Όμως τον υπερουράνιο τόπο δεν τον ύμνησε, ούτε θα τον υμνήσει ποτέ κανείς από τους ποιητές αυτού εδώ του κόσμου, όπως του αξίζει. Τα σχετικά όμως με τον τόπο αυτόν, έχουν όπως θα πω αμέσως. Γιατί πρέπει να τολμήσουμε να πούμε το αληθινό, αφού, άλλωστε, συζητούμε για την αλήθεια. Η άχρωμη, άμορφή και ανέγγιχτη ουσία, που όντως έτσι είναι, και γύρω από τη ν οποία γεννιέται η αληθινή γνώση, είναι θεατή μόνο από το νου, τον κυβερνήτη της ψυχής, και υφίσταται σε αυτόν ακριβώς τον τόπο. Η θεϊκή σκέψη, λοιπόν, καθώς τρέφεται με νου και με εντελώς καθαρή γνώση, και η σκέψη κάθε ψυχής που της μέλλεται να δεχθεί ό,τι της αρμόζει, όταν, μετά από ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, δει πάλι το ον, το αγαπά, και, όταν θεωρεί τα αληθινά, τρέφεται και ευφραίνεται, εωσότου η περιφερική κίνηση συμπληρώσει τον κύκλο και τη φέρει στο ίδιο σημείο. Όμως, κατά την περιφερική αυτή πορεία θεάται, έχοντας την κάτω από τα μάτια της, την ίδια τη δικαιοσύνη, θεάται τη σωφροσύνη, θεάται και τη γνώση, όχι βέβαια εκείνην που συνδέεται με τις μεταβολές του γίγνεσθαι, ούτε εκείνη που είναι διαφορετική για κάθε (διαφορετικό) πράγμα απ' όσα εμείς τώρα αποκαλούμε όντα, αλλά την αληθινή επιστήμη που αφορά στο αληθινό ον. Και αφού η ψυχή θεαθεί με τον ίδιο τρόπ ο και τα άλλα αληθινά όντα και χορτάσει από τούτη τη θέαση , βυθίζεται πάλι στο εσωτερικό μέρος του ουρανού και επανέρχεται στο κατάλυμά της και όταν αυτή γυρίσει, ο ηνίοχος βάζει τα άλογα μπροστά στη φάτνη, τους δίνει να φάνε αμβροσία, και μετά τα ποτίζει με νέκταρ.
Αυτή είναι η ζωή των θεών. Από τις άλλες ψυχές, εκείνη που μοιάζει με το θεό και τον ακολουθεί με τον καλύτερο τρόπο, υψώνει το κεφάλι του ηνιόχου της προς τον τόπο που είναι έξω από τον ουρανό, και ενσωματώνει την πορεία της στην περιφερική κίνηση. Καθώς όμως ταράζεται από τα άλογα, θεάται τα όντα με κόπο. Μια άλλη πάλι, άλλοτε υψώνει και άλλοτε βυθίζει το κεφάλι, και, καθώς τα άλογα τραβάνε βίαια, άλλα από τα όντα τα θεάται και άλλα όχι. Και οι άλλες ακολουθούν λαχταρώντας τον επάνω τόπο, όμως αδυνατούν να τον φθάσουν, και έτσι καταβυθίζονται και κυλιούνται μαζί , και πατιούνται μεταξύ τους και πέφτουν η μια πάνω στην άλλη, ενώ η καθεμία επιχειρεί να προσπεράσει την άλλη. Και δημιουργείται θόρυβος και άμιλλα και χύνεται μέχρι τέλους ο ιδρώτας, και μάλιστα, από κακό χειρισμό των ηνιόχων, πολλές ψυχές γίνονται ανάπηρες και πολλών πολλά φτερά σπάνε. Τελικά όλες, υποφέροντας από πολύ πόνο, αποχωρούν χωρίς να μυηθούν στην ενατένιση του όντος και, αφού αποχωρήσουν, τρέφονται με δοξασίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου