την χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Των σκοτεινών επιδιώξεών σας
Εν πλήρει γνώσει της ζημιάς που προκαλείτε
Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

— Το τι δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Εσύ κι οι όμοιοι σου, χρόνια και χρόνια
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
Νʹ ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μας εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος.

                ***

Youʹre betraying Poetry once again, youʹll tell me,
The most sacred manifestation of Mankind
You exploit it again as a means, a pack mule
For your dark aspirations
And in full knowledge of the harm you provoke
As an example to the young.

‐ Itʹs for you to tell me what youʹve not betrayed
You and those like you, year after year
As you sold out your possessions one by one
In the international markets and country fairs
Until you were left without eyes to see, without ears
To hear, with sealed lips that do not speak.
In regard to what humane sanctities do you accuse us?

I know: sermons and speeches once more, youʹll say.
Well then, yes! Sermons and speeches.

Words must be hammered in like nails
That the wind might not take them.

Αν έχουν ξεχάσει να μας σέβονται τότε πρέπει να θυμηθούν να μας φοβούνται

 http://i192.photobucket.com/albums/z167/Great_WhiteSnark/atomic-cake.jpg
-Κυρία ανακρίτρια να σας ρωτήσω κάτι;
-Φυσικά.
-Στο σπίτι σας έχετε ζάχαρη;
-Έχω.
-Έχετε βούτυρο;
-Έχω δεσποινίς.
-Αυτό σημαίνει ότι αύριο θα φτιάξετε κέϊκ;
-Όχι.
-Τότε πώς ισχυρίζεστε ότι επειδή εμείς έχουμε άδεια μπουκάλια και πετρέλαιο για την σόμπα στο στέκι μας, αύριο θα φτιάξουμε μολότοφ;

Κι όμως, με αυτήν ακριβώς τη λογική διώκονται 22 άτομα που συνελήφθησαν το Σάββατο 5 Δεκέμβρη μετά από «προληπτική» εισβολή της αστυνομίας στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης και ρήξης «Ρεσάλτο». Έναν πολιτικό και κοινωνικό χώρο που εδώ και πολλά χρόνια είναι ανοιχτός, ευπρόσωπα ανυπόταχτος και παρεμβατικός στις γειτονιές του Κερατσινίου. Δεν είναι τυχαία εξάλλου η αλληλουχία της αλληλεγγύης που ακολούθησε την εισβολή στο Ρεσάλτο. 42 άτομα κατέλαβαν το Δημαρχείο Κερατσινίου κι όταν η αστυνομία μπήκε στο Δημαρχείο και συνέλαβε τους καταληψίες αρκετοί γείτονες συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν. Μετά κι από αυτό, κανείς δεν αμφιβάλλει πια ότι με αφορμή την συγκυρία, το επανιδρυθέν σοσια-ληστρικό Κράτος δρομολογεί την επιδίωξή του να εξαφανίσει κάθε ακηδεμόνευτη φωνή από το πολιτικό προσκήνιο χρησιμοποιώντας την τακτική της γκεμπελικής προπαγάνδας. Έτσι, ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος βαφτίζεται γιάφκα, παραβιάζεται, αντιστεκόμενοι άνθρωποι διασύρονται και διώκονται με κακουργηματικό χαρακτήρα, φορτώνονται με βαρύτατες χρηματικές εγγυήσεις και περιοριστικούς όρους μέσα σε ένα κλίμα κατασκευασμένου κοινωνικού φόβου.

Στη συνέχεια, με γελοία δημαγωγικά κόλπα αντιστρέφεται η πραγματικότητα, ο φασισμός του κρατικού μηχανισμού επικαλείται την «προστασία του πολίτη» και ο ακηδεμόνευτος, ανιδιοτελής και αξιοπρεπής αγώνας για την ελευθερία ονομάζεται φασισμός. Η ουσία όμως, πέρα από τα ονόματα, παραμένει εξόφθαλμα αναλλοίωτη και τα γεγονότα απίστευτα πεισματάρικα. Οι ανιστόρητες βλακείες του υπουργού προστασίας των αφεντικών συντρίβονται από τα γκλομπ των φασιστοειδών υφισταμένων του, από τις ναζιστικού τύπου προληπτικές συλλήψεις, από τις εκατοντάδες προσαγωγές διαδηλωτών. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι φασισμός είναι η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας ανεξάρτητα από το πρόσχημα που επικαλείται ο εκάστοτε δικτατορίσκος. Και στο προκείμενο, η στρατιωτικοποίηση είναι εμφανής. Όσον αφορά το πρόσχημα, ο υπουργός θέλει ακόμη πολύ δουλειά.

Πίσω, όμως, από τα κωμικοτραγικά παραληρήματα του Χρυσοχοϊδη που δηλώνουν ένα έμμονο προσωπικό στοίχημα, μπορεί κανείς να διακρίνει με διαύγεια τα κατασταλτικά διακυβεύματα. Γίνεται εμφανές ότι το καθεστώς είναι αποφασισμένο να υπερασπιστεί όλες εκείνες τις επιλογές που μας κάνουν όλο και περισσότερο δύσκολη τη ζωή. Μια κρίση των αφεντικών που κι αυτή τη φορά, όπως πάντα εξάλλου, έχουν φορτωθεί οι «μισθωτοί» και οι «μη έχοντες», μια λιτότητα που ελαύνει αυξάνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, ένας πολιτισμός κοινωνικών αποκλεισμών και περιθωριοποίησης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Αυτή την απανθρωπιά υπερασπίζεται σύσσωμο το καθεστώς θωρακίζοντας μια κοινωνία εκπειθάρχησης και ελέγχου και επιχειρώντας να καταστείλει κάθε ανυπότακτη φωνή.

Παρ’ όλους τους τόνους εκφοβιστικής προπαγάνδας που για καιρό διέσπειραν οι κυριαρχικές οθόνες και παρά τις υπερμεγέθεις κατασταλτικές εκστρατείες, το στοίχημα του Δεκέμβρη κερδήθηκε από τις χιλιάδες των «συκοφαντημένων». Παρά τους ισχυρισμούς των υπουργών, των γραμματέων και των φαρισαίων, των ένστολων ροπαλοφόρων και των undercover δημοσιογράφων, σε όλες σχεδόν τις πόλεις της επικράτειας διατυπώθηκε και πάλι ένα μήνυμα ανυποταγής από εργαζόμενους και άνεργους, φοιτητές και μαθητές, άνδρες και γυναίκες, ντόπιους και μετανάστες… Ένα μήνυμα σύγκρουσης με το στρατό κατοχής της Δημοκρατίας, ένα μήνυμα καταστροφής στις καταναλωτικές αυταπάτες, ένα μήνυμα αδιαλλαξίας προς την Εξουσία. Ένα μήνυμα που περισσεύει από τις επετείους και διεκδικεί παρουσία σε κάθε τόπο και χρόνο.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες μετά από εισβολή των μπάτσων στον αναρχικό χώρο «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι.

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους, στους προφυλακισμένους και τους υπόδικους των τελευταίων ημερών.

Όλα είναι δρόμος

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω

Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Αιγάλεω
http://anarxikoiaigaleo.squat.gr/

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Με τη γλύκα του ψεύδους στα χείλη

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyW9LPe8wF3IrOnD4n6QC4KO56afTp5jGroF0N858vPVutUBHM1dhDv_MkWxvgyHcxTnoS0-OLqJhle35iv29eGTwUOCAC5eYfYRfmcoYaFEH5zPTgXZJ0PNzsQiTM3AOiQ83g6Up9eE4/s1600-r/resalto%CE%91+copy_b.jpg
Με τη γλύκα του ψεύδους στα χείλη
περπατά η ευτυχία μας τώρα.
Έχει σφαλισμένα παράθυρα
κι αντικλείδια χαμένα σα χρόνια.

Το κακό με το χρόνο
είναι πως συνήθως δε φτάνει.
Κι είχαμε όλοι,
μεγαλόπνοα σχέδια, κάνει…

Στης ιστορίας τη στράτα
οι τελείες χλευάζουν τα όνειρα.
Οι θυσίες μοιάζουν με παύλες.

Ναρκωτικά αμνησίας
κοιμίζουν ολοκαυτώματα
και ο συμβιβασμός
αναγορεύετ’ αξίωμα.

Έτσι το παρόν
χωρίζει απ’ το πολύχρωμο.
Γίνεται χαμαιλέοντας.
Με μια ωραιοπάθεια
που γεμίζει γυμναστήρια
και μια μισαλλοδοξία
που φλυαρεί στα μικρόφωνα.

Αυτή ’ναι η τύχη μιας εποχής
αλαζονικών μετριοτήτων
και υπέρμετρης αλαζονείας.

Και πώς να μεταποιήσεις
ανώμαλες προσγειώσεις;
Πώς να τις κάνεις
φιλόδοξα φτερουγίσματα;

Μας έμαθαν,
όταν κάνουμε μία πρόταση,
να είναι πάντοτε τελική.
Δίχως σκοπό
δε νοούνται προθέσεις.

Λέξεις αμέτρητες
για να μπορείς να ξεχάσεις.
Λέξεις αμέτρητες
για να προσπεράσεις.

Για την κουκίδα του σήμερα
λέξεις χιλιάδες.
Στο βωμό του επίκαιρου
επιχειρήματα- αράδες.

Βιβλία χωρίς περιεχόμενα.
Εικόνες ατέλειωτες,
δίχως λόγια.
Ένα μακροσκελές παρόν
χωρίς καμιά προσδοκία.

Οι ιστορίες όλες ξεχάστηκαν.
Ένας διαβήτης
καρφωμένος στο τώρα,
το ανδρείκελο
που επέζησε της εξέλιξης.

Για την αιωνιότητα της μνήμης,
κανείς;
Για το κενοτάφιο της ευδαιμονίας,
είσαστε όλοι;

Κι εγώ,
πως θα χωρέσω σ’ ένα ποίημα μου
τόση ανυπαρξία;

Πού θα βρουν αντισώματα
οι στίχοι
την επιδημία που ξέσπασε
να γλιτώσουν;

της Α.
Αναρτήθηκε από ΡΕΣΑΛΤΟ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και ΡΗΞΗΣ

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΩΝ Μ.Μ.Ε.

http://photos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc1/hs085.snc1/4590_1166085033578_1271461218_30470294_6007747_n.jpg
ΠΕΜΠΤΗ 3/12/09
Βγαινει η αποφαση οπου καταδικαζεται ο Ηλιας Νικολαου σε 7χρ+3 μηνες... βασιζεται ΜΟΝΟ στη μαρτυρια ενος μπατσου!!! Περιεργο δεν ειναι που περιμεναν να εκδικαστει 3 (!!!) μονο μερες πριν της 6/12;;;
Ταυτοχρονα, ανακοινωνεται κλεισιμο των σχολων για τετραημερο με προσχημα τη νεα γριππη!!!
Ηδη ομως εχουν αρχισει καταλληψεις σε δεκαδες σχολες!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4/12/09
Οι φοιτητες βρισκουν την ΑΣΟΕΕ κλειστη & φρουρουμενη απο μπατσους!!! (απο ποτε μπατσοι προφυλασσουν τη δημοσια υγεια;;;) συγκρουσεις φοιτητων & μπατσων, ανοιγουν τη σχολη τελικα!
Την ιδια μερα, γινεται μαθητικη πορεια στο Χαλανδρι οπου καταληγει στο Α.Τ.Χαλανδριου. Με αφορμη μερικα νερατζια, απειροι μπατσοι, κυκλωνουν τους μαθητες & απειλουν με μαζικες συλληψεις!!!
Τελικα αφηνονται να αποχωρησουν, σε ομαδες ομως των 5 ατομων!!!
Πορειες ηδη σε αρκετες πολεις...Αγρινιο, Κορινθο κλπ...

ΣΑΒΒΑΤΟ 5/12/09
Με προσχημα επιθεση σε πεζη περιπολια, το (Μ)ΠΑ(Τ)ΣΟΚ δινει εντολη & τα στρατευματα κατοχης εγκαθιστανται στα Εξαρχεια! Οποιος κυκλοφορει εξω, προσαγεται "προληπτικα"...
(η προσαγωγη, δικαιολογειται ΜΟΝΟ οταν υπαρχουν σαφες ενδειξεις οτι εισαι υποπτος για πραξη που ηδη εχει τελεστει!!!)
Ταυτοχρονα, επιθεση πραγματοποιειται στο "ΡΕΣΑΛΤΟ"... ευρυματα; μπουκαλια μπυρας & σφυρια...
(εγω που ζω μονος, αυτη τη στιγμη εχω στη κουζινα μου 30 μπουκαλια... + η βαριοπουλα στην εργαλειοθηκη μου... ΠΙΑΣΤΕ ΜΕ!!!)
Καταληψη στο δημαρχειο Κερατσινιου & επεμβαση των μπατσων σε αυτη... συνολο συλληψεων; 64!!!
Ο δημος διαφοροποιειται κ αντιδρα στη μπατσοκρατια!!!
Ανακοινωση βγαινει απο το δημοτικο συμβουλιο:
http://anarxiko-resalto.blogspot.com/2009/12/blog-post_07.html

ΚΥΡΙΑΚΗ 6/12/09
Η προπαγανδα των Μ.Μ.Ε κορυφωνεται!!!
Ενω πανω απο 10.000 ατομα βρισκονται στη πορεια, τα μμε ασχολουνται με τον δηθεν βαρυ τραυματισμο του πρυτανη... η φωτο που βγαινει "καθαρος" αποκρυπτεται:
http://www.tvxs.gr/v27893
Ταυτοχρονα αποκρυπτονται οι δολοφονικες επιθεσεις των "Δ", ΜΑΤ ΥΜΕΤ κλπ σωματα ανασφαλειας!
Η επιθεση με το μηχανακι κ ο τραυματισμος διαδηλωτριας δινονται στα μμε με αλλο βιντεο!
Τα περιστατικα ηταν δυο!!!
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1203012
αυτη ειναι η ακρως δολοφονικη επιθεση!!! (παρακαλω, διαδωστε το μια κ οπως ειπα, παραπληροφορουν)
με αυτο το βιντεο:
http://www.tvxs.gr/v27752
οπου οντως δειχνει ως ατυχημα λογω πανικου!!! (απαραδεκτο κ αυτο!!!)
Ξαναβγαινει περιστροφο!!!
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1202225
Οι συνεχεις επιθεσεις των μπατσων κ το κλεισιμο ολων των δρομων κ με τις συνεχεις "προσαγωγες", κραταει τον κοσμο στην πρυτανεια κ τη νομικη...
Στη Νομικη, σε μια αιφνιδια επιθεση των μπατσων, καταπατειται το ασυλο απο 1-2 μπατσους οπου περναν τη πορτα κ συλλαμβανουν μια κοπελλα!!!
Το βραδυ της ιδιας μερας, στην Γρηγοροπουλου (Μεσολλογγιου) & Τζαβελλα πραγματοποιειται συγκεντρωση διαμαρτυριας για τη δολοφονια. Επειτα ακολουθει πορεια προς πλ.εξαρχειων...
Στη διαδρομη ομως, ΜΑΤαδες κλεινουν τον δρομο επιστροφης στο αρχικο σημειο!!!
Τελικα κ μετα απο επιδειξη δυναμης, αποχωρουν!!! τα εξαρχεια ειναι σε κατοχη!!!

ΔΕΥΤΕΡΑ 7/12/09
Ξημερωματα δευτερας, μπατσοι μπαινουν στο ασυλο στη θεσσαλονικη κ συλλαμβανουν ατομα που καθονταν στα σκαλια!!!
Πανεκπαιδευτικη πορεια καλειται & παρα τη τρομοκρατια πανω απο 5.000 κοσμου ειναι κ παλι στους δρομους!!!
Εδω δειχνουν κ παλι τη βαρβαροτητα τους τα Σωματα Προστασιας Του Πολιτη:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1202500
Σε ολες τις γειτονιες, σε ολες τις πολεις, γινονται πορειες οι οποιες αποκρυπτονται απο τα πανελλαδικα μμε!!!

ΤΡΙΤΗ 8/12/09
Πορεια εναντια στην αστυνομοκρατια καλειται στα Προπυλαια αλλα απαγορευση της ουσιαστικα ισχυει, μια κ μπατσοι εχουν αποκλεισει περιμετρικα το χωρο συγκεντρωσης!!! (πρωτοφανες... απο το '85 εχω να το δω αυτο).
Τελικα η πορεια πραγματοποιειτε με πανω απο 2.000 ατομα!!!
Πορειες γινονται κ σε γειτονιες αλλα κ σε αλλες πολεις!!!

ΤΕΤΑΡΤΗ 9/12/09
Πρωτοφανεις δηλωσεις των πρυτανικων αρχων, που μυριζουν ΧΟΥΝΤΑ!!!
http://www.tvxs.gr/v27927
Αμεση η απαντηση των φοιτητων!!! τριημερη καταληψη της Νομικης!!!
Αυριο καλεστηκε νεα πορεια στις 12 απο Προπυλαια απο το Συντονιστικό Αντίστασης Μαθητικών Πρωτοβουλιών!!!
να ειμαστε ολοι εκει!!! ξανα πανω απο 10.000 ατομα!!!
http://santimpa.blogspot.com/

Τα ΜΜΕ λειτουργησαν ως απολυτη προπαγανδα της μπατσοκρατιας!!! η εικονα που εχει καποιος που δεν συμμετεχει, ειναι οτι προκαλεσαν οι διαδηλωτες, οτι παραλιγο να δολοφονηθει ο πρυτανης, οτι ατυχημα τροχαιο ηταν το πεσιμο στο ΕΕΚ, οτι οσοι προσηχθησαν, ηταν "ταραξιες" κλπ...
Ας δουλεψουμε την αντιπληροφοριση... οχι μεταξυ μας αλλα σε ατομα που δεν συμμετεχουν!!!
Ας μαθουν τα πραγματικα γεγονοτα... !!!

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από "Σημείωση" στο Facebook του σύντροφου Aki Gionan

ΖΟΥΜΕ ΜΕΡΕΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

 http://pauliecannoli.files.wordpress.com/2007/06/anarchy-cartoon.jpg
Τη Δευτέρα 7/12 έγινε παρέμβαση αντιπληροφόρησης στο μετρό Αγίου Δημητρίου. Μοιράστηκαν κείμενα σε σχέση με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε



ΖΟΥΜΕ ΜΕΡΕΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ
(ΥΠΕΡΒΟΛΗ…ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΤΙΣ ΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΤΟΥΣ)




Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες. Βία είναι η βία της εργασίας και του αφεντικού. Δεν είναι βία το συμβολικό σπάσιμο τζαμαρίας. Βία είναι η εφόρμηση της αστυνομίας με μοτοσυκλέτες, πατώντας γκάζι, πάνω στα σώματα διαδηλωτών. Με αυτόν τον τρόπο τραυματίστηκε σοβαρά 55χρονη συνδικαλίστρια στην πορεία της Κυριακής. Δεν είναι βία η αντίδραση στις γκλομπιές και τα χημικά των ματατζήδων. Βία είναι οι συνεχείς εξακριβώσεις πάνοπλων μπάτσων εδώ και 3 μήνες στα Εξάρχεια και αλλού. Δεν είναι βία η φυσική απώθηση των εγκληματικών περιπολιών αστυνόμευσης από τις γειτονιές.


Έτσι στήνεται το σκηνικό του τρόμου. Του πραγματικού τρόμου, της ανελευθερίας και της δικτατορίας. Όταν την πόρτα δεν στη χτυπάει ο γαλατάς, αλλά η ασφάλεια. Του τρόμου που βίωσαν οι συλληφθέντες στο στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι και οι αλληλέγγυοι στο δημαρχείο. Του τρόμου, όταν αποκλείεται μία ολόκληρη περιοχή του κέντρου (Εξάρχεια) και οι αστυνομικοί, ως άλλα ΕΣ-ΕΣ, διενεργούν εκκαθαρίσεις και αθρόες προσαγωγές. Και φυσικά όλα αυτά για την ασφάλειά μας.


Πρέπει να πάρουμε θέση: Άραγε η επίθεση φιλίας του κράτους και του πολιτικού συστήματος μπορεί να μας κλείνει τα μάτια; Μπορούμε να είμαστε σύμμαχοι με όσους μειώνουν τα έξοδα σκοτώνοντας εργάτες, με όσους δίνουν χρήματα στις τράπεζες και μειώνουν συντάξεις και αυξάνουν τα χρόνια εργασίας; Όταν μας παίρνουν τη ζωή, μονίμως θα γυρνάμε το άλλο μάγουλο; Αν προστατευθούμε και αντισταθούμε, είναι αυτό τυφλή βία; Είδαμε και τι έγινε και με την Κούνεβα: πριν λίγες μέρες πάλι έριξαν καυστικό υγρό στο ΙΧ συνδικαλίστριας καθαρίστριας από το αεροδρόμιο μακεδονία. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που δούλευε η Κούνεβα είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι ο κάθε Χρυσοχοΐδης, νοιάζεται για τα συμφέροντά μας; Είδαμε και τι έγινε και με το Γιάννη από τα Πετράλωνα: προσπάθησαν να κάψουν το σπίτι του ενώ η οικογένειά του ήταν μέσα ένα βράδυ, διότι ενοχλούσε τους μπράβους των μαγαζιών με το να διεκδικεί την πλατεία ως δημόσιο αγαθό. Απέναντι σε όλα αυτά η απάντηση του κράτους είναι να παρουσιάζει στέκια και αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους ως άντρα εγκληματιών, διογκώνοντας οικιακά ευρήματα. Η απάντηση είναι να παρουσιάζει κάθε αυθαιρέτως προσαχθέντα ως εγκληματία και εχθρό της κοινωνίας, διαστρεβλώνοντας το αναφαίρετο δικαίωμά μας να έχουμε μάσκα για να μην γινόμαστε πειραματόζωα εισπνέοντας τα χημικά τους και να κρύβουμε τα χαρακτηριστικά μας ώστε κάθε μπάτσος, ασφαλίτης και αλήτης δημοσιογράφος να μην κάνει σπέκουλα πάνω μας. Η απάντηση είναι να μπουζουριάζουν τους αλληλέγγυους στο δημαρχείο Κερατσινίου, ποινικοποιώντας το αναφαίρετο δικαίωμά μας να κάνουμε χρήση των δημόσιων χώρων για συνεύρεση, προβληματισμό και αντίσταση.


Σε μία απόλυτη συμπαιγνία κομμάτων, κράτους και ΜΜΕ, η ιστορία ξαναγράφεται και ο νέος εσωτερικός εχθρός κατασκευάζεται. Ας ξαναπούμε τα αυτονόητα. Η περσινή εξέγερση, όπως και κάθε εξέγερση διαχρονικά, περιείχε όλα ταυτόχρονα τα μέσα. Δεν ήταν ειρηνική. Ήταν δίκαιη. Οι αιτίες είναι πολύ βαθύτερες από την δολοφονία του Αλέξανδρου. Αμαυρωτές όλων αυτών των αιτιών δεν είναι ούτε όσοι επιλέγουν τις μολότοφ ούτε όσοι επιλέγουν τα λουλούδια. Αμαυρωτές είναι όσοι σπεύδουν να αποκηρύξουν, να διχάσουν και ουσιαστικά να νομιμοποιήσουν την καταστολή και τη βία του συστήματος.


Το νέο όριο έχει τεθεί: από τη μία οι πολίτες και από την άλλη οι διασαλευτές της τάξης, οι κακοί, «οι βδελυρές ορδές των φασιστών» (από δήλωση Χρυσοχοΐδη στα ερτζιανά Σάββατο βράδυ). Το νέο σκηνικό τρόμου έχει στηθεί: το υπέρτατο αγαθό είναι η κοινωνική ειρήνη, δηλαδή να μην κουνιέται τίποτα. Για αυτό και η μετονομασία του υπουργείου δημόσιας τάξης. Δεν πρέπει να παραπέμπει στην κακιά δεξιά που έδερνε. Όχι. Πλέον προστατεύουμε το φιλήσυχο πολίτη από τους κακούς. Και φυσικά πολίτης, είναι μόνο ο φιλήσυχος.


Ποιός είναι όμως ο πραγματικός στόχος: είναι η ίδια η συνειδητοποίηση ότι όντως σε κάθε χώρα, οι εχθροί είναι στις τράπεζες, στα πολυκαταστήματα και στα υπουργεία. Ο πραγματικός φόβος είναι ο συνειρμός ότι όπως όταν είμαστε πολλοί διώχνουμε τους μπάτσους μακριά και μπορούμε και καίμε/σπάμε την τράπεζα, έτσι μπορούμε όταν είμαστε πολλοί να διώξουμε τους φόβους μας και να κάψουμε/σπάσουμε την επιβολή των τραπεζιτών/αφεντικών πάνω στις ζωές μας. Ο πραγματικός φόβος είναι ο συνειρμός ότι αν σε μία γειτονιά οι άνθρωποι μπορούν να συνδιαλέγονται χωρίς ειδικούς και αρχηγούς, καταλύοντας τις τοπικές αρχές, τότε μπορεί να τους μπει η ιδέα ότι αυτό μπορεί να γίνει σε κάθε γειτονιά και περιοχή και να μην περιοριστούν στις δημοτικές, αλλά να επεκταθούν σε κρατικές, οικονομικές και κομματικές αρχές.




ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ
ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
Αναρχικοί από τις νότιες συνοικίες,
Δευτέρα 7/12/2009

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ: Φασιστικές μεθόδους εφευρίσκει ο Χρυσαυγίδης και το επιτελείο του (Διαδώστε το)



ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ: Φασιστικές μεθόδους εφευρίσκει ο Χρυσαυγίδης και το επιτελείο του (Διαδώστε το)

Μετά από επίμονο αίτημα των αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ., όλα τα συνεργεία, που στήνονται από σήμερα, θα διαθέτουν υπερκατευθυντικά μικρόφωνα, τα οποία μπορούν να καταγράψουν και να μεταδώσουν ήχους από μακριά. Τα μικρόφωνα αυτά είναι πάρα πολύ ευαίσθητα και μπορούν να απομονώσουν τους ήχους ανάλογα με το που στοχεύει ο χειριστής τους.

Για παράδειγμα, με ένα τέτοιο μικρόφωνο μπορεί κάποιος από πολλά μέτρα μακριά να ακούσει πεντακάθαρα χαμηλόφωνες συνομιλίες μέσα στο Πολυτεχνείο, αρκεί να έχει κάποια στοιχειώδη οπτική επαφή με τους συνομιλητές και να μην παρεμβάλλεται κάποιο τζάμι ή κουρτίνα.

Επίσης, αυτή την ώρα οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι της τηλεθέασης διαπραγματεύονται με την αστυνομία το αν θα υπάρχει χρονοκαθυστέρηση στη μετάδοση και αν ναι, πόσος θα είναι αυτός ο χρόνος. Το ζητούμενο με λίγα λόγια είναι, να μπορούν να κόβονται επιτόπου σκηνές αστυνομικής βίας παρόλο που η σύνδεση θα είναι ζωντανή. Αν υπάρχει χρονοκαθυστέρηση, κανένας δε θα δει ποτέ τις επίμαχες εικόνες, όπως καταλαβαίνετε.

Καταγγέλουμε τις συνεχείς μεθοδεύσεις της αστυνομίας, των διευθυντών των τηλεοπτικών σταθμών και των εργολαβικών γραφείων που περιφέρονται στην πόλη με συνοδηγούς ασφαλίτες αναζητώντας τα "σωστά" και "ασφαλή" σημεία για το στήσιμο.

Μετά την πρώτη μας καταγγελία (η προηγούμενη ενημέρωση εδώ: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1201122) ξεκίνησε ένας αηδιαστικός αγώνας δρόμου από μεριάς τους, με απειλητικά τηλεφωνήματα σε συναδέρφους που βρίσκονται σε βάρδια και με "φιλικές συζητήσεις" μέσα στους χώρους εργασίας. Γελιούνται αν νομίζουν ότι όλοι σε αυτό τον κόσμο είναι σαν τα μούτρα τους, τυχοδιώκτες και οπορτουνιστές.

Φαίνεται ότι κάποιοι, με το ελάχιστο lifestyle μυαλουδάκι που διαθέτουν, νομίζουν πως είμαστε με το μέρος των εκμεταλλευτών και εκπλήσσονται, ενοχλούνται που μιλάμε. Θα συνεχίσουμε όμως, το νου σας!

ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Πηγή: athens.indymedia.org

ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΣΤΟ ΡΕΣΑΛΤΟ

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyW9LPe8wF3IrOnD4n6QC4KO56afTp5jGroF0N858vPVutUBHM1dhDv_MkWxvgyHcxTnoS0-OLqJhle35iv29eGTwUOCAC5eYfYRfmcoYaFEH5zPTgXZJ0PNzsQiTM3AOiQ83g6Up9eE4/s1600-r/resalto%CE%91+copy_b.jpg

 

Σάββατο, 05 Δεκεμβρίου 2009




Σήμερα 5 δεκέμβρη 2009, μια μέρα πριν την συμπλήρωση 1 χρόνου από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ακολούθησε τον Δεκέμβρη, η σοσιαλδημοκρατία αυτή την φορά συνεχίζει την προσπάθεια καταστολής και τρομοκράτησης όσων αντιστέκονται και αγωνίζονται. Γύρω στις 5μμ τρομοκρατικές κρατικές ομάδες (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ και κάθε είδους μπάτσοι) εισέβαλλαν στον χώρο του Ρεσάλτο σπάζοντας τις πόρτες και τζάμια. Την στιγμή εκείνη στον χώρο βρίσκονταν 21 άτομα τα οποία αυτήν την στιγμή οδηγούνται στην ΓΑΔΑ.
Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
Το POETRY BAR είναι αλληλέγγυο στους σύντροφους του ΡΕΣΑΛΤΟ που κρατούνται απ' τις δυνάμεις του Κράτους.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ

ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

  • Η δημοκρατία σας βρωμάει δακρυγόνο
  • Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες
  • Το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό
  • Εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη, αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη
  • Με σφαίρες και βία δεν γίνεται παιδεία
  • Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι
  • Μπάτσοι, γουρούνια, δενδροκόμοι (όταν τα ΜΑΤ φύλαγαν το Χριστουγεννιάτικο δένδρο στο Σύνταγμα).
  • Φοράτε μπλε στολές και άσπρα καπελάκια, εσείς δεν είστε μπάτσοι, είστε τα στρουμφάκια
  • Τα υπουργεία λένε τους μαθητές αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες
  • Κάθε μια ώρα θα κάνουμε πορεία, οι μπάτσοι θα πεθάνουνε απ' την ορθοστασία


Αλλα συνθήματα:

*Ο καναπές σου, η συμμετοχή σου
*Θα κάνουμε πορεία ως τη Δευτέρα Παρουσία, δεν θα μείνει τράπεζα ούτε για ληστεία...
*Πορεία θα κάνουμε μέχρι τη Λαμία, σιγά μην πληρωθείτε για την υπερωρία
*Οταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας τότε θα βγείτε κι εσείς απ' τα κλουβιά σας
*Αλλοι κρύβονται πίσω από κουκούλες και άλλοι πίσω από οφ σορ εταιρείες
*Εμπρός λαέ στο δρόμο των αγώνων, ΚΑΤΩ η κυβέρνηση των δολοφόνων
*Σταματήστε να κοιτάτε και βγείτε στους δρόμους (από την κατάληψη στην ΕΡΤ)
*Και οι πέτρες εξοστρακίζονται
*Αφήστε τα ποτά και βγείτε στα στενά (από πορεία σε Γκάζι-Ψυρρή)
*Παίζετε με τους φόβους μας και το μέλλον μας. Αν ξεπεράσουμε τους φόβους μας δεν έχουμε όρια
*Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει
*Από την ατομική επανάκτηση και τη συλλογική απαλλοτρίωση στη γενικευμένη λεηλασία
*Σε κάθε γωνιά υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν σταμάτησε το '73
*Θέλουμε να μάθουμε, θέλουμε να ζήσουμε, θέλουμε να μπορούμε να ονειρευόμαστε
*Merry ChristMAT
*Merry crisis and a happy new Fear
*Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται, έχουμε εξέγερση
*Στάχτη και Burberry (στο ομώνυμο κατάστημα)
*Αθώος, μάγκας και πιτσιρικάς, θα μπορούσε να είναι ένας από μας
*Τα πλούτη τους είναι το αίμα μας
*Αλέξη μη φοβάσαι, είμαστε μαζί σου, αυτό το κωλοκράτος θα πέσει προς τιμή σου
*Με μια συγνώμη δεν σταματούν οι φόνοι
*Στο δρόμο, στο δρόμο, θα σπάσουμε τον τρόμο
*Ρεβεγιόν στα οδοφράγματα
*Το θέατρό σας αρνούμαστε να παίξουμε, φτου ξελεφτερία (σπουδαστές δραματικών σχολών)
*Απενεργοποιήστε τα κινητά σας, ενεργοποιήστε τη συνείδησή σας (από παρέμβαση-κατάληψη του Εθνικού Θεάτρου)
*Δεν παζαρεύουμε μια μίζερη ζωή, τίποτα λιγότερο από τα πάντα
*Κουμής-Κανελλοπούλου μας οδηγούν και αυτοί στους δρόμους θα δικαιωθούν


Συνθήματα γραμμένα σε τοίχους του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης:

*Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς για ανθρώπινες ζωές
*Μισό δισ. οι ζημιές; Σιγά, 28 δώσανε στις τράπεζες αλλά κανείς δεν τους είπε αλήτες
*Σπέρνεις καταπίεση, θερίζεις φωτιά
*Πάνω στην εθνική ενότητα χτίζεται η κοινωνική εκμετάλλευση
*Μη βλέπετε ειδήσεις, η αλήθεια βρίσκεται στους δρόμους
*Το κράτος παρακράτησε
*Εδώ πατάς, εκεί ματάς
*Προπαγάνδα είναι να βαφτίζεις τους εξεγερμένους «αλήτες κουκουλοφόρους» και τους χρυσαυγίτες «αγανακτισμένους πολίτες»
*Δημόσια δωρεάν χημεία
*Τα οδοφράγματα κλείνουν δρόμους αλλά ανοίγουν περάσματα
*Η εξέγερση ή θα είναι γιορτή ή τίποτα




Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ - Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΚΡΙΣΗΣ


 http://i523.photobucket.com/albums/w359/DMW65/5296_1218037129918_1198569916_63022.jpg?t=1259684596

Το ψεύδος της οικονομίας και η καντιανή ηθική προσταγή 


Παραμονές του 2009 είμαι κατάπληκτος από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η σαρωτική χρηματοπιστωτική κρίση που έχει ήδη αποτελέσματα ορατά στην πραγματική οικονομία (η χειρότερη τέτοια, λένε, μετά το κραχ του 1929): περίπου σαν φυσική καταστροφή ––όπως το τσουνάμι του 2004–– ή θεομηνία απέναντι στην οποία πρέπει «όλοι» να ενωθούμε και να πάρουμε μέτρα. «Όλοι»: δηλαδή εκείνοι που την προκάλεσαν συσσωρεύοντας αμύθητο πλούτο, ο οποίος τους επιτρέπει να την ανταπεξέλθουν ανώδυνα και ίσως να επανακερδοσκοπήσουν από αυτήν, κι εκείνοι που είχαν ήδη εξοντωθεί από τη διευρυνόμενη ανισότητα και θα πληρώσουν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τις συνέπειές της… Η φυσικοποίηση της κρίσης είναι, προφανώς, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να εκβιαστούν αθέμιτες συναινέσεις και να αποκρυφθεί ο κοινωνικός πόλεμος που δεν έχει πάψει να σοβεί στο βάθος κοινωνιών τόσο ανελέητα ταξικών όσο αυτές στις οποίες ζούμε. Αν όμως οι «φυσικές καταστροφές» είναι ήδη βαθύτατα κοινωνικές και αποτελέσματα πολύπλοκων ανθρώπινων στρατηγικών, τί πρέπει άραγε να σκεφτούμε για τις οικονομικές;


Κυριαρχία του κεφαλαίου και «ανάπτυξη»


Ανατρέχοντας στην Κριτική της πολιτικής οικονομίας του Μαρξ, που τόσο άσχημα την διαβάζουμε εδώ και πάνω από έναν αιώνα, επικεντρωνόμαστε στις οικονομικές του αναλύσεις ξεχνώντας να σκεφτούμε τη σημασία του όρου «κριτική». Ο όρος «ιδεολογία», που ο ίδιος επινόησε για να περιγράψει την παραμορφωτική αντανάκλαση των κοινωνικών σχέσεων μέσα στις έννοιες της γερμανικής φιλοσοφίας, δεν ίσχυε λιγότερο για εκείνη την άλλη «επιστήμη» που είχε γεννηθεί κάπου δύο γενιές νωρίτερα: τη βρετανική πολιτική οικονομία (των Smith, Malthus, Ricardo, κ.ά.). Στην πραγματικότητα, ο Μαρξ εισάγει το όλο θεωρητικό του εγχείρημα μέσ' από μια χιαστί κριτική της γερμανικής φιλοσοφίας και της βρετανικής οικονομίας, θέτοντας το διπλό ερώτημα: εάν η φιλοσοφία επικεντρωνόταν στις «ωραίες» πλευρές της ανθρώπινης ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης, πώς εξηγούσε την πραγματική ανθρώπινη εξαθλίωση και δυστυχία του παρόντος; Και αν η οικονομία περιοριζόταν στην «ταπεινή» παραγωγή κέρδους και εμπορευμάτων, πώς οι αφηρημένα ποσοτικές έννοιές της ––τιμή, πρόσοδος, κέρδος, αξία, κοκ.–– συνδέονταν με συγκεκριμένα ποιοτικές όπως αυτοπραγμάτωση, δημιουργικότητα, ικανοποίηση, κλπ.; Η ανάλυση που ακολούθησε όφειλε να μας έχει προ πολλού ειδοποιήσει ότι οι τεχνικές έννοιες και τα μεγέθη με τα οποία μιλάει και σκέπτεται η οικονομική επιστήμη δεν είναι λιγότερο υποστασιοποιημένες αφαιρέσεις από όσο οι κατηγορίες, ας πούμε, της εγελιανής Φιλοσοφίας του Πνεύματος. Ίσως μάλιστα περισσότερο…
Να το πούμε πιο άμεσα: η παγίδευση της ανθρώπινης εργασιακής δύναμης στον βρόγχο του κεφαλαίου έχει ως επιστημολογικό σύστοιχο την παγίδευση της γλώσσας των συγκεκριμένων ανθρώπινων αναγκών στον βρόγχο της τεχνικής ιδιολέκτου των οικονομολόγων. Με αντίστοιχο τρόπο σήμερα, όλοι μοιάζουν να προσφεύγουν στην ειδημοσύνη των μαιτρ της οικονομίας ––που οι ίδιοι ανήκουν σχεδόν αποκλειστικά στην κοινωνική ελίτ, πράγμα που τους επιβάλλει μια ορισμένη οπτική εκ των άνω–– για να τους εξηγήσουν τί έχει συμβεί και τί πρέπει να γίνει προσεχώς: κι εκείνοι ανταποκρινόμενοι στο καθήκον τους ξεδιπλώνουν πολύπλοκους συσχετισμούς ποσοτικοποιήσιμων εννοιών ––ανάπτυξη, ύφεση, πλεόνασμα, έλλειμα, ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, κατά κεφαλήν εισόδημα, στασιμοπληθωρισμός, κοκ.–– των οποίων την πραγματική σημασία για την ανθρώπινη ζωή και το γήινο οικοσύστημα είναι και οι ίδιοι ανίκανοι να συλλάβουν. Ένα από τα πιο εύγλωττα παραδείγματα είναι η έννοια «ύφεση», την οποία όλοι τρέμουν και η οποία θεωρείται ένας από τους πιο αποφασιστικούς δείκτες της παρούσας κρίσης. Γιατί, και κυρίως για ποιον, είναι κακό η οικονομική ύφεση; Πρακτικό νόημα της ύφεσης είναι η ανακοπή της ανάπτυξης, νοούμενης ως οικονομικής μεγένθυσης, της οποίας μία παράμετρος θα ήταν η συνεχής αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Η ύφεση είναι κακό πράγμα, λοιπόν, εάν προηγουμένως νοούνται ως επιθυμητά πράγματα οι ως άνω μεγεθύνσεις και αυξήσεις. Τι είναι όμως εκείνο που μετρούν οι δείκτες μιας τέτοιας μεγέθυνσης; Είναι εντυπωσιακό το ότι κανένας δεν θέτει αυτό το ερώτημα· εάν όμως το θέσει, η απάντηση είναι εύκολη: μετρούν την κερδοφορία των επιχειρήσεων, δηλαδή την απόδοση του επενδυμένου κεφαλαίου. Κατά ποια έννοια όμως τα κέρδη του επενδυμένου κεφαλαίου σχετίζονται με την πραγματική ευημερία των ανθρώπων; Στην πραγματικότητα, η κερδοφορία του κεφαλαίου προκύπτει από την εντατική εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και των φυσικών πόρων, πράγμα που σημαίνει ότι η κερδοφορία των διεθνών επιχειρήσεων και η ευημερία του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκονται σε αντιστρόφως ανάλογη σχέση: η άνοδος του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος δηλώνει, πρώτον, τον βαθμό εμπορευματοποίησης των ανθρώπινων δράσεων και συναλλαγών μέσα σε μια ορισμένη κοινωνία· και δεδομένης αυτής, δεύτερον, τον ρυθμό των κερδών που σημειώνονται εκ μέρους εκείνων οι οποίοι πωλούν αγαθά και υπηρεσίες. Σημαίνει πιθανότατα ότι αυτά τα αγαθά και οι υπηρεσίες γίνονται όλο και ακριβότερα, όλο και λιγότερα προσιτά σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, και παράλληλα ότι οι περιβαλλοντικοί πόροι λιγοστεύουν από την υπεράντληση ενώ ταυτόχρονα αποκλείεται από τη νομή τους εκείνο το κομμάτι που από την απώλεια της αγοραστικής του δύναμης παράγονται τα κέρδη του κεφαλαίου. Αν η απογοητευτική εικόνα της παρούσας κρίσης μάς φέρνει αντιμέτωπους με μία δραματική μείωση των ανανεώσιμων περιβαλλοντικών πόρων και μια ραγδαία επεκτεινόμενη αποπτώχευση του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας, πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό είναι συνέπεια όχι κάποιας αποτυχίας, αλλ' ακριβώς της επιτυχίας που σημείωσε μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες η διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης. Το σφάλμα στις εκτιμήσεις μας έγκειται στο ότι πέσαμε στην παγίδα να σκεφτόμαστε τις οικονομικές δραστηριότητες με οικονομικούς όρους.


Νεοφιλελευθερισμός και χρηματοπιστωτική κρίση


Όπως τα μεγάλα προβλήματα που γεννά η σύγχρονη τεχνοεπιστήμη δεν είναι απλώς τεχνικά, έτσι και τα προβλήματα που γεννούν οι σύγχρονες μορφές οικονομίας δεν είναι απλώς οικονομικά. Η «αυτονομία» του οικονομικού πεδίου (όπως και η «αυτονομία» του εν γένει επιστημονικού πεδίου) είναι ακριβώς η κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία: πανίσχυρο όπλο σε έναν σφοδρο ταξικό αγώνα, στον οποίον κερδίζουν μέχρι στιγμής οι κεφαλαιοκρατικές ελίτ οδηγώντας τον κόσμο σε αργό θάνατο (απ' όπου ελπίζουν ότι μπορούν μεσοπρόθεσμα να εξαιρεθούν οι ίδιες). Αν σηκώσουμε όμως το ιδεολογικό πέπλο και δούμε για μία στιγμή καθαρά αυτή την πραγματικότητα, θα έπρεπε ίσως να σκεφτούμε μήπως ό,τι συνιστά ανάθεμα και καταστροφή από τη σκοπιά των οικονομολόγων και των υψηλών παραγγελιοδόχων τους ––η παρούσα κρίση–– είναι ταυτόχρονα μια ελάχιστη χαραμάδα ελπίδας για την ανθρωπότητα. Η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση είναι το πρόδηλο αποτέλεσμα μιας στρατηγικής αποικιοποίησης του χρόνου εκ μέρους τού κεφαλαίου – που σημαίνει, κεφαλαιοποίηση και προεξώφληση της δυνητικής παραγωγής. Αυτή είναι η όμως η ουσία του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου και, βεβαίως, ήταν παρούσα από τις πρώτες ημέρες του καπιταλισμού. Σωστά· σημασία έχει όμως ότι αυτό βρισκόταν πάντα σε σχέση εξάρτησης προς το παραγωγικό κεφάλαιο (δηλαδή, τη συντελεσθείσα παραγωγή), ενώ στα τελευταία είκοσι χρόνια η σχέση αυτή έχει για πρώτη φορά αντιστραφεί πλήρως. Όταν όμως σε αυτό το παιχνίδι το χάσμα ανάμεσα στη πραγματική παραγωγή και τη δυνητική παραγωγή διευρύνεται υπέρμετρα, όπως συνέβη μέσα στην τελευταία δεκαετία, ενώ η πραγματική παραγωγή αρχίζει να εξαρτάται από τη δυνητική και όχι αντιστρόφως, δύο μεγάλοι κίνδυνοι ανακύπτουν, εκ των οποίων ο ένας δεν είναι καθόλου οικονομικός αλλά με την κυριολεκτική σημασία πολιτικός. Προκειμένου η πραγματική παραγωγή να συμπέσει με την προβλεφθείσα (και ήδη κεφαλαιοποιημένη) πρέπει κάθε αστάθμητος παράγοντας να αποκλειστεί από την παραγωγική διαδικασία (να «πιάσουμε τις νόρμες», όπως έλεγαν στην σχεδιοποιημένη οικονομία της ΕΣΣΔ): πράγμα που σημαίνει, οφείλει αυτή να διευθυνθεί με στρατιωτικό τρόπο, να συμπιεσθεί η κινητικότητα και οι διεκδικήσεις της εργατικής δύναμης, να αποκλεισθούν οι κοινωνικές διαπραγματεύσεις και να κατασταλεί αποτελεσματικά κάθε δύναμη αμφισβήτησης. Συνεπάγεται δηλαδή μια ραγδαία μετατόπιση των μοντέρνων κοινωνιών προς τον αυταρχισμό, άρση των δημοκρατικών διαβουλεύσεων και καταστολή των αμφισβητησιακών κινημάτων – χαρακτηριστικά όλα του ολοκληρωτικού κράτους, προς το οποίο τείνουν όλο και περισσότερο οι ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες από τη δεκαετία του '80 και ύστερα (και αυτό εξηγεί επίσης την επιτυχία της Κίνας). Οι δημοσιονομικές πολιτικές των δυτικών κρατών ––και της Ευρωπαϊκής Ένωσης περισσότερο ίσως απ' όσο των ΗΠΑ, για όποιον δεν θέλει να αυταπατάται–– είναι το πιο ευανάγνωστο εργαλείο μιας τέτοιας μετάφρασης των σιδηρών οικονομικών «αναγκαιοτήτων» σε ραγδαίο κοινωνικό εκφασισμό.
Η δεύτερη συνέπεια είναι ειδικότερα οικονομική. Εάν παρά ταύτα ο επιδιωκόμενος προγραμματισμός σε κάποιον βαθμό αποτύχει (και είναι αναπόφευκτο ν' αποτύχει, δεδομένου του πλήθους των αστάθμητων παραγόντων που υπεισέρχονται σε μια διαδικασία εξαρτώμενη από τη δράση ζωντανών ανθρώπων), εάν μάλιστα η αποτυχία αυτή ενισχυθεί από μία άλλη απρόβλεπτη συνιστώσα, την απότομη πτώση του ποσοστού απόδοσης των φυσικών πόρων εξαιτίας της εντατικής υπερεκμετάλλευσης, τότε η κατάρρευση που επέρχεται είναι γρήγορη και εκρηκτική. Αυτή είναι η ταυτότητα της παρούσας κρίσης. Όσο καταστροφικά και αν είναι τ' αποτελέσματά της, ενόψει των παραπάνω δεν τολμάει κανείς να σκεφθεί τί θα είχε συμβεί εάν δεν είχε υπάρξει κρίση να ανακόψει μια τέτοια διαδικασία! Εν πάση περιπτώσει, αυτή η ολέθρια στρατηγική αποικιοποίησης του χρόνου σε μεγάλο βάθος, η αντιστροφή των κλασικών σχέσεων χρηματοοικονομικού-παραγωγικού κεφαλαίου, αν θέλετε, είναι η ερημωτική απόληξη του νεοφιλελευθερισμού, λένε πολλοί. Σωστά· δεν εξηγούν όμως γιατί αναδύθηκε ο νεοφιλελευθερισμός και επιβλήθηκε ως κυρίαρχο οικονομικό δόγμα από τη δεκαετία του '80 και ύστερα. Ολοφάνερα, ήταν αποτέλεσμα της γενικευμένης εφαρμογής του αυτοματισμού στην εργασία, η οποία γέννησε δομική ανεργία μεγάλης κλίμακας και σηματοδότησε την απαρχή μιας ολόκληρης αλυσίδας κρίσεων που κορυφώνονται ακριβώς στη σημερινή. Το ερώτημα που τέθηκε με οξύ τρόπο τότε ήταν: μείωση της εργασίας και αύξηση του ελεύθερου χρόνου για όλους, ή αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων εις βάρος ενός μεγάλου τμήματος της εργατικής δύναμης που θα πρέπει ν' αποκλειστεί στο εξής από την εργασία (και την αγορά); Η απάντηση των κεφαλαιοκρατικών ελίτ ήταν ανενδοίαστα η δεύτερη, υπολογίζοντας ότι η αύξηση της παραγωγικότητας που θα προερχόταν από το πάγιο κεφάλαιο (τις «έξυπνες» μηχανές) υπεραντιστάθμιζε την απώλεια ενός μέρους της αγοραστικής δύναμης η οποία θα χανόταν με την εξόντωση (οικονομική, άρα φυσική) ενός ολόκληρου τμήματος της κοινωνίας – που τότε χαρακτηριστικά υπολόγιζαν στο «ένα τρίτο». Έτσι γεννήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός. Όμως η «κοινωνία των δύο τρίτων» αποδείχθηκε ότι μειωνόταν εκθετικά (τα δύο τρίτα των δύο τρίτων, ύστερα τα δύο τρίτα των νέων δύο τρίτων, κοκ.) καθώς παρήγε αυξανόμενο αποκλεισμό και περιθωριοποίηση, με αποτέλεσμα στα τέλη της δεκαετίας του '80 να έχουμε την πρώτη μεγάλη ύφεση που έμοιαζε δομικά μ' εκείνη του 1929 (μολονότι κανείς τότε δεν το έλεγε): κρίση υπερπαραγωγής λόγω της πτώσεως των δυνατοτήτων απορρόφησης από την αγορά. Το 1930 έλυσαν το πρόβλημα μέσ' από το κεϋνσιανό εύρημα των «κοινωνικών παροχών» – τις αναδιανεμητικές στρατηγικές του λεγόμενου κράτους προνοίας. Το 1990 η νεοφιλελεύθερη σοφία επινόησε αντ' αυτού τη στρατηγική του ιδιωτικού δανεισμού: έτσι μπήκαμε στην τελευταία σπείρα του σημερινού λαβυρίνθου. 


Η ακαταλληλότητα του κεϋνσιανού μοντέλου 


Είναι λοιπόν η λύση των σημερινών προβλημάτων μια επιστροφή στον Κέυνς; Κρίνοντας από τη ρητορική των ημερών, μία νέα συναίνεση τείνει να δημιουργηθεί εσχάτως μεταξύ δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας, που κοιτάζει ντροπαλά προς τον κεϋνσιανισμό όπως μέχρι χθές κοιτούσε προς τον νεοφιλευθερισμό. Το κεϋνσιανό μοντέλο όμως, για όποιον επίσης δεν θέλει να αυταπατάται, έχει συμβάλει κατά πολύ στη γένεση του προβλήματος και ως εκ των ιδίων του αποτελεσμάτων δεν είναι εφαρμόσιμο σήμερα. Οι αντισταθμιστικές παροχές που θεσμοθέτησε, προκειμένου να τονώσει την αγοραστική δύναμη, βασίστηκαν σε μία δυναμική παρέμβαση του κράτους στην οικονομία η οποία, εκτός των άλλων, οδήγησε στην εμπορευματοποίηση του συνόλου των κοινωνικών λειτουργιών: η εκπαίδευση, η οικιακή περίθαλψη, η μικρή κατά τόπους αυτοπαραγωγή, ο ελεύθερος χρόνος των ανθρώπων έγιναν αντικείμενα επιτελικού σχεδιασμού και αιχμαλωτίστηκαν σ' ένα άτεγκτο σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής που ελέγχεται σε τελευταία ανάλυση από την αγορά (οσοδήποτε «ελεύθερη» ή σχεδιοποιημένη). Η «δωρεάν» παροχή τους ήταν το δόλωμα για να ενταχθούν στο σύστημα, του οποίου ο επόμενος διαχειριστής ––ο νεοφιλελευθερισμός–– αλλάζοντας στρατηγική θα μπορούσε πλέον να τα πουλήσει. Η άλλη όψη αυτής της διαδικασίας, και η πιο τρομερή, ήταν η εντατική σε ανήκουστο βάθος εκμετάλλευση της φυσικών πόρων. Ξεχνάμε μήπως ότι το σύνθημα της «ανάπτυξης», ως απεριόριστης οικονομικής μεγέθυνσης, διατυπώθηκε επισήμως από τα χείλη του προέδρου Τρούμαν μεσουρανούντος του κεϋνσιανισμού; Στην πραγματικότητα, το κεϋνσιανό μοντέλο διαχείρισης του καπιταλισμού έθεσε κάποια κανονιστικά όρια στον βαθμό εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης (χάριν της «ομαλής» λειτουργίας της αγοράς, όχι λόγω κανενός ανθρωπιστικού μελήματος) υπό τον όρον ότι αντιστάθμιζε τις δυνατότητες κερδοφορίας του κεφαλαίου από την υπερεντατική εκμετάλλευση της φύσης. Στο τέλος της βασιλείας του κεϋνσιανισμού βρεθήκαμε με νέες, πανίσχυρες τεχνολογίες στα χέρια και απέναντι σε μία πρωτοφανή οικολογική καταστροφή που αυξάνει εκθετικά έκτοτε.
Αυτή η αδυναμία περαιτέρω εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος είναι που κάνει αδύνατη την επαναφορά του κεϋνσιανισμού σήμερα. Από μία άποψη, η κατάσταση είναι πολύ πιο ζοφερή απ' ότι ήταν το '29: τότε η αγορά βραχυκύκλωσε από μια κρίση ζήτησης, σήμερα βραχυκυκλώνει από μια διπλή κρίση, ζήτησης και περιβαλλοντικής κατάρρευσης. Πρέπει κυρίως να καταλάβουμε ότι δεν υφίστανται ούτε τεχνικές ούτε οικονομικές λύσεις ενόσω η τεχνική και η οικονομία παραμένουν αποφασιστικά προσανατολισμένες στην παραγωγή κεφαλαιοκρατικού κέρδους: η εμμονή στην κερδοφορία των επιχειρήσεων και στην οικονομική «ανάπτυξη» είναι ο σίγουρος δρόμος προς την άβυσσο. Θα είμαστε ίσως πολύ αισιόδοξοι αν αξιώναμε οι κεφαλαιοκρατικές ελίτ να το συνειδητοποιήσουν και να παραιτηθούν αυτοβούλως από τα τερατώδη προνόμιά τους· οι ανθρώπινες κοινωνίες όμως πόσο μπορούν να το ανεχθούν αυτό; 


Αποανάπτυξη, και η ηθικοπολιτική διάσταση


Το στοίχημα της επιβίωσης του πλανήτη είναι όντως το στοίχημα της αποανάπτυξης. Για να γίνει αυτό πλήρως κατανοητό πρέπει να προσανατολιστούμε σε μία ποιοτική έννοια του πλούτου, δηλαδή μη οικονομική, και να δούμε κατάματα την αντίστροφη αναλογία που συνδέει τις δύο έννοιες: οικονομική ανάπτυξη σημαίνει κοινωνική/περιβαλλοντική αποπτώχευση, ο κοινωνικός/περιβαλλοντικός πλούτος απαιτεί τη συρρίκνωση της οικονομίας. Δεν πρόκειται καν για μια «ηθική οικονομία» (τύπου Αμάρτια Σεν), διότι η αυτονόμηση της οικονομίας ακυρώνει αυτομάτως οιαδήποτε ηθική και πολιτική σημασία (πρακτικώς αλληλένδετες). Δεν είναι χωρίς σημασία το ότι η μεγάλη σκέψη του παρελθόντος, από τον Αριστοτέλη ως τον Καντ και τον Χέγκελ, δεν αναγνώριζε κανέναν ανεξάρτητο οικονομικό τομέα, του οποίου τις δραστηριότητες υπήγε κανονικά στην ηθικοπρακτική σφαίρα· μία στιγμή αργότερα, μετά τη θριαμβική ανάδυση της «οικονομίας» μέσ' από τις δραστηριότητες της κεφαλαιοκρατικής τάξης η οποία μετέτρεψε την αποικιακή εκμετάλλευση σε βιομηχανική επανάσταση, ο σημαντικότερος κληρονόμος αυτών των στοχαστών, ο Μαρξ, πάσχισε να καταδείξει το ιδεολογικό ψεύδος που κρύβεται μέσα στις έννοιες της νέας οικονομικής επιστήμης.
Μπορούμε ακόμα και να βρούμε το σπέρμα της κριτικής του Μαρξ μέσα στις «οικονομικές» παρατηρήσεις του Αριστοτέλη, ο οποίος διέβλεψε νωρίς τους κινδύνους που κρύβονται στην αυτονόμηση της παραγωγής-προς-ανταλλαγή (δηλαδή, σαν να λέμε, της ανταλλακτικής αξίας) από την αυτοπαραγωγή (την αξία χρήσης, αντίστοιχα).Η έννοια της πράξεως στον Αριστοτέλη διαφύλασσε τη συνοχή του πεδίου που λέμε ηθικοπρακτικό, και αυτό περιελάμβανε τρεις αδιαχώριστες λειτουργίες: την παραγωγή των αναγκαίων για την επιβίωση του οίκου (οικονομία), την ελεύθερη διαβούλευση των εκπροσώπων των οίκων που απαρτίζουν την πόλιν (πολιτική) και τη διαρκή ερωτηματοθεσία περί του ήθους, δηλαδή του έλλογου πράττειν μέσα στις έτσι συγκροτούμενες ανθρώπινες συλλογικότητες (ηθική). Την κορυφαία επανεπεξεργασία της ηθικοπρακτικής σφαίρας στη νεώτερη εποχή χρωστάμε αναμφίβολα στον Ιμμάνουελ Καντ ––Κριτική του Πρακτικού Λόγου–– που ακόμα γίνεται αδιερώτητα δεκτή ως πηγή κάθε άξιας του ονόματός της ηθικής νομοθεσίας. Δεν σκεφτόμαστε όμως να αναζητήσουμε τις αρχές των οικονομικών μας συμπεριφορών εκεί. Γιατί; Διότι βεβαίως έχει γίνει υπόρρητα δεκτή η αυτονομία του οικονομικού πεδίου και των αρχών του. Εκείνο που συνήθως παραβλέπεται, όμως, είναι ότι η ηθική νομοθεσία του Καντ και η αρχή της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας δεν είναι δύο ανεξάρτητα πράγματα: αντιβαίνουν ευθέως το ένα στο άλλο, και αν δεχθούμε το ένα από τα δύο οφείλουμε να απορρίψουμε πλήρως το άλλο. Θυμίζω μόνον ότι το θεμέλιο της ηθικής στον Καντ απορρέει από την αυτονομοθετική ικανότητα του Λόγου, η οποία αποκρυσταλλώνεται σε μιαν a priori κατηγορική προσταγή. Ο Καντ μας δίνει τρεις εναλλακτικές (και συμπληρωματικές) διατυπώσεις της: 1) Πράττε έτσι ώστε η υποκειμενική αρχή της βουλήσεώς σου να μπορεί πάντοτε να ισχύει ταυτοχρόνως ως αρχή μιας καθολικής νομοθεσίας. 2) Πράττε έτσι ώστε ο υποκειμενικός νόμος της πράξης σου να ισχύει ως καθολικός νόμος της ηθικής φύσης. 3) Πράττε έτσι ώστε, στο πρόσωπό σου όσο και στους άλλους, να μεταχειρίζεσαι την ανθρώπινη φύση ως αυτοσκοπό, ποτέ ως μέσον (υπογράμμιση δική μου).
Δεν θα συζητήσω εδώ βέβαια τα ευρύτερα προβλήματα της καντιανής ηθικής νομοθεσίας. Περιορίζομαι αποκλειστικά στην τρίτη διατύπωση της κατηγορικής προσταγής, η οποία μου φαίνεται μάλιστα ως γενετική ρίζα των προηγούμενων δύο. Σύμφωνα με το κριτήριο που προσάγει ο Καντ, ηθική δεν μπορεί να λογίζεται καμία πράξη εφόσον καθιστά ένα ανθρώπινο πρόσωπο μέσον προς οιονδήποτε ιδιοτελή σκοπό: η εργαλειοποίηση του ανθρώπινου όντος, η χρήση του ως εάν ήταν πράγμα, είναι από ηθική σκοπιά εντελώς απαγορευμένη – επειδή υποβιβάζει την ανθρώπινη υπόσταση γενικά, στο πρόσωπο εκείνου που υφίσταται τον υποβιβασμό αλλά όχι λιγότερο και στο πρόσωπο αυτού ο οποίος τον διενεργεί, στερώντας της εκείνη την αυτονομοθετική ελευθερία χωρίς την οποία η ίδια η ηθική σφαίρα δεν μπορεί να συσταθεί (δηλαδή, δεν έχει κανένα νόημα). Με άλλα λόγια, η πραγμοποίηση (Verdinglichung στον Μαρξ) είναι μια διαδικασία που επεκτείνεται μολυσματικά σε ολόκληρο το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων, εγκλωβίζοντας στην απανθρωποποιητική λογική της τόσο τους δρώντες όσο και τους κατ' αρχάς υφιστάμενους τη δράση τους. Και θέλω αμέσως να εξαγάγω τις επιπτώσεις αυτής της διατύπωσης στα πεδία της πολιτικής και της παραγωγικής δραστηριότητας. Στο πολιτικό πεδίο, θα λέγαμε, ο πολίτης απαγορεύεται να γίνεται αντιληπτός ως υπήκοος, δηλαδή αντικείμενο μιας εξωτερικής νομοθεσίας, αλλά ως πηγή νομοθεσίας ο ίδιος μέσ' από καθολική συμμετοχική διαβούλευση· στο πεδίο της παραγωγής, ο παραγωγός απαγορεύεται να γίνεται αντιληπτός ως πράγμα, δηλαδή μετρήσιμη εργασιακή δύναμη η οποία αγοράζεται και μεταπωλείται, αλλά ως δημιουργός αξίας ο ίδιος υποκείμενης στους δικούς του αυτόνομα επιλεγμένους σκοπούς.
Έτσι διαβασμένη, η καντιανή ηθική νομοθεσία μπορεί να προσαχθεί ως αμετάκλητη απονομιμοποίηση τόσο των σύγχρονων μορφών κράτους όσο και του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής εν γένει. Τίποτα λιγότερο δεν αρκεί, πιστεύω, για τη διάσωση της ανθρωπότητας σήμερα.



Δείτε ακόμα