Norman Finkelstein - Η βιομηχανία του ολοκαυτώματος

Σκέψεις σχετικά με την εκμετάλλευση της εβραϊκής οδύνης

«Δεν μπορείς να συγκρίνεις δύο ανθρώπους αξιολύπητους και να λες ότι ο ένας είναι πιο ευτυχισμένος από τον άλλον».

Με την αναφορά αυτή στον Πλάτωνα, ο Norman Finkelstein (53 ετών) Εβραίος από γονείς που επέζησαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και καθηγητής πολιτικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο της Πόλης της Νέας Υόρκης κλείνει την εισαγωγή του στο βιβλίο του με τίτλο «Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος – Σκέψεις σχετικά με την εκμετάλλευση της εβραϊκής οδύνης» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2001).

Κλείνει την εισαγωγή για να αρχίσει να τεκμηριώνει, με ευστοχία, την άποψη ότι σχετικά με το Ολοκαύτωμα, γύρω απ’ αυτό και, κυρίως, με βάση αυτό και τη ναζιστική θηριωδία οργανώθηκε, για απολύτως κυνικούς και απάνθρωπους λόγους, βαθύτατα και μόνον πολιτικούς, μια βιομηχανία που εξυπηρετεί όχι την παρηγοριά για τα βάσανα των Εβραίων αλλά την μοναδική, σήμερα, υπερδύναμη τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα, τις αμερικανοεβραϊκές ελίτ και τα κέρδη τους.

Το βιβλίο ήρθε στα χέρια μου γύρω στα τέλη Ιουλίου του 2006 όταν το κράτος του Ισραήλ, με αφορμή την αιχμαλωσία δύο Ισραηλινών στρατιωτών από την Ισλαμική οργάνωση Χεζμπολλάχ, είχε ήδη ισοπεδώσει το Νότιο Λίβανο, είχε εξοντώσει εκατοντάδες παιδιά και αμάχους ενώ οι Η.Π.Α., με την Ευρωπαϊκή Ένωση από κοντά, ενθάρρυναν τις θηριωδίες αυτές, για να εξυπηρετηθούν τα γεωπολιτικά και, προφανώς και υπέρ πάντω, τα στυγνά οικονομικά της συμφέροντα.
Είναι ένα φρικτά επίκαιρο βιβλίο που θρυμματίζει την «ήπια απολιτική γλώσσα» και την πολιτική της συνετής προσαρμογής στα κελεύσματα των ισχυρών.

Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά χρήσιμο να μελετηθεί διότι, εκτός της αντικειμενικής πληροφόρησης (αγαθό ουσιωδέστατο εν πλήρει ανεπαρκεία στις μέρες μας) βοηθεί αποτελεσματικά στην κατανόηση της, δυστυχώς ή ευτυχώς, πάντα ισχυρής θέσης ότι δεν υπάρχει κοινωνικό φαινόμενο που να μη είναι γεννημένο από καθαρά πολιτικές και, βεβαίως, οικονομικές αιτίες αλλά και της αλήθειας ότι οι διακηρυκτικές αρχές των ισχυρών περί «ελευθερίας» και σεβασμού του ανθρώπου αποτελούν βαρύτατη προσβολή της νοημοσύνης μας.

Ο Finkelstein δεν θεωρητικολογεί. Παραθέτει γεγονότα και κατονομάζει τους διαχειριστές του Ολοκαυτώματος.

Είναι, λέει, η πολιτική της μεταπολεμικής Αμερικής και οι αμερικανοεβραϊκές ελίτ (δηλώνοντας με τον όρο αυτό την ηγεσία της πολυάριθμης επίσημης εβραϊκής κοινότητας των Η.Π.Α. και τις οργανώσεις της, κυρίως το World Jewish Congress (WJC), την AJC – American Jewish Commission, την ADL – Anti Defacuation League.

Οι Αμερικανοί ηγέτες, πράγματι, δεν ήθελαν να ακούσουν καν για το Ολοκαύτωμα, δηλαδή τα εγκλήματα, της ναζιστικής Γερμανίας που εξόντωσε εκατομμύρια Εβραίους στο όνομα της «φυλετικής καθαρότητας».

Ο λόγος: η Γερμανία (η Ο.Δ.Γ.) έγινε σημαντικός μεταπολεμικός σύμμαχος των Η.Π.Α. στην αντιπαράθεσή τους με την Σοβιετική Ένωση.

Οι μεγαλύτερες αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις γρήγορα ευθυγραμμίστηκαν με την πολιτική αυτή που επεδίωκε μια επανεξοπλισμένη αλλ’ ανεπαρκώς αποκαθαρμένη από το ναζιστικό στοιχείο Γερμανία. Ενεργούσαν μ’ αυτόν τον τρόπο για να διευκολύνουν τους παραδοσιακούς στόχους τους: την ενσωμάτωση και την πρόσβαση στην εξουσία, πολιτική και οικονομική.

Αποτέλεσμα: 

• Η Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή, το φιλοσιωνιστικό Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο (World Jewish Congress – WJC) και η ADL συνεργάστηκαν με την Κυβέρνηση της Βόννης, αφού υπέγραψαν με τη Γερμανία συμφωνίες αποζημίωσης στις αρχές της δεκαετίας του 50, για να συγκρατήσουν το ογκώδες «κύμα αντιγερμανισμού» που επικρατούσε μεταξύ των Εβραίων.
• Το Ολοκαύτωμα, η «Τελική Λύση» του Χίτλερ έγιναν ταμπού για τις αμερικανοεβραϊκές ελίτ!
• Οι αριστεροί Εβραίοι που μιλούσαν κατά της συμπαράταξης με τη Γερμανία εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης χαρακτηρίζονταν αθρόως κομμουνιστές.
• Η AJC και η ADL συμμετείχαν δραστήρια στο κυνήγι μαγισσών του Μακαρθισμού.
• Η AJC ενέκρινε τη θανατική καταδίκη του ζεύγους Julius και Ethel Rosenberg και υποστήριξε ότι «οι Ρόζενμπεργκ δεν ήταν πραγματικά Εβραίοι».
• Ουδείς μιλούσε για το Ολοκαύτωμα.

Μεταξύ του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του τέλους της δεκαετίας του 60 στις Η.Π.Α. υπήρχαν μόνο δύο ακαδημαϊκές μελέτες στην Αγγλική γλώσσα για την «Τελική Λύση» των Ναζί.
Βιβλία ή κινηματογραφικές ταινίες, που να θίγουν το θέμα, ελάχιστα.

Ώσπου ήρθε ο αραβοϊσραηλινός Πόλεμος των Έξη Ημερών.

Μόνον μετά τη σύγκρουση αυτή το Ολοκαύτωμα έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των Αμερικανοεβραίων.

Μόνον, δηλαδή, όταν το Ισραήλ άρχισε να κατέχει κεντρική θέση στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των Η.Π.Α., όταν οι Η.Π.Α. θέλησαν να χρησιμοποιήσουν το Ισραήλ ως όργανο αντιμετώπισης των καθεστώτων της Αιγύπτου ή της Συρίας, μόνον τότε άρχισε να ρέει βοήθεια πολιτική και στρατιωτική προς το κράτος του Ισραήλ αφειδώς.

Έως τότε, ο Τρούμαν στάθμιζε τις προειδοποιήσεις του State Department ότι η υποστήριξη προς ένα Εβραϊκό κράτος θα απομόνωνε τις Η.Π.Α. από τους Άραβες, ο Αϊζενχάουερ είχε επιβάλει την άνευ όρων αποχώρηση του Ισραήλ από το Σινά το 1956 και η εβραϊκή διανόηση με εξέχοντα μέλη της και την εφημερίδα Washington Post κατέκρινε την απαγωγή του Άϊχμαν, ως πράξη περίπου ναζιστικής ανομίας.

Προηγουμένως, οι εβραϊκές ελίτ το πολύ που μπορούσαν να προσφέρουν στις Η.Π.Α. ήταν να καταδίδουν στις Αρχές κάποιους Εβραίους ανατρεπτικούς (βλπ. αριστερούς).
Μετά το 1967, μπορούσαν να εμφανισθούν ως οι φυσικοί συνομιλητές των στρατιωτικοβιομηχανικών συμπλεγμάτων των Η.Π.Α. κατά των «σκοταδιστικών αραβικών ορδών» και υπέρ του «Δυτικού Πολιτισμού».

Οι ηγέτες της αμερικανοεβραϊκής ελίτ μπορούσαν πια να μπαίνουν στο Λευκό Οίκο και να συζητούν με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. για τα «Εθνικά τους συμφέροντα».
Ενώ από το 1955 έως το 1965 τα λήμματα για το Ισραήλ στο New York Times Index ήσαν λίγα (στήλες ύψους 60 ιντσών) από το 1965 έως το 1975 έφτασαν τις 260 ίντσες ύψους στηλών.
Αυτό το «στρατηγικό κεφάλαιο» έπρεπε να προστατευθεί.
Τότε, «θυμήθηκαν» το Ολοκαύτωμα και έστησαν μια, παραγωγικότατη, βιομηχανία διότι, τότε, αυτό ήταν πολιτικά σκόπιμο, διότι, τότε, το Ολοκαύτωμα ήταν πολύτιμη επιταγή στο στοίχημα του παιχνιδιού της ισχύος.

Οι πολιτικοί στόχοι δεν ήσαν οι μόνοι. Ιδιαίτερα επικερδής αποδείχθηκε και η οικονομική εκμετάλλευση του Ολοκαυτώματος η οποία απέφερε δισεκατομμύρια δολλαρίων Η.Π.Α. στα Ταμεία των οργανώσεων αυτών και, εμμέσως, σε Αμερικανούς πολιτικούς με πολιτικά στηριζόμενους από τις Η.Π.Α. δικαστικούς (εκβιαστικούς, λέει ο συγγραφέας) αγώνες στα Αμερικανικά δικαστήρια.

Οι Τράπεζες τις Ελβετίας και η Γερμανία (ξανά) ήσαν, όπως λεπτομερώς και με στοιχεία τεκμηριώνει ο συγγραφέας, τα πρώτα «θύματα» της βιομηχανίας, ενώ δεν άργησαν να πάρουν σειρά μετά το 1991 τα κράτη του πρώην σοσιαλιστικού κόσμου. Οι Ελβετικές Τράπεζες υποχρεώθηκαν να πληρώσουν το 1998 1,25 δισεκατομμύρια δολλάρια Η.Π.Α. (1.250.000.000). Το «χαριτωμένο» είναι ότι, ενώ οι αποζημιώσεις διεξεδικήθησαν υπέρ των επιζησάντων, οι δικαιούχοι ήσαν, πια, για βιολογικούς λόγους ολιγάριθμοι ή ανύπαρκτοι. Έτσι, οι αποζημιώσεις πήγαν κατευθείαν στα Ταμεία των αμερικανοεβραϊκών κυρίως οργανώσεων.

Οι εκβιασμοί συνεχίσθηκαν. Με όπλο τις απειλές κυρώσεων από τις Η.Π.Α. σε βάρος των «κρατών – στόχων» (Πολωνία, Αυστρία κ.α.) επετεύχθησαν τεράστια κέρδη. Οι Αμερικανικές Τράπεζες ή το Αμερικανικό Δημόσιο όμως, ουδόλως οχλήθηκαν από τις αμερικανοεβραϊκές ελίτ παρά το ότι είναι βέβαιο ότι στις Η.Π.Α. βρισκόταν μεγάλος αριθμός τραπεζικών καταθέσεων Εβραίων σε αδρανείς τραπεζικούς λογαριασμούς. Το Ολοκαύτωμα (Holocaust) έφθασε μέχρι του να αποκληθεί Holocash (Όλα Μετρητά) από τους Times του Λονδίνου.

Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί είναι μια από τις εκδηλώσεις της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν είναι το μοναδικό ούτε το σπουδαιότερο. Θύματα ογκωδέστερων εκκαθαρίσεων ήταν 10.000.000 Αφρικανοί του Κογκό το 1891 έως το 1911 από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες για την εκμετάλλευση του ελεφαντόδοντου και του καουτσούκ.

Ένα εκατομμύριο παιδιά πέθαναν το 1991 στο Ιράκ συνεπεία των δολοφονικών κυρώσεων του Ο.Η.Ε. σε βάρος του Ιράκ για να απομακρυνθεί ο «Σαντάμ – Χίτλερ» από την εξουσία. Σε παγκόσμια κλίμακα, εκατομμύρια παιδιά εξοντώνονται κάθε χρόνο επειδή δεν έχουν τα τραφούν.

Η Ινδονησία κατέσφαξε τον πληθυσμό του Ανατολικού Τιμόρ με τη στήριξη των Η.Π.Α. τη δεκαετία του 70 και πρόσφατα.

Σήμερα, το Ισραήλ, που εδώ και πενήντα χρόνια δεν έχει αφήσει πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής αβομβάρδιστη καταστρέφει το Νότιο Λίβανο (ξανά).

Για όλα αυτά καμμία σύγκριση με το Ολοκαύτωμα. Αντίθετα η Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, το Κόσσοβο κ.α. αποτελούν πάντα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ανοίξουν οι κρουνοί των κροκοδείλιων δακρύων της σύγκρισης με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.

Η οργανωμένη αμερικανοεβραϊκή ελίτ και η ηγεσία των Η.Π.Α. οργάνωσαν, συντηρούν και εκμεταλλεύονται τη βιομηχανία του Ολοκαυτώματος συντηρώντας τη θυσία αθώων ως εργαλείο για να αποκρούουν τις επικρίσεις για την πολιτική των Η.Π.Α., του Ισραήλ, να αποκομίζουν οικονομικά οφέλη και να δικαιώνουν την ηθικά αυτάρεσκη βαρβαρότητα των Η.Π.Α. και του χωροφύλακά τους στη Μέση Ανατολή.

Πηγή: www.dikigorein.eu