Nothing To Fear

Nothing To Fear from Simon Russell on Vimeo.

ΕΞΑΝΤΑΣ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ

μην το χάσετε...

ΠΥΡ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Η λέξη Δαίμων : Το “λάφυρο” των νικητών

Δαίμων: πώς η ιερότερη λέξη των αρχαίων έγινε συνώνυμο του διαβόλου

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Η νοηματική μετάλλαξη της λέξης δαίμων θυμίζει κάτι από τα λάφυρα των νικητών. Θυμίζει τους αρχαίους αριστοκράτες που κατέληξαν στις γαλέρες των νικητών Ρωμαίων. Θυμίζει αναρίθμητες περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν ότι ο νικητής ποτέ δε σέβεται «τα ιερά και τα όσια» των ηττημένων.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Στην αρχαιότητα η λέξη Δαίμων (αρσ. και θηλ.) ήταν, ίσως, η πιο ευσεβής λέξη. Παράγεται από το ρ. δαίω (: μοιράζω στον καθένα την τύχη του). Αν και συνυπήρχε με τη λέξη Θεός, εντούτοις, ο δαίμων αναφερόταν στην απρόσωπη και απροσδιόριστη δύναμη, ενώ ο θεός στην ανθρωπόμορφη θεϊκή οντότητα. Η έννοια του δαίμονος ισοδυναμούσε με την Μοίρα, την Ειμαρμένη
Επίσης, στη λέξη Δαίμονα απέδιδαν την έννοια του φύλακα αγγέλου «κατά φύλακα δαίμονα». Απ' εδώ και η λέξη ευδαιμονία (: ευτυχία, προσδιόριζε τον έχοντα την εύνοια του Δαίμονος) 

Όμως, στου χρόνου τα γυρίσματα καθιερώνεται η νέα θρησκεία: ο Χριστιανισμός. Η λέξη που δήλωνε τον αγνό θεό των Αρχαίων έπρεπε να αποκτήσει αρνητική σημασία και από συνώνυμο του Θεού γίνεται συνώνυμο του Διαβόλου. Ο καλός άγγελος γίνεται κακό δαιμόνιο. Οι δαίμονες, πλέον, είναι τα κακά πνεύματα,( … ουαί τοις ηττημένοις… ) ο άγγελος του κακού, ο έκπτωτος άγγελος που έχει ως αρχηγό του τον σατανά (< satana στα εβραϊκά: ο αντίπαλος). Έτσι, δημιουργήθηκαν οι λέξεις: δαιμόνιος, δαιμονισμένος, δαιμονόπληκτος, δαιμονιστής, δαιμονολατρία, πανδαιμόνιο κ. α. Μ΄ αυτή τη σημασία μεταφέρθηκε και στην Εσπερία (Ιταλ: demoniaco, demonomania, pandemonio. Γαλλ.: demon. Αγγλ.:daemon, daimon. Γερμ: Damon)

Φαίνεται ότι η λέξη δε στέριωσε ούτε και στην ελληνική πόλη Ευδαίμων, στην Ερυθρά θάλασσα, 1ο αιων. π.Χ. Οι Ρωμαίοι θα την μετονομάσουν/μεταφράσουν σε “Arabia Felix”. Σήμερα, είναι το λιμάνι Aden (Υεμένη). 
Οι τελευταίες «εστίες αντίστασης» καταγράφονται στη λέξη: ευδαιμονία, όπου ο δαίμων μεταφέρεται με την έννοια του θεού. Έτσι, για να θυμίζει ότι εκεί που τώρα φτύνουμε εμείς (π.χ. “φτου σου δαιμονισμένε”), κάποιοι είχαν εναποθέσει τη σωτηρία της ψυχής τους.
Τι τραβάνε και αυτές οι λέξεις…

Παραπομπές
α) Ηράκλειτος “ήθος ανθρώπω δαίμων” (: Δαίμων/θεός για τον άνθρωπο δεν είναι παρά ο χαρακτήρας του), β) Δημόκριτος (είναι υπόθεση της ψυχής η ευδαιμονία και η κακοδαιμονία), γ) Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (η ευδαιμονία είναι κάποια ενέργεια με τους κανόνες της τέλειας αρετής), δ) Λυσίας, επιτάφιος, 78, «ο δαίμων ο την ημητέραν μοίραν ειληχώς απαραίτητος», ε) Ξενοφών, απομνημονεύματα, Α,1, «ως φαίη ο Σωκράτης το δαιμόνιον εαυτω σημαίνειν»

πηγή: 24grammata.com

 

The Cat Piano

απο την φίλη μου thomas cat...

Ιδεολογία, θρησκεία και επαναστατικό όραμα

Μια κριτική αντιπαράθεση με αφετηρία
την αντίθεση σ’ έναν απολιθωμένο
και εξουσιαστικό μαρξισμό

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ κ.ά.

Παλιά και Νέα θεότητα. Μια συζήτηση για την ιδεολογία ανάμεσα στον Π. Κονδύλη και το περιοδικό Σημειώσεις, εκδ.ΕΡΑΣΜΟΣ

Ολη αυτή η βλακώδης φασαρία που γίνεται στις ημέρες μας γύρω από το όνομα του Παναγιώτη Κονδύλη, η άκριτη μεγέθυνσή του από ημιμαθείς οπαδούς όσο και η άσκοπη δαιμονοποίησή του από μια κατηγορία ηθικιστών της πολιτικής έχει συσκοτίσει το πραγματικό περιεχόμενο μιας σκέψης που κατ’ αρχάς μπορεί να θεωρηθεί εύληπτη και διόλου δυσανάγνωστη, πολύ περισσότερο όμως έχει συγκαλύψει το πραγματικό κλίμα ζυμώσεων, συζητήσεων και αντιπαράθεσης των ιδεών σε ορισμένους κύκλους της αιρετικής αριστεράς, περιβάλλον μέσα στο οποίο συγκροτήθηκε και χωρίς το οποίο δεν μπορεί να κατανοηθεί πραγματικά. Διότι ο Κονδύλης, παρ’ ότι ο ίδιος υιοθετούσε ένα ηρωικό και επιθετικά εξατομικευμένο ύφος, δεν ήταν βέβαια ούτε ο «διανοητικός γίγαντας» (που φάνταζε στα μάτια των πνευματικών νάνων της εγχώριας διανόησης) ούτε ο κομήτης που έπεσε από το γερμανικό Πανεπιστήμιο (ή όποιον άλλο μυθικό τόπο καταγωγής, για τους επαρχιώτες λογίους που πιστεύουν ότι η αληθινά φιλοσοφική σκέψη έρχεται πάντα από «αλλού»), αλλά γνήσιο προϊόν ενός γόνιμου, μολονότι περιθωριοποιημένου, διαλόγου που ξεκινάει στους κόλπους της αποκλίνουσας τροτσκιστικής ομάδας του Σπύρου Στίνα μετά τον πόλεμο και καταλήγει στον κύκλο του περιοδικού «Σημειώσεις» από τη Μεταπολίτευση και μετά.

Παναγιώτης Κονδύλης

Η παρούσα έκδοση έτσι επιτελεί μια διπλή κριτική επανόρθωση: πρώτον, διορθώνει το ατόπημα εκδοτικού οίκου ο οποίος προσφάτως περιέλαβε δύο από τα κείμενα αυτής της συζήτησης αποκομμένα συμφραζομένου σε ένα συμπίλημα άρθρων τού από πενταετίας νεκρού στοχαστή με τίτλο «Μελαγχολία και πολεμική» (στο κάτω κάτω αυτή η κατόπιν εορτής κατασκευή ενός διανοητικού «αστέρα» γίνεται, έστω σε μικρή κλίμακα, κερδοφόρα)· δεύτερον, δείχνει ανάγλυφα την ιστορική γένεση αυτής της σκέψης μέσα στο αληθινό της συμφραζόμενο, που δεν είναι διόλου μικρότερης σημασίας και βαρύτητας από την ίδια (παρ’ ότι για διάφορους λόγους δεν προσφέρεται για αντίστοιχη καταναλωτική συσκευασία). Συγκεκριμένα, πρόκειται για την τεκμηρίωση ενός διαλόγου που έγινε από τις σελίδες των «Σημειώσεων» (τ. 13-14, 16, 17 και 19) μεταξύ 1977 και 1979, ανάμεσα στον Παναγιώτη Κονδύλη και τον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο, πλαισιωμένου από δύο ακόμα κείμενα, του Μάριου Μαρκίδη και του Στέφανου Ροζάνη. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει και για μία «αόρατη» συμμετοχή, αυτήν του Αντώνη Λαυραντώνη: όχι μόνο επειδή το εναρκτήριο έναυσμα της όλης συζήτησης, μια κριτική του Μ. Μαρκίδη στον Εριχ Φρομ δημοσιεύτηκε υπό μορφήν επιστολής στον Α. Λαυραντώνη, αλλά και για το λόγο ότι πολλές από τις απόψεις που ο Π. Κονδύλης εκφράζει εδώ απηχούν την πρώιμη και διαμορφωτική επιρροή που δέχθηκε απ’ αυτό τον ανέκαθεν διαφωνούντα συνομιλητή τού Σπ. Στίνα, τον οποίον άλλωστε -σύμφωνα με αρκετές μαρτυρίες- προσπάθησε επίμονα να εμπλέξει στη συζήτηση. Βέβαιον είναι άλλωστε ότι ο Π. Κονδύλης επιθυμούσε μια συνέχεια και κλιμάκωση της αντιπαράθεσης, πράγμα που για διάφορους πρακτικούς και άλλους λόγους δεν έγινε.

Η συζήτηση ανοίγει λοιπόν με το προαναφερθέν κείμενο του Μ. Μαρκίδη, όπου ψέγεται ο ρηχός και ψευτο-αισιόδοξος ανθρωπισμός του Εριχ Φρομ, τονίζοντας τη μη εξαλείψιμη τραγικότητα και οδύνη που είναι η πραγματική ανθρώπινη ύπαρξη. Υποβάλλεται μάλιστα μια εξωιστορική διάσταση του πράγματος, ως εάν επρόκειτο για ριζική οντολογική συνθήκη και ανυπέρβατη μοίρα. Αγγίζοντας με τον τρόπο αυτό μια χορδή του σαρδόνιου πεσιμισμού που ήδη συμμερίζονταν Λαυραντώνης και Κονδύλης, την κοινή τους καχυποψία απέναντι σε όλες τις επαναστατικές ή απελευθερωσιακές βλέψεις, προκαλεί μια εκτενή παρέμβαση του Π. Κονδύλη με τίτλο ακριβώς αυτόν που φέρει σήμερα ως τίτλο η έκδοση. Η απάντηση του Γ. Λυκιαρδόπουλου (απηχώντας εν πολλοίς θέσεις που ο τελευταίος συμμερίζεται με τον Μανόλη Λαμπρίδη, παλαιότερο συνομιλητή του Λαυραντώνη αλλά και του Στίνα), προκαλεί δεύτερη επίθεση του Π. Κονδύλη, με τίτλο «Οι φωτεινές και οι σκιερές πλευρές των οραμάτων», στην οποία ο Λυκιαρδόπουλος ανταπαντά με το σημείωμα «Ούτε ο Θεός ούτε ο Χέγκελ». Δύο τεύχη αργότερα εμφανίζεται το κείμενο του Στ. Ροζάνη «Μη επιστημονικό υστερόγραφο περί ιδεολογίας», το οποίο, περισσότερο φιλολογικό και χωρίς να προεκτείνει επιχειρηματολογικά τα προηγηθέντα, παρ’ ότι δεν αναφέρεται ονομαστικά, γράφτηκε, εμφανώς για ν’ αποτελέσει επίλογο στην όλη συζήτηση.

Κοινό θεωρητικό έδαφος

Μάριος Μαρκίδης

Το να συνοψίσει κανείς εν σμικρώ την αντιπαράθεση Κονδύλη-Λυκιαρδόπουλου δεν είναι κάτι απλό, δεδομένου του εύρους των θεμάτων που θίγονται και της εννοιολογικής εκλέπτυνσης στην οποία προχωρούν όλο και περισσότερο οι δύο συνομιλητές. Εν πρώτοις, μοιράζονται μεγάλο μέρος κοινού θεωρητικού εδάφους, και αυτό μπορεί να συνοψιστεί σε δύο τουλάχιστον σημεία: πρώτον, τη μαρξιστική θεωρητική παράδοση της κριτικής στην ιδεολογία (ως «ψευδή συνείδηση» που συγκαλύπτει υλικές ανισότητες και βλέψεις κυριαρχίας), δεύτερον, την απέχθεια για τις «πραγματώσεις» του σοσιαλισμού σε νέες γραφειοκρατικές ή ολοκληρωτικές δομές κυριαρχίας. Και οι δύο είναι πρόθυμοι να στρέψουν τη μαρξιστική κριτική της ιδεολογίας εναντίον ενός απολιθωμένου και εξουσιαστικού «μαρξισμού», αλλά με εντελώς διαφορετική πρόθεση, η οποία σταδιακά διερύνεται σε αληθινό χάσμα: ο Κονδύλης, σε κάτι που μοιάζει με «προλεγόμενα σε κάθε μελλοντική ιδεολογία», θα προσπαθήσει να δείξει την οντολογική -όπως ο ίδιος πιστεύει- δομή ενός παιχνιδιού που επαναλαμβάνεται ατέρμονα μέσα στην ιστορία, όπου οι σημερινοί απελευθερωτές μεταβάλλονται σε αυριανούς δυνάστες, κάτι το οποίο δεν επηρεάζεται από το θρησκευτικό ή κοσμικό πρόσημο των ιδεολογιών, διαφεύγει των συνειδητών προθέσεων των ίδιων των ιστορικώς δρώντων και, αν διαβαστεί σωστά, υποβάλλει μια ορισμένη άποψη για την ανθρώπινη φύση που ελάχιστα διαφέρει από την πεσιμιστική ανθρωπολογία του Τόμας Χομπς (ενισχυμένη εδώ, καθώς φαίνεται, από σαφείς νεοδαρβινιστικούς επιτονισμούς). Ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, αντίθετα, οδηγώντας σε αξιοθαύμαστες κορυφώσεις ένα κριτικό ύφος που αφομοιώνει όχι μόνο τη μεταμαρξιστική παράδοση μιας «διαλεκτικής του συγκεκριμένου» αλλά και όλη την κληρονομιά της κιρκεγκοριανής διαλεκτικής, θα επιμείνει στο μη αναγώγιμο της επαναστατικής επιθυμίας, του οράματος της απελευθέρωσης, σε οποιοδήποτε καταπιεστικό «διά ταύτα» της επίσημης ιστορικής ετυμηγορίας. Διαβασμένη προσεκτικά, η κριτική του μοιάζει να εμπερικλείει την αγόρευση του Π. Κονδύλη σε μιαν ατέρμονα κινητική και ουσιωδώς ανοιχτή σκέψη που θα την καταδείξει ως ανησυχητικά συγγενή με την ίδια την αστική ιδεολογία του «εσαεί αμετάτρεπτου» της παρούσας ιστορικής πραγματικότητας.

Λατρεία της επιστημονικότητας

Στέφανος Ροζάνης

 Η έσχατη επιλογή ανάμεσα στις δύο θέσεις παραμένει βεβαίως μη αποφασίσιμη, και υποψιάζεται κανείς ότι είναι σε μεγάλο βαθμό προκαθορισμένη από κοινωνικούς ή ιδιοσυγκρασιακούς παράγοντες που συγκαθορίζουν αναπόδραστα την αξιολόγηση. Δεδομένου ότι αυτό, ως περιορισμός εντός του οποίου και μέσω του οποίου ασκείται ακατάπαυστα η σκέψη, θα έπρεπε να είναι απολύτως εν γνώσει και των δύο συνομιλητών, η πιο εξωφρενική ιδέα που εμφανίζεται εδώ είναι ακριβώς η αξίωση του Π. Κονδύλη για «επιστημονική αντικειμενικότητα» -ή, όπως το θέτει ο επιστημονιστικός αρχοντοχωριατισμός που έγινε διανοητικός συρμός στον εικοστό αιώνα, για χωρισμό των «περιγραφικών» από τις «αξιολογικές κρίσεις»…

Αυτή η παιδαριώδης λατρεία της επιστημονικότητας είναι στην πραγματικότητα το πλέον αυταρχικό και καταπιεστικό στοιχείο στη σκέψη του Π. Κονδύλη, και προαναγγέλλει με ακρίβεια την εργαλειοτεχνική ωμότητα των ύστερων αναλύσεών του στα γνωστά έργα της ωριμότητάς του. Ευγλωττότερη μαρτυρία περί αυτού είναι η βάναυση διάκριση που κάνει -τον υπόρρητο αξιακό χαρακτήρα της οποίας θα του επισημάνει άλλωστε με ενάργεια ο συνομιλητής του- ανάμεσα σε «αυνανισμό» των διανοουμένων και σε πρακτικό ρεαλισμό των διαφόρων «Λένιν, Στάλιν και Μάο» (σ. 51).

Επιστημονικός θετικισμός και πολιτικός ολοκληρωτισμός (στη φασιστική είτε στη σταλινική είτε ακόμα στη σημερινή αμερικανιστική εκδοχή) βαστάζονται χέρι χέρι στη σύγχρονη ιστορία, και το να λαμβάνουμε υπόρρητα (όπως ατυχώς έκανε ο ίδιος ο Μαρξ) ως μοντέλο για την κριτική των ιδεολογιών την αντίθεση θρησκεία-επιστήμη σημαίνει ότι κλείνουμε με τυφλότητα τα μάτια μπροστά στην τρομακτικότερη και την πιο εφιαλτική μορφή ιδεολογίας που γέννησε ο σύγχρονος κόσμος: ακριβώς, την ιδεολογία της τεχνοεπιστήμης.

ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

ΠΗΓΗ: εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ – 08/08/2003

Bottle by Kirsten Lepore

Bottle from Kirsten Lepore on Vimeo.

Ο Kirsten έχει δημιουργήσει κάτι πραγματικά μαγικό εδώ, μια ιστορία με καρδιά και ψυχή.

The Arctic Circle by Kevin Parry

The Arctic Circle from Kevin Parry on Vimeo.

No Nukes

 

Με την απειλή του πυρηνικού ολέθρου να ξαναστοιχειώνει την ανθρωπότητα, μετά τον καταστρεπτικό σεισμό της Ιαπωνίας, ξαναγυρνάμε στο παρελθόν για να ανακτήσουμε όλο μας το παλιό οπλοστάσιο. Ας δούμε λοιπόν πόσο "γραφικοί", πραγματικά, ήσαν αυτοί οι χίπυδες που διαμαρτυρόντουσαν ενάντια στη χρήση της πυρηνικής ενέργειας; Πόσο εφιαλτικά τους επιβεβαιώνει η πραγματικότητα; Ποιος τολμάει να τους ειρωνευτεί σήμερα ως "tree huggers";

Μια συναυλία διαμαρτυρίας ενάντια στα πυρηνικά, που έγινε το 1979 στο Madison Square Garden, με τη συμμετοχή μουσικών όπως οι Crosby, Stills and Nash, James Taylor, Poco, Nicolette Larson, Jesse Colin Young, the Doobie Brothers, Jackson Browne, Tom Petty, Bruce Springsteen.

Το Μάρκετινγκ της Τρέλας

Ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τη χορήγηση ψυχοτρόπων φαρμάκων. Αυτή είναι η ιστορία της εταιρικής επικερδούς σχέσης μεταξύ των φαρμακευτικών εταιριών και της ψυχιατρικής, η οποία έχει δημιουργήσει κέρδος 80 δισεκατομμυρίων δολαρίων από την αθέμιτη διοχέτευση των ψυχοτρόπων φαρμάκων σε ένα ανυποψίαστο κοινό.
Αλλά τα φαινόμενα απατούν.
Πόσο έγκυρες είναι οι ψυχιατρικές διαγνώσεις και πόσο ασφαλή είναι τα φάρμακά τους;
Εισχωρώντας πιο βαθιά από το επιχειρηματικό «βερνίκι», αυτό το ντοκουμέντο που αποτελείται από τρία μέρη, αποκαλύπτει την αλήθεια πίσω από τη γλοιώδη κομπίνα του μάρκετινγκ και την επιστημονική απάτη και ξεσκεπάζει μια επικίνδυνη και συχνά θανατηφόρα καμπάνια πωλήσεων.

πηγή:

Choice

The word that allows Yes, the word that makes No possible.
The word that puts the free in freedom and takes
the obligation out of love.
The word that throws a window open after the final
door is closed.
The word upon which all adventure, all exhilaration,
all meaning, all honor depends.
The word that fires evolution's motor of mud.
The word that the cocoon whispers to the caterpillar.
The word that molecules recite before bonding.
The word that separates that which is dead from
that which is living.
The word no mirror can turn around.
In the beginning was the word and the word was
CHOICE

From the book Still Life With Woodpecker by Tom Robbins

Kafeneion.gr by Katerina Clark

Αυτό το σύντομο ντοκιμαντέρ εξερευνά με έναν χιουμοριστικό τρόπο τη σημασία του καφενείου, το παραδοσιακό καφενείο, για την ελληνική κοινωνία. Στο κέντρο της Αθήνας, στη γειτονιά των Εξαρχείων, θαμώνες περιγράφουν τα συναισθήματά τους σχετικά με αυτόν τον κοινωνικό χώρο και τις αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στην πάροδο του χρόνου στο καφενείο. Θα συζητήσουν τα θέματα αυτά μεταξύ τους μέσω της κάμερας. Για αυτούς, το καφενείο είναι ένα πανεπιστήμιο, ένα φόρουμ, το μέρος για να θεραπεύσει κανείς την ψυχή, ένα δεύτερο σπίτι.

This short documentary explores in a humorous way the importance of the kafeneio, the traditional café, for the Greek community. In the center of Athens, in the neighborhood of Exarchia, the café regulars describe their feelings about this social space and the changes that take place over time in the cafe. They discuss these matters among themselves via the camera. For them, the kafeneio is a university, a forum, the place to heal one’s soul, a second home.

Emiliana Torrini - Sunny Road

Breathe Owl Breathe - Ghost Glacier

Songs about being left behind, songs about being dead, songs without geography, songs worth repeating.

Micah Middaugh is a marathon runner, printmaker, carpenter, a wildlife; a folk archive of North Michigan’s woodlands. Micah scribbles songs, plays guitar, banjo, thimb piano, and plastic toys.

Colombian-born Andrea Moreno-Beals grew up in Ann Arbor, a gifted classical cellist from the Rudolf Steiner school; part Bach, part Bossa Nova, part Bluegrass. Andrea lends an ethereal voice to her cello and banjo.

Trevor Hobbes is a geologist drummer, currently residing in Lansing, Michigan. His steady beats and brushes add to the band's repertoire of violins, vibraphones, glockenspiels, and percussions

Download & e-njoy

Φώτης Τερζάκης - Θα επιτρέψουμε να γίνει η κοινωνία σανατόριο;

«Ακούστε, της είπα, ξέρετε και μόνη σας ότι όποιος δηλητηριάζει τον εαυτό του με νικοτίνη, και ιδιαίτερα με αλκοόλ, δεν πρέπει να περιμένει έλεος από το Μονοκράτος...»

  –  Υevgeny Zamyatin, Εμείς

Με κάποια καθυστέρηση έπεσε στο μάτι μου ένα σχετικά εκτενές άρθρο από τον «Δαίμονα της Οικολογίας», το οικολογικό ένθετο της Αυγής, της Κυριακής 6 Φεβρουαρίου, που λοιδωρούσε σαρκαστικά όσους αντιτίθενται στις απαγορεύσεις του καπνίσματος. Δεν ήταν το χειρότερο του είδους του, ούτε το επιχειρηματολογικά δραματικότερο (τόνοι επιστημονικής παραφιλολογίας του είδους αυτού μας βομβαρδίζουν), ήταν όμως εντυπωσιακό το γεγονός ότι δημοσιευόταν σε μια εφημερίδα που, αν δεν κάνω λάθος, συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό της αριστερή. Και ρωτώ: από πότε είναι αριστερή θέση, με ή χωρίς εισαγωγικά, η συνηγορία και η ενεργή στήριξη του πολλαπλασιασμού περιοριστικών νόμων και απαγορεύσεων μέσα στην κοινωνία; Δεν χρειάζεται ξαναθυμήσω εδώ (ούτως ή άλλως, η μνήμη δεν είναι το δυνατότερο σημείο των σημερινών κοινωνιών) ποιος και πότε επέβαλε για πρώτη φορά αυστηρές απαγορεύσεις καπνίσματος στην Ευρώπη, ούτε τί ρόλο έχει παίξει στην πρόσφατη αντικαπνιστική εκστρατεία το εμπόριο της κοινωνικής ασφάλισης (είτε γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες είτε από το ίδιο το κράτος-επιχείρηση)... Θέλω μόνο να πω με την ευκαιρία ένα αυτονόητο, για όσους τουλάχιστον θέλουν να τοποθετούν το εαυτό τους στη ριζοσπαστική πλευρά του πολιτικού φάσματος.  Περιοριστικοί νόμοι και απαγορεύσεις, στα χέρια του νεωτερικού κράτους και των ελίτ που το διαχειρίζονται, ήταν και είναι ένα όπλο στον πόλεμο κατά των φτωχών τάξεων, ένα ισχυρό εργαλείο χειραγώγησης του πλήθους που αξιοποιήθηκε στο μέγιστο των δυνατοτήτων του από τον ολοκληρωτισμό. Πολλαπλασιάζοντας τους νόμους σε βαθμό που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό παγιδεύοντάς τον στη θέση του διαρκώς οιονεί-παρανόμου· με τη δαμόκλειο σπάθη της τιμωρίας επικρεμάμενη έτσι, κατόρθωναν όχι μόνο να τον παραλύουν αλλά και να εξασφαλίζουν διαδικασίες κατάδοσης, μηχανισμούς πατρωνείας και ιεραρχικής επίβλεψης και αναπαραγωγή της αστυνόμευσης σε όλες τις πτυχές του κοινωνικού σώματος.

                 

Κληρονόμοι του ναζιστικού ολοκληρωτισμού οι μεταπολεμικές δυτικές κοινωνίες, με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής επικεφαλής, αξιοποίησαν μεταξύ άλλων και αυτό το στρατηγικό εργαλείο, χαρακτηριστικά στις απαγορεύσεις των λεγόμενων «ναρκωτικών». Το μέτρο απέδωσε (το ένα τέταρτο των εγκλείστων σήμερα στις αμερικανικές φυλακές είναι φτωχοί μαύροι που έχουν συλληφθεί μ’ ένα τσιγάρο μαριχουάνας), και το φάσμα διευρύνεται: σήμερα έρχεται η σειρά του καπνού... Αύριο τί; Ωστόσο, ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το φαινόμενο να επιστρατεύεται ένα «επιστημονικό» επιχείρημα στη θέση του πολιτικού, γιατί αυτό ακριβώς είναι η ουσία της ολοκληρωτικής ιδεολογίας. Δεν πρόκειται μόνο για το ότι τα «επιστημονικά» data εξ υπαρχής υπηρετούν σκοπιμότητες κυριαρχίας – ότι, εν προκειμένω, χαλκεύεται μια κατευθυνόμενη ρητορική περί «κινδύνων του παθητικού καπνίσματος» αξιοποιώντας με πανουργία τα ψυχαναγκαστικά άγχη «υγείας» και «μακροζωίας» που πλήττουν τις ναρκισσιστικά ομφαλοσκοπούσες μικροαστικές μάζες του πρώτου κόσμου, ως υποκατάστατο της ευτυχίας και του αυτοκαθορισμού που τους έχουν κλαπεί... Διακυβεύεται κάτι παραπάνω εδώ, η ίδια η έννοια της οικολογίας, και πρέπει να γίνει σαφές ότι, για την αριστερή οπτική τουλάχιστον, η οικολογία δεν είναι υγιεινισμός: είναι διαρκής και ανυποχώρητος αγώνας κατά του καπιταλισμού, για την απο-εμπορευματοποίηση της φύσης και τη λύτρωσή της από την αρπάγη τής κεφαλαιοκρατικής «αξιοποίησης». Η ίδια η έννοια της «υγείας», με τις αυταρχικά κανονιστικές συνδηλώσεις της και με το πολιτικά ύποπτο παρελθόν της,¹ θα πρέπει ίσως να εγκαταλειφθεί (ακόμα και στο στενά εννοούμενο θεραπευτικό πεδίο), σκέφτομαι: να εκχωρηθεί εκεί που κατά βάσιν ανήκει, στη δεξιά, και στη θέση της να μιλάμε μάλλον για ικανότητα απόλαυσης.

                

 Στις απαγορεύσεις καπνίσματος, εν πάση περιπτώσει, ένας μόνος τρόπος υπάρχει ν’ απαντήσουμε: όπως και σε όλα τα άλλα πεδία, με αποφασιστική, ανυποχώρητη, πολιτική ανυπακοή. Να αντεπιτεθούμε ξαναθέτοντας σε ημερήσια διάταξη την αποποινικοποίηση όλων των ουσιών, να αχρηστέψουμε τα διατάγματα του ολοκληρωτικού κράτους κάνοντάς τα παντού ανεφάρμοστα, να δημιουργήσουμε μη ελεγχόμενες ζώνες στην καρδιά τής κυβερνητικά στηριζόμενης δικτατορίας των αγορών – και το λιγότερο βέβαια, δεν χρειάζεται να το πω, ούτε ένα ευρώ σε μέρη που απαγορεύουν το κάπνισμα!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Μια απρόσμενα εύγλωττη ένδειξη του ότι η έννοια της «υγείας» δεν έχει μόνο ρατσιστικό παρελθόν αλλά και μέλλον, ήρθε, τη στιγμή ακριβώς που γράφονταν αυτές οι γραμμές, από τα χείλη του έλληνα υπουργού υγείας, στο πλαίσιο της μεθοδευμένης επιχειρήσεως εξόντωσης των 240 μεταναστών-απεργών πείνας, ως εκδίκηση για το ότι τόλμησαν να δημοσιοποιήσουν την αθλιότητά τους στα μάτια της υπνώττουσας ελληνικής κοινωνίας. Αντιγράφω σχόλιο του Λεωνίδα Σακλαμπάνη από τον Δρόμο της Αριστεράς (Σάββατο, 19 Φεβρουαρίου 2011): «Οι απεργοί πείνας-μετανάστες της Υπατίας αποτελούν τη μεγαλύτερη βόμβα για τη δημόσια υγεία, δήλωσε με θράσος και κυνισμό ο επικίνδυνος Λοβέρδος, γεγονός που σύμφωνα με τον ίδιο στηρίζεται στη διάγνωση των γιατρών του Κέντρου, ξεχνώντας φαίνεται ότι δεν υπάρχει γιατρός από το ΚΕΕΛΠΝΟ που να έχει εξετάσει έστω έναν απεργό πείνας! Απεναντίας, οι γιατροί-μέλη του ΕΙΝΑΠ που παρακολουθούν από την αρχή την υγεία των μεταναστών, δηλώνουν ότι δεν υπάρχει απεργός πείνας που να έχει προσβληθεί από τον Η1Ν1 ή άλλη μεταδοτική αρρώστια. Τώρα το πώς οι απεργοί πείνας αποτελούν κίνδυνο για την υγεία οποιουδήποτε άλλου εκτός από τον εαυτό τους, μόνον ο κ. Λοβέρδος και οι απίστευτοι “επιστήμονες”-σύμβουλοί του (επίσημοι και μυστικοί) μπορούν να το απαντήσουν...».  

ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

Topializ by Pablo Calvillo

Topializ from Pablo Calvillo on Vimeo.

Περί ελληνικής φιλοξενίας

10 Μάρτη: Μέρα δράσεων αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο για τους 300 μετανάστες-εργάτες απεργούς πείνας της Ελλάδας.

Τελευταίες ταξιδιωτικές οδηγίες για την Ελλάδα:

Μπορεί να έχετε ακούσει πως η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα για να επισκεφτείτε, με πεντανόστιμα φαγητά και πολύ φιλόξενους ανθρώπους. Προσοχή: Αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια. Η πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες είναι εντελώς διαφορετική. Υπάρχει γενικευμένη απειλή παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Απόδημοι και επισκέπτες, που περνούν τα ελληνικά σύνορα, ενδέχεται να μεταφερθούν σε κέντρα κράτησης για 2-4 μήνες ή και περισσότερο. Αν και όταν αφεθούν ελεύθεροι οι επισκέπτες αυτοί, υποχρεώνονται να δουλέψουν σε αγροτικές δουλειές, στην ντόπια βιομηχανία, στο οργανωμένο έγκλημα, ή ως μικροπωλητές στο δρόμο, χωρίς χαρτιά ή κανενός είδους πολιτικά δικαιώματα.  

Επισκέπτες της Ελλάδας προειδοποιούνται για εκμετάλλευση, μηδενική ανοχή, μίσος, συκοφάντηση και αδιάκριτη βία εκ μέρους του ελληνικού κράτους…

Η Ελλάδα εκμεταλλεύεται περίπου 500.000 παράνομους μετανάστες και πρόσφυγες προκειμένου να ανορθώσει τα άθλια οικονομικά της. Τον προηγούμενο χρόνο, σχεδόν 140.000 μετανάστες πέρασαν τα ελληνικά σύνορα με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Οι περισσότεροι από αυτούς πρόκειται να παραμείνουν παράνομοι για χρόνια και να αντιμετωπιστούν σαν ανεπιθύμητοι σύγχρονοι σκλάβοι.

Από την 25η Ιανουαρίου, 300 μετανάστες που ζουν και δουλεύουν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα ξεκίνησαν μια πανελλαδική απεργία πείνας, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Διεκδικούν τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς χαρτιά της Ελλάδας. Ο αγώνας τους είναι αγώνας όλων των μεταναστών, εργατών και πολιτών του κόσμου.

Στις 10 Μάρτη η απεργία πείνας θα έχει μπει στην 45η μέρα, ωστόσο το ελληνικό κράτος δεν έχει ανταποκριθεί ακόμα στα δίκαια αιτήματά τους!

Καλούμε ανθρώπους στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο να πραγματοποιήσουν δράσεις πολιτικής ανυπακοής στις 10 Μάρτη, σε αλληλεγγύη με τους 300 απεργούς πείνας. Καλούμε όλους/ες να στοχεύσουν σε δράσεις εναντίον σημείων ελληνικού τουρισμού: Το 15% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) προέρχεται από τον τουρισμό. Στην πραγματικότητα, ο τουρισμός και η μετανάστευση είναι δυο πλευρές του νόμιμου δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης.

Προτείνουμε έναν εύκολα προσβάσιμο στόχο, που μπορείτε να βρείτε σχεδόν σε κάθε χώρα: τα γραφεία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ). Μπορείτε, π.χ., να διαδηλώσετε απ’ έξω, να τα μπλοκάρετε, να τα καταλάβετε, να μοιράσετε ενημερωτικά φυλλάδια ή να πραγματοποιήσετε άλλες δημιουργικές δράσεις μπροστά, μέσα ή γύρω από τα γραφεία του ΕΟΤ (διευθύνσεις των γραφείων του ΕΟΤ σε διάφορες χώρες). Αν δεν υπάρχει γραφείο του ΕΟΤ στην πόλη σας, μπορείτε να στοχεύσετε τις δράσεις σας ενάντια σε ελληνικές πρεσβείες ή εταιρείες, ή απλώς να διαμαρτυρηθείτε σε πολυσύχναστους δημόσιους χώρους ή στα μέσα ενημέρωσης.

300 ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ Ή ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ

[ Περισσότερες πληροφορίες για την απεργία πείνας των 300 εδώ ]

«Όλοι οι μετανάστες του κόσμου»

(Aναδημοσίευση από http://eagainst.com/ )

Η Συνάντηση

Ένας άντρας σε κάποιο περίεργο μπαρ νομίζει ότι διακρίνει ένα πρόσωπο από το παρελθόν του που τον αναστατώνει. Νιώθει ενοχές, τύψεις, εχθρότητα, φόβο; Θέλει να βεβαιωθεί για την ταυτότητα του θαμώνα αλλά διστάζει….μέχρι να αποφασίσει θυμάται και φαντασιώνεται…

Σκηνοθεσία: ΤΑΣΟΣ ΓΟΥΔΕΛΗΣ
Σενάριο: Τάσος Γουδέλης Βασίλης Γουδέλης

Ερμηνευτές: Βαγγέλης Στρατηγάκος, Γιώργος Πισπίνης, Βύρων Κατρίτσης, Γιώργος Παυλίδης

Φωτογραφία: Γιάννης Βαλεράς
Μοντάζ: Γιώργος Τριανταφύλλου
Μουσική: ΝΕΟΝ
Ήχος: Μάρκος Ζερβός