No One Knows About Persian Cats
کسی از گربه های ایرانی خبر نداره
Εύλογη απορία το γιατί κανείς δεν πρέπει να ξέρει για τις γάτες εκ Περσίας. Όταν όμως στο Ιράν υπάρχει απαγόρευση να κυκλοφορείς δημόσια με οικόσιτο σκύλο ή γάτα, τότε επιβάλλεται μια περιπαικτική διάθεση. Και συνεχίζει η ίδια η ταινία να σε προκαλεί, όταν στην εισαγωγή της αναγράφεται: "it’s based on real people, real locations and real events".
Σκωπτικά και άμεσα σε ενημερώνει ότι πρόκειται για μια σχεδόν αυτοβιογραφική ταινία για τους "Take it easy Hospital", η οποία αφορά όμως της ζωή όλων των νέων εκεί...
Γυρισμένη στην Τεχεράνη, πραγματικό κατόρθωμα λόγω του θέματος του οποίου πραγματεύεται (καθόλου τυχαίο ότι το γκρουπ πλέον ζει στην Αγγλία όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο, ο σκηνοθέτης αυτής, Bahman Ghobadi, ζει για τους ίδιους λόγους εκτός Ιράν, ενώ η συμπαραγωγός και δεύτερη συγγραφέας, Roxana Saberi, φυλακίστηκε εκεί για έναν χρόνο με αμφίβολες κατηγορίες).
Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας καθώς νιώθεις την ίδια την πόλη, την ίδια την κοινωνία να σε εγκλωβίζει, να σε καταπιέζει, να λειτουργεί εν τέλει ως μια γενικευμένη φυλακή. Μια φυλακή ίσως όχι υλικής υπόστασης αλλά φυλακή ονείρων, οραμάτων, έκφρασης, δημιουργίας, έμπνευσης και εν τέλει προσωπικοτήτων. Μια καθημερινή φυλακή από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις, ούτε να λάβεις εξιτήριο.
Απαγορεύσεις ποικίλες: όχι στη μη θρησκευτική μουσική, όχι στη συμμετοχή γυναικών σε συγκροτήματα, όχι στις δημόσιες συναυλίες, όχι στη βλασφημία, όχι στο αλκοόλ, όχι στην ελεύθερη σκέψη, όχι, όχι, όχι...
Η μόνη λύση για να ξεφύγουν η Negar και ο Ashkan, από αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον, είναι να βρούνε μέλη για ένα γκρουπ, να λάβουν άδεια από την κεντρική εξουσία και να φύγουν στο εξωτερικό για συναυλία. Η οδύσσεια, τους ξεκινάει να ξετυλίγεται μέσα σε στενά δρομάκια, σε υπόγεια, σε φάρμες, σε δημοτικά σχολεία, σε αγρούς, σε ταράτσες. Ενδιάμεσοι απομονωμένοι σταθμοί δηλαδή, οι οποίοι δίνουν μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Συνάμα όμως και ένα αίσθημα καταδίωξης και απομόνωσης...
Η καθημερινή ζωή και τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς ξετυλίγονται μέσα από της εικόνες της πραγματικής ζωής στην πόλη αυτή. Καλλιτέχνες και συγκροτήματα που έχουν κάτι να πουν και στιγμές μιας καθημερινότητας, η οποία σε μαγνητίζει και σε απωθεί την ίδια στιγμή.
Και σίγουρα δεν πίστευες ότι θα σου ήταν τόσο οικεία μια εικόνα με έναν εικοσάχρονο κάτοικο Τεχεράνης, ο οποίος φοράει μπλούζα The Strokes και μιλάει για τους Sigur Rós. Και τόσο φορτισμένη συνάμα...
Σε μια κοινωνία στο χείλος της εξέγερσης, η μουσική αποτελεί τελικά το μεγαλύτερο εφαλτήριο, ειδικά όταν δεν τη χρησιμοποιείς για αυτό τον σκοπό. Πρέπει να προσέχεις γιατί την παραπάνω γνώση την μοιράζεσαι με τους κρατούντες. Και αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια κιθάρα μπορεί να αποτελέσει όπλο στα χέρια ενός οργισμένου και απεγνωσμένου ανθρώπου...
Tο κείμενο το απαλλοτρίωσα απο το blog Pretty Visitors
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου