Song Song and Little Cat

μια ιστορία ελπίδας...

Μανόλης Πολέντας - Ας λήξουν

Ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι ερμηνείες όλες
τώρα ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι δυνάστες του στείρου λόγου
τώρα ας λήξουν
ας καταλήξουν
οι στεριανοί
οι ασυνήθιστοι εις τα θαλάσσια ταξίδια
του ουρανού
οι συγκροτημένοι νόες
που γεννούν σκουριασμένα μέλλοντα
τώρα ας καταλήξουν
τα ηλεκτρόδια εκπομπής των ειωθότων
οι χαμηλοί τόνοι και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν τα θεσπισμένα
όλα τα θεσπισμένα διατάγματα
τα ψηφίσματα και οι νομοθετικές πράξεις
η ψεύτικη συγκίνηση
τα περιτοιχίσματα και οι περίβολοι
που κρύβουν τον ουρανό
τώρα ας έρθει ο ουρανός
και ας κρεμάσει
τους χαμηλούς τόνους και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τις παρθένες
που φυλάγουν την ευτυχία της ηδονής μέχρι
να βρουν να την πουλήσουν
στην υψηλότερη δυνατή τιμή
ας τις εμφιαλώσουν οι αλήτες του Θεού στη γη
μέχρι να λήξει η σπέκουλα,
τα κέρδη, οι απολαβές, οι αμοιβές,
οι μισθοί και οι αποζημιώσεις
οι εκμισθωτές επιπλωμένων δωματίων
ας λήξουν τώρα
τώρα ας ανθίσουν
τα πάθη, τα έντονα συναισθήματα
οι μανίες, οι έντονες ροπές
οι εκρήξεις οργής, τα ξεσπάσματα θυμού, η θέρμη
οι δραματικές αναπαραστάσεις των παθών
τώρα ας ανθίσουν
οι λύκοι της στέπας τώρα ας κατασπαράξουν
αστούς, μικροαστούς, μεγαλοαστούς,
τώρα να λήξουν
οι έρευνες που μπολιάζουν τα ειωθότα
τώρα ας δείξουν οι δορυφόροι
τους καρτερικούς πεζόδρομους του ουρανού
τους αλήτες του Θεού ας δείξουν
τώρα ας τους δείξουν
τώρα να λήξουν
οι απαθείς, οι ψυχροί, οι αδιάφοροι
οι άνευ πάθους, οι παθητικοί, οι αδρανείς
οι ουδέτεροι, οι μη αντιδρώντες
οι διπλωμάτες
που συγκλίνουν κάτω από το βλέμμα του Θεού
κάτω από το βλέμμα των αλητών του Θεού
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν
οι στέγες των λιπαρών κάφρων
τα λιπαρά τσουτσέκια που διανύουν ανενόχλητα
την άσφαλτο του κέρδους
το κέρδος ας λήξει.

Το χάσμα,
μέσα εκεί που λάμπει η υπεραξία της καρδιάς
ας λάμψει για όλους τις σπέκουλες
της κοινωνίας της γης
και ύστερα ας λήξουν καθώς και ο άνθρωπος
που παίρνει χρώμα ζωντανό λίγο προτού πεθάνει
έτσι και οι αστοί, μικροαστοί, μεγαλοαστοί
τα γραφεία των υπουργών
ας λήξουν τώρα
και ας συσσωρευτούν υπό του ανέμου
οι κομψοί αθεϊστές
οι αλήτες του Θεού
που γέννησε ο Θεός
που αγαπούν και αγνοούν το πέρασμα του κοπαδιού
και τους γύπες που το καθοδηγούν
μες το τεράστιο μαντρί του παγκόσμιου χωριού
για να το αρμέξουν, να το μπολιάσουν να μεγαλώσει
να το βιάσουν ξανά και να του καταστρέψουν
την ψυχή.
 
Τώρα ας ανθίσουν
οι φίλοι μου που συγκινούνται άνευ λόγου,
τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια
τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια
οι νευρικοί και οι εύθικτοι, οι ευερέθιστοι,
οι κομψοί εξυβριστές
τώρα ξανά ας ανθίσουν
όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος
πως πάντα θα έχουν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος
να βγω κι εγώ στο φως
που τόσα χρόνια μόνος περιμένω να δω τον πατέρα μου
και να του πω κι εγώ, να συνεχίσω,
ας λήξουν όλα τα ποιήματα
που πίστεψαν στον εαυτό τους περισσότερο από τη ζωή
οι Ακαδημίες των ληγμένων ψυχών
που τα βραβεύουν καθώς πιστεύουν
πως οι μικροί καρτέσιοι έχουν κάτι να δώσουν
από τις μικρές οπτασίες εδώ χάμου κι εκεί χάμου
που χαμουρεύονται
ας λήξουν
ας ανθίσουν τα νεύρα του ανθρώπου
οι νότες οι μινόρες ας γίνουν μηνόρροια
οι μη όροι της ψυχής που αγαπάει ex nihilo
ας γίνουν όρια
δάκρυα χαράς στη δημόσια ζωή
φάκες στους μπολιαστές, ερευνητές, ποντίκια
ας λήξουν οι πονηροί Πατέρες
οι εργατοπατέρες
οι μέλλοντες υπουργοί
οι εκπρόσωποι ας καταλήξουν
οι εργασιομανείς,
οι ατάλαντοι τελειομανείς του τίποτα
και της ανούσιας έρευνας
που αξίζει λιγότερο από την επιχορήγησή της
της θέσης που εξασφαλίζει ασφάλεια και σταθερότητα
ας λήξουν
και ας ανθίσουν τα παλικάρια
που ψήνονται όλη μέρα
και όλη νύχτα πετούν τον κόπο τους
και δε νοιάζονται για αποταμιεύσεις
και ξαναψήνονται την άλλη μέρα
και διατηρούνται νέοι μόνο για ν’ αγαπούν
και να δίνουν τον κόπο τους
σ’ ένα ζεϊμπέκικο
η Λίλια για πάντα
που πέταξε στα σκουπίδια τα λεφτά
ενώ ήταν φτωχή και ορφανή
μόνο γιατί την προσέβαλαν άδικα
η Λίλια για πάντα ας ανθεί
η Λίλια
η μόνη του κόσμου ελπίδα

Πηγή ποιήματος: http://dimsol.blogspot.com

Θάνατος στους ξένους

Θυμα της προκατάληψης και του μίσους για τους ξένους έπεσε το Νοέμβριο του 1997 ο Έλληνας εστιάτορας Τάσος Δαλακούρας, στο Χένινγκσντορφ της ανατολικής Γερμανίας. Έξω από το μαγαζί του είχε συγκεντρωθεί ομάδα νεαρών ακροδεξιών που φώναζε ρατσιστικά συνθήματα. Όταν του έσπασαν την προθήκη στην είσοδο του καταστήματος βγήκε έξω να ζητήσει το λόγο.

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει λεπτό προς λεπτό τη δραματική βραδιά που θα καταλήξει στο σοβαρό τραυματισμό του Δαλακούρα και τη μυθιστορηματική σύλληψη του δράστη. Ο δράστης καταδικάζεται σε ελαφριά ποινή, γεγονός που αντανακλά τη μεροληψία εναντίον των ξένων καθώς και την ανοχή της ανατολικογερμανικής κοινωνίας απέναντι στους νεοναζί.

Ο Ίνγκο Χάζελμπαχ, ο πρώην αρχηγός των νεοναζί, μιλά για τη δράση του κόμματος που ίδρυσε με στόχο την εκδίωξη των ξένων από τη Γερμανία και των ομάδων κρούσης των Νεοναζί. Στην ανατολική Γερμανία, όπου οι κάτοικοι δεν ήταν συνηθισμένοι να ζουν μαζί με ξένους, το έδαφος για το ρατσισμό και την ξενοφοβία ήταν πρόσφορο. «Οι Ανατολικογερμανοί αισθάνθηκαν αδύναμοι μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών» εξηγεί ο Δημήτρης Δαλακούρας, γιος του εστιάτορα «έτσι ψάχνουν να βρουν κάποιον πιο αδύναμο για να ξεσπάσουν. Και βρίσκουν τους ξένους».

Στο Παλαιό Κεραμίδι οι παρευρισκόμενοι έχουν διαφορετικές αντιδράσεις μετά την προβολή και του δεύτερου ντοκιμαντέρ. Άλλοι δηλώνουν ότι δεν είναι ρατσιστές και ότι οι Αλβανοί στο χωριό τους περνούν θαυμάσια ενώ άλλοι παραδέχονται ότι «χρησιμοποιούμε τους Αλβανούς για να ξεσπάσουμε χωρίς να μας έχουν κάνει τίποτα». Τα γυρίσματα για το δεύτερο ντοκιμαντέρ έγιναν στο Βερολίνο, στο Χένιγνκσντορφ της Γερμανίας και στο Παλαιό Κεραμίδι Πιερίας.

Κυριάκος Σφέτσας & Κατερίνα Γώγου - Στο Δρόμο

Ο ξαφνικός χαμός του Νίκου Κοεμτζή έγινε αφορμή να ξανακούσουμε αυτό το εκπληκτικό άμπουμ με την εξαιρετική μουσική του Κυριάκου Σφέτσα, που σε συνδυασμό με την ποίηση της Κατερίνας Γώγου, αποδίδουν με τον καλύτερο τρόπο την αγωνία του ανθρώπου σε αποκλεισμό.

Η ταινία "Παραγγελιά", που μάλλον αποδίδει όσο πιο πιστά γινεται την ιστορία του Νίκου Κοεμτζή και το 1980, που πρωτοπαίχτηκε στους κινηματογράφους, έκανε θραύση κόβοντας πάνω από 130.000 εισιτήρια μόνο στην Α' Προβολή. Ήταν φανερό ότι μια ολόκληρη γενιά νιώθοντας ακριβώς αυτήν την ασφυξία του "κυνηγημένου ανάμεσα στο πλήθος και την αστυνομία", είδε και έκανε το Νίκο Κοεμτζή σύμβολο.

Στις δεκαετίες του '90 και του '00, τις δεκαετίες του βολέματος, της αρπαχτής, των σπουδών μάρκετινγκ και του οράματος για το μέλλον ενός πολυτελούς αυτοκίνητου κι ενός γυάλινου γραφείου, η ταινία όπως και ο δίσκος ξεχάστηκαν (εκτός από κάποιους λίγους, μοναχικούς λύκους που βγαίνουν τις νύχτες και ουρλιάζουν στο φεγγάρι).

Σήμερα το σύμβολο ξαναγυρνάει πιο ορμητικά από ποτέ, γιατί ποτέ ως τα σήμερα ο άνθρωπος δεν ένιωσε πιο έντονα τον αποκλεισμό και την ασφυξία όπως στις μέρες μας.

Ο Νίκος έφυγε, μας μένει όμως η μνήμη του και το σύμβολο του να μας λέει "θα φεύγω πάντα για το άστρο που δε φτάνει καμιά αστυνομία, για τους φυγάδες αυτός ο ουρανός είν' η παρανομία".

DMW

En agosto

Τάσος Λειβαδίτης - Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας (IV)

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ χοῦμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι - Επίκαιροι αμίλητοι

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες
περί δημοκρατικής τάξης, ανάμεσά
μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα
τσαλακώνουν.
Ετούτων των αμίλητων το πετσί, περίεργα θα ’λεγες είναι
φτιαγμένο.
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,
και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.
Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,
άλλο δε μας μένει.

Marx Factor - Το Σχολείο σαν κόμικ

Πριν πολλά χρόνια στο Γυμνάσιο υπήρχε μια αίθουσα πειραμάτων. Πρωτάκια περνάγαμε με δέος και βλέπαμε τους δοκιμαστικούς σωλήνες τις προχοΐδες τις φιάλες ανάδευσης τα τρυβλία Petri και τα "μάτια", τους βραστήρες. Πλάθαμε με το μυαλό μας φοβερά πειράματα και σκεφτόμασταν με δέος και θαυμασμό τι ωραία αλλά και τι δύσκολα πράγματα θα μας μάθαιναν αργότερα στη τετάρτη στη πέμπτη και στην εκτη γυμνασίου. Μια μέρα, ήμασταν ήδη στη Δευτέρα, σε κάποια ανιαρή ώρα θεωρητικού μπλα-μπλα μαθήματος συγκλονίστηκε το σχολείο απο μια έκρηξη. Βγήκαμε παρά την παραίνεση του καθηγητή "Καθίστε όλοι ήσυχα να δω τι έγινε". Είδαμε τα παιδιά της Πέμπτης να βγαίνουν τρέχοντας σκασμένα απ' τα γέλια και τελευταίο, μπαρουτοκαπνισμένο και με κατεστραμμένο σακάκι και πουκαμισογραβάτα, τον υποδιευθυντή και καθηγητή φυσικοχημείας Κ. Ο δύστυχος μονολογούσε " δε βάζουμε ποτέ το νερό στο οξύ αλλά το οξύ στο νερό ...". 

    Η αίθουσα έμεινε έκτοτε κλειστή και δεν ξαναλειτούργησε. Ήταν 1974 και μετά μαθαίναμε για όλη τη συναρπαστική ιστορία των χημικών ανακαλύψεων και συνθέσεων θεωρητικά με τύπους στον πίνακα. Ζήσαμε την ανία της "φιλολογικοποίησης" της γνώσης. Για να διασκεδάσουμε την ανία μας κατεβαίναμε στο Ευγενίδειο μια φορά το μήνα να δούμε τα πειράματα φυσικής, τα μεταλλικά μπαλάκια που μετέδιδαν την ορμή, το μπιλιάρδο, τη σφαίρα του Μάγκτνεμπουργκ που προσπαθούσαν να χωρίσουν τα άλογα, την σφαίρα του Ηρόστρατου, τις διαφορετικές σκιές των οβελίσκων ανάμεσα στην Αλεξάνδρεια και τις Θήβες που οδήγησαν γνωστό γεωμέτρη της αρχαιότητας που μου διαφεύγει το όνομα του να υπολογίσει με πολύ καλή προσέγγιση την περίμετρο της γης, πέρα από το γεγονός ότι είχε αντιληφθεί την "σφαιρικότητά" της σε αντίθεση με το δισδιάστατο επίπεδο που πίστευαν επί 1000 χρόνια μετά από αυτόν οι χριστόπληκτοι θρησκομανείς της Ιεράς Εξέτασης.

    Μην νομίσετε ότι ήμασταν φιλομαθείς, όχι. Τα βλέπαμε σαν παιχνίδι μέσα στην ανία της αποστήθισης και της πειθαρχίας που μας ζητούσε το εθνο-θρησκευτικό, υστερικό κράτος της χούντας. Σε κάθε μάθημα αναζητούσαμε το παιχνιδιάρικο τμήμα του για να αντέξουμε την πειθαρχία και τη βαρεμάρα. Αυτό το τμήμα μαθαίναμε. Ίσως γι' αυτό στην τετάρτη που έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα σε κλασσικό η πρακτικό η στενή παρέα πήγε μονόπατη στο πρακτικό. 

    Τώρα, μεγαλύτεροι, σοφότεροι(?) και πιο σάπιοι, μπορούμε να φανταστούμε -αν και δε θα μάθουμε ποτέ πια- κάποιο τρόπο να γίνονταν παιχνίδι και τα Αρχαία, τα Λατινικά, το Συντακτικό, η Γραμματική, τα Νέα κλπ...τότε δεν “έπαιζε” να είχαν κανένα απολύτως ενδιαφέρον πέρα από την διακωμώδηση των φιλολογικών ερμηνειών: "Γιατί έβρεξε στις Πλαταιές και έσβησε η φωτιά που είχαν ανάψει οι Σπαρτιάτες στα τείχη?"....."Γιατί μαζεύτηκαν σύννεφα από τους καπνούς των πολλών σπονδών στην Πόλη που έκανε θυσίες, παρακαλώντας τους θεούς για τη σωτηρία της" και άλλες τέτοιες φιλολογικές μπούρδες όταν φεύγουν από τα χωράφια τους και περπατάν κουτσουλώντας τα χωράφια των θετικών επιστημών.

    Αλλά ακόμα και αυτά τα μαθήματα είχαν βιβλία. Με χρώματα με σχέδια με γραφικά με ωραίο χαρτί που μύριζε και φαινόταν όμορφα στη βιβλιοθήκη , αρκεί να μην έπρεπε να τα αποστηθίσουμε...Μερικές φορές μ' άρεσε απλά να τα διαβάζω και να χάνομαι στο ρεμβασμό, άλλωστε το γνωστό συγκρότημα του ελληνικού “έντεχνου” ήταν παιδιά της γενιάς μου (Χάνομαι γιατί ρεμβάζω). Παιδιά που ΔΕΝ ήθελαν αποστήθιση αλλά όνειρα.

    Τώρα κάτω από μια βαρύγδουπη εκλογίκευση της μπατιροξεφτίλας ενός Κράτους-Προκρούστη, με ιδιώτες πεινασμένους για παραπάνω κέρδη και με ελάχιστη πια τσίπα ή και φόβο για τις αντιδράσεις του κόσμου, μας πουλάν το ιδεολόγημα του ψηφιακού σχολείου. Τώρα θα μας δείχνουν πως θα ‘ταν τα πράγματα αν μαθαίναμε. Σε λίγο θα μας δείχνουν στο διαδίκτυο και χαρούμενους μαθητές από κάπου αλλού για να μας πείσουν ότι αυτό το σύστημα χωρίς λεφτά, χωρίς καθηγητές, χωρίς βιβλία, αλλά με υψηλά δίδακτρα είναι καλύτερο. Θα μας κοιμίσουν ή θα μας τσακίσουν και θα μας δείχνουν κάποιους άλλους να ζουν τη ζωή μας, πείθοντας μας ότι είμαστε "γραφικοί", οπισθοδρομικοί και δεν βλέπουμε το μέλλον.

...Μέχρι που μια μαθήτρια ... ένας μαθητής... θα σηκωθεί με χαρτί και με μολύβι και θα λύσει χωρίς υπολογιστή και χωρίς λυσάρι και χωρίς οθόνη ... μια δευτεροβάθμια εξίσωση... και μείς θα σηκωθούμε χωρίς αναστολές, χωρίς φόβους, χωρίς διαιρέσεις (παρά μονο της τάξης μας) απέναντι στη μικρή άπληστη σκατοτάξη τους και θα λύσουμε μια κατοχή αιώνων....

Κάλεσμα Α.Π.Κ

Αν θέλουμε να εμβαθύνουμε λίγο στη σύνδεση κρίσης και της έξαρσης ακροδεξιού- ρατσιστικού-εθνικιστικού κομματιού πρέπει να διευκρινίσουμε κάποια σημεία. Καταρχάς αυτό το κομμάτι συνδέεται οργανικά με το κράτος, θα λέγαμε του είναι και απαραίτητο. Στο παρελθόν οι νοσταλγοί του Χίτλερ και του εθνικοσοσιαλισμού έχουν χρησιμοποιηθεί για την επίθεση σε ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και κατά τη διάρκεια περιόδων έντασης, για παράδειγμα Τεμπονέρας εκπαιδευτικά '91, Κουσουρής εκπαιδευτικά '99. Είναι οι στιγμές που το κράτος υπερβαίνει τη νομιμότητα προκειμένου να τρομοκρατήσει τους αγωνιζόμενους κρατώντας όμως τα χέρια του καθαρά.

Σε συνθήκες κρίσης καλλιεργείται κλίμα έντονης ανασφάλειας που αποδομεί τον κοινωνικό ιστό και αναζητείται νέα ταυτότητα. Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα φαίνονται αδύναμα να διαχειριστούν την κατάσταση και οι μεγαλο-μικροαστοί προσπαθούν να διασώσουν ότι μπορούν μιας και κλονίζονται οι καθιερωμένες πεποιθήσεις στην δημοκρατία. Μέσα από την εξατομίκευση στοχεύουν να βολευτούν και να πατήσουν αυτούς που βρίσκονται από κάτω τους. Άλλωστε ιστορικά στην Ευρώπη μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο και το κραχ του '29 προετοιμάστηκε το έδαφος για να ριζώσει ο φασισμός.

 Οι εθνικιστές βρίσκονταν πάντα σε ώσμωση και ανοικτή συνεργασία με την εξουσία, συγκροτούν ένα λόγο μισαλλοδοξίας για να συσπειρώσουν τα πιο συντηρητικά στοιχεία και να αντισταθμιστεί η κοινωνική οργή. Για να αποκτήσουν ένα κάπως πιο κοινωνικό προφίλ και να ενταχθούν στους κύκλους της νεολαίας συχνά καμουφλάρονται και υιοθετούν λόγο αντικαθεστωτικό επαναστατικό με αντιμπατσικές αναφορές. Υποκινούν ανοιχτά εγκλήματα κατά της διαφορετικότητας. Επιτίθενται με βαρβαρότητα στους μετανάστες τοξικομανείς ομοφυλόφιλους και υποδύονται το ρόλο του τιμωρού και υπερασπιστή της φυλής. Οι παρεμβάσεις τους γίνονται κυρίως σε νεολαιίστικους χώρους σχολεία και γήπεδα καθώς και σε σημεία στην πόλη όπου συνωστίζονται μετανάστες βλ. πλατεία αγ. Παντελεήμονα. Το φαινόμενο αυτό, βέβαια, έχει πολιτική ταυτότητα και ξεκάθαρους ψηφοθηρικούς στόχους. Οι γειτονιές σιγά σιγά υποβαθμίζονται, εγκαταλείπονται και κατόπιν γίνονται αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης από τους ελληναράδες που θησαυρίζουν νοικιάζοντας ελεεινά διαμερίσματα σε μετανάστες με το κεφάλι!

 Από την άλλη πλευρά τα κόμματα σε συνθήκες πολιτικού αδιεξόδου αναζητούν συμμάχους έκφρασης εθνικιστικού λόγου για να συσπειρώσουν κάτω από μια ιδέα μια παντιέρα και αυτό είναι της εθνικής ενότητας «όλοι οι Έλληνες μαζί θα δουλέψουμε για να ξεπεράσουμε την κρίση». Τα ΜΜΕ αποδίδουν την εγκληματικότητα και την ανεργία στους ξένους και η πλύση εγκεφάλου καλά κρατεί. Η συνέπεια της συντονισμένης προσπάθειας όλων των παραπάνω φερεφώνων της εξουσίας είναι να δημιουργείται καταρχάς κοινωνική πλατφόρμα απάθειας και συναίνεσης πάνω στη οποία πατά ένα πλήθος παραπληροφορημένων ανώριμων και τρομοκρατημένων υπηκόων έτοιμων να λατρέψουν οποιονδήποτε ισχυρό ηγέτη τους εμπνεύσει σιγουριά καθώς και έτοιμων να συντρίψουν οποιονδήποτε θεωρούν εχθρό. Και έτσι σταδιακά καλλιεργείται ο φασισμός σε σημείο που σήμερα φτάσαμε να βλέπουμε φασιστοκρατούμενες γειτονιές.

 Η τακτική συνεργασίας κράτους παρακράτους φασιστών δεν είναι άγνωστη στους αγωνιστές. Τα τελευταία 2 χρόνια έχει ενταθεί. Επιθέσεις σε στέκια καταλήψεις και σε μεμονωμένα άτομα. Ενδεικτικά αναφέρουμε: εμπρηστικές επιθέσεις στα στέκια Θερσίτης, Καλλιδρομίου 94, κατάληψη Πραποποπούλου, Λέλας Καραγιάννη, εισβολή και μαχαίρωμα συντρόφων στο στέκι Αντίπνοια, εμπρηστικές επιθέσεις στη villa amalias , δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών στα Εξάρχεια και στη Θεσσαλονίκη εμπρηστική επίθεση στο στέκι Σφεντόνα, στο στέκι buanaventura, και οι εμπρησμοί του radio revolt και του στεκιού δυτικών συνοικιών, τραυματισμός συντρόφων στο κέντρο της Κορίνθου μετα το κλείσιμο που καταφέραμε στα γραφεία της χ.α στην πόλη,οι πρόσφατες επιθέσεις σε σπίτια μεταναστών στον Ασπρόπυργο.

 Τα γεγονότα στην Αθήνα το Φλεβάρη του 2008 ήταν αποκαλυπτικά για όσους εσκεμμένα κωφεύουν για τη συνεργασία αστυνομίας- φασιστών. Μπάτσοι και φασίστες από κοινού επιτίθονταν στους αντιφασίστες παρουσία εισαγγελέα. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι το κράτος που κόπτεται για δικαιοσύνη και δημοκρατία ουσιαστικά επιδιώκει να εκφοβίσει και να τρομοκρατήσει όσους αντιστέκονται. Δεν μπορεί πια να αντιμετωπίσει του εξεγερμένους με τα συνηθισμένα κατασταλτικά μέτρα παρακολουθήσεις ξύλο χημικά στις πορείες, συλλήψεις, φυλακίσεις. Αυτοί που όπλισαν τους δολοφόνους του Γρηγορόπουλου και τόσων άλλων δολοφονημένων από την αστυνομία, είναι αυτοί που οπλίζουν και τα λογής παρατρεχάμενα καθάρματα. Υιοθετώντας λόγο άκρατου φασισμού το παρακράτος θέλει να φαίνεται ότι θέλει να βγει μπροστά και να φύγει από το έλεγχο του κράτους. Αυτή η υποτιθέμενη εκτροπή είναι βέβαια καθοδηγούμενη από τους κεντρικούς σχεδιασμούς καθώς δεν διαρρηγνύει τους άρρηκτους δεσμούς τους με το κράτος.
 

Τα τελευταία χρόνια τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα έχουν αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο παράλληλα με την κλιμάκωση και όξυνση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου σε όλα τα πεδία που αυτός εκφράζεται. Στις φυλακές, στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που στοιβάζονται μετανάστες στους χώρους δουλειάς, στις μαθητικές φοιτητικές καταλήψεις. Ολοένα και περισσότερος κόσμος ριζοσπαστικοποιείται αυτοοργανώνεται και επιτίθεται στον καπιταλισμό και στα σύμβολά του, με αποκορύφωμα την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 όπου ο πόλεμος έγινε πιο μετωπικός από ποτέ. Καλούμε όλους τους συντρόφους/ισσες στο 1ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Κορίνθου.

Καμία πρόκληση από την πλευρά τους δε θα μείνει αναπάντητη.

Όσο περισσότερο σου κλέβουν τη ζωή τόσο σε ταΐζουν με έθνος και φυλή.

 A.Π.Κ.(Αντιεξουσιαστικη Πρωτοβουλία Κορινθου)

Ο σκύλος και το δελφίνι

Τους ομοιόμορφους να φοβάσαι, οι διαφορετικοί τα βρίσκουν...

Bombay Dub Orchestra - Beauty And The East

Βύρων Λεοντάρης - Ανοικτό βιβλίο

Κλειστό είναι το ανοικτό βιβλίο που κρατάς.

Αλλιώς θα ανοίξει.

Όπως ανοίγει σφαλιστή δίφυλλη πόρτα. Από τη μέση.

Στο στάχωμά τους θα χωρίσουνε τα φύλλα

και με τις έξω άκρες τους στα δάκτυλά σου τρίζοντας

αργά σαν σε ρεζέδες θα περιστραφούν.

Και τότε είναι που θα διαβάσεις το κενό

- γιατί, ποιό άνοιγμα χωρίς κενό;

Έτσι κι όταν ανοίγω την ψυχή μου.

Για το κενό του ανοίγματος και μόνο.

Όλα τ` άλλα είναι γνωστά. Σαν "ανοικτό" βιβλίο.

1ο ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΟΡΙΝΘΟΥ 17-18/9, Φλοίσβος

Τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία έχει καταφέρει για ακόμα μια φορά να κρύψει το ανθρωπιστικό της πρόσωπο όσον αφορά τον αυξημένο αριθμό οικονομικών και πολιτικών μεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα. Βλέποντας κοντόφθαλμα το όλο ζήτημα, επιρρίπτει τις ευθύνες για μείζονα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα (όπως ανεργία, εγκληματικότητα, ..) στους μετανάστες και αφήνει τους πραγματικούς υπαίτιους να συνεχίζουν ανενόχλητοι τις κερδοσκοπικές τους τακτικές.

Ελάχιστος κόσμος γνωρίζει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα ουδέποτε αποσκοπούσε να παραμείνει εδώ. Οι άνθρωποι αυτοί, εξαναγκασμένοι από την πείνα, την φτώχεια, την εξαθλίωση και τους πολέμους που τους επέφεραν οι εκάστοτε ιμπεριαλιστικές και εξουσιαστικές δυνάμεις , στριμώχνουν τα όνειρα για μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, κυρίως του Βορρά όπου ελπίζουν να βρουν δουλειά για να συντηρήσουν τους ίδιους και τις οικογένειες τους πίσω στις πατρίδες τους. Με την Συνθήκη του Δουβλίνου, όμως, μη έχοντας τα απαραίτητα χαρτιά για να ταξιδέψουν στην Ευρώπη, είναι καθηλωμένοι στην Ελλάδα καθώς οι χώρες στις οποίες ταξιδεύουν ως ενδιάμεσοι σταθμοί (π.χ. Ιταλία) τους επιστρέφουν στην πρώτη ευρωπαϊκή χώρα απ’ όπου προήλθαν (Ελλάδα), η οποία δεν μπορεί να τους γυρίσει πίσω στην Τουρκία αφού δεν ανήκει στην Ε.Ε. Έτσι, όλο αυτό το παιχνιδάκι της γραφειοκρατίας των καπιταλιστών (που δείχνει για ακόμα μια φορά ότι τα κέρδη είναι πάνω απ’ τους ανθρώπους καθώς οι καπιταλιστικές δομές επιτρέπουν την ελεύθερη διακίνηση αγαθών αλλά όχι ανθρώπων!!!!), αναγκάζει τους ανθρώπους αυτούς να έρθουν αντιμέτωποι με την αφιλόξενη και ξενοφοβική ελληνική κοινωνία.

Αυτόν τον αυξημένο αριθμό μεταναστών εκμεταλλεύεται η ακροδεξιά, η οποία φαίνεται να ακμάζει κυρίως σε περιοχές με εντονότερο μεταναστευτικό πρόβλημα (Έβρος, Πάτρα, Ηγουμενίτσα , Αθήνα αλλά και στην Κόρινθο). Απειλές για την ζωή, ξυλοδαρμοί και δολοφονικές επιθέσεις από φασίστες , πολλές φορές και με την σύμπραξη ντόπιων κατοίκων) έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο της ζωής των μεταναστών με αποκορύφωμα τις επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας τον περασμένο Μάιο, φυσικά υπό το βλέμμα της αστυνομίας.

Σ’ όλο αυτό το κύμα μισαλλοδοξίας και απανθρωπιάς είμαστε ξεκάθαρα αντιμέτωποι και δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους μετανάστες που διαμένουν στην Κορινθία και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της χώρας και του πλανήτη. Οι φασιστικές δράσεις εναντίον των συνανθρώπων μας δεν θα γίνουν ανεκτές και θα μας βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε κίνηση που επιχειρούν ενάντια στην ανθρώπινη ελευθερία, ισότητα και αξιοπρέπεια.

Καλούμε όλους τους συντρόφους/ισσες στο 1ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ Κορίνθου στις 17-18/9 

"Να πολεμήσουμε την εξαθλίωση, όχι τους εξαθλιωμένους"

Α.Π.Κ
(Αντιεξουσιαστική Πρωτοβουλία Κορίνθου)

Κλέφτες καταστημάτων όλου του κόσμου ενωθείτε

του Slavoj Zizek

Η επανάληψη, σύμφωνα με τον Χέγκελ, παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία: όταν κάτι συμβαίνει μόνο μία φορά, μπορεί να εκληφθεί ως ατύχημα, κάτι δηλαδή που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η κατάσταση είχε εξελιχθεί διαφορετικά. Αλλά όταν το ίδιο γεγονός επαναλαμβάνεται, αυτό είναι σημάδι ότι μια βαθύτερη ιστορική διαδικασία εκτυλίσσεται. Όταν ο Ναπολέων ηττήθηκε στη Λειψία το 1813, φάνηκε σαν κακοτυχία. Όταν όμως ηττήθηκε και πάλι στο Waterloo, ήταν σαφές πλέον ότι η εποχή του τελείωνε.

Το ίδιο ισχύει και για τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση. Τον Σεπτέμβριο του 2008, παρουσιάστηκε από κάποιους ως μια ανωμαλία που θα μπορούσε να διορθωθεί με καλύτερους κανονισμούς κλπ. Τώρα που συγκεντρώνονται τα σημάδια μιας επαναλαμβανόμενης οικονομικής διάλυσης, είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με ένα διαρθρωτικό φαινόμενο.

Μας λένε ξανά και ξανά ότι ζούμε σε μια κρίση χρέους, και ότι όλοι πρέπει να μοιραστούμε το βάρος και σφίξουμε το ζωνάρι μας. Όλοι, δηλαδή, εκτός από τους (πολύ) πλούσιους. Η ιδέα μεγαλύτερης φορολόγησής τους είναι ταμπού: αν το κάναμε, το επιχείρημα που επικρατεί είναι ότι οι πλούσιοι δεν θα είχαν πλέον κανένα κίνητρο να επενδύσουν, θα δημιουργούνταν λιγότερες θέσεις εργασίας και όλοι μας θα υποφέραμε. Ο μόνος τρόπος για να σωθούμε στους δύσκολους καιρούς είναι οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι. Τι θα έπρεπε να κάνουν οι φτωχοί? Τι μπορούν να κάνουν?

Αν και οι ταραχές στο Ηνωμένο Βασίλειο προκλήθηκαν από τον πυροβολισμό του Mark Duggan, όλοι συμφωνούν ότι εκφράζουν μια βαθύτερη ανησυχία - αλλά τι είδους? Όπως και με το κάψιμο αυτοκινήτων στα περίχωρα (banlieues) του Παρισιού το 2005, οι εξεγερμένοι του Ηνωμένου Βασιλείου δεν είχαν κανένα μήνυμα να παραδώσουν. (Υπάρχει σαφής αντίθεση με τις μαζικές φοιτητικές διαδηλώσεις το Νοέμβριο του 2010, οι οποίες επίσης στράφηκαν προς τη βία. Οι φοιτητές έκαναν σαφές ότι απέρριπταν τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση). Γι 'αυτό και είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τους ταραξίες του Ηνωμένου Βασιλείου με μαρξιστικούς όρους, ως ένα περιστατικό που σχετίζεται με την εμφάνιση του επαναστατικού υποκειμένου. Οι ταραξίες ταιριάζουν πολύ καλύτερα στην εγελιανή (του Hegel) έννοια του «όχλου», εκείνων δηλαδή που βρίσκονται εκτός οργανωμένων κοινωνικών χώρων και οι οποίοι μπορούν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους μόνο μέσα από «παράλογες» εκρήξεις καταστροφικής βίας - αυτό που ο Χέγκελ που ονομάζεται «αφηρημένη αρνητικότητα». Υπάρχει μια παλιά ιστορία για έναν εργαζόμενο ύποπτο για κλοπή: κάθε βράδυ, καθώς φεύγει από το εργοστάσιο, το καροτσάκι που σπρώχνει μπροστά του ελέγχεται προσεκτικά. Οι φρουροί δεν βρίσκουν τίποτα. Το καρότσι είναι πάντα άδειο. Τελικά το μυστήριο αποκαλύπτεται: αυτό που ο εργαζόμενος κλέβει είναι τα ίδια τα καροτσάκια. Οι φρουροί δεν έβλεπαν την προφανή αλήθεια, όπως ακριβώς κάνουν και οι σχολιαστές των ταραχών. Μας λένε ότι η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις αρχές της δεκαετίας του 1990 σήμανε το τέλος της ιδεολογίας: η ώρα των μεγάλης κλίμακας ιδεολογικών προγραμμάτων που κορυφώνονται με απολυταρχική καταστροφή τελείωσε. Είχαμε εισέλθει σε μια νέα εποχή ορθολογικής και ρεαλιστικής πολιτικής. Εάν η κοινοτυπία ότι ζούμε σε μια μετα-ιδεολογική εποχή ισχύει υπό οποιαδήποτε έννοια, αυτό μπορεί να ειδωθεί σε αυτό το πρόσφατο ξέσπασμα της βίας. Αυτό ήταν μια μηδενικού βαθμού διαμαρτυρία, μια βίαιη δράση που δεν απαιτούσε τίποτα. Στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να βρουν νόημα στις ταραχές, οι κοινωνιολόγοι και οι συντάκτες-συγγραφείς συσκότισαν το αίνιγμα που αυτές παρουσιάζουν.

Οι διαδηλωτές, αν και μη προνομιούχοι και εκ των πραγμάτων κοινωνικά αποκλεισμένοι, δεν ζουν στα όρια της λιμοκτονίας. Άλλοι άνθρωποι, σε πολύ μεγαλύτερες υλικές δυσκολίες - για να μην αναφέρουμε περιπτώσεις φυσικής και ιδεολογικής καταπίεσης – είχαν καταφέρει να αυτοοργανωθούν σε πολιτικές δυνάμεις με ξεκάθαρο πρόγραμμα. Το γεγονός ότι οι εξεγερμένοι δεν έχουν πρόγραμμα, είναι επομένως το ίδιο ένα γεγονός που πρέπει να ερμηνευθεί: μας αποκαλύπτει πολλά για την ιδεολογική-πολιτική κατάστασή μας και για το είδος της κοινωνίας που ζούμε, μια κοινωνία η οποία διατυμπανίζει την επιλογή, αλλά στην οποία η μόνη διαθέσιμη εναλλακτική λύση στην επιβαλλόμενη δημοκρατική συναίνεση είναι μια τυφλή δράση.

Η αντίθεση με το σύστημα δεν μπορεί πλέον να εκφραστεί με τη μορφή μιας ρεαλιστικής εναλλακτικής λύσης, ή ακόμα και ως ένα ουτοπικό πρόγραμμα, αλλά μπορεί μόνο να λάβει τη μορφή ενός χωρίς νόημα ξεσπάσματος. Ποιο είναι το νόημα της διατυμπανιζόμενης ελευθερίας μας για επιλογή, όταν η μόνη επιλογή είναι μεταξύ τήρησης των κανόνων και (αυτο) καταστροφικής βίας?

Alain Badiou

Ο Alain Badiou (σ.τ.μτφρ. 1937-, γάλλος φιλόσοφος, εξέχουσα φιγούρα του αντι-μεταμοντέρνου κινήματος. Εργάζεται πάνω στην ανασύνθεση των εννοιών της ύπαρξης, της αλήθειας και του υποκειμένου με έναν τρόπο που δεν θα είναι ούτε μεταμοντέρνος ούτε μια απλή επανάληψη του μοντερνισμού. Πολιτικά ανήκει στην άκρα αριστερά και στην κομμουνιστική παράδοση: http://en.wikipedia.org/wiki/Alain_Badiou) υποστηρίξει ότι ζούμε σε έναν κοινωνικό χώρο ο οποίος ολοένα και περισσότερο βιώνεται ως «χωρίς παγκοσμιότητα» (worldless): σε ένα τέτοιο χώρο, η μόνη μορφή που μπορεί να λάβει η διαμαρτυρία είναι η χωρίς νόημα βία. Ίσως αυτός είναι ένας από τους κύριους κινδύνους του καπιταλισμού: αν και – ακριβώς επειδή είναι παγκοσμιοποιημένος - αγκαλιάζει όλο το κόσμο, διατηρεί έναν χωρίς παγκοσμιότητα (worldless) ιδεολογικό αστερισμό στον οποίο οι άνθρωποι δεν διαθέτουν τα μέσα για να ανακαλύπτουν νοήματα. Το θεμελιώδες δίδαγμα της παγκοσμιοποίησης είναι ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εγκατασταθεί σε όλους τους πολιτισμούς, από χριστιανικούς και ινδουιστικούς ή βουδιστικούς, από τη Δύση στην Ανατολή: δεν υπάρχει παγκόσμια «καπιταλιστική κοσμοθεωρία», δεν υπάρχει πρότυπο «καπιταλιστικού πολιτισμού». Η παγκόσμια διάσταση του καπιταλισμού, αντιπροσωπεύει αλήθειες χωρίς νόημα.

Το πρώτο συμπέρασμα που πρέπει να εξαχθεί από τις ταραχές, ως εκ τούτου, είναι ότι τόσο οι συντηρητικές όσο και οι φιλελεύθερες αντιδράσεις (reactions) απέναντι στις ταραχές είναι ανεπαρκείς. Η συντηρητική αντίδραση ήταν προβλέψιμη: δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τέτοιου είδους βανδαλισμούς. πρέπει κανείς να χρησιμοποιήσει όλα τα απαραίτητα μέσα για να αποκαταστήσει την τάξη. για να αποτραπούν περαιτέρω εκρήξεις τέτοιου είδους δεν χρειάζεται περισσότερη ανοχή και κοινωνική βοήθεια, αλλά περισσότερη πειθαρχία, σκληρή δουλειά και αίσθημα ευθύνης.

Το λάθος με αυτό τον συλλογισμό είναι όχι μόνο ότι αγνοεί την απελπιστική κοινωνική κατάσταση η οποία ωθεί τους νέους προς βίαια ξεσπάσματα, αλλά, ίσως πιο σημαντικό, ότι αγνοεί τον τρόπο που αυτά τα ξεσπάσματα αντηχούν τις κρυφές προϋποθέσεις της ίδιας της συντηρητικής ιδεολογίας. Όταν, στη δεκαετία του 1990, οι Συντηρητικοί ξεκίνησαν την εκστρατεία τους για «επιστροφή στα βασικά», το άσεμνο συμπλήρωμά της αποκαλύφθηκε από τον Norman Tebbitt: Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ζώο της κοινωνίας (social animal) αλλά και ζώο της περιοχής (territorial animal). Πρέπει να είναι μέρος του προγράμματός μας να ικανοποιούνται τα βασικά ένστικτα του φυλετισμού (της φυλής, tribalism) και της εδαφικότητας (territorialism). Αυτή ήταν η πραγματική ουσία του προγράμματος «επιστροφή στα βασικά: η απελευθέρωση του βαρβάρου που κρύβεται κάτω από την φαινομενικά πολιτισμένη, αστική κοινωνία μας, μέσα από την ικανοποίηση των βαρβάρων "βασικών ενστίκτων».

Herbert Marcuse

Στη δεκαετία του 1960, Herbert Marcuse εισήγαγε την έννοια του «καταπιεστικού απο-εξαγνισμού» για να εξηγήσει την «σεξουαλική επανάσταση»: τα ανθρώπινα κίνητρα θα μπορούσαν να από-εξαγνιστούν, να αφεθούν αχαλίνωτα, και παρ’ όλα αυτά να εξακολουθούν να υπόκεινται στον καπιταλιστικό έλεγχο – βλέπε την βιομηχανία του πορνό. Στους βρετανικούς δρόμους κατά τη διάρκεια των ταραχών, αυτό που είδαμε δεν ήταν άνθρωποι που είχαν μετατραπεί σε «θηρία», αλλά η απογυμνωμένη μορφή του «θηρίου» που παράγεται από την καπιταλιστική ιδεολογία.

Εν τω μεταξύ αριστεροί φιλελεύθεροι, όχι λιγότερο προβλέψιμα, παραμένουν προσκολλημένοι στα δικά τους «μάντρα» (σ.τ.μτφρ.: τα mantra είναι στιχάκια που βοηθούν στον διαλογισμό, στην συγκέντρωση και στην σωστή αναπνοή, στην γιόγκα) σχετικά με τα κοινωνικά προγράμματα και τις πρωτοβουλίες ενσωμάτωσης, η εγκατάλειψη των οποίων έχει στερήσει τους δεύτερης και τρίτης γενιάς μετανάστες από οποιαδήποτε οικονομική και κοινωνική προοπτική: τα βίαια ξεσπάσματα είναι τα μόνα μέσα που διαθέτουν για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Αντί να εντρυφούμε σε φαντασιώσεις εκδίκησης, θα έπρεπε να κάνουμε προσπάθεια να κατανοήσουμε τα βαθύτερα αίτια των ξεσπασμάτων αυτών. Μπορούμε κάν να φανταστούμε τι σημαίνει να είσαι ένας νεαρός άνδρας σε μια φτωχή, φυλετικά μικτή περιοχή, να θεωρείσαι εκ των προτέρων ύποπτος και να παρενοχλείσαι από την αστυνομία, όχι μόνο άνεργος, αλλά συχνά μη «απασχολήσιμος», χωρίς καμία ελπίδα για το μέλλον?

Η επίπτωση είναι ότι οι όροι μέσα στους οποίους βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι καθιστούν αναπόφευκτο ότι θα βγουν στους δρόμους. Το πρόβλημα με αυτό το συλλογισμό, όμως, είναι ότι εμφανίζει μόνο τις αντικειμενικές συνθήκες για τις ταραχές. Η εξέγερση είναι μια υποκειμενική δήλωση, διακηρύσσει εμμέσως τον τρόπο με τον οποίο κάποιος συσχετίζεται με τις αντικειμενικές του συνθήκες.

Ζούμε σε κυνικούς καιρούς, και εύκολα φανταζόμαστε ότι αν ένας διαδηλωτής πιανόταν να λεηλατεί και να καίει ένα κατάστημα και πιεζόταν να δηλώσει τους λόγους για τις πράξεις του, θα απαντούσε στη γλώσσα που χρησιμοποιείται από τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους κοινωνιολόγους, και θα επικαλούνταν την μειωμένη κοινωνική του κινητικότητα, την αύξηση της ανασφάλειάς του, την αποσύνθεση της πατρικής εξουσίας, την έλλειψη της μητρικής αγάπης στην πρώιμη παιδική ηλικία του. Ξέρει τι κάνει, αλλά το κάνει παρ 'όλα αυτά.

Είναι άσκοπο να αναλογιστούμε ποια από τις δύο αυτές αντιδράσεις, η συντηρητική ή η φιλελεύθερη, είναι χειρότερη: όπως θα το έθετε Στάλιν, είναι και οι δύο χειρότερες, και αυτό περιλαμβάνει την προειδοποίηση που δίνεται και από τις δύο πλευρές ότι ο πραγματικός κίνδυνος από αυτά τα ξεσπάσματα έγκειται στην προβλέψιμη ρατσιστική αντίδραση της «σιωπηλής πλειοψηφίας». Μία από τις μορφές που πήρε αυτή την αντίδραση ήταν η «φυλετική» δραστηριότητα των τοπικών (τουρκικής, Καραϊβικής, Σιχ) κοινοτήτων που οργάνωσαν γρήγορα τις δικές τους μονάδες επαγρύπνησης για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους.

Είναι οι καταστηματάρχες, η μικρή αστική τάξη που υπερασπίζεται την περιουσία της από μια πραγματική, αν και βίαιη, διαμαρτυρία, ενάντια στο σύστημα? Ή είναι (οι καταστηματάρχες) εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, που καταπολεμούν τις δυνάμεις της κοινωνικής αποσύνθεσης?

Και εδώ επίσης, θα πρέπει να απορρίψει κανείς το αίτημα να πάρει θέση. Η αλήθεια είναι ότι η σύγκρουση ήταν ανάμεσα σε δύο πόλους των μη προνομιούχων: εκείνους που έχουν καταφέρει να λειτουργούν μέσα στο σύστημα ενάντια σε εκείνους που είναι πολύ απογοητευμένοι για να συνεχίσουν να προσπαθούν.

Η βία των εξεγερμένων ήταν σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στους δικούς τους. Τα αυτοκίνητα που κάηκαν και τα καταστήματα που λεηλατήθηκαν δεν ήταν σε πλούσιες γειτονιές, αλλά στις ίδιες τις γειτονιές των εξεγερμένων. Η σύγκρουση δεν είναι μεταξύ διαφορετικών τμημάτων της κοινωνίας. Είναι, στην πιο ριζοσπαστική τους μορφή, η σύγκρουση μεταξύ κοινωνίας και κοινωνίας. Μεταξύ αυτών που έχουν τα πάντα, και εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Μεταξύ εκείνων που δεν έχουν τίποτε στην κοινότητά τους και εκείνων που έχουν.

Ο Zygmunt Bauman χαρακτήρισε τις ταραχές ως πράξεις «ελαττωματικών και αποκλεισμένων καταναλωτών»: περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ήταν μια εκδήλωση καταναλωτικής επιθυμίας η οποία εκδηλώνεται βίαια όταν αδυνατεί να υλοποιηθεί με τον «κατάλληλο» τρόπο – δηλαδή με ψώνια.

Ως εκ τούτου, περιέχουν επίσης μια στιγμή πραγματικής διαμαρτυρίας, με τη μορφή μιας ειρωνικής απάντησης στην καταναλωτική ιδεολογία: «Μας καλείτε να καταναλώνουμε, ενώ ταυτόχρονα μας στερείτε από τα μέσα για να το κάνουμε με κατάλληλο τρόπο – έτσι το κάνουμε με το μόνο τον τρόπο που μπορούμε!»

Οι ταραχές είναι μια επίδειξη της υλικής δύναμης της ιδεολογίας – πολύ περισσότερο, ίσως, για την « μετα-ιδεολογική κοινωνία». Από μια επαναστατική σκοπιά, το πρόβλημα με τις εξεγέρσεις δεν είναι η βία ως τέτοια, αλλά το γεγονός ότι η βία δεν είναι πραγματικά αυτο-κατηγορηματική. Είναι ανίσχυρη οργή και απελπισία μεταμφιεσμένη ως επίδειξη δύναμης. Είναι ο φθόνος μασκαρεμένος ως θριαμβευτής καρνάβαλος.

Οι ταραχές θα πρέπει να τοποθετηθούν σε σχέση με ένα άλλο είδος βίας που η φιλελεύθερη πλειοψηφία σήμερα αντιλαμβάνεται ως απειλή για τον τρόπο ζωής μας: τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Και στις δύο περιπτώσεις, η βία και η καταπολέμηση της βίας είναι παγιδευμένες σε έναν φαύλο κύκλο, κάθε μία τους δημιουργεί τις δυνάμεις που η ίδια προσπαθεί να καταπολεμήσει. Και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με τυφλά passages à l’acte (στμτφρ ψυχολ: παρορμητικά ξεσπάσματα), όπου η βία αποτελεί μια σιωπηρή αποδοχή της ανικανότητας. Η διαφορά είναι ότι, σε αντίθεση με τις ταραχές στο Ηνωμένο Βασίλειο ή στο Παρίσι, οι τρομοκρατικές επιθέσεις πραγματοποιούνται στην υπηρεσία του απόλυτου Νοήματος που παρέχεται από τη θρησκεία.

Αλλά δεν ήταν οι αραβικές εξεγέρσεις μια συλλογική πράξη αντίστασης που απέφυγε την ψευδή εναλλακτική λύση της αυτοκαταστροφικής βίας και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού? Δυστυχώς, το Αιγυπτιακό καλοκαίρι του 2011 θα μείνει στην ιστορία ως η σηματοδοσία του τέλους της επανάστασης, μια εποχή που η απελευθερωτική της δυνατότητα έπαθε ασφυξία. Νεκροθάφτες του είναι ο στρατός και οι ισλαμιστές. Το περίγραμμα της συμφωνίας μεταξύ του στρατού (που είναι στρατός του Μουμπάρακ) και των Ισλαμιστών (που ήταν στο περιθώριο κατά τους πρώτους μήνες της αναταραχής, αλλά κερδίζουν πλέον έδαφος) είναι όλο και πιο σαφές: οι ισλαμιστές θα ανεχτούν τα υλικά προνόμια του στρατού και σε αντάλλαγμα θα εξασφαλίσουν την ιδεολογική τους ηγεμονία.

Οι χαμένοι θα είναι οι φιλοδυτικοί φιλελεύθεροι, πολύ αδύναμοι - παρά τη χρηματοδότηση που παίρνουν από την CIA – για να «προωθήσουν την δημοκρατία», καθώς και οι πραγματικοί φορείς των γεγονότων της άνοιξης, η αναδυόμενη κοσμική (σ.τμτφρ. =secular, σε αντίθεση με το θρησκευτική) αριστερά που προσπαθεί να στήσει ένα δίκτυο οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, από συνδικαλιστικές οργανώσεις έως φεμινίστριες.

Η ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης αργά ή γρήγορα θα φέρουν τους φτωχούς, οι οποίοι ήταν σε μεγάλο βαθμό απόντες από τις διαμαρτυρίες της άνοιξης, στους δρόμους.

Είναι πιθανό να υπάρξει μια νέα έκρηξη, και το δύσκολο ερώτημα για τα πολιτικά υποκείμενα της Αιγύπτου είναι ποιος θα καταφέρει να κατευθύνει την οργή των φτωχών; Ποιος θα την μεταφράσει σε πολιτικό πρόγραμμα: η νέα κοσμική αριστερά ή οι ισλαμιστές?

Η κυρίαρχη αντίδραση της δυτικής κοινής γνώμης για το σύμφωνο μεταξύ Ισλαμιστών και στρατού, αναμφίβολα θα είναι μια θριαμβευτική επίδειξη κυνικής σοφίας: θα μας πουν ότι, όπως έγινε σαφές και στην περίπτωση του (μη αραβικού) Ιράν, οι λαϊκές εξεγέρσεις - αναταραχές στις αραβικές χώρες πάντα καταλήγουν σε μαχητικό ισλαμισμό. Ο Μουμπάρακ θα εμφανιστεί ότι αποτελούσε ένα πολύ μικρότερο κακό - καλύτερα να μείνεις με το διάβολο που γνωρίζεις παρά να κάνεις παιχνίδια με τη χειραφέτηση. Ενάντια σε τέτοιο κυνισμό, θα πρέπει κανείς να παραμείνει πιστός χωρίς όρους στον ριζοσπαστικό-απελευθερωτικό πυρήνα της Αιγυπτιακής εξέγερσης.

Αλλά θα πρέπει να αποφύγει κανείς και τον πειρασμό του ναρκισσισμού της χαμένης υπόθεσης: είναι πάρα πολύ εύκολο να θαυμάζουμε την μεγαλειώδη ομορφιά εξεγέρσεων καταδικασμένων να αποτύχουν. Η σημερινή αριστερά αντιμετωπίζει το πρόβλημα της «προκαθορισμένης άρνησης»: ποια νέα τάξη θα πρέπει να αντικαταστήσει το παλιό μετά την εξέγερση, όταν ο μεγαλειώδης ενθουσιασμός της πρώτης στιγμής έχει τελειώσει? Στο πλαίσιο αυτό, το μανιφέστο των ισπανών indignados (αγανακτισμένων), που εκδόθηκε μετά από τις διαδηλώσεις τους το Μάιο, είναι αποκαλυπτικό. Το πρώτο πράγμα που πιάνει το μάτι είναι ο επίμονα απολιτικός τόνος: «Μερικοί από εμάς θεωρούμε τους εαυτούς μας προοδευτικούς, άλλοι συντηρητικούς. Μερικοί από εμάς είναι θρησκευόμενοι, άλλοι όχι. Μερικοί από εμάς έχουν σαφώς καθορισμένες ιδεολογίες, άλλοι είναι απολιτικοί, αλλά είμαστε όλοι ανησυχούντες και θυμωμένοι για τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές που βλέπουμε γύρω μας: η διαφθορά ανάμεσα στους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, μας αφήνει αβοήθητους, χωρίς φωνή».

Κάνουν τη διαμαρτυρία τους για λογαριασμό του: «αναφαίρετες αλήθειες που πρέπει να τηρούμε στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και τα δικαιώματα των καταναλωτών για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή».

Απορρίπτοντας τη βία, καλούν σε μια: «ηθική επανάσταση, αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω από τα ανθρώπινα όντα, θα τα θέσουμε εκ νέου στην υπηρεσία μας. Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα. Δεν είμαι το προϊόν του τι αγοράζω, γιατί αγοράζω και από ποιόν αγοράζω».

Ποιοί θα είναι οι φορείς αυτής της επανάστασης; Οι indignados απορρίπτουν το σύνολο της πολιτικής τάξης, δεξιά και αριστερά, ως διεφθαρμένης και ελεγχόμενης από τον πόθο για εξουσία, αλλά το μανιφέστο αποτελείται παρ 'όλα αυτά από μια σειρά αιτημάτων που απευθύνεται σε - ποιον;

Ούτε στους ίδιους: οι indignados δεν υποστηρίζουν (ακόμη) ότι κανένας άλλος δεν θα το κάνει για αυτούς, ότι αυτοί οι ίδιοι θα πρέπει να είναι η αλλαγή που θέλουν να δουν. Και αυτή είναι η θανάσιμη αδυναμία των πρόσφατων διαδηλώσεων: εκφράζουν μια αυθεντική οργή που όμως δεν είναι σε θέση να μεταμορφωθεί σε ένα θετικό πρόγραμμα κοινωνικοπολιτικών αλλαγών. Εκφράζουν ένα πνεύμα εξέγερσης, χωρίς επανάσταση.

Η κατάσταση στην Ελλάδα φαίνεται πιο ελπιδοφόρα, ίσως εξ’ αιτίας της πρόσφατης παράδοσης για προοδευτική αυτο-οργάνωση (η οποία εξαφανίστηκε στην Ισπανία μετά την πτώση του καθεστώτος του Φράνκο).

Αλλά ακόμα και στην Ελλάδα, το κίνημα διαμαρτυρίας εμφανίζει τα όρια της αυτο-οργάνωσης: οι διαδηλωτές διατηρούν ένα χώρο ισόνομης ελευθερίας χωρίς κεντρική αρχή για να το ρυθμίσει, έναν δημόσιο χώρο όπου σε όλους παραχωρείται το ίδιο χρονικό διάστημα για να μιλήσει και ούτω καθεξής.

Όταν οι διαδηλωτές άρχισαν να συζητάνε τι θα κάνουν στη συνέχεια, πώς να προχωρήσουν πέρα από την απλή διαμαρτυρία, η συναίνεση της πλειοψηφίας έλεγε ότι αυτό που χρειαζόταν δεν ήταν ένα νέο κόμμα ή μια άμεση προσπάθεια να καταληφθεί η κρατική εξουσία, αλλά ένα κίνημα που σκοπός του θα είναι να ασκεί πίεση στα πολιτικά κόμματα. Αυτό σαφώς δεν αρκεί για να επιβάλει μια αναδιοργάνωση της κοινωνικής ζωής. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται ένα ισχυρό σώμα (body) ικανό να παίρνει γρήγορα αποφάσεις και να τις υλοποιεί με όλη την απαραίτητη δριμύτητα.

Αναδημοσίευση από http://giatinkinonikiaristera.blogspot.com

Ζωρζ Μινουά - Η ιστορία της κατάθλιψης

Πίσω από ένα γελαστό προσωπείο ο άνθρωπος συχνά αποκρύπτει τη μελαγχολία του, εφόσον η σύγχρονη κοινωνία απορρίπτει τον απαισιόδοξο, τον ηττημένο και προβάλλει ως πρότυπο τον νικητή.

Στο βιβλίο αυτό ο Ζωρζ Μινουά καταγράφει τα πολλά πρόσωπα και ονόματα της κατάθλιψης, αναζητώντας την στο παρελθόν και στο παρόν σε κείμενα φιλοσόφων, ποιητών, συγγραφέων, σε έργα ζωγράφων, στην ψυχανάλυση: άχθος της ζωής, μελαγχολία, θλίψη, ακηδία, απόγνωση, απαισιοδοξία, μηδενισμός, πλήξη, κατάθλιψη. Oι έννοιες διαφέρουν, βέβαια, αλλά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: τη δυσφορία του να είσαι άνθρωπος.

Από τον Όμηρο και τον Λουκρήτιο μέχρι τον Σοπενχάουερ, λεγεώνες λαμπρών στοχαστών ανέλυσαν αυτή τη δυσφορία. Από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι και τον Πόε, πολλοί τη θεώρησαν ως κατ' εξοχήν ιδιοσυγκρασία των "μεγάλων ανδρών". Από τον Αισχύλο, τον Σαίξπηρ, τον Γκαίτε, τον Μυσσέ και τον Μπωντλαίρ μέχρι τον Σιοράν, η δυσφορία αυτή ενέπνευσε τους μεγαλύτερους δημιουργούς της δυτικής παιδείας.
Σήμερα ο πολιτισμός μας προσφέρει σε πολλούς τα μέσα να κάνουν τα πάντα, αλλά χωρίς να γνωρίζουν το γιατί. Η Δύση ζει την εποχή της κατάθλιψης.

"Μετά την απομάγευση του κόσμου, που αποκάλυψε πανηγυρικά όλους τους μύθους και όλες τις αυταπάτες, το άτομο στέκεται πάλι μόνο, ατενίζοντας το κενό. Τώρα πια την κοινωνία δεν την απειλούν οι επαναστάτες αλλά οι καταθλιπτικοί". -ΖΩΡΖ ΜΙΝOΥΑ