Όταν οι λέξεις "καρφώνονται σαν πρόκες"-Δυο ποιήματα του Παύλου Πετρή

 Ο Παύλος είναι 25 ετών. Γιατί διάλεξα τα ποιήματά του; Επειδή, επιτέλους, διάβασα σύγχρονη ποίηση που δεν έχει γραφτεί για να εντυπωσιάσει και επειδή οι λέξεις που επιλέχθηκαν στην ουσία ΔΕΝ επιλέχθηκαν, αλλά κύλησαν  τόσο απλά και αυθεντικά όπως το αίμα κυλάει από την πληγή.

Κι ακόμα περισσότερο, επειδή άκουσα τον ήχο αυτών των λέξεων -πράγμα σπάνιο τελευταία- όταν καρφώνονταν στο μυαλό και την ψυχή μου.

"Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος"
 Μ. Αναγνωστάκης

Το βιογραφικό του Παύλου Πετρή (όπως το έχει γράψει ο ίδιος στον ιστότοπο του):

"Γεννήθηκα στο Ήρα στις 29 Μαρτίου του 1987. Αν πίστευα στα ζώδια θα ήμουν κριός. Έζησα κάποια χρόνια εκτός εμβέλειας της μνήμης μου στο πατρικό της μητέρας μου στον Υμηττό αλλά όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζω στην Πεύκη, απέναντι από το δάσος. Όταν ήμουν δεκατριών χρονών ο πατέρας μου πέθανε από καρκίνο.

Διαβάζω συνέχεια και οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου, αλλά προτιμώ την αμερικάνικη λογοτεχνία. Αγαπημένοι συγγραφείς και ήρωες μου: Chandler, Kerouac, Ferlinghetti, Bukowski, Vonnegut και Robbins. Παράλληλα ακούω και παίζω μουσική – μπάσο, ukulele και λίγο μαντολίνο. Είμαι εφτά χρόνια σε ένα συγκρότημα που παίζει rock n roll, λέγεται Raintear, και κυκλοφόρησε το πρώτο του album με τίτλο Buena Suerte Motherfuckers το Γενάρη του 2011.

Για δυο χρόνια και κάμποσο έγραφα στο φοιτητικό περιοδικό Καλειδοσκόπιο όπου ήμουν υπεύθυνος για τη στήλη των ήχων, τη στήλη του περιοδικού που ασχολείται με τη μουσική. Τώρα γράφω εδώ. Κυριακές θα βάζω καινούρια.

Λέγομαι Παύλος και αυτά είναι τα ποιήματα μου…"

Κέντρο

Έρχεται ο τρίτος,
λένε, παγκόσμιος
και ούτε αυτός
θα είναι ταξικός
γαμώτο

και τα σύννεφα που
μοιάζουν πίνακες
δεν μου αρκούν
τώρα

Απλά ξορκίζω τη δειλία μου
έτσι
Αν είχα το θάρρος να
σηκώσω όπλο, ίσως
να μην ξανάπιανα μολύβι
ή ίσως να γραφα
χωρίς τύψεις κι ενοχές.

Κατεβαίνω στο κέντρο

Έχει ποιήματα στον δρόμο
έχει βήματα,
νεκρούς που ακόμα περπατάνε
Έχει ποιήματα ψηλά,
φλόγες που λίγο θέλει
να κάψουνε τον ουρανό

Χάνω την υπομονή μου

Ωραίοι άνθρωποι
με σακούλες / ψώνια από παπουτσάδικα
και έξυπνα κινητά
Άσχημοι γέροι
να μοιράζονται βιβλία
και εγώ μαζί τους
να θυμίζω άσχημο γέρο
στα 25, γαμώτο,
με κιτρινισμένα δάχτυλα από το κάπνισμα

και η πόλη καπνίζει
όμορφα
μόνο το βιβλιοπωλείο
λυπήθηκα λίγο,
μην κάηκε
κάποιο βιβλίο
που έγραφε κάπου
την απάντηση

Ας είναι,
θα γράψουμε
καινούρια βιβλία
που καίνε, δεν καίγονται και
ρωτάνε αντί να απαντούν

Γιατί η καταγωγή μου
είναι από εδώ
ενώ το όνειρο μου
από άλλο κόσμο

και τα αδέρφια μου
είναι διαμάντια,
διαυγή και άθραυστα
και
όταν θέλουν
χαράζουν
τα πάντα

Τώρα – Εδώ

Ευτυχισμένος εάν έκανα
το ταξίδι του Οδυσσέα
μου ευχήθηκα να ζήσω 1.000 χρόνια
για να μάθω ό,τι χρειάζεται

Δεν τραγουδώ με λύπη
δηλώνω πίστη
στον άνθρωπο
δηλώνω πίστη στη μουσική
και τα αδέρφια μου
στις εικόνες και τους ρυθμούς

Είμαι παιδί της λογικής και των αστεριών
είμαι παιδί της Παλαιστίνης
και της Τσιάπας και της αντίστασης
όχι του θεάτρου ή της κουλτούρας

Δεν τραγουδώ με λύπη
η φωνή μου
δεν ταιριάζει
στο ηττημένο απαισιόδοξο
και αν έχω γύρω μου
σωρό φασίστες, πατριώτες και εχθρούς
(έχουν ασύρματους έχουν
και όπλα
και εμείς είμαστε εγκληματίες
που κοιτάνε από μπαλκόνια περιμένοντας)
με τη μάχη συμβιβάστηκα
εδώ και χρόνια

Είμαι παιδί όσων
δεν πιστεύουν στη βία, τις θυσίες, και την καταστροφή
παιδί
του Gandhi, του Dr. King
και του Siddhartha

Είμαι παιδί
των από κάτω και όσων αμύνονται
παιδί
της Davis, του Άρη
και του I.R.A.

Δεν τραγουδώ με λύπη
δεν έχω σχέση ή συγγένεια
με την avant – garde,
το μεταμοντέρνο,
και τους ακαδημαϊκούς που μιλάνε
κάθε γλώσσα
με γαλλική προφορά και εγωπάθεια

Είμαι παιδί
της εποχής μου
και κάθε άλλης εποχής
πριν και μετά,
δεν φοβάμαι να γνωρίζω

Είμαι παιδί
κάθε μάνας ευγενικής,
κάθε αλκοολικού, ζητιάνου, ναρκομανούς,
πρόσφυγα, κρατουμένου, επαναστάτη, νεκρού,
ανάπηρου, ερωτευμένου, αντιρρησία, σχιζοφρενούς,
ελεύθερου ανθρώπου

Δεν τραγουδώ με λύπη
και δεν θέλω σχέσεις
με κανέναν
ορθόδοξο κομμουνιστή
με κανέναν
διανοούμενο καθώς – πρέπει βολεμένο πενηντάρη
αριστερό

Δεν τραγουδώ με λύπη
η φωνή μου δεν κοιμάται
σε κάποιο ηρωικό χτες,
σε κάποιο έθνος ή πατρίδα,
και αν “παίζουν” εκλογές
και αν “παίζουν” σπουδές,
εγώ
έχω Γη και Ελευθερία

Ίσως να μην χρειάζομαι
άλλα όπλα
εκτός από τα χέρια και τα δόντια μου

και όταν μου κρύβεις τον ήλιο,
κοιτάζω τον λαιμό σου
και νιώθω γεύση αίματος
στον ουρανίσκο μου πολιτισμέ

και όταν στηρίζεσαι στους ώμους μου
για να δεις τον ήλιο,
έχω πόδια δυνατά σαν βουνά
σύντροφε

Είμαι παιδί
της ημέρας
έχω επιστρέψει
και είμαι εκατομμύρια
είμαι παιδί της ουτοπίας και μιας καλύτερης ζωής

Δεν τραγουδώ με λύπη
η φωνή μου αναπνέει στις πλατείες
και όποιος ξέρω
είναι άνθρωπος ωραίος

Φέρνω μαζί μου
το δάσος και τη θάλασσα

Φέρνω τα όνειρα

Στις πόλεις
γίνομαι μεγάλος σαν το δάσος
γίνομαι κύμα
ψάχνω κάτι καλό / βλέπω τον ήλιο
και του μιλάω

Δεν τραγουδώ με λύπη
πιτσιρικάς
μαζεύω πέτρες
και τις πετάω στα άρματα

Στρατιώτες / σκυλιά / αστυνόμοι
με διαλύουν με ριπές
από τη Γάζα στη Τιεν Αν Μεν στο Ιράκ
στην Κύπρο στην Οαχάκα
από το κέντρο της Αθήνας στο Ντέρρυ στη Σιέρα Λεόνε
στο πανεπιστήμιο του Κέντ και τη Συρία

Μα κάποια μέρα
κάτω απ’ τη γη
θα βρω πέτρες
να περνάνε από το ατσάλι
και τα όπλα
σχίζοντας / μηδενίζοντας

Πιτσιρικάς
πετάω πέτρες
και κομμάτια πεζοδρόμιο
στο τώρα

Στο ορκίζομαι
στον ήλιο
ΔΕΝ ΠΕΘΑΊΝΩ
δεν μπορείς να με σκοτώσεις
στο ορκίζομαι πως θα νικήσω
δεν πεθαίνω

Δεν τραγουδώ
όχι τώρα
δεν τραγουδώ

Έχω μια κραυγή
που δεν μπορώ να βγάλω
και μου πιέζει το στήθος από μέσα

Έχω πολλές –
Έχω πολλές κραυγές
μα πνίγει όλες τις λέξεις
η οργή
αδέρφια

Δεν τραγουδώ τυχαία
αδέρφια
ΚΆΤΩ Ο ΘΆΝΑΤΟΣ

Ιερά μου νιάτα
Ιερό μου μίσος
Ιερή ζωή μου
Ιεροί Beat Ιερή ποίηση Ιερή πάλη
Ιερό ουρλιαχτό
Ιερή Ιερή ζωή μου πάλι Ιερή η μητέρα που την έδωσε
Ιεροί φίλοι και γυναίκες και αγάπη συγκεκριμένη
που την έκαναν ότι είναι
Ιεροί σύντροφοι
Ιερή αλήθεια
Ιερός
μονάχα
ο Άνθρωπος

Παύλος Πετρής
Paul H. Stone Poetry