Η αντιπροσωπευτική δικτατορία των κυρίαρχων κομμάτων της Μεταπολίτευσης, δίνει πλέον τη θέση της, οριστικά και αμετάκλητα στο νεο-ολοκληρωτικό μοντέλο κυριαρχίας που περιλαμβάνει συνασπισμούς των πολιτικών δυνάμεων της εξουσίας και μετατροπή του κοινοβουλίου σ’ ένα κανονικό θέατρο σκιών, όπου ακόμα και οι μη άμεσα εμπλεκόμενοι, στο πανηγύρι της διανομής ρόλων, έχουν αναλάβει την διάσωση του συστήματος απ’ την άλλη όχθη.
Το ότι η αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, έχει γίνει βαστάζος της Ιστορίας, ενεργώντας ως πολιτικό υποκείμενο του Κυρίαρχου μοντέλου εξουσίας, του Κοινοβουλευτισμού, έμπιστος, ασφαλής και σίγουρος , διαπιστώνεται από την κενή καρέκλα που την αναμένει στην συνδιαχείριση ή ακόμα και τον σημαντικότατο ρόλο στην καταστροφή ή και ποδηγέτηση, οποιασδήποτε εξεγερτικής προσπάθειας του λαϊκού κινήματος.
Συμπεριλαμβάνοντας και το μεγαλύτερο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, γιατί είναι πασιφανές ότι όνειρο και φιλοδοξία τους είναι η συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, ακόμα χειρότερα κι η ξεκάθαρη «επαναστατική» πρόθεση για μια «αληθινή» δικτατορία του κόμματος της εργατικής τάξης, δηλαδή των προνομιούχων της εξουσίας.
Πολιτικά φαντάσματα του παρελθόντος, έρχονται να διεκδικήσουν το ζοφερότερο μέλλον για την ανθρώπινη ιστορία, όπου ο Παγκόσμιος Ολοκληρωτισμός, δεν θα διαθέτει αντίπαλο, παρά την εικονική πραγματικότητα μιας νεφελώδους αριστερής «αντιπολίτευσης», που ή θα προβάλλει στο τείχος της μνήμης που χτίζει την «Κατάληψη στα χειμερινά Ανάκτορα» και το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» ή την ευταξία ενός ορθολογικά οργανωμένου οικο-καπιταλισμού, όπου η λάιτ εκδοχή του είναι εύπεπτη κι ελαστικότερη.
Η άγρια δύση του Καπιταλισμού σήμερα προσθέτει στις στρατιές των «Απόκληρων» αυτής της κοινωνίας νέο αίμα, διαλύοντας την γνωστή έως τώρα κοινωνική σύνθεση και τοποθετώντας το μεγαλύτερο «μη παραγωγικό» τμήμα της μικροαστικής και μεσαίας τάξης στους δουλοπάροικους της κοινωνίας του 1/3.
Στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, η κοινωνία έζησε σχεδόν στο σύνολό της την «μεγάλη ζωή», μ’ αντάλλαγμα την ίδια την ελευθερία της.
Η καθεστηκυία πολιτική τάξη, επιβλήθηκε, προσφέροντας τη συμμετοχή στην καταναλωτική φενάκη, δωροδοκώντας τους υπηκόους με μικρές καθημερινές αποδράσεις, στήνοντας την αόρατη φυλακή του μέλλοντος, με ισχυρά δεσμά την αλλοτρίωση και την αποξένωση, την κατασκευασμένη επιθυμία, την εξατομίκευση και την κοινωνική διάλυση.
Η κατασκευή του Νέου Ανθρώπου, προϋπόθετε και προϋποθέτει εθελοδουλεία, προϊόν της χαμηλής αυτοεκτίμησης κι αξιοπρέπειας, συνειδησιακή υποταγή, ακόμα και απώλεια της κυτταρικής μνήμης της ελευθερίας.
Οι δυνάμεις της Κυριαρχίας, μπορεί να εγκαθίδρυσαν τον νέο μεσαίωνα σε μια καθυμαγμένη κοινωνία, δεν κατάφεραν όμως να καθυποτάξουν, τουλάχιστον ολοκληρωτικά, το διαχρονικά εξεγερμένο μέρος της κοινωνίας, που διαβιούσε και διαβιεί σε πείσμα των καιρών, το ανυπότακτο πνεύμα της εξέγερσης, της Κοινωνικής Αναρχίας, της σύγχρονης Αντιεξουσίας.
Ένας χώρος ελεύθερων ιδεών και Αναζήτησης, ανατρεπτικής δράσης και φωτισμένης δημιουργίας, που αποτέλεσε και αποτελεί τη σίγουρη διέξοδο για το δρόμο προς την ελεύθερη κι αλληλέγγυα Κοινωνία της Ισότητας και της Δικαιοσύνης, της αρμονικής συνύπαρξης φύσης και ανθρώπου.
Όμως και στην πιο φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, υπάρχουν και σκοτεινές περιοχές. Δεν θα μπορούσε να’ ναι αλλιώς στον χώρο της Αντιεξουσίας, όταν αναμετρώνται η κοινωνική αλληλεγγύη με έναν ιδιότυπο απομονωτισμό, η φυγή προς τα μπρος με τα ιδεολογικά βαρίδια του παρελθόντος, το πάθος για ζωή με το φετιχισμό της βίας, η εξισωτική αντίληψη με την τάση για πρωτοπορία, το θάρρος των ιδεών με σεχταριστικές ιδεοληψίες.
Η έλλειψη οργανωτικότητας κα συντονισμού, η προβλεψιμότητα των δράσεων, η παρορμητική και αντανακλαστική δράση, η έλλειψη βραχυπρόθεσμων στόχων και σκοπών, συνθέτουν το αρνητικό πλέγμα που ανεβάζει τον δείκτη δυσκολίας στην αφομοίωση και εξάπλωση των Αναρχικών και Αντιεξουσιαστικών ιδεών.
Ο μεγαλύτερος εχθρός του Αναρχικού- Αντιεξουσιαστικού κινήματος είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
Η μάχη με τη σκιά μας συνεχίζεται.
Ένα Ελευθεριακό κίνημα, πόσο μπορεί ν’ αντέχει εσωτερικές απώλειες;
Σήμερα, στην κρισιμότερη ιστορικά πολιτική συγκυρία, υπάρχει η δυνατότητα Ανασύνταξης, Αναδημιουργίας και εξάπλωσης των ιδεών μας.
Η τελική μάχη με την ανελευθερία, δεν εξαντλείται σε μια νίκη ή μια ήττα. ΄Ενας διαρκής αγώνας μας περιμένει, όπου κανείς εξεγερμένος δεν περισσεύει, κανένας σύντροφος δε θα μείνει μόνος του.
Η διάχυση των ιδεών πρέπει να’ ναι πλημμυρίδα, σε δρόμους, πλατείες, εργοστάσια, πανεπιστήμια, χώρους υγείας, πόλεις και ύπαιθρο.
Ο αυτοεγκλωβισμός σε χωροταξικά και ιδεολογικά σύνορα είναι ασύμβατος με τους στόχους και τις επιδιώξεις μας.
Η αντεπίθεση της κοινωνικής Αντιεξουσίας, δεν φείδεται σε μέσα, όμως πρέπει να διαθέτει την πραγματιστική αντίληψη των δυνατοτήτων του λαϊκού κινήματος και των εκάστοτε συνθηκών.
Για τον Α-Α χώρο, τα μέσα δεν είναι ποτέ κι ο σκοπός.
Η δημιουργία προεπαναστατικού κλίματος στην κοινωνία, ή αλλιώς, κουλτούρας Αντίστασης, είναι μια αναγκαιότητα που προετοιμάζει την εποχή των μεγάλων ανατροπών.
Η γενικευμένη Πολιτική Ανυπακοή, η εξεγερτική διάθεση, οι μικρές και μεγάλες αντιστάσεις στην καθημερινότητα, η αντιθεσμοί και οι αντιδομές σ’ όλα τα επίπεδα μιας νέας οριζόντιας κοινωνικής συνοργάνωσης, η επανακατάκτηση των κοινωνικών αγαθών και των φυσικών πόρων, η ανάπτυξη ελεύθερων συνεργατισμών και οριζόντιων δικτύων στη βάση της αχρήματης οικονομίας, η δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης για τους χειμαζόμενους από τη φτώχεια και τις ασθένειες συνανθρώπους μας, η ελευθεριακή εκπαίδευση και αυτομόρφωση και τέλος η οργάνωση των λαϊκών αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων σε όλους τους χώρους ανθρώπινης διαβίωσης, είναι ο σπόρος που έσπειρε και σήμερα φυτρώνει ο Α-Α χώρος, μέσα στην κοινωνία.
Σήμερα, παραμονή της επετείου της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και σε ανάμνηση των μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων της μεταπολίτευσης, ο Αγώνας ενάντια στο Κράτος και το Κεφάλαιο, ενάντια στην εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο και φύση, είναι αναγκαίος όσο ποτέ για τη διάσωση της τιμής και της αξιοπρέπειας του ανθρώπινου είδους.
ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΟΥ 73
ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
Α.Π.Κ
να αγαπήσουμε τη σκιά μας!ναι
ΑπάντησηΔιαγραφή